Acute vormcrisis

Je moet er absoluut een type voor zijn. Ik ben dat niet.
Voor topsport.
Nog afgezien van het feit dat ik er al veel te oud voor ben.
Zelfs als laatbloeier ga ik dat niet redden.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat je als topsporter een monomaan karakter moet hebben. Je moet je gedurende lange tijd kunnen fixeren op één ding.
Ik zou me gaan vervelen. Ik heb afwisseling nodig. Op z'n minst zou ik de ene dag willen bobsleeën, de volgende ijshockeyen en na het eten misschien nog een halfuurtje langlaufen.
Met mijn conditie is dat geen realistische ambitie.
Nooit geweest trouwens.

Amsterdam is niet te redden

Ik kan u nu al zeggen dat het geen enkele zin heeft om op de anti-metropartij 'Red Amsterdam' te gaan stemmen. De Noord-Zuidlijn wordt namelijk gewoon afgebouwd. Pas als het halve Damrak inclusief de Bijenkorf instort gaat men zich misschien eens achter de oren krabben. Maar ook dan zal er vast wel weer een commissie komen die de verdere risico's beheersbaar acht. Het gaat immers niet alleen om de Noord-Zuidlijn, maar tevens om andere grote belangen en plannen.
Ga maar na. Waar gaat de Noord-Zuidlijn uiteindelijk naartoe? Naar de RAI. Waar ligt de RAI? Inderdaad, bij de toekomstige Zuidas. Als daar geen metroverbinding is wordt dit project nog veel minder interessant voor de investeerders dan het kennelijk nu al is.

De achterbank

De chauffeur: “In eerste instantie is het wel balen natuurlijk als zo'n kabinet valt. Je moet maar weer afwachten wat voor soort premier je straks dan weer in je wagen krijgt.
Maar aan de andere kant was ik ook wel een beetje uitgekeken op Balkenende. Het vertrouwen was weg, om zo te zeggen. Vannacht nog: om 12 uur belt hij van kom maar met die auto. Om 4 uur waren we nóg niet weg.

En áls we dan eindelijk een keertje op huis aan kunnen, moet ik de hele weg dat gejank vanaf de achterbank aanhoren.

Zo van: "Ja, en ik had nooit iets met die Bos moeten beginnen, dat zie je nou weer, je moet nooit op het uiterlijk afgaan, nu heb ik wéér mijn kabinet niet kunnen afmaken, had ik nou die baan in Brussel maar gepakt, Herman (van Rompuy, red.) is ondertussen lekker president van Europa en ik sta met lege handen, internationaal word ik nooit meer serieus genomen, die G20 kan ik nu ook wel verder vergeten. Mijn vrouw zei nog wat moet je dan ook in dat Afghanistan, maar het staat zo stoer en ik mocht bij Obi op bezoek, ik ben zielig, dus Joop (dat ben ik) laten we bidden..."

Ik zeg: "Ho, excellentie, u verwacht toch niet van mij dat ik hier midden op de A13 mijn handen over het stuur ga zitten vouwen en mijn ogen dichtdoe, of wel?"

Blunders en crashes

Mijn bioritme is behoorlijk verstoord de laatste dagen, want ik moet natuurlijk naar de Olympische Winterspelen in Vancouver kijken. Niet dat ik nu iemand ben die daar met alle geweld voor op wil blijven, maar telkens als ik op het punt sta om de televisie uit te schakelen laten ze iets sensationeels zien. En dan doel ik niet op de prestaties van de sporters, want die interesseren mij eigenlijk geen of nauwelijks bal.
Nee, het zijn de vele organisatorische blunders die mij aan het beeld gekluisterd houden.

De toon werd gezet toen al voor het officiële begin van de spelen een jonge rodelaar met zijn sleetje crashte en daarbij tragisch het leven liet. Daar zal ik natuurlijk geen grappen over maken. Anderzijds is het misschien niet echt verstandig het noodlot te tarten door met 140 kilometer per uur ruggelings op een gemodificeerde strijkplank naar beneden te scheuren.

De onbalans van Ghislaine en mij

In de zaterdagkrant van het Parool las ik dat Ghislaine Plag het discussieprogramma Rondom 10 gaat presenteren. Nou zoeken ze dat maar lekker uit bij de NCRV, ik kijk toch niet.
Maar wat me wél opviel was het grote spanningsveld tussen de voor- en achternaam van Ghislaine Plag. Het voelt niet lekker. Het is de climax en de anticlimax pal achter elkaar.

Nu zal Ghislaine het wellicht flauw van me vinden om een verhandeling te schrijven over haar naam, maar in het kader van het nieuwe fenomeen 'personal branding' ontkom je daar tegenwoordig gewoon niet aan, Ghislaine. Het is voor je eigen bestwil. Vraag maar aan het marketingvolkje.

Sorry Europa!

Geachte inwoners van Europa,

Bij deze wil ik mij alvast verontschuldigen voor hetgeen u straks als Nederlandse inzending op het songfestival te horen zult krijgen. Minstens 14 miljoen Nederlanders kunnen hier helemaal niets aan doen. De Tros heeft dit doorgedrukt.
Wat de Tros is, valt moeilijk uit te leggen. De Tros is naar eigen zeggen 'de Grootste Familie van Nederland' en vertegenwoordigt hiermee volgens anderen het zogenoemde 'klootjesvolk'.

De Tros heeft singer/songwriter Pierre Kartner gevraagd een liedje te schrijven. Dat werd een liedje van drie akkoorden. Meer kan Europa niet aan, zal de componist waarschijnlijk denken. Hij is er dan ook vast van overtuigd dat Nederland hiermee gaat winnen.
Nogmaals sorry.

Onsterfelijkheid

Onlangs besefte ik dat ik eigenlijk maar weinig weet van eerdere generaties in mijn familie. Daarin zal ik niet de enige zijn. Zodra je meer dan twee generaties teruggaat in de tijd weet je hooguit nog wat namen, maar verder weet je vrijwel niets van die mensen. Immers, in overgrote meerderheid bestaan onze voorouders uit eenvoudige boerenlullen die snel in het vergeetboek raken. Slechts enkelen van ons kunnen bogen op een bekende naam in de familiegeschiedenis. En zelfs dan is het nog een kwestie van geluk hebben, want ik denk niet dat de nazaten van Anton Mussert of Meinoud Marinus Rost van Tonningen erg opgetogen raken van hun illustere voorvaderen.

In oude schoenendozen vond ik een aantal sepia-kleurige foto-portretjes die stammen uit het begin van de twintigste eeuw. Het moesten familieleden van mij zijn, maar ik had geen flauw benul wie die mensen allemaal waren. Niemand had ooit de moeite genomen hun namen op de achterkant te schrijven. Degenen die het nog hadden kunnen weten zijn inmiddels ook allemaal al dood. Ik begon mij zorgen te maken over mijn eigen houdbaarheid door de eeuwen heen. Het zal toch niet zo zijn dat in het jaar 2150 geen hond meer weet wie ik was? Niet dat ik nu zo belangrijk wil zijn, maar het is toch een deprimerende gedachte dat iemand die het eventueel wil weten, daar nooit achter zou kunnen komen.

Pro-cyclische workout

Tijdens mijn workout van hedenmorgen stond ik een beetje glazig naar het betoog van Nout Wellink op televisie te staren. Het zweet liep mij daarbij in de nek, maar daar had Nout geen schuld aan.
Wel kreeg ik onverhoedse rillingen van woorden als 'pro-cyclisch'.
Dit vind ik toch altijd zo eigenaardig bij Nout: heel moeilijke woorden gebruiken, maar ondertussen nog niet eens behoorlijk de 'r' kunnen zeggen.
Een man in zijn positie zou zich toch een uurtje logopedie in de week moeten kunnen veroorloven.

De verhoren over de bankencrisis volg ik niet zo, moet ik bekennen. Ze zijn weliswaar openbaar, maar wat heb je aan openbaarheid als je niet snapt waarover ze het nu eigenlijk hebben?
De transparantie wordt nog verder belemmerd door het overdreven gebruik van Engelse termen. Let wel, geen jargon, maar heel gewone Nederlandse woorden die ineens in het Engels worden gezegd.
Boundaries in plaats van grenzen. Dat werk.
Zelf had ik bij nader inzien in dit stukje het woord workout niet moeten gebruiken, want dit ondergraaft mijn betoog.