Voor schut met de Receptenlijn
Maandag 05 Augustus 2013 in categorie Lijf en ledematen
Onlangs had ik een herhalingsreceptje nodig. Nee, geen zorgen, het gaat goed met mij. Het is slechts toeval dat ik de laatste tijd wat meer aandacht besteed aan ongerechtigheden in het medisch circuit.
Voor herhalingsrecepten bel ik de doktersassistent(e).
Normaal zou ik gewoon 'doktersassistente' schrijven, maar van de week kreeg ik ineens een man aan de lijn, dus u begrijpt dat dit geslachtstechnisch de zaken weer compliceert.
Maar goed.
Aangezien de huisarts tegenwoordig steeds meer taken afschuift op de assistent(e), heeft deze het inmiddels drukker dan de dokter zelf. Vooral met het beantwoorden van al die telefonische verzoekjes om herhalingsrecepten.
In de huisartsenpraktijk die ik frequenteer dachten ze slim te zijn door een 'Receptenlijn' in te stellen. Dat is een speciaal telefoonnummer met een antwoordapparaat erachter. De beller kan inspreken welke medicijnen hij nodig heeft. Op een rustig moment luistert de doktersassistent(e) dan naar het bandje en handelt alles achter elkaar af.
Theoretisch briljant, praktisch volslagen onwerkbaar. De evolutie heeft de mens namelijk niet toegerust voor het inspreken van antwoordapparaten. En dan is De Receptenlijn ook nog eens een van de meest sadistische verschijningsvormen daarvan.
"U bent verbonden met de receptenlijn van dokter Bloem en dokter Struik. Spreek na de pieptoon duidelijk de volgende informatie in: Uw naam, uw voorletters, uw geboortedatum, uw verzekeraar, uw polisnummer, de naam van uw huisarts, de naam van uw apotheek, de medicijnen waarvoor u een herhalingsrecept wilt en de dosering…"
Piep.
Kijk, dan klap ik dicht. Ik blokkeer. Ik weet zo snel niks te zeggen. Koortsachtig probeer ik te recapituleren wat men allemaal van me wil weten. Volgens mij ben ik pas na jaren gedisciplineerde oefening in staat om zoiets in één 'take' op te nemen. Maar daarna kom ik alsnog in de problemen bij het opsommen van de benodigde medicijnen. Als ik dat in de zenuwen niet vergeet tenminste. Is mij een keer overkomen. Moest ik wéér bellen.
Hakkelend en zwetend worstel ik mij door de Pravomestivotine, Tetraduostrignine, Retaslavonoïde, de Marcuson en de Verrektusoniditol. Veertig miligram. Of was het twintig?
Het is mij overigens opgevallen dat de middelen die wél makkelijk uitspreekbaar zijn (ik noem de Finimal, de Uierzalf en de Sperti) niet meer worden vergoed door de verzekering. Welke gedachte zit dáár nu weer achter?
Na enkele keren voor schut te zijn gegaan, besloot ik nimmer meer de receptenlijn te bellen. Stel je voor dat ze die opnames bewaren om af te spelen tijdens congressen? Als komisch intermezzo tussen de lezingen? Mij niet gezien.
Tegen dit soort wantrouwende gedachten slik ik overigens die Marcuson, maar dit terzijde.
Ik wilde weer een assistent(e) aan de lijn. Maar van de week had ik dus ineens die man. Die doktersassistent. En hij begon me op zo'n quasi-klantvriendelijk, maar o zo bevoogdend toontje te wijzen op die receptenlijn. Want ja, het was nú toevallig rustig, maar het kon ook voorkomen dat het druk was en dan hadden ze geen tijd voor dit soort dingen!
Geen tijd. In de moderne dokterspraktijk zijn de patiënten eigenlijk maar hinderlijke bijverschijnselen.
| Tweet |
