Wat beleef ik toch spannende dingen af en toe! Daar kan die knaap van BNN, hoe heet hij, Patrick Lodiers of zo, toch niet aan tippen met zijn geheel verzorgde jongerenreis naar Uruzgan. Zojuist nog!
Er stopt een auto van TNT Post voor de deur. Vanuit het raam van mijn datcha zie ik dat de postbode een kaart bij mij in de brievenbus naast het tuinhek werpt. De postbode loopt terug naar zijn wagen, opent de achterdeuren en haalt er een boompje uit. En een schep. In de grasberm aan de overkant van de weg plant hij het boompje. Daarna rijdt hij weg. Bij de buren verderop flikt hij hetzelfde. Wat zullen we nu krijgen? Zijn ze daar gek geworden bij TNT Post?
Jack de Vries. Of eigenlijk: Jacob Gabe de Vries. De man die altijd lacht, zelfs als het huilen hem nader staat. Zijn gezicht is gewoon zo. Meestal lacht hij namelijk helemaal niet. Het is een handicap. Op begrafenissen moet hij met duim en wijsvinger zijn mondhoeken naar beneden trekken terwijl hij iemand condoleert.
Jack is ook nu weer droevig, maar het is niet aan hem te zien. Hij mag voorlopig nog geen JSF's kopen. Dat was te verwachten in deze krappe tijden.
Even een kleinigheidje, beste lezers (m/v). En wel over fruit. Ik koop de laatste tijd uit luiheid van die flesjes Hero Fruit2day. Ik ben namelijk niet zo'n spontane fruiteter, tenzij ik niets hoef te schillen of te pellen. Hero speelt in op mijn soort mensen. Maar Hero speelt een pietsie vals. Op de verpakking staat: Je dagelijkse portie fruit in één flesje. En op de achterkant nog eens: 100% van je dagelijkse behoefte aan fruit**.
Inderdaad, er staan sterretjes achter. Sterretjes die ergens achter staan betekenen meestal niet veel goeds. Sterretjes duiden vrijwel altijd op een addertje onder het gras. Wat mij betreft mogen ze die sterretjes dan ook voortaan addertjes noemen.
Ook bij Hero zijn de sterretjes addertjes. Want achter de addertjes staat in hele kleine lettertjes: De minimale dagelijkse behoefte aan fruit is twee porties. Hero zet mij op het verkeerde been. Hero probeert mij slinks een oor aan te naaien. Want 'mijn minimale dagelijkse behoefte aan fruit' zit dus niet in één flesje, maar in twee flesjes! De vreselijke gevolgen zijn niet uitgebleven.
Ik wil u even waarschuwen dat ik onlangs ben gestopt met roken. Ik zeg waarschuwen, omdat de neveneffecten niet aangenaam zijn voor de omgeving. De wijde omgeving kan ik wel zeggen. Ik ben snel geïrriteerd, kortaf en een stuk onverdraagzamer dan voorheen. Bijvoorbeeld in mijn mening over die twee criminele Marokkaanse broers in Slotervaart. Stadsdeelvoorzitter Marcouch wil ze terugsturen naar Marokko, want hun verblijfsvergunning is verlopen.
Toen ik nog rookte dacht ik: nou, nou, kun je dat wel maken, is dat niet in strijd met onze rechtsstaat? Die jongens wonen hier tenslotte al 15 jaar. Maar nu zeg ik: doen!
Wij wilden in eerste instantie niet meedoen met de hype, mijn vrouw en ik. Bovendien drink ik nooit koffie, dus voor mij hoefde zo'n Senseo sowieso al niet. Maar een paar maanden geleden is mijn vrouw uiteindelijk gezwicht, ze vond het toch wel makkelijk. En dus kwam er een Senseo.
Nu blijken wij een bom in huis gehaald te hebben. De Senseo kan ontploffen. Door een fabricagefout van Philips. Want uiteraard, logisch en vanzelfsprekend hebben wij natuurlijk weer nét dat typenummer met problemen!
Ik lees in de krant dat Philips al een jaar op de hoogte was van het mankement, maar dat ze het nog 'moesten onderzoeken'. Daar hebben ze lang over gedaan. En ondertussen hebben ze ons dus rustig het foute model met de foute productiedatum laten kopen. Maar nu wil de bezorgde fabrikant zijn gewaardeerde klanten niet langer blootstellen aan door de keuken ricocherende Senseo-onderdelen en koffie-pads. Philips is een 'terugroepactie' gestart.
We hebben Pasen gelukkig weer achter de rug. De paus heeft zijn zegen uitgesproken over de stad en de wereld en ons bedankt voor de bloemen uit Nederland. Dat brengt ons bij de vraag: wie zijn toch die halvegaren die elk jaar weer die bloemen naar het Vaticaan sturen? Dat moet ophouden!
Enig oppervlakkig onderzoek mijnerzijds leert dat de bloemenarrangeurs Nic en Charles van der Voort uit Leiden de boosdoeners zijn. En ene Aad van Uffelen maakt vaak het basisontwerp.
Van het dorp Tripscompagnie had ik nog nooit gehoord. Tot vandaag. Vandaag stond het in de krant. Het ligt daar ergens in Oost-Groningen, op een plek waar de rest van Nederland eigenlijk nooit komt.
Maar dát moet gaan veranderen! Ze zijn van plan er een meer aan te leggen dat net zo zout is als de Dode Zee. Want zout hebben ze genoeg in Oost-Groningen. En nu willen ze gaan kijken wat ze daarmee in 'de toeristische en wellness-sfeer' kunnen doen, aldus de voorzitter van de streekraad Oost-Groningen.
Ik krijg al hoge bloeddruk van zo'n uitdrukking als 'wellness-sfeer', laat staan als ik dan ook nog een tijdje in al dat Oost-Groningse zout moet gaan liggen weken. Ze willen nog een 'haalbaarheidsonderzoek' uitvoeren. Ik kan ze nu al zeggen: dit is niet haalbaar. Scheelt weer een hoop geld.
Ik kreeg zomaar een berichtje van de Senior Communicatie Adviseur van de Dienst Ruimtelijke Ordening Amsterdam. Ik ben blij dat mijn vader nooit zoiets was, want een dergelijk beroep had ik als kind nooit kunnen onthouden. Maar dit terzijde. Het berichtje meldde dat in het kader van het project Boerderijeducatie Amsterdam de komende drie jaar 600 basisschoolgroepen een dagje gaan meedraaien op een boerderij in of vlakbij Amsterdam.
Allemachtig, 600 basisschoolgroepen! Uit Amsterdam! Dat is niet niks. Dat moet niet worden onderschat. Om te voorkomen dat na afloop van dit project de hele agrarische sector overspannen is, wordt er uitsluitend gebruik gemaakt van speciaal 'getrainde boeren en boerinnen'. Het doel is om de stadskindertjes eens te leren waar het eten op hun bord nu eigenlijk vandaan komt.
Ik had er nog niet eerder bij stilgestaan. Toen ik vanmorgen mijn computer startte deed ik dat ineens wél. Erbij stilstaan.
Mijn laptop heeft zo'n vingerafdruklezer. Ter beveiliging. "Haal uw vinger door de lezer!" gebood Windows. Deze keer liet ik deze opdracht even op mij inwerken voordat ik gehoorzaamde. Ik ga niet zomaar ergens mijn vinger doorheen halen omdat mijn computer dat zegt. Straks vindt hij nog dat ik mijn vinger door de poep moet halen, alleen omdat Microsoft dat tóch veiliger vindt.
Het weblog Verbal Jam bestaat sinds 10 oktober 2001.
De naam van het blog refereert aan een verbale jam-sessie.
Er staan inmiddels duizenden artikelen, foto's, video's en audio-producties in. Bij elkaar zóveel vertier, dat het een wonder mag heten dat er nog geen vermakelijkheidsbelasting over wordt geheven.
Wat beleef ik toch spannende dingen af en toe! Daar kan die knaap van BNN, hoe heet hij, Patrick Lodiers of zo, toch niet aan tippen met zijn geheel verzorgde jongerenreis naar Uruzgan.
Jack de Vries. Of eigenlijk: Jacob Gabe de Vries. De man die altijd lacht, zelfs als het huilen hem nader staat. 
Even een kleinigheidje, beste lezers (m/v). En wel over fruit.
Ik wil u even waarschuwen dat ik onlangs ben gestopt met roken. Ik zeg waarschuwen, omdat de neveneffecten niet aangenaam zijn voor de omgeving. De wijde omgeving kan ik wel zeggen. Ik ben snel geïrriteerd, kortaf en een stuk onverdraagzamer dan voorheen.
Audiocolumn voor de culturele website 
Wij wilden in eerste instantie niet meedoen met de hype, mijn vrouw en ik. Bovendien drink ik nooit koffie, dus voor mij hoefde zo'n Senseo sowieso al niet. Maar een paar maanden geleden is mijn vrouw uiteindelijk gezwicht, ze vond het toch wel makkelijk. En dus kwam er een Senseo.
We hebben Pasen gelukkig weer achter de rug. 
Van het dorp Tripscompagnie had ik nog nooit gehoord. 
Ik kreeg zomaar een berichtje van de Senior Communicatie Adviseur van de Dienst Ruimtelijke Ordening Amsterdam. Ik ben blij dat mijn vader nooit zoiets was, want een dergelijk beroep had ik als kind nooit kunnen onthouden. Maar dit terzijde.
Ik had er nog niet eerder bij stilgestaan. 