Zondag 12 December 2004 in categorie Klein Proza
We hadden allemaal wel zo'n jongetje op school, het jongetje met branie, het type 'lefgozertje';. Het is degene met de vlotte babbel, met de brutale antwoorden tegen de leerkrachten. Hij krijgt het meeste straf, het interesseert hem geen bal. Dat zegt hij tenminste.
Hij is de eerste met sigaretten op zak, die hij even nonchalant als genereus stiekem uitdeelt achter het fietsenhok. Altijd weer dat fietsenhok. Weten docenten nu nog niet dat dáár alles gebeurt wat zij en God verboden hebben?
Met veel bravoure scheurt de lefgozer provocerend met zijn opgevoerde brommer over het schoolplein, gaat er prat op dat hij al drie keer door de politie achterna is gezeten. Tevergeefs natuurlijk. Hem krijgen ze nooit te pakken, hij is een waaghals, een snelheidsduivel. Zijn brommer haalt makkelijk negentig, beweert hij zelfverzekerd.
Lees verder...
Zondag 05 December 2004 in categorie Klein Proza
Er woedde een koninkrijkbrede verontwaardiging over het feit dat iemand een politicus publiekelijk dood had gewenst. Dat had de man in kwestie ook niet bijster snugger aangepakt. Voor doodswensen is er namelijk een stille etiquette.
Het is bijvoorbeeld nogal ongebruikelijk om iemand dood te wensen waarvan je niet hoogstpersoonlijk enorm te lijden hebt. Dan kun je namelijk wel aan de gang blijven. Er wordt zoveel onzinnigs in het openbaar geroepen. Politici en andere bekende Nederlanders vallen dus in het algemeen af.
Lees verder...
Maandag 08 November 2004 in categorie Klein Proza
Onlangs vond ik bij het opruimen een stapeltje kleine dunne boekjes. Het waren deeltjes uit de AO-reeks. Dat ‘AO’ staat voor Actuele Onderwerpen. Duizenden zijn er in de loop der jaren (sinds 1936) van verschenen en ze voorzagen ontegenzeglijk in een behoefte. Ook bij mij. Als puberale jongeling dorstte ik naar kennis, op voorwaarde dat ik daar niet al teveel energie in hoefde te steken. In dat opzicht was de AO-reeks voor mij een uitkomst.
In zestien bladzijden op A5-formaat werd ik door de één of andere doctorandus wekelijks bijgepraat over een belangrijk onderwerp. Dat was maar wát handig, want voor een luttel bedrag had je dan óók meteen een mening. Zo zat ik tijdens verjaardagsconversaties tenminste niet met de mond vol tanden. Integendeel, het gezelschap luisterde ademloos hoe verbluffend goed ik was ingevoerd in allerhande maatschappelijke, culturele en politieke kwesties. Ik vertelde er natuurlijk niet bij dat mijn zojuist gehouden gewichtige verhandeling over Salvador Dali compleet was nagewauweld uit het AO-deeltje dat ik diezelfde middag uit de brievenbus had gevist.
Lees verder...
Zondag 31 Oktober 2004 in categorie Klein Proza
Bij de grote meubelboer uit Zweden kocht ik een puzzel. Als je die puzzel helemaal goed oplost is het vanzelf een keukenladekastje. Of een ander handig meubelstuk. Er zit een mooie handleiding bij hoe je het ding in elkaar moet zetten. De handleiding is gemaakt voor analfabeten, want hij bestaat uitsluitend uit tekeningetjes. Ook analfabeten hebben immers recht op keukenladekastjes.
Lees verder...
Zaterdag 23 Oktober 2004 in categorie Klein Proza
In dit huis heeft zich een technologische revolutie voltrokken, een Grote Sprong Voorwaarts. Gisteren is hier onze allereerste afwasmachine binnengesjouwd en ik ben er nog steeds opgewonden van. Dat ik dit nog mag meemaken, zou ik bijna zeggen, want ik ben ook geen twintig meer.
Tot dusver was
ik altijd de afwasmachine en daar kwamen nogal eens klachten over. Tijdens een gezellig etentje met vrienden was het dan: “Goh, hebben jullie gisteren spinazie gegeten? Smaakt nog best goed!” Waarna ik een bestraffende blik van mijn geliefde wederhelft mocht incasseren. Vanaf heden kan ik in voorkomende gevallen de falende technologie de schuld geven en dat stemt mij blij.
Lees verder...
Zondag 17 Oktober 2004 in categorie Klein Proza
Een paar dagen terug is mijn lieve oude buurvrouw zachtjes overleden. Vijfennegentig is zij geworden en dat vond ze wel voldoende. Ze was een klein en mager, steeds krommer lopend oud vrouwtje. Met enige vertedering zagen wij haar altijd over straat scharrelen. Vorig jaar Kerstmis brak zij thuis haar heup en lag een nacht lang in het gangetje voor de wc. Eigen schuld, vond ze zelf, want als alleenwonende had zij haar alarm niet om haar nek gedragen. Wanneer zij dat wèl had gedaan had men mij uit bed gebeld en had ik haar een koude en pijnlijke nacht kunnen besparen. Nu vonden anderen haar pas de volgende dag, met een vloerkleedje over zich heen getrokken.
Lees verder...
Zaterdag 09 Oktober 2004 in categorie Flashback verhalen, Klein Proza
Op de volkstuin brachten wij de zomers door. Dat spaarde weer een vakantiereis uit en we genoten evengoed. Wij sliepen in het door mijn vader zelf gebouwde huisje, aten door mijn vader zelf geteelde groenten en ik speelde met het door mijn vader zelf geconstrueerde karretje. Als klein jongetje bofte ik toch maar. Op mijn beste vriendje na had niemand een karretje.
De ruggengraat van het voertuig bestond uit een dikke balk. Daaraan zaten twee dwarsbalken waaronder de wielen waren gemonteerd. Deze wielen waren de enige restanten van de kinderwagen waarin ik zelf nog had gelegen. Op de balken was een primitief platform gespijkerd waarop ik kon zitten en verder ook van alles kon vervoeren. De voorste balk was draaibaar om te kunnen sturen.
Lees verder...
We hadden allemaal wel zo'n jongetje op school, het jongetje met branie, het type 'lefgozertje';. Het is degene met de vlotte babbel, met de brutale antwoorden tegen de leerkrachten. Hij krijgt het meeste straf, het interesseert hem geen bal. Dat zegt hij tenminste.
