Donderdag 15 Mei 2014 in categorie Kunst en Cultuur
Vorige week zag ik in mijn Facebook tijdlijn een vrouw met een baard voorbij komen. Meerdere malen zelfs. Zij bleek het Songfestival te hebben gewonnen. Diverse columnisten die zich normaal niet verwaardigen ook maar een letter te wijden aan zoiets banaals als een Songfestival, schreven er in de dagen daarna gretig over. Niettemin waren zij unaniem van mening dat de baarddame, zich noemende Conchita Wurst, niet uitsteeg boven het niveau van een kermisattractie. Opmerkelijk vond ik zelf het spanningsveld tussen de chique voornaam en de banale achternaam. Ik schreef al eens eerder over dit verschijnsel, maar dit terzijde.
De vrouw met de baard bleek eigenlijk 'gewoon' een man met een baard in vrouwenkleren. Bij de Oostenrijkse belastingdienst weten ze hem te vinden onder de naam Thomas Neuwirth. Hij doet al een paar jaar een travestietenact.
Lees verder...
Zondag 21 Oktober 2012 in categorie Kunst en Cultuur
In het rijtjeskasteeltje dat wij onlangs kochten, troffen wij een huis-tuin-en-keuken alarminstallatie aan.
Wanneer het alarm geactiveerd wordt door een dief of andere onverlaat, geeft het een seintje aan de meldkamer. Indien de dienstdoende meldkamermannetjes of -vrouwtjes niet zitten te snurken, sturen ze een medewerker langs ons pand. Bij duidelijke tekenen van inbraak bellen ze de politie. Die grijpt de dief dan in de kraag, mogen wij verwachten.
Bij de Rotterdamse Kunsthal vond afgelopen week een grote kunstroof plaats. De Kunsthal exposeert bijna uitsluitend kunst die in bruikleen is afgestaan. De dieven maakten schilderijen buit die samen vijftig tot honderd miljoen euro waard zijn.
Lees verder...
Woensdag 16 April 2008 in categorie Kunst en Cultuur
Wanneer oudere mensen hun greep op de werkelijkheid verliezen is er sprake van een zekere geestelijke aftakeling. Maar hoe zit dat bij oudere cabaretiers? Bij hen moeten we nog wat strenger in de diagnose zijn, vind ik.
Politieke cabaretiers zijn traditioneel de scherpe critici van de gevestigde orde, houden ons een spiegel voor en maken onze burgerlijke trekjes belachelijk. Hard en gewetenloos stellen ze de misstanden in de wereld aan de kaak.
We kunnen dus niet toestaan dat leden van deze beroepsgroep tekenen gaan vertonen van gezapigheid en mildheid. Je kunt immers de maatschappij geen spiegel voorhouden waarin je zelf ook te zien bent. Dan wordt het tijd om je terug te trekken op je riante landgoed en te gaan genieten van je Zwitserleven pensioen.
Cabaretiers waarover ik mij momenteel op dit punt grote zorgen maak, zijn Youp van 't Hek en Freek de Jonge. Niet omdat zij in 't algemeen niet geestig meer zijn, maar omdat zij inmiddels zijn ingelijfd bij het establishment waar zij vroeger zo vilein tegenaan schopten.
Zo refereert de heer Van 't Hek tegenwoordig onder het mom van zelfspot in zijn programma's graag aan zijn eigen rijkdom. We signaleerden hem al enige tijd geleden op het chique verjaardagspartijtje van Harry Mulisch in het Amstel Hotel. Een bijeenkomst waar de bourgoisie van afdroop en waar uiteraard alleen de elite werd toegelaten.
Lees verder...
Donderdag 21 Februari 2008 in categorie Kunst en Cultuur
De gemiddelde wasmiddelenfabrikant zal het knarsetandend aanzien: de sluikreclame bij de publieke omroep. Hij zou immers bij
De Wereld Draait Door of
Pauw en Witteman óók wel eens lekker een babbeltje van tien minuten willen houden over zijn mooie product. Het wast witter dan Witteman, maar dat mag dan weer niet, want het is geen cultuur en al helemáál geen kunst.
Zodra het echter wél zogenaamd kunst of cultuur is, gaan bij de omroep alle remmen los. Joost Zwagerman krijgt steevast tien minuten gratis reclamezendtijd voor elk nieuw boek van zijn hand. Buiten dat mag hij minstens één keer per maand ook nog eens zijn eigen ego promoten. Idem Martin Bril, die zelfs niet schroomt om z'n eigen dochters voor de camera te slepen. Er moet immers brood op de plank bij het armlastige Bril-gezinnetje.
Zelfs Windows Vista is blijkbaar kunst, want ook Microsoft kreeg vorig jaar uitgebreid aandacht van Matthijs van Nieuwkerk.
Lees verder...
Maandag 14 Mei 2007 in categorie Kunst en Cultuur
Volgens mij is er in de rijksbegroting een omvangrijke post opgenomen onder de noemer 'weggegooid geld'. Dat is niet per se geld dat slecht besteed is, maar geld waarvan je als overheid vooraf nooit kunt weten of het goed terecht komt. Simpelweg omdat in de samenleving de meningen uiteenlopen over wat goed of slecht is. De post 'weggegooid geld' wordt gebruikt om doelen te financieren waarbij de smaken verschillen. Zo stel ik mij dat voor.
Deze eigenaardige fantasie kwam bij mij op doordat de Volkskrant vandaag berichtte over de
kunstsubsidies. De toekenning daarvan zou onderhevig zijn aan vriendjespolitiek en leiden tot 'middelmatige kunst'. Althans volgens de directeuren van twee grote kunstfondsen in Nederland, Lex ter Braak en Gitta Luiten.
De kunstfondsdirecteuren vinden dat het stelsel van subsidiëring moet veranderen, want door de verschillende smaken in de beoordelingscommissies krijg je compromissen en excellente kunst valt daardoor buiten de boot. Zij pleiten voor meer geld naar minder kunstenaars. Citaat van Lex ter Braak in de Volkskrant: ‘Het is in deze overdadig rijke tijd niet meer de taak van de overheid iedereen die zich kunstenaar noemt te willen steunen’.
Lees verder...
Donderdag 12 Oktober 2006 in categorie Lezen, Kunst en Cultuur, Media
Wim de Bie meldt op zijn Bieslog dat het programma 'Boeken' van Wim Brands aanstaande zondag het veld moet ruimen voor de warming up van de Amsterdamse Marathon. De Bie houdt zich in, maar God hoort hem briesen. Ik ga hem bijvallen.
Boekenprogramma's zijn zeldzaam. Presentator Wim Brands is zeldzaam, want hij is sinds Adriaan van Dis de enige die een dergelijk programma tot een interessante en rustige belevenis maakt. Geen quasi intellectueel en pretentieus Zeemangeneuzel, nee, gewoon prettig om naar te kijken en te luisteren. Echt iets voor de zondag.
Lees verder...
Woensdag 11 Oktober 2006 in categorie Lezen, Kunst en Cultuur
Al mijn halve leven probeer ik die vuistdikke psychologische roman over een depressieve melkrijder in Drente te verkopen aan een uitgever. Vergeefs natuurlijk. Het merendeel der uitgevers selecteert tegenwoordig zijn auteurs op de kenmerken jong, sexy, vrouw, bij voorkeur blond of nymfomaan en met verkoopbevorderende borsten. Samengevat: een schrijver moet Playboy-fähig zijn, zoals Heleen van Royen.
De enige uitzondering op deze moderne trend is volgens mij Van Oorschot. Die geeft voornamelijk dode schrijvers uit. Behalve Voskuil, maar bij nader inzien is je leven slijten op het Meertens Instituut eigenlijk hetzelfde als dood zijn.
Lees verder...
