Genaaid

Laat ik het maar platweg zeggen: wij gewone burgers van Nederland worden genaaid waar we bij staan en het is nog legaal ook. Hoewel die legaliteit op zichzelf onderdeel is van het genaaid worden.
Wat hebben we het afgelopen jaar al niet zien passeren aan wanpraktijken?

Duurbetaalde toezichthouders als Nout Wellink (DNB) en Hans Hoogervorst (AFM) doen hun werk niet en laten aldus de klanten van IceSave, DSB en Afab opdraaien voor de schade.
Sowieso is het raar dat banken en verzekeraars in de afgelopen decennia de mensen een loer mochten draaien met allerlei financiële producten die praktisch neerkwamen op oplichting en waarmee woekerwinsten werden gemaakt.

Niets nieuws...

Mijn Windows Live profiel deelt mij vandaag het volgende mede:

Toch wel confronterend, vind ik...

Joehoe! Ik ben jarig!

Vandaag ben ik jarig.
Het is hartverwarmend hoeveel digitale felicitaties ik heb gehad, waarvoor dank.
Opvallend genoeg zaten daar ook felicitaties bij van enkele diensten en netwerken op internet.
Toch knap dat ze dat allemaal onthouden.

Allereerst kreeg ik een felicitatiemailtje van mijn eigen online adressenbestand Memotoo. Er werd mij voor het gemak ook tussen haakjes bij verteld hoe oud ik geworden was. Dat kan in de (hopelijk verre) toekomst handig zijn wanneer ik begin te dementeren.
Ook het forum Marokko.nl stuurt mij ieder jaar trouw een felicitatie, hoewel ik er bijna nooit kom.
Heel attent, moet ik zeggen.

Dit in tegenstelling tot al die sociale netwerksites als Hyves, Schoolbank, Facebook en LinkedIn.
Die vallen me toch behoorlijk tegen. Indertijd moest ik mijn profiel volstouwen met allerlei gegevens over mezelf, waaronder mijn geboortedatum. De 'corebusiness' van die netwerksites is 'sociaal zijn'.
Maar als het er dan op aankomt je even een felicitatie te sturen, laten ze het afweten!
En een cadeautje kan ik natuurlijk helemáál vergeten.

Nou ja, laat maar weer zitten.
Ik ga me bezighouden met de vraag: hoe zal ik het eens vieren?
Want ik kan nog zo oud worden, in dat soort dingen blijf ik toch een klein kind.

Wapenbezit in Slotervaart

In het Parool las ik ferme woorden van de stadsdeelkoning van Slotervaart, Ahmed Marcouch.
Woorden die daden moeten worden, maar meestal soep zijn die niet te heet gegeten wordt.
Temeer omdat ze in dezelfde krant twee uur later alweer worden afgezwakt.

In de strijd tegen het wapenbezit, wil Marcouch mensen die daarop zijn betrapt opnemen in een register en ze nog vijf jaar hinderlijk op de huid blijven zitten.
Dat gaat hij niet zelf doen. Uiteraard wordt dit een klus voor de politie.
De collectieve zucht in het wijkbureau is van hieruit te horen.

Scheringa

“Wat is het toch een regelrechte schande dat ons mooie bedrijf door toedoen van de grote boze buitenwereld nu de nek dreigt te worden omgedraaid!
Allemaal de schuld van Bos, Wellink en die Lakeman.
En de media.
Gelukkig staat het personeel als één man achter mij.
Ik ben tot tranen toe geroerd.

De band die wij onderling hebben is hartverwarmend.
Het noodlot dat ons nu treft hebben wij niet verdiend.
We hadden het zo lekker voor elkaar met z'n allen.
Met die fijne provisies van 80 procent op onze financiële producten.
Iederéén in het bankwezen deed dat toch?
Dus dan mag het.

Man uit Eindhoven pint eigen geld

De DSB-affaire maakt weer eens pijnlijk duidelijk wie in dit land werkelijk de touwtjes in handen hebben als het erop aankomt. Dat zijn niet regering en parlement, maar de machtige financiële instituties als het bank- en verzekeringswezen. Alle andere belangen moeten daarvoor wijken.
Onderstaand citaat uit het Parool is illustratief:

Klik voor vergroting

Job Verhagen uit Eindhoven heeft een manier gevonden om meer te pinnen van zijn eigen geld dan is toegestaan!
Let hier op de woorden 'eigen' en 'toegestaan'.
Dit staaltje vernuft wordt al gekwalificeerd als 'pintruc'.
Job wordt direct over één kam geschoren met de eerste de beste Roemeense skimfraudeur, zo lijkt het.

Stem Verbal Jam!

Het was allemaal een beetje langs me heen gegaan dit keer, maar kennelijk is er toch iemand geweest die me heeft genomineerd voor een Dutch Bloggie. Waarvoor dank!
Vanaf heden kan het stemmen beginnen. Daarover hoeven wij geen enkele illusie te koesteren, maar het zou toch leuk zijn als Verbal Jam doorgaat naar de eindronde.

Stemt u dus alstublieft even op Verbal Jam door hier te klikken!

Het kan zijn dat u zich even moet registreren, maar dat is een kleine moeite.

Volgende keer is het misschien een idee om een lijstverbinding aan te gaan.
Had ik eerder op moeten komen.
Nu sta ik er weer alleen voor...

Dieptepunt

Kiezers stemmen op de wind.
De wind die uit een bepaalde hoek waait.
Bij de PvdA proberen ze tegen die wind in te pissen.
Tegen alle natuurwetten in heeft men dit door Mariëtte Hamer willen laten doen.
Tot mislukken gedoemd.

In de peilingen staat de partij nu op een historisch dieptepunt.
Dertien zetels.

Acht jaar Verbal Jam!

Vandaag moet er natuurlijk even stilgestaan worden bij de achtste verjaardag van dit weblog.
Acht jaar stukjes schrijven. Helemaal gratis.
Daar zou meneer Buma een voorbeeld aan kunnen nemen.
Meneer Buma wilde deze week namelijk geld gaan graaien bij webloggers die af en toe een Youtubefilmpje op hun website onderbrengen.
Dat onzalige idee is al rap weer ingetrokken vanwege massale protesten.

Waarom moet er altijd overal geld aan worden verdiend?
En dan liefst nog onmatig veel geld?
Er zijn namelijk miljoenen mensen op deze wereld die de producten van hun creativiteit gratis delen met anderen.
Gewoon, omdat ze het doen voor hun plezier.
Waarom moeten juist muzikanten gigantisch binnenlopen van een enkel hitje dat meestal nog half is gejat van Bach, Mozart of een andere oude componist?
Alles op dat gebied is namelijk al een keer gedaan, daar ben ik van overtuigd.

Een gevoel van treurige armoedigheid

Mijn ouders zitten allebei in hetzelfde verpleeghuis.
Op verschillende afdelingen, dat wel.
Het is er niet slecht, maar nog niet zo modern dat de cliënten al over een eigen kamer beschikken.
Hierdoor hebben ze geen enkele privacy. Geen plek voor zichzelf, behalve een bed met een prikbord erboven.
Voor wat foto's en ansichtkaarten.
Ze hebben ook nog een afsluitbare kledingkast en een nachtkastje.
Dat was het dan wel.

Iedereen heeft behoefte aan wat persoonlijk ruimte.
Een plek waar je ongestoord jezelf kunt zijn.
Of wat er van dat 'zelf' nog over is.
In elk geval een plek waar je desnoods onbespied in je neus kunt peuteren of aan je kont kunt krabben.
Het zijn tenslotte de kleine geneugten die 't 'm doen in het leven.
In een nog niet aan 'de moderne eisen' aangepast verpleeghuis moet je die missen.

Dieren tegenwoordig minder slim?

Zijn de dieren van tegenwoordig nou minder slim, of vergis ik me? Zijn ze door inteelt dusdanig teruggevallen in intelligentie, dat het bijvoorbeeld niet meer de moeite waard is om er televisieseries over te maken?
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik er niet meer zo op let. Maar het laatste slimme dier dat ik tijdens het zappen voorbij heb zien komen was geloof ik Commissaris Rex.

Vroeger had je uiterst snuggere dieren, die ook qua ethisch besef soms ver boven de mensen in hun omgeving uitstaken. Zij wisten altijd feilloos goed van kwaad van onderscheiden en de boeven eruit te pikken.

Mijn eerste kennismaking met een intellectueel hoogstaand dier was op de lagere school, waar de oude meester Ruys ons voorlas uit Snuf de Hond. Van het verhaal herinner ik me niets meer, maar ik weet wel dat Snuf zo'n beetje onze enige dierlijke verzetsheld uit de Tweede Wereldoorlog is geweest.
Opmerkelijk genoeg was Snuf een Duitse herder, maar hij verloochende zijn afkomst en kwam in opstand tegen het Nazi-bewind.
Er waren dus ook nog goede Duitsers in die tijd!

Namens de Raad van Bestuur

Anderhalve week geleden was mijn moeder jarig. Zij werd 85.
Op dit moment zit zij in een verpleeghuis, want door bloedvatschade in de hersenen heeft zij last van wanen en hallucinaties.
Niettemin kun je gelukkig nog best goed met haar praten. Alleen moet je af en toe uitleggen wat er wel en niet klopt aan de dingen die ze vertelt.
Ze denkt bijvoorbeeld dat er voortdurend over haar wordt geroddeld. Maar haar medebewoners zijn veel te dement om te roddelen, die roepen maar wat.
Ze denkt ook regelmatig dat ze in een donkere kelder is gezet. Dat levert de nodige angsten op, die ik dan ook weer terug moet brengen tot aanvaardbare proporties.

De dag voor haar verjaardag vroeg ik aan de leidinggevende van de afdeling wat de gewoonte was bij verjaardagen.
Deden ze er nog wat aan?
Dat lieten ze geheel aan de familie over.
Werd er getrakteerd?
Dat lieten ze geheel aan de familie over.
Werd haar stoel nog versierd, hingen ze nog slingers op?
"Nee, kom zeg, slingers zijn voor kinderen, daar heb ik (!) toch zo'n hekel aan!" sprak de leidinggevende met afkeer in haar stem.
Ik dacht: Dat wordt geen taart voor jullie, morgen.
De familie heeft hier namelijk meteen geen zin meer in.
We hebben mijn moeder een paar uur meegenomen naar het huis van mijn zuster, waar volop taart en slingers aanwezig waren.