Dat gaat naar Den Haag toe

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Het Parool weet het zeker: wethouder Lodewijk Asscher vertrekt naar Den Haag om minister van Sociale Zaken en vice-premier te worden. Zelf weigert hij dit vooralsnog te bevestigen (update: inmiddels bevestigd).
Asscher stond in zijn tijd als raadslid aan de wieg van Amsterdam Centraal en dus gun ik hem deze mooie nieuwe ontwikkeling in zijn carrière van harte. Ik denk ook dat hij een goede minister zal zijn, zoals hij ook een goede wethouder was.
Het zou voor de stad dan ook een verlies zijn wanneer hij naar Den Haag vertrekt.

Er schuurt altijd wel iets wanneer lokale politici tussentijds naar Den Haag gaan. We hebben het vaker gezien. Dan blijkt de partij uiteindelijk een grotere vinger in de pap te hebben dan de kiezer: we hebben je nodig in Den Haag.

De slag om de grachten

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Onderzoekster Barbara Baarsma van SEO Economisch Onderzoek kreeg vorige week de gehele rondvaartbranche over zich heen toen zij adviseerde om aan elke boot-exploitant die aan de gemeentelijke eisen voldoet een rondvaartvergunning te geven .
De 'gevestigde orde' voorziet een totale chaos op het water, analoog aan de taxibranche.

Aanleiding voor het advies is de geconstateerde situatie dat er nogal wat boten illegaal met toeristen rondvaren.
Momenteel is de markt dichtgetimmerd door vier grote partijen. Mevrouw Baarsma wil het toerisme stimuleren door meer vergunningen uit te delen, daarbij strengere eisen te stellen en strenger te handhaven.

Het alarm

In het rijtjeskasteeltje dat wij onlangs kochten, troffen wij een huis-tuin-en-keuken alarminstallatie aan.
Wanneer het alarm geactiveerd wordt door een dief of andere onverlaat, geeft het een seintje aan de meldkamer. Indien de dienstdoende meldkamermannetjes of -vrouwtjes niet zitten te snurken, sturen ze een medewerker langs ons pand. Bij duidelijke tekenen van inbraak bellen ze de politie. Die grijpt de dief dan in de kraag, mogen wij verwachten.

Bij de Rotterdamse Kunsthal vond afgelopen week een grote kunstroof plaats. De Kunsthal exposeert bijna uitsluitend kunst die in bruikleen is afgestaan. De dieven maakten schilderijen buit die samen vijftig tot honderd miljoen euro waard zijn.

De verjaardag

Vandaag moet ik mij weer bezighouden met een jaarlijks terugkerend evenement: de verjaardag. Terwijl ik er eigenlijk helemaal geen tijd voor heb. Ik kan wel nonchalant gaan roepen dat ik het dan maar niet vier, maar zo makkelijk gaat dat niet. Dan krijg ik het gevoel dat ik mezelf niet serieus neem. Of ondankbaar ben. Er zijn immers genoeg mensen die op deze leeftijd al lang en breed onder de groene zoden liggen. En dan valt er weinig meer te vieren natuurlijk. Ik ben dus wel degelijk bevoorrecht.

Pijnlijk missertje

Ook aan de interieurbranche gaat de crisis niet ongemerkt voorbij, stel ik mij zo voor. Een woonboer op de woonboulevard dacht daarom klanten te lokken door mooie cadeautjes te beloven bij aanschaf van hun meubelen. Dat kon een blu-rayspeler zijn, een iPhone 4s, een televisie of (daar is ie weer) die eeuwige  nieuwe iPad.

Het criminele podium

De afgelopen week was er veel commotie rond het optreden van Willem Holleeder in College Tour. De voornaamste kritiek was dat je zo'n zware crimineel geen podium mocht bieden. Nogal hypocriet, want criminaliteit is al decennia lang puur entertainment en dat wordt ook steeds erger. Criminaliteit loont, vooral ook voor de media.

Verbal Jam bestaat 11 jaar

Het wordt zo langzaamaan routine, om niet te zeggen afgezaagd. Maar ik meld het toch maar even: vandaag bestaat dit schitterende weblog alweer 11 jaar. Ik heb even geen tijd om het te vieren (maar laat u zich daardoor niet afremmen in uw felicitatiebehoefte), want ik moet natuurlijk ook nog Facebooken, Twitteren, GooglePlussen en de apps op mijn smartphone updaten. U merkt: het moderne leven stelt hoge eisen aan een mens.
Ik kijk volgend jaar dus wel of ik wat meer ruimte in mijn agenda heb voor grootse feestelijkheden.

Een kasteel

Ik heb het er maar druk mee. Sinds de notaris met het voorlezen van de akte en een paar welgemikte kwinkslagen ons tot eigenaar verklaarde van een kasteel, kom ik nauwelijks nog aan schrijven toe. Ik raak verzeild in de wereld van klusjesmannen, keukenboeren, badkamervoetvolk en gemeentelijke vergunningsambtenaren. Die moet ik allemaal met de neuzen dezelfde kant uit krijgen, liefst de kant uit die ík wil.