Met een kunstknie naar het kerkhof

Door het dorp loopt Annie. Elke dag wandelt zij naar de begraafplaats.
Die is toch zeker een kilometer of drie verderop.
Annie is een oude vrouw, maar nog bijzonder goed ter been. Dus dat redt zij wel.
Vorig jaar is haar man overleden. Zij heeft het daar nog moeilijk mee, natuurlijk.
Om het leed wat te verzachten gaat zij elke dag even bij hem kijken.

Als ik Annie tegenkom begint zij steevast een kletspraatje.
Dat zijn kletspraatjes van het soort waar de meeste mensen niet om verlegen zitten.
En ik dus ook niet. Maar Annie vindt ze fijn.
Dus vooruit dan maar.

De scheurkalender

Van Sinterklaas had ik een poëziekalender gekregen.
Een scheurkalender van Meulenhoff.
Op zich een mooi gebaar van de goedheiligman.
We hebben de kalender een prominente plek op ons toilet gegeven.
Iedere morgen bij de ochtendplas
worden wij verrast met een nieuw gedicht.

Het probleem is alleen dat dichters over het algemeen
blijkbaar niet van die opgewekte mensen zijn.
Althans niet bij uitgeverij Meulenhoff.
Bijna elke dag is er dood en drama of depressie.
Dat is natuurlijk niet zo'n fijn begin.

Kool en kalebas

VPRO Radiolog bij 'De Avonden'

In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw was het roemruchte Amsterdamse etablissement 'De Groene Kalebas' het trefpunt van jonge bohémiens die zich er lieten vollopen met drank, jazzmuziek en kunstkletspraat. Het café was gevestigd in een sousterrain in de Tweede Weteringdwarsstraat. Jazzmusici als pianist Louis van Dijk en saxofonist Henk van Es traden er op. Ook zanger Boudewijn de Groot meldt dat hij er dikwijls naartoe ging. Het was naar Parijs voorbeeld verder een verzamelplaats voor alles dat zich schrijver, schilder, dichter, pleiner, existentialist of beatnik noemde. Onder het genot van een blowtje reikten de aspiraties tot in de hemel.

De koopjesloper

Verdacht vlees

Het Zweedse keukenladekastje

Een stofwolk in de verte