De vrouwelijke burgemeester

Het feministisch maandblad Opzij heeft een petitie online gezet waarin het oproept tot het benoemen van een vrouwelijke burgemeester in Amsterdam. Op zich zou dat best een goed idee kunnen zijn, ware het niet dat de kandidatenlijst van Opzij hier en daar de rillingen over de rug doet lopen.

Bovenaan staat bijvoorbeeld de wandelende theemuts Annemarie Jorritsma, de huidige burgermoeder van Almere. Toch zo langzamerhand wel berucht vanwege haar verregaande onnozelheid en incompetentie, zou ik zo zeggen. Wanneer je dan zo nodig een VVD-ster in die functie wilt, neem dan Erica Terpstra, dan valt er nog wat te lachen.

Guusje Terhorst wordt eveneens genoemd. Waren we in Amsterdam indertijd blij dat we van haar af waren, krijgen we haar weer opgedrongen via Opzij. Je zou bijna een petitie starten om Guusje Terhorst buiten de deur te houden. Nee, Amsterdam heeft het wel gehad met Guusje Terhorst, denk ik. Te bazig, te arrogant.

Nieuwe kauwgomballenautomaten

Amsterdam Slotervaart - Vorige week kreeg ik post van het stadsdeel Slotervaart. Dat is altijd linke soep, want meestal is zo'n brief de voorbode van veel ongemak. Dit keer was het echter een verheugend bericht. Het betaald parkeren in onze buurt was nogmaals uitgesteld wegens het niet leverbaar zijn van parkeermeters. Het wordt nu 1 juli.

Maar nóg verheugender was het feit dat we ultra-moderne parkeermeters zouden krijgen! Niet van die omgebouwde kauwgomballenautomaten waarover ik in december klaagde, nee, apparaten met een aanraakscherm! Tevens zouden de reeds geplaatste kauwgomballenautomaten worden verwijderd en eveneens worden vervangen door nieuwe.
Ik zou nu de illusie kunnen koesteren dat stadsdeelwethouder Paulus de Wilt mijn klachten van enkele maanden terug heeft gelezen en direct actie heeft ondernomen. Maar in het Parool van afgelopen zaterdag las ik dat de draaiknopautomaten in andere stadsdelen al langer een bron van ongenoegen waren.
In elk geval is de zaak nu hopelijk opgelost.
Tóch blijf ik nog wel met een paar vraagjes zitten...

Een zachte held

U moet mij weer eventjes excuseren. Ik kan hier niet voldoende aanwezig zijn. Vanmorgen vroeg om tien voor twee is namelijk mijn oude vader overleden. Dat is ook maar beter zo, het lichaam was op. Zijn benauwde longen klonken de afgelopen dag als een oude percolator. Gelukkig is hij tot vrijwel op het laatst helder genoeg gebleven om zich van onze aanwezigheid bewust te zijn.

Je wilt dan eigenlijk tegen hem zeggen hoe waardevol hij voor je in het leven is geweest, je wilt hem bedanken. Maar je kunt dat niet goed zeggen, je wilt hem immers niet zo direct confronteren met zijn naderende einde. Je verwacht dan elk moment dat hij zal zeggen: "Hoezo bedankt, ga ik dood dan?"
Hoewel je weet dat hij voor dergelijke spitsvondigheden al te ver heen is.

Morfine en kalmerende middelen hebben hem op het laatst 'comfortabel' gehouden. Hij is slapend de eeuwigheid in gegleden.
Ik heb er vrede mee, zonder mijn verdriet tekort te willen doen.

Vreemd genoeg is alles in de laatste dagen tot een definitieve afronding gekomen. De huur van zijn woning was opgezegd per 1 april, maandag is de kringloopwinkel de laatste spullen komen halen, in de nacht van dinsdag op woensdag heeft mijn vader zijn stoffelijke resten in handen gesteld van de Grote Vuilnisman.

Mij bleef niets anders over dan bij het ochtendkrieken de tekst voor zijn rouwkaart te schrijven:

Onder de oppervlakte

Toen mijn moeder op 10 januari overleed, was mijn vader een moment zeer geschrokken en verdrietig. Daarna leek de gebeurtenis weer weg te zakken in de duisternis van zijn dementie. Hij kwam er niet meer op terug.
We hadden getwijfeld of we het hem überhaupt zouden vertellen. Had zoiets zin bij iemand waarvan het kortetermijngeheugen niet meer functioneert, die na een paar minuten is vergeten wat hem daarvoor is overkomen?

Voor het personeel in het verpleeghuis was het moeilijk om de schijn op te houden. En voor jezelf voelt het ook niet lekker. Daarom besloten we het hem toch te vertellen.
In de maanden daarna bleek het gebeurde toch een rol te blijven spelen. Onder de oppervlakte. Hij was regelmatig verdrietig, maar wist niet waardoor. Daar is moeilijk mee om te gaan. Want wat is wijsheid in zo'n geval? Je kunt het verdriet ook niet telkens oprakelen en concreet maken door opnieuw te vertellen dat zijn vrouw dood is. Dan wordt het verdriet waarschijnlijk versterkt, terwijl hij steeds vergeet waarover hij verdriet heeft.

Vrijheid

Deze maand is het thema van about:blank: 'Vrijheid'. Het moment is echter niet zo handig gekozen. Want na een week verkiezingsretoriek door de Partij voor de Vrijheid is dit begrip bij mij totaal geherdefinieerd. Vrijheid is tegenwoordig het verbieden van hoofddoeken en het standrechtelijk toepassen van knieschoten door straatcommando's. Vrijheid is voor de PVV wat democratie is voor de president van Wit-Rusland.

'Vrijheid is een geesteshouding, geen vrijgeleide' leert ons Jiddu Krishnamurti. Gelul uit de jaren 70 natuurlijk. Veel te moeilijk. Veel te diepzinnig. Kunnen we tegenwoordig niet mee uit de voeten.
Ja, de redactie van dit medium wil het natuurlijk over 'vrijheid' hebben vanwege al die bloggers die her en der in de wereld worden opgesloten. Geen idee hoe dat precies zit. Ver van mijn bed. Ze zullen wel te kritisch schrijven of zo. Na een week indoctrinatie door het duo Wilders en Fritsma ben ik geneigd te zeggen: héél goed! Moeten we hier in Nederland ook doen! Opsluiten die gasten. Scheelt een hoop flauwekul. Er wordt wat áfgeraaskald in het Nederlandse blogwezen. Moeten die mensen trouwens niet werken? We moeten de bloggificering van de samenleving tegengaan. Straks bestaat dit land alleen nog maar uit bloggers en twitteraars!

Achteraf bezien...

Uit het Parool van zaterdag 20 februari 2010, toen het optimisme nog hoogtij vierde...

Wat je al niet tegenkomt bij het dumpen van oude kranten.