Corvee voor mantelzorgers

Zorgorganisatie Vierstroom in Gouda was afgelopen week prominent in het nieuws. Vierstroom heeft zestien verzorgings- en verpleeghuizen. In het journaal vertelde bestuurder Jeroen van den Oever dat hij de familie van cliënten moreel wil verplichten om minstens vier uur per maand 'een bijdrage te komen leveren aan het welzijn van de bewoners' (bron: Trouw).

Ik hoop niet dat hij navolging vindt in de regio Amsterdam, zoals bij Cordaan, Osira of Amsta. Het is namelijk een onzalig plan. Op het eerste gezicht hebben de bewoners er zeker profijt van. Ze krijgen immers meer aandacht. Maar het is principieel onjuist en brengt praktische risico's met zich mee.

Gebroken links

Vroeger, in het volledig papieren tijdperk, hadden wij veel meer grip op het bewaren van informatie. Alles stond op papier, men rangschikte de onderwerpen op alfabetische volgorde en stopte ze in een archief. Van eeuwen terug is op die manier het schriftelijk erfgoed terug te vinden. Het zoeken is de laatste decennia vergemakkelijkt door het materiaal te digitaliseren. Tot zover geen probleem.

Het digitale tijdperk heeft er echter op sommige terreinen ook een zootje van gemaakt. Via het internet is er een overvloed aan lukraak aan elkaar geknoopte informatie beschikbaar. Op zichzelf is daar niets op tegen, zolang die informatie in een consistent systeem is opgeslagen. Maar daar wringt de schoen.

Friso in de speeltuin

Ik liep rond drie uur langs de speeltuin in mijn wijk. Er waren wat puberjongens aan het voetballen.
Op dat moment kwam er net nog eentje bij.
"Friso is overleden!" riep hij over het veld.
"Hèhèhè! spotlachte een ander.
"Friso is overleden," riep de jongen nog maar een keer en gaf de bal een trap.
"Voor wie het interesseert…" voegde hij er ietwat beschroomd aan toe. Want hij had ondertussen wel gemerkt dat niet iedereen onmiddellijk aan zijn lippen kwam hangen om de details te vernemen.

"Mij interesseert het geen reet! Net goed!" riep de spotlacher met bravoure. Waarschijnlijk had hij überhaupt geen benul over wie het eigenlijk ging.
En dus zat er voor het hele kluppie niets anders op dan maar gewoon verder te gaan met voetballen.

De Gay Games in Sochi

De Britse komiek Stephan Fry schreef een open brief. Hij deed daarin een oproep aan zijn premier om de Olympische Winterspelen in Rusland te boycotten. Dit vanwege de anti-homowetgeving in dat land.
Zoals te verwachten voelde David Cameron daar helemaal niets voor. Net als andere Europese ministers en regeringsleiders, waaronder onze eigen Frans Timmermans en Jet Bussemaker.
'Nee-nee-nee-nee, een boycot is helemaal geen goed middel, je kunt beter gewoon gaan en de zaak dáár aan de orde stellen!'

Altijd weer dezelfde kutsmoes om de handelsbelangen en de gasleveranties niet in gevaar te brengen. Mensenrechten, milieu, allemaal mooi en prima, maar niet ten koste van de economie.

Voor schut met de Receptenlijn

Onlangs had ik een herhalingsreceptje nodig. Nee, geen zorgen, het gaat goed met mij. Het is slechts toeval dat ik de laatste tijd wat meer aandacht besteed aan ongerechtigheden in het medisch circuit.

Voor herhalingsrecepten bel ik de doktersassistent(e).
Normaal zou ik gewoon 'doktersassistente' schrijven, maar van de week kreeg ik ineens een man aan de lijn, dus u begrijpt dat dit geslachtstechnisch de zaken weer compliceert.

Maar goed.
Aangezien de huisarts tegenwoordig steeds meer taken afschuift op de assistent(e), heeft deze het inmiddels drukker dan de dokter zelf. Vooral met het beantwoorden van al die telefonische verzoekjes om herhalingsrecepten.

In de huisartsenpraktijk die ik frequenteer dachten ze slim te zijn door een 'Receptenlijn' in te stellen. Dat is een speciaal telefoonnummer met een antwoordapparaat erachter. De beller kan inspreken welke medicijnen hij nodig heeft. Op een rustig moment luistert de doktersassistent(e) dan naar het bandje en handelt alles achter elkaar af.

Theoretisch briljant, praktisch volslagen onwerkbaar. De evolutie heeft de mens namelijk niet toegerust voor het inspreken van antwoordapparaten. En dan is De Receptenlijn ook nog eens een van de meest sadistische verschijningsvormen daarvan.

De vadsige gevelreiniger

Er wordt aangebeld. Er staat een hele vette man voor de deur. Denk hierbij aan gewichtsklasse Marc van der Linden.
Een obesitaire man dus. Ik weet dat je 'obese' moet zeggen, maar ik vind obesitair toch weer nét iets zwaarlijviger klinken.
Hij heeft een ID-badge op zijn borst om betrouwbaar over te komen. Zo te zien helemaal zelf geknutseld, met een plastic hoesje eromheen, verkrijgbaar bij Gebr. Winter in doosjes van vijftig stuks.

Hij stelt zich voor en vraagt of ik Engels spreek.
Recalcitrant zeg ik: "No, I'm sorry."

Kijk uit voor die vrouw bij de dokter!

De verhuizing naar een andere gemeente bracht met zich mee dat ik een nieuwe huisarts moest zoeken. Het bleek nog niet eenvoudig.
Ik vroeg eerst maar eens aan de buren of zij mij een fijne dokter konden aanbevelen. Nou en of! Hun eigen huisarts zat hier dichtbij in een groepspraktijk en hij was een bijzonder deskundige en aimabele man!

Ik ging erheen. Ongelukkigerwijs deed ik dat op een verkeerd moment, zo bleek. Er stond ergens een deur op een kier en ik klopte aan. Een oudere dame met een grijze krullenbol deed met tegenzin de deur een heel klein beetje verder open, zodat haar hand erdoor paste. Daarmee wees zij mij kribbig op een briefje dat aan de deur hing: ze hadden nu pauze.