Archief: artikelen van
Juli 2002.
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Satire
De hoge bejaardenhuizendichtheid in deze buurt maakt dat er op een bankje nogal eens een tachtigplusser naast je neerzijgt. Die begint dan prompt over het weer of over 'die buitenlanders'. Zo niet Piet. Die praat over seks. Piet lust er wel pap van zo te horen. Ik geef toe dat ik zijn verhalen aanmoedig, want ze zijn interessanter dan het weer. Het kan me niet schelen of hij ze wel of niet verzint.
Piet is weduwnaar en verblijft in een uitermate groot verzorgingshuis hier vlakbij. Piet heeft de mazzel dat hij nog behoorlijk fit is. Zoals bekend wonen er aanzienlijk minder mannen in bejaardenhuizen dan vrouwen. En dus voelt deze heer zich als de haan in het kippenhok. Want er is duidelijk vraag naar potente Piet. Beweert hij althans. Want aan het merendeel van de langsschuivende dames lijkt me niet veel levenssap meer te ontwringen.
Maar Piet ziet dat anders.
"Laatst scharrelt daar zo'n krom vrouwtje 's nachts door de gangen. Achter haar rollator. Maar ondertussen wèl met haar kontje wiebelen."
"Kon dat niet gewoon door d'r kunstheup komen, Piet?"
"Niks kunstheup. Ik heb daar kijk op. Geloof me maar."
"Wat deed
jij trouwens daar 's nachts op die gang?"
"Mijn sociale plichten vervullen natuurlijk, willige dames aan hun gerief helpen."
"Ja, ja..."
"Ik ben daar natuurlijk meteen even van achteraf overheen gegaan..."
"Over die rollatordame? Ik hoor het al: jij laat er geen gras over groeien."
"Precies! Ik zei alleen wèl: je moet onderwijl wèl effe in die handremmen blijven knijpen wijffie, anders staan we straks zó aan 't eind van de gang!"
En dan wrijft Piet vergenoegd in zijn handen, terwijl hij ondertussen veelbetekenend naar de duiven grijnst die aan zijn voeten voor de bank dribbelen.
"Nee, breek mij de bek niet open...", zegt hij langs zijn neus weg.
Dit is natuurlijk regelrechte uitlokking.
"Komen ze ook wel op je kamer Piet, de dames?"
"O, zo vaak! Over aanloop heb ik niks te klagen."
"Trek je dat allemaal nog wel op jouw leeftijd?"
"Zeer zeker wel! Het gaat soms alleen wat trager, nietwaar? Maar dat maak ik van tevoren wel altijd goed duidelijk. Ze
moeten een beetje geduld met me hebben..."
"Dat is wel bespreekbaar dus..."
"Niet eens zozeer bespreekbaar, ik heb speciaal zo'n soort wandtegeltje vlak boven mijn bed hangen."
"Wandtegeltje?"
"Ja, daar houden die vrouwen van. 'O, wat een leuk wandtegeltje heb je daar, Piet!' Gaan ze altijd onmiddellijk staan lezen. En dan is het daarna vanzelf duidelijk dat het niet direct een vluggertje wordt."
"Dan ben ik toch benieuwd wat daar op dat tegeltje..."
"Een spreekwoord: Komt tijd, komt zaad!"
Ik lig dan meer dan vijf minuten in een snikkende lachtflauwte over de leuning van de bank.
"Gewoon een kwestie van een beetje pielen met een viltstift..."
Ja, Piet, ik snap het...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Vorige week zondag gaf mijn vijftien jaar oude, donkerblauwe Toyota Corolla de geest. Een blauwig wolkje ontsteeg de motorkap, bleef daar nog even hangen ten afscheid en dreef vervolgens de weilanden bij Breukelen in.
De man van de wegenwacht kon slechts de dood constateren. Tegen beter weter weten in zei hij: "Start eens even...", om vervolgens direct de motorkap met een moedeloos schouderophalen te laten dichtvallen. Ik wist meteen: da's foute boel.
Het was ook echt begrafenisweer. Loodgrijze wolken, vlagen felle regen, harde wind, schuilen in de bus van de ANWB-man.
Zoveel herinneringen worden daar ineens de bergingswagen opgesleept. Volgens het woordenboek is 'auto' mannelijk, maar deze wagen was ontegenzeglijk vrouwelijk en dus voor mij een 'zij'. Dit gevoel komt voort uit de dierbare vriendin die erbij was toen ik hem kocht.
Ik zal tegen haar iets in twijfel gemompeld hebben welk model ik nu zou nemen.
Zonder aarzelen wees zij gedecideerd naar de glanzende donkerblauwe, die met een vaas nepbloemen op het dak in de showroom stond:
"Die!"
"Maar die bloemen krijg je er niet bij als je dat soms denkt!"
Ik hoor nog haar vrolijke lach door de ietwat sombere garage kaatsen.
De auto was niet alleen maar een vervoermiddel. Zij was de vertrouwde metalen cocon die ik jaren om me heen hebt gedragen, waarin ik heb gelachen, gepiekerd, gevloekt, gejankt, nagedacht, gekust en geliefkoosd. Zij is verbonden met ex-geliefdes, vriendschappen, verre reizen en barre weersomstandigheden.
Ik heb het voertuig bediend als een verlengstuk van mijn lichaam, zonder nadenken. Ik genoot van het motorgeluid, dat spinde als een naaimachientje. Ik was trots, omdat zij vrijwel nooit iets mankeerde. Met opzet heb ik al die jaren de transparante sticker op de achterruit laten zitten die blij verkondigde: 'De nieuwe Toyota 1988', terwijl zij zelfs van '87 was.
Enkele weken geleden begon de sticker ineens los te laten, als een voorbode van onheil.
Zij hééft als nieuw gereden. Altijd. Tot die zondag de 24ste juli: koeling kapot, de vaart liep eruit en de motor sloeg onwrikbaar vast. De laatste zwenking aan het stuur om de vluchtstrook te bereiken.
Ga me niet vertellen dat dit een 'mannending'is. En wat dan nóg! Láát ons mannen in zo'n geval maar even...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Gozertje
De hoge bejaardenhuizendichtheid in deze buurt maakt dat er op een bankje nogal eens een tachtigplusser naast je neerzijgt. Die begint dan prompt over het weer of over 'die buitenlanders'. Zo niet Piet. Die praat over seks. Piet lust er wel pap van zo te horen. Ik geef toe dat ik zijn verhalen aanmoedig, want ze zijn interessanter dan het weer. Het kan me niet schelen of hij ze wel of niet verzint.
Piet is weduwnaar en verblijft in een uitermate groot verzorgingshuis hier vlakbij. Piet heeft de mazzel dat hij nog behoorlijk fit is. Zoals bekend wonen er aanzienlijk minder mannen in bejaardenhuizen dan vrouwen. En dus voelt deze heer zich als de haan in het kippenhok. Want er is duidelijk vraag naar potente Piet. Beweert hij althans. Want aan het merendeel van de langsschuivende dames lijkt me niet veel levenssap meer te ontwringen.
Maar Piet ziet dat anders.
"Laatst scharrelt daar zo'n krom vrouwtje 's nachts door de gangen. Achter haar rollator. Maar ondertussen wèl met haar kontje wiebelen."
"Kon dat niet gewoon door d'r kunstheup komen, Piet?"
"Niks kunstheup. Ik heb daar kijk op. Geloof me maar."
"Wat deed
jij trouwens daar 's nachts op die gang?"
"Mijn sociale plichten vervullen natuurlijk, willige dames aan hun gerief helpen."
"Ja, ja..."
"Ik ben daar natuurlijk meteen even van achteraf overheen gegaan..."
"Over die rollatordame? Ik hoor het al: jij laat er geen gras over groeien."
"Precies! Ik zei alleen wèl: je moet onderwijl wèl effe in die handremmen blijven knijpen wijffie, anders staan we straks zó aan 't eind van de gang!"
En dan wrijft Piet vergenoegd in zijn handen, terwijl hij ondertussen veelbetekenend naar de duiven grijnst die aan zijn voeten voor de bank dribbelen.
"Nee, breek mij de bek niet open...", zegt hij langs zijn neus weg.
Dit is natuurlijk regelrechte uitlokking.
"Komen ze ook wel op je kamer Piet, de dames?"
"O, zo vaak! Over aanloop heb ik niks te klagen."
"Trek je dat allemaal nog wel op jouw leeftijd?"
"Zeer zeker wel! Het gaat soms alleen wat trager, nietwaar? Maar dat maak ik van tevoren wel altijd goed duidelijk. Ze
moeten een beetje geduld met me hebben..."
"Dat is wel bespreekbaar dus..."
"Niet eens zozeer bespreekbaar, ik heb speciaal zo'n soort wandtegeltje vlak boven mijn bed hangen."
"Wandtegeltje?"
"Ja, daar houden die vrouwen van. 'O, wat een leuk wandtegeltje heb je daar, Piet!' Gaan ze altijd onmiddellijk staan lezen. En dan is het daarna vanzelf duidelijk dat het niet direct een vluggertje wordt."
"Dan ben ik toch benieuwd wat daar op dat tegeltje..."
"Een spreekwoord: Komt tijd, komt zaad!"
Ik lig dan meer dan vijf minuten in een snikkende lachtflauwte over de leuning van de bank.
"Gewoon een kwestie van een beetje pielen met een viltstift..."
Ja, Piet, ik snap het...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Waargebeurde verzinsels
De hoge bejaardenhuizendichtheid in deze buurt maakt dat er op een bankje nogal eens een tachtigplusser naast je neerzijgt. Die begint dan prompt over het weer of over 'die buitenlanders'. Zo niet Piet. Die praat over seks. Piet lust er wel pap van zo te horen. Ik geef toe dat ik zijn verhalen aanmoedig, want ze zijn interessanter dan het weer. Het kan me niet schelen of hij ze wel of niet verzint.
Piet is weduwnaar en verblijft in een uitermate groot verzorgingshuis hier vlakbij. Piet heeft de mazzel dat hij nog behoorlijk fit is. Zoals bekend wonen er aanzienlijk minder mannen in bejaardenhuizen dan vrouwen. En dus voelt deze heer zich als de haan in het kippenhok. Want er is duidelijk vraag naar potente Piet. Beweert hij althans. Want aan het merendeel van de langsschuivende dames lijkt me niet veel levenssap meer te ontwringen.
Maar Piet ziet dat anders.
"Laatst scharrelt daar zo'n krom vrouwtje 's nachts door de gangen. Achter haar rollator. Maar ondertussen wèl met haar kontje wiebelen."
"Kon dat niet gewoon door d'r kunstheup komen, Piet?"
"Niks kunstheup. Ik heb daar kijk op. Geloof me maar."
"Wat deed
jij trouwens daar 's nachts op die gang?"
"Mijn sociale plichten vervullen natuurlijk, willige dames aan hun gerief helpen."
"Ja, ja..."
"Ik ben daar natuurlijk meteen even van achteraf overheen gegaan..."
"Over die rollatordame? Ik hoor het al: jij laat er geen gras over groeien."
"Precies! Ik zei alleen wèl: je moet onderwijl wèl effe in die handremmen blijven knijpen wijffie, anders staan we straks zó aan 't eind van de gang!"
En dan wrijft Piet vergenoegd in zijn handen, terwijl hij ondertussen veelbetekenend naar de duiven grijnst die aan zijn voeten voor de bank dribbelen.
"Nee, breek mij de bek niet open...", zegt hij langs zijn neus weg.
Dit is natuurlijk regelrechte uitlokking.
"Komen ze ook wel op je kamer Piet, de dames?"
"O, zo vaak! Over aanloop heb ik niks te klagen."
"Trek je dat allemaal nog wel op jouw leeftijd?"
"Zeer zeker wel! Het gaat soms alleen wat trager, nietwaar? Maar dat maak ik van tevoren wel altijd goed duidelijk. Ze
moeten een beetje geduld met me hebben..."
"Dat is wel bespreekbaar dus..."
"Niet eens zozeer bespreekbaar, ik heb speciaal zo'n soort wandtegeltje vlak boven mijn bed hangen."
"Wandtegeltje?"
"Ja, daar houden die vrouwen van. 'O, wat een leuk wandtegeltje heb je daar, Piet!' Gaan ze altijd onmiddellijk staan lezen. En dan is het daarna vanzelf duidelijk dat het niet direct een vluggertje wordt."
"Dan ben ik toch benieuwd wat daar op dat tegeltje..."
"Een spreekwoord: Komt tijd, komt zaad!"
Ik lig dan meer dan vijf minuten in een snikkende lachtflauwte over de leuning van de bank.
"Gewoon een kwestie van een beetje pielen met een viltstift..."
Ja, Piet, ik snap het...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Mijn virtuele ventje is weer opgenomen in Verbal Jam en daarom tot vreugde van velen weer online. Die vreugde is volgens mij eerder leedvermaak, want hij laat geen gelegenheid onbenut om mij af te katten of belachelijk te maken. Dan moet je als vader toch wel héél veel voor je kind overhebben! Dus sta mij toe dat ik nu niet direct spontaan sta mee te hossen.
Ik heb mij ook afgevraagd of het wel pedagogisch verantwoord is. Immers, meestal is dat schrijven van hem een soort strafwerk dat door mij in uiterste wanhoop is opgelegd. Maar als u het nu allemaal té leuk gaat vinden schiet dat z'n doel voorbij. En dan kom ik natuurlijk wel bij ú vragen wat ik nou weer met 'm aan moet...
Ik wens het niemand toe, zo'n verbaal hoog-bijdehand kind. Ik ben überhaupt niet zo'n tiep voor kinderen. Maar ja, één keer raak geschoten is altijd mis, als u begrijpt wat ik bedoel. En dus bezit ik dit nageslacht in lijdzaamheid. Te vondeling leggen is nu te laat...
Dinsdag 30 Juli 2002 in categorie Gozertje
Nou heb ik van m'n vader wel een mooi eigen stuk in z'n weblog gekregen, maar ik mag er geneens een foto van mezelf opzetten! Dat pikte ik dus mooi niet!
Ik zei dat hij toch óók een foto van zichzelf erop had? Ok, een beetje een leipe foto, maar toch...
"Waarom
ik dan niet?"
"Omdat jij nog een kind bent en er zwerven allerlei enge types rond op dat internet..."
"Zoals jij?"
En dan hápt ie altijd zo lekker hè? Lachen, man!
Maar ja, géén foto dus.
Dinsdag 30 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Nadat jouw goede lieve vriend op deze dag
de horizon passeerde en bescheiden,
haast schuchter uit het zicht verdween,
bemerkte ik dat onze ondergaande zon
vandaag zijn voetspoor goddelijk volgde,
in zo'n zelden waargenomen schoonheid,
dat dit toch echt geen toeval meer kan zijn...
Nu jouw goede vriend is toegetreden tot de kosmos
weet jij hem al versmolten met het zonlicht
dat elke dag opnieuw diezelfde horizon ontstijgt.
Warm je daarom in die stralen van herinnering
die tegelijk voor jou de heldere toekomst zijn.
Maandag 29 Juli 2002 in categorie Knipsels
De Chinees van het Delflandplein doet altijd helemaal bij ons in de buurt folders in de bus. U begrijpt: het Delflandplein is niet op gemakkelijke loopafstand, zeker niet voor een terugweg met volle bami-buik.
Zijn folder heeft me ietwat geschokt en wel hierom: het blijkt dat deze Chinees over het hoofd is gezien bij de inburgering.
Laten we eerst samen vaststellen: het is vandaag 29 juli. Akkoord? Dan kunnen we verder.
Wát schrijft onze Chinese medeburger in zijn folder?
"12 mei, 19 mei en 20 mei 2002"
"OP MOEDERDAG en PINKSTEREN GEZELLIG UIT ETEN"
Daaronder nog:
"2002 IS HET JAAR VAN HET PAARD EN GEEFT U VEEL KRACHT EN WIJSHEID"
Ik wist dat ze een andere jaartelling hadden, maar dat dit ook consequenties had voor moederdag en pinksteren...
Zondag 28 Juli 2002 in categorie Satire
Deze titel moet u ruim zien. Er wordt heel wat afgetobt tussen de lakens en in wanhopige pogingen het allemaal wat spannender te maken waagt men zich ook wel eens voorzichtig
buiten het bed. Beweert men althans en okee, een duinpannetje of ander natuurmonumentje is nog wel geloofwaardig.
Voor de buitenwereld houdt iedereen de schijn op. Elke vrouw draagt de spannendste lingerie, doet niets liever dan pijpen en een vibratorcollectie aanleggen. Iedere man weet daar beneden vaardig zijn mondje te roeren, is vol aandacht voor zijn partner, is heel gevoelig maar kan wel-getimed toch ineens heel macho uit de hoek komen. En uiteráárd heeft iedereen heeft het op de meest bizarre plaatsen 'gedaan'.
Cliché zijn al de volgende lokaties: het aanrecht, de lift, het bureau, toiletten in treinen, vliegtuigen en cruisschepen en niet te vergeten 'de bosjes' in de breedste zin van het woord. Natuurlijk laat ik hier de meeste weg, dus ga niet bijdehand zitten doen van 'je vergeet daar en daar'... Het gaat om de strekking van het betoog.
De borstkloppers verzinnen daar dan nog bij: de luchtballon, de barbeque, de lopende band, de vorkheftruck in de hoogste stand, het supermarktkarretje, het reuzenrad, de Python, het imperiaal van een Fiat Punto, de penaltystip in de Arena en de klankkast van een Steinway. Bepaalde beroepsgroepen willen nog wel eens met iets specifieks op de proppen komen, zoals het laadruim van een ruimteveer, een lege giertank, een cockpit of het loket van de sociale dienst. Die honen we hier ter plekke weg.
Er zullen positieve uitzonderingen zijn, maar waarom geloven wij dit alles in zijn algemeenheid niet? Omdat de amoureuze werkelijkheid wordt gedwarsboomd door de
dagelijkse werkelijkheid. Terwijl de één zich naar een hoogtepunt zwoegt betrapt de ander zich op de gedachte dat er nog kreukgevoelig wasgoed in de machine zit. Dàt soort dingen. Hersenen hebben de eigenschap het bloed aan de erogene zones te onttrekken. Je kop moet dus niet te vol zitten zogezegd, anders wordt het allemaal niks. Dan ben je blij als je het überhaupt een keertje in
bed mag doen, laat staan daarbuiten.
Zet maar eens een glas tegen de muur en beluister de buren. Als het even meezit kun je horen hoe het bij
hun tegenzit:
"Als jij nou op je handen en voeten gaat staan, dan neem ik je van achteren!"
"O, gaat dat zó! Dan weet ik het goed gemaakt: als
jij nou op je kop gaat staan, dan neem
ik de benen!"
Maar gelukkig komen bij
ons dat soort scènes natuurlijk nooit voor. Dat zou wel héél triest worden allemaal...
al die pornosites lopen niet voor niets heel slecht tenslotte!
Zondag 28 Juli 2002 in categorie Waargebeurde verzinsels
Deze titel moet u ruim zien. Er wordt heel wat afgetobt tussen de lakens en in wanhopige pogingen het allemaal wat spannender te maken waagt men zich ook wel eens voorzichtig
buiten het bed. Beweert men althans en okee, een duinpannetje of ander natuurmonumentje is nog wel geloofwaardig.
Voor de buitenwereld houdt iedereen de schijn op. Elke vrouw draagt de spannendste lingerie, doet niets liever dan pijpen en een vibratorcollectie aanleggen. Iedere man weet daar beneden vaardig zijn mondje te roeren, is vol aandacht voor zijn partner, is heel gevoelig maar kan wel-getimed toch ineens heel macho uit de hoek komen. En uiteráárd heeft iedereen heeft het op de meest bizarre plaatsen 'gedaan'.
Cliché zijn al de volgende lokaties: het aanrecht, de lift, het bureau, toiletten in treinen, vliegtuigen en cruiseschepen en niet te vergeten 'de bosjes' in de breedste zin van het woord. Natuurlijk laat ik hier de meeste weg, dus ga niet bijdehand zitten doen van 'je vergeet daar en daar'... Het gaat om de strekking van het betoog.
De borstkloppers verzinnen daar dan nog bij: de luchtballon, de barbecue, de lopende band, de vorkheftruck in de hoogste stand, het supermarktkarretje, het reuzenrad, de Python, het imperiaal van een Fiat Punto, de penaltystip in de Arena en de klankkast van een Steinway. Bepaalde beroepsgroepen willen nog wel eens met iets specifieks op de proppen komen, zoals het laadruim van een ruimteveer, een lege giertank, een cockpit of het loket van de sociale dienst. Die honen we hier ter plekke weg.
Er zullen positieve uitzonderingen zijn, maar waarom geloven wij dit alles in zijn algemeenheid niet? Omdat de amoureuze werkelijkheid wordt gedwarsboomd door de
dagelijkse werkelijkheid. Terwijl de één zich naar een hoogtepunt zwoegt betrapt de ander zich op de gedachte dat er nog kreukgevoelig wasgoed in de machine zit. Dàt soort dingen. Hersenen hebben de eigenschap het bloed aan de erogene zones te onttrekken. Je kop moet dus niet te vol zitten zogezegd, anders wordt het allemaal niks. Dan ben je blij als je het überhaupt een keertje in
bed mag doen, laat staan daarbuiten.
Zet maar eens een glas tegen de muur en beluister de buren. Als het even meezit kun je horen hoe het bij
hun tegenzit:
"Als jij nou op je handen en voeten gaat staan, dan neem ik je van achteren!"
"O, gaat dat zó! Dan weet ik het goed gemaakt: als
jij nou op je kop gaat staan, dan neem
ik de benen!"
Maar gelukkig komen bij
ons dat soort scènes natuurlijk nooit voor. Dat zou wel héél triest worden allemaal...
al die pornosites lopen niet voor niets heel slecht tenslotte!
Zondag 28 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen, Voor de Notulen & Ter Kennisname
Laat ik u voor de zekerheid wat wegwijs maken op het nieuwe Verbal Jam. Want Verbal Jam bestaat in feite uit meerdere logs die kameraadschappelijk samenwerken.
Ten eerste is er Verbal Jam columns, waarin de actuele zaken worden gepubliceerd. Indien een stuk mij ook nog na een week bevalt zet ik het in Tijdloos Lezen. Deze afdeling beschouw ik als de kern van Verbal Jam, want daar staat de crème van de collectie en die kunt u nog lekker afdrukken ook. Bovendien staan er specials als 'Bij de Jordaan', 'Fortune cookies' "Vertellingen' en 'Verdichte tekst'
Momenteel zijn de werkzaamheden gaande om de inhoud van de oude site over te hevelen naar de nieuwe. Dat duurt nog wel even voort want het is allemaal knip- en plakwerk. Ook moeten we die 'virtuele vlegel' nog een plek geven, een email linkje maken, de vloer aanvegen en de kwasten uitspoelen.
De rest mag u zelf verkennen, anders blijf ik bezig. Verbal Jam is nooit af, zo blijkt maar weer....
Vrijdag 26 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Wij zijn vandaag met argusogen gevolgd, zo leert het statistiekje. Wanneer wij (xiffy & ik dus) dat van tevoren hadden geweten hadden wij iets nets aangetrokken.
Niettemin: het is volbracht. Verbal Jam is overgezet in Nucleus. Hier en daar valt wellicht nog iets bij te schaven, maar dat komt wel.
Dit project is met name geslaagd dank zij de hoge expertise van Xiffy, die de af en toe voorkomende onvolkomenheden van Nucleus genadeloos genetisch manipuleerde.
U zult misschien denken: is dat nu alles? Het ziet er nog hetzelfde uit! Kijk, en dat is nu juist de kunst geweest! De -geef maar toe- briljante lay-out van Verbal Jam over te zetten in Nucleus is een regelrecht huzarenstuk!
Zo en nu zet ik even een raampje open...
want eigen roem...
Donderdag 25 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Morgen gaat het spannend worden, want dan gaan Xiffy en ik proberen de nieuwe versie van Verbal Jam online te krijgen. U begrijpt dat ik inmiddels druk bezig ben met het uitvoeren van diverse rituelen teneinde de virtuele goden hiervoor gunstig te stemmen. Maar bovenal vertrouw ik natuurlijk op het werkelijk fenomenale vakmanschap van Xiffy, die de afgelopen weken hier vrijwel voortdurend aan het roer heeft gestaan en alle klippen vaardig omzeilde.
Al dit werk deed hij bovendien met een onvermoeibare gretigheid en plezier als was Verbal Jam de site van superbabes als Jennifer Lopez, Britney Spears, Salma Hayek of Laetitia Casta.
Overigens werden deze namen mij ingefluisterd door goede vriend Frédéric, die ik op dit gebied zeer deskundig acht. Ook op het meer prozaïsche vlak van de stylesheets diende hij mij enkele malen van advies.
Laat ik beslist ook Marti noemen, die mij met niet aflatende tomeloze energie menig nachtje uit de slaap hield. Daar gaat u dan natuurlijk weer meteen van alles van denken, maar ik verzeker u: het was allemaal uitsluitend ten behoeve van dat ene goede doel, de perfectionering van Verbal Jam!
Zeg nou zelf: bij dit alles vergeleken zijn de overige dingen die deze week passeerden toch slechts trivialiteiten? Kabinet Balkenende, Philomena Bijlhout, de beurs die naast Claus straks op te intensive care ligt, Peterselie-eiland...
Ik lees geen Harry Potter, ik heb geen open haard en dus geen bijl en brandhout, ook geen aandelen en ik lust al helemáál geen peterselie... Dus waar hebben we het over? Nee, niks gemist deze week...
Vrijdag 19 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Als u minder updates aantreft dan gewoonlijk, als u denkt: "die knaap rust op zijn lauweren", dan kan ik u geruststellen. Allereerst heb ik nauwelijks lauweren en buiten dat voltrekt het gezweet en gevloek zich in deze dagen vooral achter de schermen van Verbal Jam. Er blijft u dus een hoop kommer en kwel bespaard.
Ik ben nog steeds bezig met hulp van Xiffy de inhoud van deze site in een heus content management system onder te brengen.
Hoewel: eerder te wringen/persen/beuken/hengsten, al naargelang de weerbarstigheid van de materie.
Content betekent niet alleen 'inhoud', maar ook 'tevreden'. Kijk aan: een systeem dat kennelijk in staat is ook nog eens mijn en uw tevredenheid te managen is méér dan wij hadden mogen verwachten in dit stoffelijk leven!
Dinsdag 16 Juli 2002 in categorie Satire
Gáát
u hier maar eens
Tijdloos Lezen! Ik zal u vertellen waarom.
Het is weer komkommertijd! Dat betekent dat menig medium slechts door één redacteur wordt bemenst. Die neemt de honneurs waar voor de collega's, de vakantielijders. Hijzelf gaat toch niet, omdat hij net in scheiding ligt. Of iets anders onbenulligs...
U merkt het zelf: véél komt er in de zomerperiode niet uit de redactielokalen. De televisie is het ergst. Die gaat
herhalen!.
Al die detective-series waarbij we dader allang kennen en waarvan de inspecteur zélf inmiddels al in z'n graf ligt. U weet welke morsige figuur ik nu bedoel.
En dan ook nog eens stug volharden in dat irritante patroon van meerdere vervolg-delen. Wéér een week wachten!
Wat doet zo'n inspecteur trouwens de rest van de week? Een beetje uit z'n speurneus zitten vreten? Geen wonder dat de criminaliteit...
Ik leef me weer teveel in geloof ik. In elk geval is het knap ouderwets in deze tijd van snelle media om te moeten wachten op het vervolg.
Films zijn ook een uitkomst in tv-komkommerland. Films die we zó zat zijn dat zelfs de videotheek ze niet meer heeft. Nooit gedacht dat zelfs Eddy Murphy me zaggerijnig kon krijgen.
Wat ik helemáál niet snap is dat iedereen telkens weer naar die Tour de France gaat zitten kijken! Die herhalen ze nou al meer dan honderd jaar geloof ik! Wimbledon idem dito.
Er klopt iets niet aan deze observatie, maar 'k zie zo gauw niet wat. Laat maar zitten. Het goede nieuws is dat ze de Tour de France dit jaar voor het laatst herhalen, want Mart Smeets heeft nu eindelijk zelf een fiets.
De krant herhaalt nooit. Die verzint desnoods letterlijk elke dag wat nieuws. Want dàt zou u niet pikken, elke dag dezelfde krant in de bus. Waarom doet u dat dan wèl bij de tv? Jahaaa, dit zet u ineens aan het denken, hè? Geef maar toe!
Laat ik dus ook maar eens lamlendig doen en hier eveneens komkommertijd instellen. Ik maak het niet te gek, eerst maar eens een komkommerdagje op proef. Gaat u maar een herhaling lezen. Er staat hier genoeg om de hele tv-, radio- en krantenkomkommertijd door te komen!
Verbal Jam: de voordeligste manier van vakantie houden!
Dinsdag 16 Juli 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
Gáát
u hier maar eens
Tijdloos Lezen! Ik zal u vertellen waarom.
Het is weer komkommertijd! Dat betekent dat menig medium slechts door één redacteur wordt bemenst. Die neemt de honneurs waar voor de collega's, de vakantielijders. Hijzelf gaat toch niet, omdat hij net in scheiding ligt. Of iets anders onbenulligs...
U merkt het zelf: véél komt er in de zomerperiode niet uit de redactielokalen. De televisie is het ergst. Die gaat
herhalen!.
Al die detective-series waarbij we dader allang kennen en waarvan de inspecteur zélf inmiddels al in z'n graf ligt. U weet welke morsige figuur ik nu bedoel.
En dan ook nog eens stug volharden in dat irritante patroon van meerdere vervolg-delen. Wéér een week wachten!
Wat doet zo'n inspecteur trouwens de rest van de week? Een beetje uit z'n speurneus zitten vreten? Geen wonder dat de criminaliteit...
Ik leef me weer teveel in geloof ik. In elk geval is het knap ouderwets in deze tijd van snelle media om te moeten wachten op het vervolg.
Films zijn ook een uitkomst in tv-komkommerland. Films die we zó zat zijn dat zelfs de videotheek ze niet meer heeft. Nooit gedacht dat zelfs Eddy Murphy me zaggerijnig kon krijgen.
Wat ik helemáál niet snap is dat iedereen telkens weer naar die Tour de France gaat zitten kijken! Die herhalen ze nou al meer dan honderd jaar geloof ik! Wimbledon idem dito.
Er klopt iets niet aan deze observatie, maar 'k zie zo gauw niet wat. Laat maar zitten. Het goede nieuws is dat ze de Tour de France dit jaar voor het laatst herhalen, want Mart Smeets heeft nu eindelijk zelf een fiets.
De krant herhaalt nooit. Die verzint desnoods letterlijk elke dag wat nieuws. Want dàt zou u niet pikken, elke dag dezelfde krant in de bus. Waarom doet u dat dan wèl bij de tv? Jahaaa, dit zet u ineens aan het denken, hè? Geef maar toe!
Laat ik dus ook maar eens lamlendig doen en hier eveneens komkommertijd instellen. Ik maak het niet te gek, eerst maar eens een komkommerdagje op proef. Gaat u maar een herhaling lezen. Er staat hier genoeg om de hele tv-, radio- en krantenkomkommertijd door te komen!
Verbal Jam: de voordeligste manier van vakantie houden!
Maandag 15 Juli 2002 in categorie Technologie
De harddisk van 't schootcomputertje kreeg vandaag plotseling koorts. Aan het klappertanden te horen tenminste. Vervolgens raakte hij in coma. Gelukkig kon ik nog net zijn belangrijkste bezittingen veilig stellen, maar helaas zal ik de komende dagen wel weer bezig zijn een harddisk-transplantatie uit te voeren.
Het versleten orgaan is inmiddels uitgenomen, nu nog op zoek naar een geschikte donordisk.
Tussen de bedrijven door werk ik ook verder aan mijn nucleaire site, maar u moet maar efkes geduld met mij hebben wat schrijfsels betreft. Want met deze anderhalf jaar oude harddisk van een dure Toshiba ben ik dus mooi het schip in gegaan...
Zondag 14 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Mijn grootvader was meubelmaker, en een goede ook. Nog dagelijks geniet ik bewonderend van de producten van zijn vakmanschap.
Het bewonderend genieten beperkt zich niet tot de producten van opa. Ik heb dat in het algeméén, ik krijg er een enorme kick van wanneer ik mensen meemaak die 'met gouden handjes of hersentjes' in een oogwenk allerlei mooie dingen tot stand of ten gehore brengen. Je hebt dat op alle gebieden, vul zelf maar in, u kent ze ook.
Afgelopen vrijdag mocht ik genieten van een 'masterclass Verbal Jam omzetten naar Nucleus' door Xiffy. Ik heb ademloos zitten toekijken hoe hij met het grootste gemak (vooralsnog delen van) Verbal Jam vertaalde naar Nucleus. Ondertussen kon ik niets anders doen dan krampachtig trachten te volgen, te plaatsen, te begrijpen, te overzien wat deze digitale meestermeubelmaker tevoorschijn toverde.
Gottogod: ik wist nooit dat mijn hersentjes zich zo klein behuisd konden voelen. Ik probeer alles te doorgronden, maar kom vooralsnog niet verder dan doormodderen.
Ik zit nog steeds met grote help-vraagtekens in de ogen en lijk wel een kind dat een paar vrachtwagens legostenen over zich uit gestort heeft gekregen met de opdracht een filiaal van Legoland te bouwen.
U begrijpt: ik ben er nog lang niet. Het gaat nog wel even duren voordat u een nucleaire versie van Verbal Jam online ziet. Ik ben maar een simpel schrijverke...
Donderdag 11 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Wanneer Verbal Jam er morgen eventueel uit ligt is dat niets om u ongerust over te maken. Dan zijn Xiffy en ik aan het experimenteren met omrommelen van deze site. Want morgen hebben wij deo volente een omrommelmeeting.
Dit wil echter nog niet zeggen dat er direct van alles verandert, we gaan eerst een paar zaken testen.
Vandaag is er overigens ook nog wat geprutst achter de schermen: update vriendjespolitiek en meer columns bij Tijdloos Lezen in confortabel afdrukformaat gezet.
Naarmate de afdag vorderde kwam ik er weer enigszins bovenop.
Met die 'off-day' valt het dus nu wel weer 'may'.
Donderdag 11 Juli 2002 in categorie Lijf en ledematen
Soms heeft een mens wel eens zo'n totale 'off-day'. Daar moet je dan gewoon aan toegeven. Ik neem onverbiddellijk een 'day-off'. Want ik moet leren hard te zijn voor mezelf. Niet meteen toegeven aan de Calvinistische neiging toch door te zetten.
Ik merkte het al toen ik opstond vanmorgen. Ik dacht direct: dit had ik niet moeten doen. Meteen rechtsomkeert maken, voordat je met jezelf wordt geconfronteerd in de spiegel. Want als je het eenmaal zó ver laat komen ben je minstens een wéék uit de running.
Dus ik zou zeggen beste medeburgers: u bekijkt het maar vandaag. I'm off.
Woensdag 10 Juli 2002 in categorie Satire
Hij was natuurlijk een complete idioot om daar voor paal te gaan zitten, maar er zijn van die dagen dat ik hem wel begrijp, die Simon.
Hij leefde pakweg vier eeuwen voor Christus in Syrië. Op een dag ging hij nabij de plaats Aleppo op een hoge paal zitten en kwam daar niet meer vanaf. Het Guinness Book of Records bestond nog niet, dus er is bij mijn weten niet gedocumenteerd of, en zo ja wanneer, hij er weer afkwam. Het waarschijnlijkst lijkt mij dat hij op zekere dag gewoon als een dood vogeltje naarbeneden kwakte.
Maar ook zonder Guinness is hij beroemd geworden, want hij ging de geschiedenis in als Simon de Styliet, ook wel Simeon Stylitus genoemd, de pilaarheilige.
Vanaf zijn paal bezag hij de mensheid en haar kleine onbeduidendheid. En zoiets geeft je toch een andere kijk op de dingen. Dus verplaats ik mij wel eens in zijn positie, figuurlijk dan en niet te lang, want ik heb hoogtevrees.
Dan zie ik iemand voor de vraag komen te staan: Wat is beter? Miskend of ongetalenteerd? Normaal kan een mens dan behoorlijk aan het dubben slaan, maar vanuit het standpunt van Simon wordt alles eenvoudig betrekkelijk, of betrekkelijk eenvoudig.
De vraag impliceert de hang naar erkenning, beroemdheid wellicht. Beroemdheid is gerelateerd aan hetgeen maatschappelijk belangrijk wordt gevonden. Prachtig componeren en pianospelen is algemeen erkend als belangrijke reden tot beroemdheid. Prachtig paleizen bouwen van luciferhoutjes al een stuk minder, hoewel daar wellicht net zoveel talent voor nodig is als voor pianospelen of behendig tegen een balletje trappen. Of voor paalzitten, om nog iets anders willekeurigs te noemen...
Beroemdheid zijn niet degenen die op listige wijze beroemd zijn gemáákt. Laat daarover geen verwarring ontstaan. Menige televisie-'beroemdheid' heeft het hoog in de bol, maar over honderd jaar kent niemand hem of haar meer.
Al die opgehemelde voetbalsterren zullen eveneens nimmer de Simon-status bereiken. Zelfs de keepers niet, al zouden ze hun hele leven tussen twee palen blijven staan. D'r óp moet je, Grim, niet d'r tussen!
Met Simon wordt alles simpel. Net zo simpel als hij zelf was. Iemand klaagde tegenslag te hebben bij het bedenken van de eerste zin voor een verhaal. Geen probleem voor de kluizenaar op de paal. Hij kent er vele, maar kwam tot de slotsom dat, in tegenstelling tot hetgeen literaire redacteuren beweren, een eerste zin totaal niet belangrijk is. Daar wordt je toch niks wijzer van. De tweede zin, die bepaalt of je een boek naar je zin hebt.
Let bijvoorbeeld op de volgende twee zinnen aan het begin van een verhaal en zie welke er nu werkelijk toe doet:
"Zijn adem stokte toen hij met trillende vingers in de vochtige gleuf tastte, welke een ongekende zachtheid verborg."
Dan nu de tweede:
"Misnoegd moest hij constateren dat de een of andere idioot de brievenbus vol water had gegoten en dat de laatste lichting als een papperige brei bovenin dreef."
Zeg nu zelf: daar ga je toch je boekenbon niet aan besteden?
Mijzelf nog steeds als Simon op de paal verbeeldend hoor ik iemand van beneden roepen: "Hoe weet ik wie mijn vrienden zijn?"
Op zo'n paal heb je weinig vertier, behalve de kraaien van je af te slaan, dus liet Simon de vragenstellers nog wel eens wat uitweiden omtrent de context van de vraag. Daarom tetterde hij naar beneden: "Hoezo dat, mijn vriend?"
De man antwoordde met een zekere wanhoop in zijn stem dat hij altijd voor iedereen klaarstond, dat hij hen overlaadde met aandacht en cadeaus, maar dat hij uiteindelijk toch altijd weer alleen stond.
Nou wordt het oppassen, dacht Simon, want dergelijke lieden had hij wel vaker bij de hand gehad. De hunkering naar erkenning deed hen soms maanden onderaan zijn paal rondhangen. Zelfs het feit dat het daar een drabbige beerput was van Simons uitwerpselen, fluimen en neusvuil schrikte hen niet af. Lijdzaam en gedwee ondergingen zij deze biologisch gekweekte zegeningen die Simon noodgedwongen over hen uitstortte. Hij was immers een pilaarheilige?
Enfin, terug naar de vraag.
Simon antwoordde: "Uw vrienden herkent u wanneer u eerst de vijand in uzelf tot vriend hebt gemaakt!"
"Wablief???"
Shit, deze was niet al te snugger! Snel iets anders bedenken!
"Uw ware vrienden zijn in de nood nabij, maar doorgaans op gepaste afstand!"
De arme man bleef echter glazig omhoog staren...
Simon vloekte binnensmonds iets van 'godgloeiende tering... enzovoort', maar hernam zichzelf tot op zekere hoogte.
"Dat wil zeggen: Niet te klef worden dus, lul!!"
Peinzend sjokte de man terug de woestijn in en begon daar te roepen. Om zijn moeder hoogstwaarschijnlijk.
Die is inderdaad ver heen, concludeerde Simon. Echter, het volgende moment kastijdde de heilige Styliet zijn rug met het lijk van een raaf, omdat hij inzag dat er feitelijk weinig verschil was tussen een verknipte paalzitter en een roepende in de woestijn. Bestraffend sprak Simon zichzelf daarom toe: "Ga je nu niet teveel boven iedereen verheven voelen, want zelf kun je ook geen kant uit. Behalve naar beneden dan. De stront in..."
Ongetwijfeld ziet u al de moraal van dit verhaal: de dwaasheid kan ons nog veel wijsheid leren, zolang men zijn evenwicht weet te bewaren althans.
Woensdag 10 Juli 2002 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Vandaag een uitgebreid verhaal over een van de meest geestverruimende attributen uit de wereldgeschiedenis:
de paal. Neem er de tijd voor, want het is een hele zit...
Lees verder...
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Slordig vertaald: Fortuyn koekies. Koekjes van eigen deeg.
In het begin is het even doorbijten, maar al snel leest u de briefjes met plezier. Want zij vormen als het ware een inburgeringscursus in de multiculturele samenleving. Voor autochtonen en allochtonen.
Ja, professor zaliger: als u de discussie aanzwengelt zullen we hem ook voeren! Maar wel op
onze manier.
Na het laatste koekje begrijpt u als lezer misschien een beetje beter waarom het niet wil vlotten met de integratie. Leer meer over multicultureel hanengedrag...
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 1]
Religie is de schamele troost voor de zwakken, de rinkelende kassa voor de rijken, de ijdele hoop voor de armen, de berusting voor de machtelozen en de knoet in handen van de grote en de kleine machthebbers.
Geen wonder dat we Jahweh, God of Allah hier nooit meer hebben zien verschijnen.
In het duizendjaarlijks driehoeksoverleg hebben zij besloten dat wij het hier verder zelf maar moeten uitzoeken.
En zoiets laten de farizeeërs van deze wereld zich geen twee keer zeggen.
Zielig zijn de eenvoudigen van geest, want overheersing is hun lot.
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 2]
Je leent per ongeluk wel eens bibliotheekboeken waarin iemand in de kantlijnen en tussen de regels de eigen opvattingen en correcties heeft bijgeschreven.
Heel irritant.
Zo is het ook 's werelds meest gelezen heilige handboeken vergaan: Thora, Bijbel en Koran. Deze bibliotheekboeken zijn al duizenden jaren in roulatie en inmiddels hebben hele volksstammen betweters hun eigen gelijk in de marges gekalkt.
De oorspronkelijke woorden zijn gesmoord in het geklieder tussen de regels en vormen daarmee nu één geheel.
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 3]
De godsdiensten zijn als schepen die al duizenden jaren de wereldzeeën bevaren. Hun rompen zitten inmiddels onder de meters dikke lagen aangekoekte moraal en rechtzinnigheid. De vaart is er volkomen uit. Hoog tijd om die modderschuiten eens op de helling te zetten en eens flink schoon schip te maken. Maar dat gaat zo maar niet...
Nadenken over de multiculturele samenleving is tegenwoordig onontkoombaar.
Ik doe mijn best het verschil te blijven zien tussen het schip en de aangekoekte ballast. Wanneer dat lukt zie ik meteen wat het probleem bij zaken als inburgering en integratie is. Het probleem is niet zozeer het schip, maar de ouwe aangegroeide rotzooi op de romp. Als we die vertragende troep boven water brengen is direct zichtbaar waar het mis gaat bij 'de integratie'.
Zo, eindelijk ben ik waar ik wezen wil. Nu even praktisch... Lees dus verder.
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 4]
Hoofddoeken zijn blijkbaar een groot probleem in het hele integratiedebat. U zult zeggen: daar zijn we toch al zo'n beetje uit? Moet toch kunnen? Moeten ze toch zelf weten? Nou, zo simpel ligt dat nog niet...
'Osewiesewose' Lousewies van der Laan, Europarlementariër namens D'66, heeft na lang nadenken voor zichzelf besloten dat allochtone vrouwen bij de politie een hoofddoek moeten kunnen dragen. Moet die politiepet daar dan nog op? Of eerst de pet en daaromheen weer de doek? En als ze bij het recherchebijstandsteam komen te zitten, is de bivakmuts dan voldoende? Of moet daar ook nog een hoofddoek overheen? Kunnen vrouwen die een sluier wensen te dragen ook bij de politie? Meteen door dan maar naar voornoemd recherchebijstandsteam?
Even tussendoor: mogen mannen die bij de posterijen werken zomers in korte broek lopen?
Moeten vrouwen bij de marine ook met hoofddoek mogen lopen? Is zichzelf kaal scheren voor hen ook een optie?
Hoe dan ook: het is allemaal moeilijk doen voor niets, Lousewies! Je had je tijd beter kunnen besteden door het even op te zoeken. De verplichting tot het dragen van een hoofddoek komt in de Koran totaal niet voor! Iedereen die even de moeite doet kan er achter komen dat de verplichting tot het dragen van een hoofd- en mondbedekking voor mannen en vrouwen stamt van de religieuze gebruiken van de Zoroastriërs uit Iran. De Zoroastriërs waren allerminst Islamieten. Toen de Arabieren Iran veroverden kwamen ze in aanraking met deze gebruiken, zagen de heren dat helemaal zitten en voegden ze toe aan de Islam. Gewoon mensenwerk dus en daarom nog steeds een pijnlijk punt binnen de Islam.
Kortom: kan die allochtone agente niet gewoon 'in burger' inburgeren?
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 5]
Ik kom de apotheek binnen. Ik word geholpen door een apothekersassistente. Zij is geheel in het zwart, inclusief hoofddoek en zo'n gordijntje voor haar gezicht. Ah, hier hebben we dus kennelijk de fossiele gewoonten van die Zoroastriërs achter de toonbank staan. Dit volk had kennelijk zulk een slechte adem dat het verplicht was om in de tempel van het vuur de heilige vlammetjes niet met hun adem te verontreinigen. Mag ik zo vrij zijn dit een anachronisme te vinden in een hypermoderne apotheek waar de etiketjes uit de computer rollen en de deuren tegenwoordig automatisch open gaan?
Onwillekeurig dwaalt mijn blik af naar de muur om te checken of er een portret van Khomeini hangt. Sorry, bevooroordeelde reflex. Of niet? Hoort dit nog thuis onder onder het lemma 'tolerantie'? Met een Groningse tongval vraagt ze mij naar mijn recept. Ik staar verbluft in haar blauwe ogen. Dit doet de automatische deur dicht. Zij is Nederlands!
Nu stelt zij mij toch echt wel voor een dilemma. Niks laten merken of moeilijk doen? Ik besluit uit beleefdheid tot het eerste, maar op de terugweg naar huis doe ik in gedachten toch lekker even moeilijk.
"Sorry, ik versta u niet. Ik ben namelijk slechthorend en ben afhankelijk van liplezen. Kunt u die lap wegdoen?"
"Weet u dat het volgens de Amsterdamse Politie Verordening verboden is u te vermommen?"
"Gaat u ook op die manier geld halen bij de bank?"
Maar ja, zoiets zeg je toch niet? Aan de andere kant: zoiets dráág je toch niet? Honderd jaar emancipatie door de plee!
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 6]
Zelf raak ik nooit bijster opgewonden van een Guhl-commercial, maar in vele religieuze kringen leidt zo'n lekkere bos lang dameshaar blijkbaar toch tot onverantwoorde testosteronniveaus. En dus dient de vrouw buitengaats heur haar toe te dekken.
Het toppunt van onzinnigheid op dit gebied wil ik u toch niet onthouden. Ultra orthodox-joodse dames dienen eveneens het haar aan de mannelijke blikken te onttrekken. Uiteraard willen zij niet voor Islamieten doorgaan, dus daarom hebben ze daar iets anders op gevonden: een pruik. Inderdaad, u leest het goed. Zij gaan over straat met sexy krullenbos. Slim bedacht, geen speld tussen te krijgen. Want over nylon staat niets in de Thora.
De hypocrisie van de hoofddoek of pruik heb ik voor mezelf nu wel ontmaskerd. Zij representeren in feite de mannelijke angst. Angst dat de buurman naar de echtgenote of de dochters lonkt. Zij maskeren niet alleen het vrouwelijk haar, maar tevens de mannelijke vrees op een dag met horentjes te lopen.
Weet u wat? We zijn hierover uitgepraat.
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune Cookie 7]
Even een botsproef tussen twee culturen. Doen we met vriend Omar.
"Zeg Omar, jij gaat nou alweer een tijdje met mijn zus om, he?"
"Ja, hoezo?"
"Was gewoon benieuwd... Gaat 't een beetje lekker met jullie?"
"Dat kun je wel zeggen ja!"
"Ik zie aan je grijns dat je ook met haar neukt."
"Nou, so what? Moet kunnen toch?"
"Tuurlijk. Ik neuk toch ook met jouw zus?"
"Wát zeg jij daar??"
"Wat sta je nou ineens naar adem te happen man? Neuken we allebei
elkaars zuster. Gezellig toch? Dat noem ik nou ware vriendschap!"
"Die hoer!"
"Ja, eh, beetje dimmen, Omar! je hebt het wèl over mijn vriendin hoor!"
"Vriendin? Dat kán helemaal niet!"
"Het lukte anders aardig. Vond zij ook trouwens..."
"Mijn zuster mag jouw vriendin helemaal niet zijn!"
"Ik zou niet weten waarom niet."
"Je kunt niet met haar trouwen, dáárom niet!"
"Jij gaat toch ook met mijn zuster trouwen?"
"Ja, maar dat is wat anders."
"Hoezo anders? Trouwen we op dezelfde dag. Lijkt me leuk!"
"Dat vindt mijn vader nóóit goed!"
"Ok, dan niet, doen we het op verschillende dagen..."
"Ik bedoel dat hij niet goed vindt dat je met haar trouwt, lul!"
"Dat lijkt me sterk. Volgens mij mag ie me wel!"
"Nou, wacht maar tot ie hoort dat je m'n zuster neukt!"
"Ik zie dat niet zo dramatisch..."
"Hij wèl. Die kan zich straks niet meer in het koffiehuis vertonen. Jouw schuld."
"Zoekt ie toch een ander koffiehuis? Big deal!"
"Je weet niet wat je zegt. Zijn eer is naar de klote, ja?"
"En hij vindt wel goed dat je met mijn zuster trouwt?"
"Dat is anders. Ik ben Islamitisch, jij niet."
"Je zuster vindt dat wel een voordeel..."
"Omdat ze een hoer is. De man moet Islamitisch zijn om het geloof door te geven."
"Nou, zo te horen doe ik dat maar liever niet."
"Niet jij! Mijn zuster moet met een Islamitische man trouwen. Liefst een Marokkaan."
"Even wat anders, Omar: heb jij eigenlijk aan mijn vader gevraagd of je met mijn zuster mag trouwen?"
"Nee, dat niet"
"En als hij het nou niet goed vindt?"
"Dan bekijkt ie het toch lekker?"
"Nou, dan bekijkt jouw vader het toch ook maar lekker?"
"Foute boel jongen. Ik zou maar gaan oppassen..."
"Ken jij trouwens het Nederlandse gezegde 'van twee walletjes eten', Omar?"
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 8]
Je kunt heel aardig dammen, je reist naar Zuid-Imaginesië en ontmoet daar iemand die eveneens aardig kan dammen. Althans wat zij daar onder dammen verstaan, want al na de eerste zetten blijkt dat ze in Zuid-Imaginesië heel andere spelregels bij het dammen hanteren. Dat wordt op zijn minst een flinke discussie.
En het wordt regelrecht ruzie wanneer de andere partij zijn spelregels niet ter discussie wenst te stellen. Bijvoorbeeld omdat de Zuid-Imaginees beweert dat de heilige Imaginesius de regels van het damspel heeft vastgelegd en dat daar niet aan mag worden getornd.
Ik roep maar wat, want ik verlies al van een zesjarige Nederlander, laat staan van een volgroeide Zuid-Imaginees. Dus mij zal het allemaal worst zijn.
Maar ondertussen hebben we door middel van deze simpele vergelijking wel de essentie van de integratieproblematiek in Nederland bij de kop. Het zijn de verschillende setjes spelregels die nu niet bepaald lekker in elkaar passen. Dan hoef je de discussie of de Islam nu wel of niet een achterlijke godsdienst is niet eens te voeren. Overigens is dat een compleet zinloze discussie, want de Islam niet meer of minder achterlijk dan andere strikt beleden religies.
Marokkanen hebben mij zelf geleerd dat zij de accenten van hun loyaliteit en betrokkenheid heel anders leggen dan wij vanuit onze westerse opvoeding gewoon zijn. Dit zal zeker ook gelden voor andere bevolkingsgroepen, maar één is wel genoeg in dit bestek.
De familie komt bij Marokkanen op de eerste plaats. Kort en krachtig door de bocht geformuleerd zal de rest van de wereld hen bij wijze van spreken een rotzorg zijn. Een soort clan-principe. Op je familie kun je altijd terugvallen. Daar staat tegenover dat men zich ook onvoorwaardelijk loyaal moet opstellen tegenover de regels en gebruiken die binnen de familie gelden. Uiteraard vloeit een belangrijk deel van die regels voort uit religieuze opvattingen. De mengverhouding tussen religieuze geboden en zelf ontwikkelde denkbeelden wordt meestal sterk beïnvloed door de hoeveelheid genoten scholing. De simpele ziel zoekt nu eenmaal eerder houvast bij voorgekookte religieuze dogma's dan degene met een door scholing verbreed wereldbeeld.
De loyaliteit en gehoorzaamheid ligt daarom dikwijls niet bij abstracte zaken als 'de staat' of 'de maatschappij', maar bij de familie. En de familie stelt de spelregels vast. Deze dienen strikt te worden nageleefd. Wie ertegen zondigt, bezoedelt 'de familie-eer'.
Ga er dus maar aanstaan als Marokkaanse jongere die in Nederland is opgegroeid. Je bent in een damtoernooi beland waar totaal andere regels gelden, maar thuis is je ingeprent dat je je onvoorwaardelijk aan je
eigen regels dient te houden. Geen compromissen.
Dat damtoernooi is dan wel heel lastig te spelen, laat staan te winnen...
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 9]
De gemiddelde Marokkaanse man in Nederland, of Islamitische man in het algemeen, denkt het allemaal lekker voor elkaar te hebben. Hij heeft de religie naar zijn hand gezet en is dus de baas in huis. Tenminste, dat denkt hij en de vrouwen laten hem in die waan.
Onze Nederlandse maatschappij heeft een emancipatieproces doorgemaakt, waardoor man en vrouw door de bank genomen op een gelijkwaardiger en kameraad-schappelijker manier met elkaar omgaan. Dat is althans de norm en zelfs vastgelegd in de wet.
In het grootste en meer traditioneel ingestelde deel van de Marokkaanse cultuur is er nog steeds sprake van twee werelden, de wereld van de man en de wereld van de vrouw. Vroeger was dat bij ons ook zo, maar dat is wel heel lang geleden.
Deze rolmodellen worden door ons dus tegenwoordig als ouderwets gezien. En dat zijn ze ook, want die 'ouderwetse' Marokkaan is toch nog niet zó ouderwets dat hij de materiële geneugten van de Westerse cultuur afwijst. Gelijk heeft hij natuurlijk, maar dan moet hij vervolgens niet gek kijken als ook allerlei archaïsche gebruiken en machtsverhoudingen binnen zijn cultuur ter discussie worden gesteld. In het bijzonder: zijn mannelijk machtsmisbruik ten opzichte van de vrouw.
In het verleden had ik verscheidene keren een Marokkaanse vriendin en kreeg daarmee het voorrecht de wereld van de Marokkaanse vrouw als het ware 'van binnen uit' enigszins te leren kennen. Wat ik te zien kreeg was even verbijsterend als vermakelijk. Of misschien moet ik eerder spreken van leedvermaak, want daar ontkom je niet aan wanneer je aan de andere kant het macho-gedrag van veel Marokkaanse mannen waarneemt. Die mannen die alles onder controle denken te hebben...
Vanuit de optiek van de Islamitische heren der schepping waren mijn vriendinnen natuurlijk regelrechte 'hoeren', maar deze kwalificatie moeten we maar zien als een uiting van diep gefrustreerde onmacht. Want de voor hen ontluisterende conclusie moet zijn: de Marokkaanse man wordt belazerd waar hij bijstaat. In elk geval dient hij ernstig rekening te houden met deze omstandigheid.
De vrouwen hebben zo hun eigen methoden om subtiel onder de hen opgelegde onderdrukkende regels uit te komen. De saamhorigheid en loyaliteit onder vrouwen, vriendinnen, is groter dan ten opzichte van hun (aanstaande) echtgenoot, broers of vader. Ook worden de typisch vrouwelijke machtsmiddelen genadelozer aangewend dan tegenwoordig in onze cultuur gebruikelijk is.
Een klassiek wapen is uiteraard de sex: menig mannelijk wangedrag wordt genadeloos afgestraft door middel van gedwongen seksuele onthouding. Een verkeerde opmerking is doorgaans al voldoende om acute en subliem geacteerde migraines bij de vrouw te veroorzaken, meestal gecombineerd met de bekende 'zwijgstraf'. Ze zegt minstens een dag geen woord meer en neuken kan het baasje uiteraard voorlopig vergeten. Die komt er zogezegd voorlopig niet meer in...
Met name vrouwen die een huwelijkspartner krijgen opgedrongen schikken zich dikwijls niet zomaar in hun lot. Vooral wanneer zij de toekomst voor zichzelf toch anders hadden gepland. Zij zijn meesteressen in het met een stalen gezicht verzinnen van allerlei verhalen, smoezen en uitvluchten om een verborgen tweede leven aan het zicht van de echtgenoot te onttrekken. En dat is zonder meer knap te noemen, gezien de enorme sociale controle binnen de Marokkaanse gemeenschap.
Uiteraard zullen vrouwen dit niet jarenlang achter elkaar doen, maar vooral in het begin is de neiging om het er toch even van te nemen groot. Ook is er natuurlijk geen sprake van gewoontes waarvan de hele gemeenschap doortrokken is, maar incidenten zijn het daarentegen allerminst. Ik heb tamelijk veel vriendinnen van mijn toenmalige vriendinnen met andere heren op stap gezien dan hun echtgenoot.
Vooral bij sterke, eigenzinnige vrouwen die meer vrijheid willen dan hun vaders voor hun in gedachten hadden lijkt hun -meestal tijdelijke- promiscuïteit niet een daad van losbandigheid, maar eerder een van verzet. Een poging om in elk geval nog een klein stukje zelfrespect en eigenwaarde voor zichzelf veilig te stellen.
En ach, de maagdelijkheid, daar zitten de dames niet mee. Ze weten er alles van. Vooral van de 'maagdelijkheid met terugwerkende kracht'...
Het bovenstaande is nog maar een tipje van de sluier, om een in dit verband toepasselijke uitdrukking te gebruiken. Voor de sterkste staaltjes laat ik mij de bek niet openbreken.
De enige redding voor de Marokkaanse man in onze Nederlandse samenleving is emancipatie. Sommigen nemen nu nog hun toevlucht tot het halen van volgzame bruiden uit het moederland. Maar dat is een achterhoedegevecht dat ook in de praktijk steeds moeilijker te voeren zal zijn, getuige de plannen van het waarschijnlijk komende kabinet.
Het zelfbeeld van menige Marokkaanse man in Nederland gaat zware tijden tegemoet. En heel eerlijk gezegd: ik verkneukel me daar wel een beetje over...
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 10]
De Islam heeft het geestelijk leven van haar gelovigen stevig in haar greep. Desondanks moet zij in veel gevallen concurrentie dulden van het bovennatuurlijke. Dat ramt zelfs Allah er niet uit. Vooral in Marokkaanse dameskringen wil het nogal eens gonzen van de geestverschijningen en duistere machten uit een andere wereld.
"Ik zat met mijn moeder in de kamer. Het was stil, zij kamde mijn haren. Alleen het regelmatige, ruisende geluid van de kam was te horen: whssjt, whssjt, whssjt... Plotseling hield mijn moeder op met kammen en legde haar hand geschrokken op mijn schouder. Hoor je dat? vroeg ze. Ssst! Ik luisterde aandachtig. We hielde allebei onze adem in. Een paar meter van ons vandaan klonk datzelfde geluid, van het kammen van haren: whsssjt, whssjt, whssjt... Naast ons zat nog iemand haar haren te kammen, een onzichtbare, de geest van een vrouw, dat kon niet anders. Wie kon dat zijn? We verbeeldden het ons niet, we hoorden het allebei, mijn moeder en ik..."
Dit soort zaken zijn net zo werkelijk als het ware geloof, dat juist ondermeer is ingesteld om dit soort oudewijvenpraat de kop in te drukken. Maar de oude wijven geven het door aan de jonge meiden, die op hun beurt weer oude wijven worden en de volgende generatie inwijden in de zaken waarmee je maar beter niet kunt spotten.
In de praktijk kan het uitmonden in -naast de Islam- een tweede middel ter sociale controle en machtsuitoefening.
Er zijn er bijvoorbeeld heel wat die de vaste overtuiging zijn toegedaan, dat iemand die je kwaad wil doen macht over je kan uitoefenen wanneer hij een persoonlijk voorwerp van je wegneemt en in zijn bezit houdt. Het is dan zaak dat voorwerp zo snel mogelijk weer terug te krijgen, om de ban te breken.
Een vrouw vertelde mij in paniek dat een door haar afgewezen man een schoen van haar had weggenomen. Deze wetenschap leidde er toe dat zij zich zelfs lichamelijk onwel begon te voelen.
Ook hoorde ik van een serieuze angst om vergiftigd te worden door de familie van de man, want kennelijk weten in sommige kringen de oude tandeloze krengen hun onbeduidendheid kunstig te maskeren door zich zorvuldig een imago van toverkol aan te meten, begiftigd met duistere macht.
En zo zit men elkander driftig op te fokken in dat vrouwenwereldje, voornamelijk wanneer ze nog leven in het traditionele isolement dat hun door de heren der schepping is opgelegd. Er wordt wat afgekletst en geroddeld in het badhuis, alwaar zij onderwijl gezusterlijk elkaars schaamhaar scheren...
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[fortune cookie 11]
Wie zich tot dusver heeft zitten verkneukelen omdat hij in deze serie het 'gelijk' van onze professor-martelaar toch maar even mooi bevestigd ziet, zal bedrogen uitkomen. Sommige lagen in onze eigen autochtone bevolking overtreffen de meest analfabetische Berber met gemak in 'achterlijkheid'.
Ik zal het verhaal maar even zorgvuldig anonimiseren, ter bescherming van de privacy van alle betrokkenen. En dus zal ik zo integer zijn om hen alleen met de initialen aan te duiden.
De Marokkaan B. is een man van ongeveer mijn leeftijd op wie ik bijzonder gesteld ben. Hij heeft van jongsaf aan altijd door heel Europa heen hard gewerkt en woont nu al enige tientallen jaren in Nederland. Net als de meeste Marokkanen van zijn generatie spreekt hij ietwat steenkolen-Nederlands, maar dat mag de pret niet drukken. Integendeel, zou ik eerder zeggen. Hij is bijzonder goed geïntegreerd in de samenleving. Hij is ook zeer intelligent, maar is in zijn jeugd door familie-omstandigheden verstoken gebleven van verdere scholing. Helaas is hij daardoor altijd min of meer veroordeeld geweest tot werk voor laaggeschoolden, in zijn geval magazijnbediende. Niettemin deed hij het werk met enthousiasme en volle inzet.
Nogal wat allochtonen doen op deze manier werk dat in feite onder hun potentiële capaciteiten ligt. Zo ook B. Hij verkeert daardoor nogal eens in de situatie dat hij op de werkvloer geacht wordt samen te werken met Nederlandse collega's die -hoe zeg ik dat eens diplomatiek- op een gegeven moment maar van de lagere school zijn afgetrápt omdat ze er anders op hun twintigste nóg hadden gezeten.
Begin jaren negentig werkte B. in het onderdelenmagazijn van een automobielbedrijf met de naam van een inheemse vogel die begint met de letter M. en is gevestigd in de plaats A., op het industrieterrein van de wijk Z-O. Ze zijn dealer van het bekende Duitse automerk O. en in die tijd was ook de bij Nederlandse journalisten uiterst populaire voetbalcoach Van G. daar klant. Dit laatste is een sappig detail voor de voetballiefhebbers onder u, verder heeft het eigenlijk niets met de zaak te maken. Tenzij u graag in dezelfde auto wilt rijden als Van G., want dan zou ik zeggen: koop 'm niet bij die vogel te A.-Z-O. Want wat is de achtergrond van mijn zo integer geanonimiseerde rancune..?
Louter om het feit dat B. een Marokkaan was, om het feit dat hij hard werkte terwijl zijn gewaardeerde Nederlandse collega's zaten te klaverjassen, moest hij van hen een eindeloze stroom racistische grappen en treiterpartijen incasseren. Tot B.'s ongeluk woedde toendertijd ook nog eens de Golfoorlog, waardoor hij consequent met Saddam Hoessein werd aangesproken, een twijfelachtige eer die vele besnorde Marokkaanse mannen in die periode te beurt viel.
B. vroeg herhaaldelijk zijn chef iets tegen de pesterijen te ondernemen, maar de man was van dezelfde deerniswekkende domheid als de overige Nederlanders in het magazijn. De chef zette weliswaar een hoge borst op, maar wist het niveau van 'directeur van de vlakjes en de potloden' niet te ontstijgen. Van zijn sociale vaardigheden kon dan ook niet veel worden verwacht. Integendeel, B. moest maar tegen een geintje kunnen. Dat was nu eenmaal 'de humor van de jongens'.
Meermalen werd B. op deze manier de ziektewet ingetreiterd. Ik zag hoe hij zat te janken van de stress. Niettemin probeerde hij telkens weer aan het werk te gaan. Uiteindelijk zocht hij het hogerop: bij de heren directeuren zelf. Die beloofden er iets aan te doen, maar het uiteindelijk resultaat was dat B. uit het magazijn werd gehaald en op rotklusjes werd gezet, zoals het handmatig poetsen van auto's. Waaronder de luxe wagen van de populaire voetbalcoach, maar dit nogmaals terzijde.
B. is uiteindelijk ontslagen en zat voor het eerst in zijn leven in de WW.
Niettemin: eind goed al goed, tegenwoordig werkt B. met veel plezier in het magazijn van een boekenbedrijf in een andere stad A. Daar doen ze normaal, zoals het hoort. Want integreren moet tenslotte van twee kanten komen.
Voor wie vond dat dit stuk een nogal denigrerende teneur had: juist, zo voelt dat dus als je niet voor vol wordt aangezien.
Daarom draag ik het op aan alle wel fatsoenlijke magazijnmedewerkers, autobedrijven en voetbalcoaches in Nederland.
Niet aan letterlijk opgehemelde professoren uiteraard...
Dinsdag 09 Juli 2002 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Even paar daagjes lekker weg geweest naar Fryslân, teneinde wat floracide te plegen in de tuin van mijn vader. De oude baas sloft het onkruid namelijk niet meer zo bij. Sterker nog, gisteren slofte hij even mis en moest ik hem ergens onder uit de ligusterheg takelen. Maar goed, ook dit voorval werd weer naar tevredenheid en zonder kleer-scheuren afgehandeld.
Ik zou bijna vergeten u te melden dat er weer twee fortune cookies zijn, te weten nummer 10 en nummer 11. Voorlopig maar de laatste, tenzij er zich nog spannende dingen op intercultureel gebied voordoen.
Mag ik u tot slot ook nog wijzen op het stuk hieronder, want dat heeft u ook nog niet gelezen.
Kortom, u ziet dat ik mij niet heb verveeld de afgelopen dagen.
Maandag 08 Juli 2002 in categorie Satire
Wellicht komt onderstaand thema u bekend voor. Het is mooi weer en dan informeert de vrouw onvermijdelijk bij haar man:
"Ga je mee een eindje fietsen?"
"Dan mis ik de Tour de France!"
"Je houdt helemaal niet van de Tour de France!"
"Dat doet er niet toe."
"Dus dan kunnen we best een eindje gaan fietsen."
"Waarom denk jij nou dat ik niet van de Tour de France houd?"
"Omdat je niet op mannenbenen valt?"
"Dat ook. Maar 't doet me teveel denken aan jouw fietstochtjes. Qua afstand."
"Mijn fietstochtjes zijn leuk."
"Waar wil je heen dan?"
"Dat zien we wel..."
"Je gaat toch niet zomaar wat fietsen?"
"Moet jij dan altijd een doel hebben?"
"Anders kan ik net zo goed de hometrainer in de tuin zetten!"
"Dat is niet recreatief."
"Waarom willen vrouwen toch altijd meteen fietsen, wandelen of naar het strand als het maar even mooi weer is?"
"Waarom hebben wij altijd dit soort discussies?"
"Waarom ga JIJ eigenlijk geen Tour de France kijken?"
"Ik zou niet weten waarom!"
"Je houdt toch zo van fietsen?"
"Volgens mij doet dit soort leukigheden onze relatie geen goed, weet je dat?"
"Ok, jij je zin. Ga jij fietsen, ga ik wel bij je achterop!"
"Maar dan wel in het kinderzitje!"
"O, gaan we weer op de toer van 'mannen zijn net kinderen'?"
"Ik bedenk zojuist dat het voor de Tour ook wel leuk zou zijn: al die renners met een kinderzitje plus kind achterop."
"Tjeee-zusss! WAT een wijvenidee!"
"Zullen we dan toch maar een stukje gaan fietsen?
Schat??"
"Dat lijkt me nu onontkoombaar."
"Hoezo?"
"De ervaring leert dat ik hiermee jouw volgende hoofdpijn voorkom. Nou goed?"
Maandag 08 Juli 2002 in categorie Verhelderende Gesprekken
Wellicht komt onderstaand thema u bekend voor. Het is mooi weer en dan informeert de vrouw onvermijdelijk bij haar man:
"Ga je mee een eindje fietsen?"
"Dan mis ik de Tour de France!"
"Je houdt helemaal niet van de Tour de France!"
"Dat doet er niet toe."
"Dus dan kunnen we best een eindje gaan fietsen."
"Waarom denk jij nou dat ik niet van de Tour de France houd?"
"Omdat je niet op mannenbenen valt?"
"Dat ook. Maar 't doet me teveel denken aan jouw fietstochtjes. Qua afstand."
"Mijn fietstochtjes zijn leuk."
"Waar wil je heen dan?"
"Dat zien we wel..."
"Je gaat toch niet zomaar wat fietsen?"
"Moet jij dan altijd een doel hebben?"
"Anders kan ik net zo goed de hometrainer in de tuin zetten!"
"Dat is niet recreatief."
"Waarom willen vrouwen toch altijd meteen fietsen, wandelen of naar het strand als het maar even mooi weer is?"
"Waarom hebben wij altijd dit soort discussies?"
"Waarom ga JIJ eigenlijk geen Tour de France kijken?"
"Ik zou niet weten waarom!"
"Je houdt toch zo van fietsen?"
"Volgens mij doet dit soort leukigheden onze relatie geen goed, weet je dat?"
"Ok, jij je zin. Ga jij fietsen, ga ik wel bij je achterop!"
"Maar dan wel in het kinderzitje!"
"O, gaan we weer op de toer van 'mannen zijn net kinderen'?"
"Ik bedenk zojuist dat het voor de Tour ook wel leuk zou zijn: al die renners met een kinderzitje plus kind achterop."
"Tjeee-zusss! WAT een wijvenidee!"
"Zullen we dan toch maar een stukje gaan fietsen? SCHAT??"
"Dat lijkt me nu onontkoombaar."
"Hoezo?"
"De ervaring leert dat ik hiermee jouw volgende hoofdpijn voorkom. Nou goed?"
Vrijdag 05 Juli 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Houdt u van complottheorieën? Zo ja, dan heb ik er hier eentje voor u. U wordt langzaam maar trefzeker om het leven gebracht door communicatiedeskundigen en PR-medewerkers.
Het complot werkt in principe als volgt: iemand zaagt moedwillig een dikke boom om teneinde u te verpletteren. Dat is echter doodslag met de botte bijl. Dat valt teveel op.
In deze moderne tijd wordt dit daarom geraffineerder aangepakt. Men maakt van die bomen eerst magazines of hoe men die blaadjes ook noemt. Pas daarna en daarmee wordt u onder deze verkapte boom bedolven.
Lees verder...
Donderdag 04 Juli 2002 in categorie Loze praat
Dikwijls lig ik in bed nog een beetje te peinzen over de dingen in de wereld en kom ik soms op tamelijk ridicule gedachten. Bijvoorbeeld dat er bijna een miljoen mensen in de WAO lopen volgens het aanstaande kabinet. Daar willen ze dan met straffe hand iets tegen doen.
Maar dan denk ik: is dat getal wel betrouwbaar? Lopen er niet veel minder mensen in de WAO? Ze hebben daar toch zeker wel de rolstoelrijders vanaf getrokken? Die kunnen niet meer lopen, laat staan in de WAO.
Nou ja, dat soort flauwe onzin dus. Gelukkig val ik dan meestal snel in slaap...
Donderdag 04 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Het design- en schrijf-fenomeen Frédéric de Vries van Druppels heeft een prachtige nieuwe layout gemaakt. Daar moet u dus gaan kijken, want het is de hogeschool van het weblog, de combinatie van mooi schrijven en mooi ontwerpen.
Dit is ook niet zomaar een website, dit is allemaal in Movable Type geperst. Dit is dus erg knap.
En daarom zijn wij erg knap jaloers...
Woensdag 03 Juli 2002 in categorie Loze praat
Ik hoorde zojuist een geweldige knal in de wolken. Vroeger dachten de mensen dat dit werd veroorzaakt door de dondergod Donar. Tegenwoordig weten wij wel beter.
Dat is weer zo'n Palestijnse martelaar die tegenover zijn maagden in de hemel opschepperig zit te demonstreren hoe hij zich opblies.
Dinsdag 02 Juli 2002 in categorie Baanbrekende denkbeelden, Religie
Ik zit op de wc. Ik woon hoog in een torenflat. Ik sta op het punt de persweeën in gang te zetten.
Dan dringen plotseling vanaf de buitenwereld beneden scherpe geluiden binnen van remmende banden, gevolgd door de doffe klappen van butsend blik.
Ik blaas de dropping af en hijs mijn broek weer op. Ik begeef mij naar het balkon. Daar beneden is iets gebeurd, want er is commotie. Maar ik kan er niets van zien. Het dichte bladerdak van de bomen ontneemt mij het zicht.
Ik haal mijn schouders op en ga weer naar binnen. Ik ben niet van het type dat direct de lift in stapt en de plek des onheils sensatiebelust in ogenschouw gaat nemen. Teveel moeite...
Wanneer ik weer in contemplatie op de pot zit zie ik plotseling het licht, krijg ik een religieuze openbaring die mij in één klap het lijden der mensheid verklaart: dat probleem heeft God natuurlijk óók altijd, met dat bladerdak! Maar dan in 't groot! Hij hoort beneden commotie, haalt zijn schouders op en gaat weer rustig verder schijten!
Bij wijze van spreken...
Maandag 01 Juli 2002 in categorie Verhelderende Gesprekken, Milieu, flora, fauna
Wij voeren gezellig langs een dijk met een groepje koeien-vee erop, bij nadere beschouwing jonge stieren. Ze stonden een beetje verveeld bij elkander te lummelen. Eigenlijk meer een soort 'hang-vee' dus.
Het leukst was het geweest als u zelf de conversatie op de dijk had kunnen aanhoren, maar dit was slechts een select gezelschap vergund. Ik weet niet meer precies wèlke stierpuber wàt zei, maar het kwam op het volgende neer:
"Heb jij Midas Dekkers gelezen?"
"Stond dat verplicht op de examenlijst dan?"
"Ja. Ik heb dat boek over bestialiteiten gekozen."
"Bestialiteiten?"
"Over mensen die het met dieren doen."
"Hmm. Geef mij maar een tochtige vaars met van die lekkere grote uiers..."
"Allemaal siliconen tegenwoordig, weet je toch?"
"Even wat anders: er staat een zwanenkuiken naar je leuter te loeren..."
"Verrek, je hebt gelijk. Wat doet die tussen ons in? Die is er al vroeg bij..."
"Midas Dekkers schrijft dat zwanen een pik hebben, wist je dat?"
"Is dat zo? Nou, dat kunnen we dan meteen even controleren. Draai 'm es om..."
"Ik zie niks!"
"Dan is het vast een vrouwtje."
"De slet! Moet je zien hoe ze nou geil op d'r rug lig te spartelen!"
"Volgens mij komt daar haar vader aan..."
"Die kijkt niet vrolijk!"
"Zou ik ook niet doen als 't mijn dochter was! Beetje krols als de eerste de beste scharrelkip tussen een stel hormoonbehandelde stieren gaan liggen. Klaar ben je met zo'n vroegrijp snolletje!"
"Nóg weer even wat anders: er valt iemand van die boot!"
"Die valt niet, die komt op ons zwaantje af!"
"Verdomd, je hebt gelijk. Hij pákt 'r! Die Midas Dekkers schrijft soms toch rake dingen!"
"Ja, ja: die is wat van plan! Moet je die hete blik in z'n ogen zien!"
"Och guttoguttogut, moet je dat nou toch weer kijken: gaat die onnozele hals d'r weer in het wáter zetten! Zo'n kans laat je toch niet lopen, man? Heeft zeker Midas niet gelezen..."
"Mensen worden zó slecht voorgelicht tegenwoordig! Als je hoort wat ze allemaal met varkens doen..."
"Volgens mij is die stakker dan tóch gewoon van boord gevallen. Kijk maar: hij probeert er weer op te klimmen..."
"Nou, dat lukt dus niet écht... Zullen we 'm maar effe een kontje geven dan?"
Maar zoals ik al zei: u had erbij moeten zijn om er echt van te kunnen genieten.
Maandag 01 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Wij voeren gezellig langs een dijk met een groepje koeien-vee erop, bij nadere beschouwing jonge stieren. Ze stonden een beetje verveeld bij elkander te lummelen. Eigenlijk meer een soort 'hang-vee' dus.
<%image(20020721-zwaaninnood.jpg|340|255|)%>
Het leukst was het geweest als u zelf de conversatie op de dijk had kunnen aanhoren, maar dit was slechts een select gezelschap vergund. Ik weet niet meer precies wèlke stierpuber wàt zei, maar het kwam op het volgende neer:
“Heb jij Midas Dekkers gelezen?”
“Stond dat verplicht op de examenlijst dan?”
“Ja. Ik heb dat boek over bestialiteiten gekozen.”
“Bestialiteiten?”
“Over mensen die het met dieren doen.”
“Hmm. Geef mij maar een tochtige vaars met van die lekkere grote uiers...”
“Allemaal siliconen tegenwoordig, weet je toch?”
“Even wat anders: er staat een zwanenkuiken naar je leuter te loeren...”
“Verrek, je hebt gelijk. Wat doet die tussen ons in? Die is er al vroeg bij...”
“Midas Dekkers schrijft dat zwanen een pik hebben, wist je dat?”
“Is dat zo? Nou, dat kunnen we dan meteen even controleren. Draai 'm es om...”
“Ik zie niks!”
“Dan is het vast een vrouwtje.”
“De slet! Moet je zien hoe ze nou geil op d'r rug lig te spartelen!”
“Volgens mij komt daar haar vader aan...”
“Die kijkt niet vrolijk!”
“Zou ik ook niet doen als 't mijn dochter was! Beetje krols als de eerste de beste scharrelkip tussen een stel hormoonbehandelde stieren gaan liggen. Klaar ben je met zo'n vroegrijp snolletje!”
“Nóg weer even wat anders: er valt iemand van die boot!”
“Die valt niet, die komt op ons zwaantje af!”
“Verdomd, je hebt gelijk. Hij pákt 'r! Die Midas Dekkers schrijft soms toch rake dingen!”
“Ja, ja: die is wat van plan! Moet je die hete blik in z'n ogen zien!”
“Och guttoguttogut, moet je dat nou toch weer kijken: gaat die onnozele hals d'r weer in het wáter zetten! Zo'n kans laat je toch niet lopen, man? Heeft zeker Midas niet gelezen...”
“Mensen worden zó slecht voorgelicht tegenwoordig! Als je hoort wat ze allemaal met varkens doen...”
“Volgens mij is die stakker dan tóch gewoon van boord gevallen. Kijk maar: hij probeert er weer op te klimmen...”
“Nou, dat lukt dus niet écht... Zullen we 'm maar effe een kontje geven dan?”
Maar zoals ik al zei: u had erbij moeten zijn om er echt van te kunnen genieten.
