Nog onbenutte mogelijkheden bij Ajax

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Dat veel mensen in Amsterdam Ajax een fijne en mooie voetbalclub vinden, gun ik ze van harte.
Ikzelf ben echter niet iemand van de clubliefde, ik ben hooguit een samenvattingenkijker.
Voor anderen is de club een levensvervulling. Niet omdat ze er voetballen of werken, maar omdat Ajax voor hen een religie is. Ajax is tenslotte een god, met wisselende zonen. Het houdt de supporters niet van de straat helaas, maar Amsterdam hoort nu eenmaal een grote voetbalclub te hebben.
Ook de niet-voetballiefhebbers in Amsterdam zullen dit gelaten moeten aanvaarden.

Toch zijn ook hierbij grenzen aan de tolerantie. Of je nu Ajax-fan bent of niet, de overdosis Ajax die de Amsterdammers de afgelopen maand over zich heen kregen is regelrechte geestelijke mishandeling. Dat houdt geen mens vol.
Even heb ik zelfs op het punt gestaan om mij te gaan melden bij de supportersvereniging van Feyenoord.

De Rotzooi van Rutte

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Laten we vooral niet vergeten voor de toekomst alvast de slogan 'de Rotzooi van Rutte' vast te leggen. Anders krijgen straks weer de verkeerde partijen de schuld van de deplorabele staat waarin het land verkeert, zoals we destijds meemaakten bij de 'puinhopen van Paars'. Veel politici te rechter zijde schrikken nu eenmaal niet terug voor een stukje geschiedvervalsing op z'n tijd.
Zo wordt PvdA-er Kok nog altijd achtervolgd door zijn beruchte kwartje. De werkelijke kwartjesdief was de CDA-er Van Amelsfoort, toen staatssecretaris van financiën.
Ook Joop den Uyl krijg nog regelmatig postuum de schuld van allerlei ellende die achtereenvolgende kabinetten Van Agt en Lubbers op hun geweten hebben.

Laten we voor de toekomst dus goed in het achterhoofd houden wie ons land en onze stad momenteel naar de afgrond helpen: VVD, CDA en PVV.
De regering van Rutte houdt ons voor dat er flink bezuinigd moet worden. Achttien miljard. Dat gaan wij ook als Amsterdammers flink merken.
Ik ben echter niet overtuigd van de noodzaak.

Een volkomen terechte boete!

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Ik kreeg een bon van het immer alerte politiekorps van Heerenveen. Geheel terecht. Ik had met mijn auto 4 kilometer te hard gereden, 54 waar ik 50 mocht.
Inclusief 6 euro administratiekosten bedroeg de boete 28 euro.
Kijk, dát noem ik tenminste handhaven!

Niet dat lamlendige gedoe zoals in Amsterdam altijd. Mijn straat is een 30-kilometerzone. Daar scheuren de auto's en de stadsbus rustig met 60 of harder doorheen.
Daarvoor heeft stadsdeelwethouder Paulus de Wilt indertijd nog een prachtige meetpaal met smiley neergezet. Dat scheelt toch weer een stukje handhavingsarbeid voor de politie.

Zo kan ik het ook

Die minister van Volksgezondheid van Sport, Edith Schippers (VVD), wil Nederland meer laten bewegen. Dat is gezond. Daar gooit ze zeventig miljoen tegenaan.
In de krant zegt ze: "Sporten is leuk, ik zie het aan mijn eigen dochter als ze hockeyt, maar sporten is ook erg gezond."
Ik begrijp hieruit dat de minister sporten vooral leuk vindt als een ander het doet.
Ja, zo kan ik het ook.

Een schat aan foto's

Help mee met het bepalen van de locatie!

Mijn vader Cornelis (1910-2010) heeft mij drie sigarenkistjes nagelaten. Daarin zat een schat. Een schat bestaande uit tientallen rolletjes fotonegatieven. De meeste daarvan waren nooit afgedrukt. Stuk voor stuk zaten ze netjes verpakt in een papiertje, waarop het onderwerp en het jaartal stond geschreven.
Ik wist al jarenlang van het bestaan ervan, maar ik had geen donkere kamer. Dat was dus een goed excuus om daar niet wekenlang in opgesloten te hoeven zitten.

Verbouwingsherrie

Ik zit in de verbouwingsherrie. Natuurlijk niet mijn eigen verbouwingsherrie. Verbouwingen die je zelf doet maken nooit herrie.
Het is dus altijd verbouwingsherrie van de buren.
Ik woon in een torenflat. Elke keer als daar een nieuwe buur intrekt, krijgen we te maken met verbouwingsherrie.
Dat is het euvel met de appartementen in onze flat: die zijn om een of andere reden nooit geheel naar de zin van de nieuwe bewoners.
Ze willen altijd meteen verbouwen.
En dan te bedenken dat het gewoon huurflats zijn.

Ik heb eens een buurvrouw gehad die voor 60.000 euro verbouwde aan de flat.
Binnen een jaar was ze weer weg, want ze kon hier niet aarden.
Ik stel mij zo voor dat ze nog elk jaar met Nieuwjaar een flesje wijn van de eeuwig dankbare verhuurder krijgt.

De strijd tegen het strontwerpen

Geschreven voor weblogmagazine about:blank

De beheerder van een weblog of nieuwssite heeft een druk leven. Dikwijls is hij of zij naast het schrijven ook nog de nodige tijd kwijt met het gedrag van bezoekers in het reactieforum. Want zoals bekend zijn er altijd mensen die daar onbekommerd dingen gaan roepen die ze tegen hun baas nooit zouden durven zeggen.
Maar het tij keert. Steeds meer weblogs hebben het wel een beetje gehad met die zogenaamde 'vrijheid van meningsuiting' waarbij 'alles gezegd moet kunnen worden'.

Op Amsterdam Centraal (waarvan ik hoofdredacteur ben) was ik het onlangs weer eens behoorlijk zat en dat liet ik duidelijk merken. Toeval of niet, in diezelfde week kondigde ook nieuwszender AT5 aan dat op hun website strenger gemodereerd zou gaan worden. En ik zie het bij meer weblogs. Een goede ontwikkeling.

Gedachten over het knopenzakje

In de stroom berichten over de eurocrisis vliegen de miljarden ons om de oren. Miljarden waarvan wij als simpele burgerzielen niet eens wisten dat ze bestonden.
Een jaar geleden werd ons door het nieuwe kabinet nog ingeprent dat het onvermijdelijk was om 18 miljard te bezuinigen. Hetgeen Rutte en zijn maten dan ook nu voortvarend doen.

Anderzijds schijnen wij ineens over een veelvoud van dat bedrag te beschikken om Griekenland en de euro overeind te houden. Het kan allemaal niet op. Laat die zielige 18 miljard dan ook maar zitten, zou ik zeggen. Daarmee kunnen we tenminste fijn onze eigen cultuur- en zorgsector netjes overeind houden.
Maar dat zal ik wel weer helemaal verkeerd zien.

Dus ik doe maar geen moeite meer om het allemaal te begrijpen. Ik trek mij terug op het overzichtelijke, het kleine.
Een knopenzakje bijvoorbeeld.

Vervelende mensen in de politiek

In de politiek stikt het van de vervelende mensen. Dit vloeit logisch voort uit het feit dat zij volksvertgenwoordiger zijn en vervelende mensen nu eenmaal ook vertgenwoordigd moeten worden, uiteraard door vervelende politici. Maar je hebt vervelende mensen en écht vervelende mensen.
In de politiek heb je onvermijdelijk mensen waaar je het niet mee eens bent. Soit. Die mogen af en toe vervelend zijn, zolang ze maar oprecht zijn in hun opvattingen. Het is te verdragen. Het is dan een kwestie van standpunten en daarover kun je van mening verschillen. Doe ik niet moeilijk over.

Pas echt onverteerbaar wordt het bij de karakterologisch foute types. De intriganten, de achterbaksen, de slappe zakken en de matennaaiers. Om van de regelrechte klootzakken nog maar niet eens te spreken.