De statistiek van het winden laten

Mijn vrouw was een boek* over ruiken aan het lezen.
Daaruit had zij het volgende op te merken:
'Weet je dat een mens gemiddeld zo'n 12 tot 25 scheten per dag laat?'

Ik wist dat niet.
Het was slechts een vermoeden.
Het lijkt me daarom nuttig hier even bij stil te staan.

Het betekent namelijk dat ook allerlei hoogwaardigheidsbekleders, die zichzelf altijd zo keurig voordoen, 12 tot 25 scheten per dag laten.
Waarschijnlijk in het geniep.

Het beveiligingsmannetje

Ik was in Den Haag en liep door de stad.
Onderweg zag ik de Klantenservicewinkel van de HTM, de Haagsche Tramweg Maatschappij.
Het was er opvallend gigantisch druk.
Gezien alle recente commotie rondom de OV-chipkaart, leek het mij nuttig om er een foto van te maken.
Je weet maar nooit, zo'n plaatje kan altijd van pas komen bij een stukje voor mijn weblog.
Dacht ik nog.

[Klik voor vergroting]

Dat stukje diende zich tien meter verderop al aan.
Daar werd ik verbaal in de nek gesprongen door een beveiligingsmannetje.
"Hallo meneer!"
Mijn blik werd direct naar zijn stoere 'oortje' getrokken.
Het hing los langs zijn nek.
Onwillekeurig loerde ik of er oorsmeer aan zat.
Er ontspon zich de volgende conversatie...

De prijs van de G20

'Wij' gingen naar Afghanistan om Bin Laden te grijpen.
Oorspronkelijk.
In het spoor van de Amerikanen. Dat terroristentuig moest eens een lesje worden geleerd.
Dat lesje heette democratie, althans, zo werd het verpakt.

Maar die Afghanen wilden helemaal geen lesje. En zeker niet in democratie.
Zij wilden in de middeleeuwen blijven leven, lekker achterlijk hun vrouwen als vee houden, de krijgsheer uithangen, elkaar zo nu en dan de kop eraf schieten, hun eer bewaken en fijn papaver verbouwen voor hun drugshandeltjes.

Straatnamen vaak te lang

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Met het toenemend gebruik van mobiele navigatie, zoals op smartphones, blijkt dat vele straatnamen wel erg onpraktisch zijn.
Ze zijn domweg te lang.

Op donkere regenachtige avonden sta je op een klein aanraakschermpje vertwijfeld namen in te typen als Jeltje de Bos Kemperpad, Esther de Boer-van Rijkstraat, Tutein Noltheniusstraat, Christiaan Snouck Hurgronjehof of Van Tuyll van Serooskerkenweg

Dergelijke namen zijn natuurlijk niet meer van deze tijd. Het is jammer voor Jeltje, Tutein en Christiaan, maar hier kunnen we niet meer aan gaan beginnen. Hun namen zijn onnodig lang en lastig. Het Groot Dictee is er niets bij.
Ik zeg: inkorten die hap.

Kandidaat voor de Werelderfgoedlijst

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Amsterdam Nieuw-West - Onlangs slofte ik op een donkere, regenachtige avond argeloos met mijn boodschappenwagentje richting supermarkt.
Toen ik de hoek om kwam bij de rotonde, bleef ik als aan de stoeptegels gemetseld staan.
Dit was te wijten aan een acute gemoedstoestand die het midden hield tussen verbijstering en ontzetting.
Laat ik dit rustig toelichten, om paniek in de wijk te voorkomen.

In onze buurt staat tegenwoordig het Medisch Centrum Amsterdam West.
In het voormalige onderkomen van een kledingbedrijf zijn wat huisartsen, de fysiotherapeut, de kringapotheek en nog een hele trits gezondheidsondernemers samen een medische commune begonnen.
Het is een wat saai, rechthoekig gebouw.
Het wordt niet beschouwd als een architectonisch hoogtepunt.
Het staat niet op de monumentenlijst.
Dacht ik.

Schaduweconomie

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Amsterdam West - Ik liep door de Jan Evertsenstraat. Van oudsher is dit een leuke en levendige winkelstraat, die echter ietwat sleets is geworden.
Niet omdat de winkelierspopulatie grotendeels is verschoven van autochtoon naar allochtoon, maar omdat het winkelaanbod desondanks minder gevarieerd is naar mijn indruk.
Naast de onvermijdelijke Kruidvat, Etos en Zeeman en een opvallend aantal kleine juweliers, zijn er naar verhouding wel erg veel vage bedrijfjes.
Geld- en belwinkels, gsm-shops en reisbureaus bijvoorbeeld.
Terwijl ik daar zo rondscharrelde vroeg ik mij af: hoe redden die mensen dat? 

Het margarine schandaal

Verhalen in flashback

De laatste tijd zie je nog wel eens reclames waarbij wordt gesuggereerd dat een product al heel lang bestaat.
Dit moet ons een geruststellend idee van ervaring, kwaliteit en vertrouwen geven.
Becel claimt bijvoorbeeld dat het al vijftig jaar op de markt is.
Als oudere jongere wist ik dat helemaal niet!
Naar mijn idee komt Becel pas kijken.

Weliswaar was producent Unilever een halve eeuw geleden al druk doende ons letterlijk allerlei margarines aan te smeren, maar Becel heb ik als jongetje nog nooit op mijn brood gehad.
Sterker nog, in de jaren zestig hadden wij nog nooit gehoord van het begrip cholesterol. Laat staan dat het verhoogd kon zijn en dat daartegen een wondermiddel was dat je op je brood kon smeren.
Om ons heen vielen de toenmalige oudere jongeren dan ook bij bosjes neer door dichtgeslibde hart- en bloedvaten.

Machtsmisbruik door Apple en Google

Ineens vallen ons de schellen van de ogen, zoals de ietwat archaïsche uitdrukking luidt.
Het altijd zo bejubelde Apple blijkt een wolf in designkleding. De producent van de iPad, de iPod, de iPhone en de Mac wil macht. Macht over de consument en over de leveranciers van 'content'.

De iPad is onder meer bedoeld voor het lezen van digitale kranten en tijdschriften. De uitgevers verkopen ze via zelf ontwikkelde apps (kleine programmaatjes). Die apps staan in de door Apple gecontroleerde app-store, het leesvoer zélf komt rechtstreeks van de uitgever.
Tot dusver had Apple alleen controle over de apps. Nu willen ze ook mee verdienen aan wat er met die apps gekocht wordt: de kranten en tijdschriften.

Dromen van het toekomstig openbaar vervoer

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Dromen van het openbaar vervoer, dat zouden de meeste mensen een nachtmerrie noemen.
Ik droomde van het openbaar vervoer. Niet dat van tegenwoordig, maar het OV van de toekomst.
Ik trof mijzelf aan in een situatie dat ik van Amstelveen naar Amsterdam wilde, liefst naar Slotervaart.
Er waren geen trams meer, maar enorme treinstellen, breed en fors, met veel ruimte binnenin.
De haltes waren grote stations geworden met verschillende lagen.
Kennelijk was in de toekomst de behoefte aan openbaar vervoer gigantisch toegenomen.

Uitvaartcentrum Stadsschouwburg

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Gisteren werd vanuit de Stadsschouwburg Bobby Farrell naar zijn laatste rustplaats op Zorgvlied gebracht.
Enkele jaren geleden zou ik hebbben gevraagd: Bobby wie?
Maar de laatste tijd is hij door de media weer wat afgestoft en opgepoetst, dus nu weet ik weer dat hij de 'zanger' van Boney M. Was.
Zanger tussen aanhalingstekens, want aan zijn kwaliteiten op dat gebied werd openlijk getwijfeld.

Duikers in de Prinsengracht

Duikers in de Prinsengracht from Arnoud de Jong on Vimeo.

Belastingdienst naar de hoeren

De volgende kennisgeving stond gisteren in mijn krant:

[Klik voor de gehele advertentie]

Kijk, je kunt het als Gemeentelijke Belastingdienst natuurlijk in allerlei ambtelijk jargon verpakken, maar wij brave burgers zijn niet achterlijk.
Dit 'bedrijfsbezoek' heeft meer weg van een bedrijfsuitje.

Lief Digitaal Dagboek

Geschreven voor online weblogmagazine about:blank

Een weblog wordt wel eens omschreven als 'een online dagboek'.
Inderdaad is dit één van de toepassingsmogelijkheden.
Maar je moet wel een bijzonder hardcore lifelogger zijn om je weblog écht als dagboek te willen gebruiken.
Zelfs een extreme lifelogger als Luna van Maanisch.com deelt wel veel, maar niet de allerintiemste details met de wereld.
Een weblog is dus nooit een dagboek in de oorspronkelijke betekenis.
Op het originele dagboek zit een slot en het is meestal niet bedoeld om door anderen te worden gelezen.

Een mooi 2011 toegewenst!

[Klik voor vergroting]

Ach, ik dacht: laat ik nu eens gewoon een aardige foto nemen om het begin van 2011 te markeren.

De voltallige redactie (ik dus) van Verbal Jam wenst u bij deze een gelukkig, voorspoedig en gezond 2011!