Archief: artikelen van
April 2004.
Woensdag 28 April 2004 in categorie Kunst en Cultuur
"Een inrichting is als een spiegel van de ziel" lees ik. Dat is een mooie gedachte, overweeg ik. In de inrichting wordt de ziel van de patiënt gereflecteerd zodat deze inzicht krijgt in zijn problemen, begrijp ik.
Fout. Ik lees deze gedachte niet op de site van een psychiatrische inrichting, maar op die van
Jan des Bouvrie. En zodra het alleen maar over woninginrichting blijkt te gaan wordt het een heel banaal zinnetje. Net zo nietszeggend als al die ontwerpen van Jan des Bouvrie. Zijn werk gaat ten onder aan de veelheid. Heel Nederland is ontworpen door Jan des Bouvrie.
Je hebt witte verf en witte verf van Jan des Bouvrie. Het verschil is duidelijk te zien:
gewoon wit jan des bouvrie wit
Je hebt lelijke telefoons en je hebt lelijke telefoons van Jan des Bouvrie. Je hebt een lelijke kaasschaaf en je hebt een lelijke kaasschaaf van Jan des Bouvrie. Het gaat er ook niet om hoe het eruit ziet, het gaat erom dat er Jan des Bouvrie op staat. Dan is het minstens twee keer zo duur.
Jan des Bouvrie is al lang geleden opgehouden een ontwerper te zijn. Gelijk heeft hij. Zijn naam ergens opzetten volstaat. Het volk met teveel geld wil bedonderd worden en is tevreden. En Jan dus ook.
Maar ondertussen word ik er wel een behoorlijk gestoord van om aan zo'n beetje elk object in Nederland de naam Jan des Bouvrie gerelateerd te zien. Ik pleit dan ook voor de instelling van een keurmerk op producten die nog niet door Jan des Bouvrie zijn ontworpen. Iets in de trant van
'Gegarandeerd Bouvrie-vrij'. Het zou namelijk mooi zijn wanneer het juist een
aanbeveling wordt wanneer iets
niet door Jan is vormgegeven. Dat je dan de mensen overal in winkels hoort zeggen: "Goh, geweldig! En zo prachtig Non-des-Bouvrie!" Hoog tijd dus voor de Bouvriebevrijding, het zou een opluchting zijn voor ons land.
Gekken en dwazen schrijven hun naam op deuren en glazen. Nòg gekkeren en dwazeren laten zich voor veel geld belazeren. En zo zijn we toch nog terug bij die inrichting.
Exclusief voor u geschreven door Verbal Jam!
Update:
Dille maakte naar aanleiding van dit stukje een handige button voor op uw site:
Woensdag 28 April 2004 in categorie Kunst en Cultuur
Van tijd tot tijd doe ik een
art project onder de titel
Out of Reality. In dat kader komen soms de meest waanzinnige concepten op mij af. Die werk ik dan uit in een
volume, een soort hoofstuk zeg maar. In het eerstkomende
volume maak ik mijzelf bijvoorbeeld een dag lang tot het centrum van een belangrijke historische gebeurtenis. De datum van dit volume wordt 1 mei 2004 en is getiteld:
Ik ben Europa. Waarom die titel in het Nederlands is begrijpt u zometeen.
Lees verder...
Dinsdag 27 April 2004 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Zelfkastijding door moslims.
Foto: M. Zaatari
Ik heb de titel van deze mini-serie veranderd, want alles is voor verbetering vatbaar. Zoals ik al in de
vorige aflevering naarvoren bracht moeten wij religie afschaffen. Het maakt de mensen maar onrustig en onverdraagzaam. Dit kunnen wij dagelijks in het nieuws zien. Het is de mensheid namelijk niet duidelijk te maken dat het geloof niet zoiets is als een voetbalclub, waarvan er meerdere naast elkaar kunnen bestaan, waarvoor je een eeuwigdurende competitie kunt opzetten en waarover je zelfs oorlog kunt voeren. Want voetbal is oorlog, zo leerde de oude profeet Rinus Michels ons al.
Lees verder...
Maandag 26 April 2004 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Bij dit mooie weer neurie ik altijd meteen spontaan de klassieke wandeldeun van Andries Hartsuiker:
Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal!
Maar als ik dan eenmaal de daad bij het lied heb gevoegd en rustig ergens in de natuur zit, slaat de twijfel toe of ik mijzelf niet al te gemakkelijk het bos in heb laten sturen.
Want
what the fuck is eigenlijk een
wielewaal?? Nooit van gehoord. En waarom zou ik die willen zoeken? Hoe herken ik 'm trouwens?
Dudeljo klinkt zijn lied, dudeljo klinkt zijn lied, zo leert de tekst.
Dudeljo???
Lees verder...
Zaterdag 24 April 2004 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Ik krijg teveel religie aan mijn hoofd de laatste tijd. Ons kabinet is op kruistocht tegen de Islam. De Islam predikt vanuit de El Tawheed moskee het doden van homo's en het slaan van vrouwen. Islamitische scholen belemmeren de integratie. Een filmregisseur maakt het paasfeest tot een bloedbad. Dominee Carel ter Linden zegent het huwelijk in tussen de prins en het gangstermeisje. En daar moeten wij ons dan allemaal mee gaan bezighouden! Daar hebben wij geen tijd voor.
Wij kunnen zo niet langer doorgaan. Ons maatschappelijk leven dreigt teveel te worden bepaald door aannames. Wij moeten daarom de religie geheel afschaffen. Dat is de ware verlossing. Het wordt hoog tijd dat wij Het Licht gaan zien, om te beginnen in Nederland. Ik zal u helpen om hier en nu van uw nutteloos geloof af te komen. Voorzover u dat geloof had uiteraard. Dit doe ik in de vorm van overdenkingen. Ik leg u gedachten voor, u denkt erover. Binnen niet al te lange tijd bent u van uw geloof af. Zo niet dan bent u een type dat ze alles kunnen wijsmaken en dan kunt u zich beter op Jomanda gaan richten. Die heeft tenminste nog een website.
De eerste gedachte is: er bestaat een opperwezen. Dit opperwezen is dusdanig allesomvattend dat wij dit niet kunnen bevatten en dus ook geen pogingen daartoe hoeven te ondernemen. De wegen van het opperwezen zijn ondoorgrondelijk. Laat dus maar zitten.
De tweede gedachte: het opperwezen hoeft niet vereerd te worden. Wanneer het opperwezen vereerd zou willen worden zou hij een éénduidige verschijning kiezen en zich niet manifesteren in elkaar beconcurrerende types als Jaweh, God of Allah.
Sidekicks als Jezus, Maria of Mohammed zijn al helemáál overbodig.
De derde gedachte: het opperwezen is geen schoolmeester. Hij straft niet en hij beloont niet. Slijmen om bij hem in de gunst te komen is dus zinloos. Het opperwezen staat overal boven.
Wordt vervolgd (deo volente).
Vrijdag 23 April 2004 in categorie Kort en Tussendoor
Soms denkt de lezer: komt er nog wat van? Dan denk ik op mijn beurt: ja er komt nog wat van, maar nu niet. Dan moet er elders ook nog wat geschreven worden, dan zeurt men aan mijn hoofd, dan voel ik mij verplicht, dan is de aandacht afgeleid, geen tijd voor concentratie, te weinig op mijzelf in mijn eigen hoofd. En zo snelt de week voort zonder dat ik tijd heb om de kolom van mijn gedachten hier bij te vullen. Dus dan maar een paar loze regels om de loop erin te houden. Zogezegd.
Maandag 19 April 2004 in categorie Grijze Golfslag
Cornelis is 93 en Johanna 79. Het zijn mijn ouwelui. Daar heb ik heel wat mee te stellen. De ouwelui van tegenwoordig worden namelijk steeds ouwer en luier. Vooral Cornelis. Van mij mogen ze, maar je bent er mooi klaar mee af en toe. Volg hun wederwaardigheden in de real life soap 'Grijze Golfslag'!
Vorige afleveringen: [
1: de beslagname]
Als er één woord taboe was binnen het huishouden van Cornelis en Johanna was het wel het woord 'verhuizen'. Johanna wilde graag verhuizen sinds de kinderen de deur uit waren, maar Cornelis zag dit om een of andere reden totaal niet zitten. Wèlke reden dat was bleef altijd verborgen binnen de beslotenheid van zijn karakter.
Al vijfenveertig jaar wonen Cornelis en Johanna op dezelfde flat met vijf kamers. Al meer dan twintig jaar gebruiken zij er daarvan maar drie. Johanna wilde dolgraag kleiner wonen, want vanwege haar artrose viel het huishoudelijk werk haar steeds zwaarder. Het trappenlopen was een gevaarlijke en pijnlijke onderneming.
Ook werden de oudjes de laatste decennia steeds meer een vreemdeling in eigen buurt en portiek. Er was bijna niemand meer die de historie van de buurt met hen deelde, de buurt waarin zij woonden sinds hij was gebouwd.
Lees verder...
Donderdag 15 April 2004 in categorie Kunst en Cultuur
De Volkskrant houdt mij via email elke dag op de hoogte van het belangrijkste nieuws. Ze tippen mij ook over de film van de dag. Dit keer is dat Heartburn. Ik klik op het linkje en kom vervolgens uit bij
Cinema.nl. Daar staat een redelijk positieve beschrijving van de film. Kan ik me niet voorstellen.
Ik blader door de VPRO-gids. Heartburn is zowaar ook bij de VPRO de film van de dag! Hé, dat is bijzonder eigenaardig: de beschrijving is exact dezelfde als die bij Cinema.nl. Laat ik nou gedacht hebben dat ze bij de VPRO zèlf heel veel verstand hadden van films?
Mocht u van plan zijn de 'adviezen' van de Volkskrant, van Cinema.nl of de VPRO op te volgen en te gaan kijken:
niet doen!
Ondanks het feit dat in deze film Meryl Streep en Jack Nicolson meespelen is dit het grootste cinematografische wanproduct dat ik ooit heb mogen aanschouwen. Nog nimmer heb ik zo'n vervelende, saaie, slaapverwekkende neuzelfilm gezien. U bent dus gewaarschuwd. Tijdverspilling. Zoek maar
wat anders uit.
Maar u moet het allemaal zelf weten natuurlijk.
Woensdag 14 April 2004 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Zo terugkijkend kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat deze Pasen toch wat heftiger was dan de meeste voorgaande. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met het mediabombardement en alle commotie rond de film 'The Passion of the Christ' van Mel Gibson.
In andere jaren beschilderden wij braaf onze eieren, verstopten ze en zochten ze weer op. De kruisiging namen wij altijd voor kennisgeving aan. Ondanks het CDA in de regering krijgen de meeste mensen er op Goede Vrijdag zelfs niet eens meer een vrije dag voor. Dit had overigens juist dit jaar wel in de rede gelegen, want dankzij Gibson konden we nu ook daadwerkelijk gaan kijken!
De ultrakatholieke regisseur heeft me trouwens toch wel aan het denken gezet over dat hele Paasgebeuren, zelfs zònder dat ik de film heb gezien. De vragen die mij sinds afgelopen weekend namelijk voortdurend bezighouden zijn: hoe doen ze al die gekleurde zilverpapiertjes om die chocoladepaaseitjes? Gebeurt dat met de hand en in de lage lonen landen? Hebben die mensen eigenlijk iets met Pasen? Is zulk soort werk niet een veel grotere lijdensweg dan een kruisiging?
Het uitpakken is trouwens evenmin een lolletje.
Maandag 12 April 2004 in categorie Elders gepubliceerd
Deze week hebben we op andere locaties óók nog het een en ander voor u opgeschreven. Dat mag u niet missen, want ongetwijfeld komt er in de toekomst nog wel eens een weblogquiz. En dan gaan ze daar naar vragen natuurlijk.
Bij Amsterdam Centraal stond deze week:
-
Asscher nieuwe fractievoorzitter PvdA Amsterdam.
-
De buurtbromsnor.
En bij literair tijdschrift
OpSpraak:
-
Schreeuwen naar vroeger.
Ik heb het er maar druk mee.
Zondag 11 April 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Even voor iemand een verhuizing doorgeven via internet. Geen probleem bij KPN, heel makkelijk online te regelen. Het energiebedrijf heeft eveneens de zaken netjes voor elkaar. Ook via TPG Post loopt alles vlekkeloos. Kijk zo hoort het, die weten gewoon hoe je als bedrijf met je tijd meegaat.
Maar bij één van de grootste
internetleveranciers van Nederland, kabelaar UPC, gaat het fout. De verhuizing moet dertig dagen van tevoren worden aangemeld. Nou, nou, dàt is lekker vlot zeg! KPN kan het in drie dagen, dus maar liefst tien keer zo snel.
Maar vooruit, we vullen de postcode en het huisnummer van zowel het oude als het nieuwe adres in. UPC constateert aan de hand daarvan dat beide adressen binnen het verzorgingsgebied vallen. Wij drukken vol goede moed op de knop 'verhuizen' en zitten helemaal klaar om het 'verhuisformulier' in te vullen. Op het moment dat we dit schrijven kan vervolgens
de betreffende pagina niet worden weergegeven. Misschien moet UPC zèlf eerst eens proberen het uiterste uit de kabel te halen, zoals men adverteert. Het is toch wel erg triest om te merken dat UPC blijkbaar nog steeds staat voor Uitermate Primitief en Chaotisch.
Daar wordt een mens zó moe van!
Zaterdag 10 April 2004 in categorie Klein Proza
Ik wandel door de wijk waar ik als onderdeurtje woonde. De aanblik van de huizen, de lichtval, ik hoef mij maar in de straten te bevinden en vanzelf wordt het weer prettig warm in mij. Vroeger was alles beter, denk ik tegen beter weten in. Als dat waar zou zijn bevond de mens zich in een voortdurende neerwaartse spiraal.
Ik loop opnieuw die bange weg naar de kleuterschool, waarlangs destijds talloze ingebeelde gevaren loerden. Ik hoefde gelukkig niet alleen, we gingen in een groepje: drie of vier kinderen van vijf. Begeleidende moeders waren niet nodig in die tijd. Zij moesten huishouden, terwijl de vaders aan het kostwinnen waren. We konden het zelf wel af. Samen waren wij redelijk opgewassen tegen al het onheil onderweg, dat grotendeels bestond uit de griezeligheden die we elkaar op geheimzinnige fluistertoon aanpraatten.
Zo was daar een deur als alle andere deuren. Met dit verschil dat hij altijd ruim een decimeter openstond. Dat was niet pluis, daarachter in het donker woonde een heks. Wij wisten dit heel stellig. In een wijde boog renden we aan de deur voorbij, want het boze oude wijf kon zomaar ineens als een roofdier uit haar hol tevoorschijn schieten en één van ons naar binnen sleuren.
Uiteraard was er de eeuwige dreiging van de kinderlokker. Daarvoor waren wij tot in den treure gewaarschuwd: nooit met vreemde mensen meegaan!
De standaard kinderlokker stelden wij ons voor als een onheilspellende man in een lange regenjas, een strakke ceintuur om het middel. Schijnbaar doelloos zou hij zomaar ergens op de stoep staan en ons de weg naar de Narcisschool versperren. Zijn kille ogen staarden in je kinderziel vanonder de brede rand van zijn hoed. Hij haalde zwijgend z'n handen uit zijn diepe zakken en hield ons het snoepgoed voor. Van Jamin.
Wij van onze kant zouden echter genoodzaakt zijn het aanbod af te slaan en weg te rennen. Zo was dat ons ingeprent.
Halverwege de route was een fietsenstalling. Daar beproefden we dikwijls onze dapperheid. Een lange trap liep naar beneden. Aan weerskanten waren goten voor de fietswielen. Onderin die donkere krocht zou de stallingbaas moeten zitten. We hadden hem nooit gezien, maar hij was ongetwijfeld groot en sterk. Geen man om mee te spotten, want fietsendieven moesten bang van hem zijn. Het was dan ook knap moedig van ons dat wij elk een ijzingwekkende kreet de galmende diepte in durfden te schreeuwen, de één wat harder dan de ander. Wij zetten het direct op een lopen, want na deze provocatie zou de stallingbaas vast als een getergde waakhond de trap op komen stormen.
De stalling is er nog steeds. Ik ga op mijn hurken voor de ingang zitten om mijn lengte van toen na te bootsen. Ik verzamel al mijn moed en roep zo hard als ik kan: “hééé!”
Mijn schreeuw ketst via de betegelde wanden de traptreden af. Plots doemt beneden iemand uit het duister op. Zij heeft haar fiets aan de hand.
Ik maak opnieuw dat ik wegkom.
verschenen in nieuwsbrief nr 152 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 29
Vrijdag 09 April 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Even een kleine irritatie jegens mijzelf wegwerken. Soms zie ik pas na een dag dat ik iets heb opgeschreven op een manier die ik niet wilde. Iets dat ik onmiddellijk zou hebben verbeterd wanneer het me eerder zou zijn opgevallen. Daar kan ik mij ontzettend aan ergeren. Want ik ben een perfectionist. Hoe komt het dan toch dat ik de fout ondanks een paar keer herlezen in eerste/tweede/derde instantie gewoon
niet zie? Neem het vorige stuk: daar staat het woord 'soms' in twee achtereenvolgende zinnen. Dat zie ik nu nèt pas, weet u dat? Het is lelijk en bovendien je reinste verspilling. Zó dik zit ik nou óók weer niet in mijn somsen.
Wat een raar fenomeen is dat toch, dat een mens gewoon ziende blind is voor zijn eigen fouten! Terwijl ik het toch zo
goed bedoelde! Dan zult u misschien zeggen: maak je niet druk, wat geeft dat nou, zo'n enkel woordje?
Nee, nee, niet bagatelliseren, het gaat mij om het principe! Het ligt er tenslotte maar aan wie je bent en waar je zit als je zo'n foutje maakt. Voor hetzelfde geld had ik Irak aangevallen. Dan hadden we nou goed in de shit gedobberd. Of had ik bezuinigd op de sociale zekerheid. Dan waren wij elkaar eveneens in diezelfde shit tegengekomen. Ik noem maar een paar willekeurige fictieve voorbeelden. Zo ziet u maar: de wereld heeft mazzel dat ik niet op een plek zit waar mijn fouten fatale gevolgen kunnen hebben. Ik kan niet eens op mijn eigen woorden passen, laat staan op mijn tellen! Wat een geluk dat er verstandiger mensen zijn dan ik. Die zouden zulke blunders nooit maken.
Anders stond het er maar slecht voor met de wereld.
Woensdag 07 April 2004 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Ik kan hier nu wel gaan zitten schrijven over de grote dingen in de wereld, over de toestand in Irak, het terrorisme of de buikloop van Balkenende in China, maar soms moet je ook aandacht durven geven aan de kleine zaken. Die zijn soms net zo belangrijk.
Neem nu ons dagelijks brood. Ik koop dikwijls casino bruin bij Albert Heijn. Dat doet er in wezen niet toe, maar dan kunt u de kwestie wat nauwkeuriger visualiseren. Dat u niet croissants, krentebollen of harde puntjes voor ogen heeft terwijl deze verhandeling in wezen over hele broden gaat. Dan gaan we langs elkaar heen praten, snapt u?
Lees verder...
Dinsdag 06 April 2004 in categorie Persoonlijke notities
Ik vraag me af waarom ik in mijn droom een tijger ben. Ja, volgens de Chinezen klopt dat wel, die zien dat in hun sterren, maar ík ben geen Chinees.
Ik vraag me af waarom ik in mijn droom een tijger ben die terugschiet wanneer er op hem wordt gejaagd.
Ik vraag me niet af wie mij van dat wapen heeft voorzien. Bij mensen schijnt dat ook nooit een probleem te zijn, dus waarom zou ik daar als tijger dan nu ineens moeilijk over doen? Als tijger heb ik blijkbaar sowieso geen enkele scrupule, want ik knal gewoon iedereen neer die mij te na komt. Merk ik in mijn droom.
Uiteindelijk trek ik toch aan het kortste eind, leg ik het af. Bij gebrek aan bos. Ik weet alleen niet meer of dat als tijger was of ook als mens.
Beide waarschijnlijk.
Zaterdag 03 April 2004 in categorie Klein Proza
De slager heeft een zoon. Een donker-sluikharige snaak van een jaar of vijftien. Zo'n onbeholpen slungel in een veel te grote witte jas die op woensdagmiddag en zaterdag het kalfsgehakt voor de tweede keer door de molen mag proppen. Een engerd als in de film 'The Boys from Brasil'. Er gaat iets beklemmends van hem uit. Het snijden in andermans vlees bekoort hem wel, vermoed ik.
Ik sta zuchtend op mijn beurt te wachten, want natuurlijk heb ik het ongeluk net een dikdoenerig heertje voor me te hebben, zo'n vadsig verzekeringsagententype. Een bril met gouden montuur draagt hij, een zegelring en een duur, maar niettemin slecht zittend pak. Hij probeert te imponeren door lukraak acht onsjes verschillende vleeswaar te bestellen. De andere klanten wrokken in stilte omdat ze zo lang moeten wachten. De zaak raakt voller, want de bloedworst wordt hier gesneden waar je bij staat, dus dat duurt wel even. Het ongeduldig schuifelen van voeten in het zaagsel op de granieten vloer neemt toe.
Haast ongemerkt gaat intussen de zware deur van de koelcel een stukje open. Daar is het slagersjong. Stiekem staart hij door de kier de volle winkel in, een kille glimlach op de lippen. Krijgt hij het niet koud? Hij moet daar toch al een tijdje binnen zijn geweest.
Nauwelijks zichtbaar voor de klanten staat hij iedereen op te nemen. Die achterbakse glinstering in zijn ogen bevalt me niets. Hij lijkt zich te verkneukelen, alsof hij kweetnietwat heeft uitgehaald met al dat vlees dat nu over de toonbank gaat.
Langzaam duwt hij de deur verder open en stapt naar buiten. Het inwendige van het mortuarium wordt een ogenblik zichtbaar. Halve varkens, stukken koe. Ik bespeur zo gauw geen geslachte kat of andere vermiste buurtgenoot. Oppervlakkig bezien lijkt alles in overeenstemming met de warenwet.
De engerd staat inmiddels met z'n rug naar ons toe het hakblok te schuren. Regelmatig kijkt hij om en lijkt zich in stilte vrolijk te maken.
Ik voel mij onbehaaglijk. Zal ik weggaan, een andere slager zoeken? Zinloos, want er is telkens wel wàt. Ik ben al eens van slager veranderd. De vorige had altijd gehakt of tartaar aan zijn vingers. Ik verliet zijn klantenkring nadat ik een tientje wisselgeld van hem had teruggekregen waaraan een kloddertje gehakt kleefde. Ik merkte dit pas op toen ik vervolgens bij de groenteman met datzelfde tientje betaalde. De man staarde er nadrukkelijk naar, alsof het neusvuil was. Daar leek het inderdaad op.
De dikdoener vóór mij heeft eindelijk afgerekend en dringt zich met zijn vleeswaar door de wachtende massa. Hij trapt op de meeste tenen.
"Wie is er aan de beurt?" informeert de slager zoetsappig.
Ik. De puber bij het hakblok werpt mij van achter zijn vaders rug een grijnzende blik toe. Het oorspronkelijk idee om vanavond malse sudderlapjes klaar te maken laat ik terstond varen. Ik bestel slechts een half pond hart. Een kat heeft toch nergens weet van...
verschenen in nieuwsbrief nr 151 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 28
Vrijdag 02 April 2004 in categorie Waargebeurde verzinsels
Ik word via de reclame voortdurend opgeroepen om de Heilige Horrorfilm te gaan zien, The Passion of the Christ. Dat doe ik natuurlijk niet, want ik geloof er allemaal niks van. Al sinds het bestaan van de rooms katholieke kerk zijn ons allerlei leugens op de mouw gespeld, dus waarom zou dit dan allemaal wèl waar zijn? Wie zegt mij dat Jezus echt gekruisigd is? Wie bewijst dat hij überhaupt heeft bestaan? En áls hij dan bestaan heeft, hoe weten we dan zeker dat hij de zoon van God was? Misschien moeten we daar nog eens een 'cold case team' op zetten, want met de huidige DNA-technieken zouden we toch een stuk verder moeten kunnen komen dan met die praatjes uit het Nieuwe Testament.
Dus tja, moet ik dan nu een heleboel euri gaan neertellen voor de sadistische spirituele hallucinaties van een orthodox-katholieke filmregisseur? Kijk, als Mel Gibson zichzèlf nu eens even op die manier te grazen liet nemen dan ging ik wel kijken natuurlijk! Dan maakt zo'n man tenminste een modern realistisch en verifieerbaar statement en heeft het Christendom ook weer eens een actuele martelaar. Wat dat betreft lopen ze bij het Vaticaan eeuwen achter op de Islam.
Maar nee hoor, Mel durft zelf niet en moet zo nodig letterlijk rijk worden over de rug van die arme Christusfiguur van tweeduizend jaar geleden. De film heet dus eigenlijk: "The Cash in on the Christ".
Heeft niets meer met geloof te maken.
