Misschien moeten we in dit land relatieafbouwcursussen in het leven roepen. Daar is behoefte aan, zo blijkt uit de familiedrama's van de afgelopen week. Desnoods gaan we ook een meldingsplicht instellen voor exen. Exen vormen duidelijk een verhoogd risico voor degenen van wie ze ex zijn.
Een man uit Zwijndrecht joeg z'n ex-vrouw en kinderen over de kling. En bovendien z'n huidige vriendin, die volgens de berichten ook alweer exit was.
In Amsterdam sneed een ex-vriend het twaalfjarig dochtertje van zijn ex-vriendin de keel af. De ex-vriendin zelf was blijkbaar potig genoeg om zich afdoende te verweren, anders was ze er eveneens aan gegaan.
Amsterdam is niet kindvriendelijk. Dat moet ik althans concluderen uit de berichtgeving in het Parool. Omwonenden klagen bij diverse crèches steen en been over lawaaioverlast die buiten spelende peuters veroorzaken. Sommigen gooien zelfs met eieren naar de kleintjes.
Stadsdeel Centrum heeft wel begrip voor de klachten en legt kinderdagverblijf Het Klaproosje restricties op, zo lees ik. Niet meer dan twee uur buiten spelen en maximaal 18 kinderen tegelijk. Dat begint al aardig te lijken op een gevangenisregime waar de Bijlmerbajes zich niet voor zou hoeven te schamen.
Had u ooit van 'craniosacrale therapie' gehoord? Ik niet. Totdat de krant er vandaag over schreef. Met craniosacrale therapie proberen de bijbehorende therapeuten lichamelijke en psychische problemen te verhelpen. Niet bij zichzelf, ze kijken wel beter uit, maar altijd bij anderen. Ze volgen de beweging van de hersenvloeistof met de handen, waardoor het lichaam ontspant. Zegt de Nederlandse Cranio Sacraal Vereniging in de krant.
De aanleiding voor de craniosacrale berichtgeving was de dood van een baby. Een kennelijk wat minder craniosacraal begaafde therapeut had een Duitse meisjesbaby iets te ver craniosacraal doorgebogen. Flauw hoor, om je anti-Germaanse sentimenten zoveel jaar na de oorlog nog af te reageren op een onschuldig wicht. Er ging van alles stuk in het arme kind en tja, toen was 't ineens dood. Nog geprobeerd de boel craniosacraal terug te buigen, maar vergeefs.
In het debatprogramma Buitenhof viel afgelopen zondag nog een discussie te beluisteren over het niveau van examens en de waarde van Nederlandse diploma's. Die devalueren steeds meer, is de indruk. Universiteiten moeten tegenwoordig hun studenten eerst gaan bijspijkeren in de beheersing van het Nederlands. Onderstaande fout op de website van de Amsterdamse omroep AT5 wekt daarom geen verbazing meer. School voor Journalistiek gedaan?
Een paar hardwerkende Nederlanders in Amsterdam Zuid-Oost zijn vorige week op een schandelijke manier door de politie behandeld. In deze tijden van crisis is het toch van groot belang dat zoveel mogelijk mensen de schouders eronder zetten en aldus een bijdrage leveren aan de kwakkelende economie. Het is daarom alleen maar te prijzen dat deze ondernemers een omvangrijke en goed lopende cocaïnehandel hadden opgezet. Maar wat doet de overheid? Die stuurt de politie erop af. Waarschijnlijk alleen maar omdat de vergunning niet helemaal in orde was. Het kon ook zijn dat ze niet ingeschreven stonden bij de Kamer van Koophandel.
Hoe dan ook, de politie stormde met buitenproportioneel veel geweld hun woning binnen. De situatie werd zo dreigend, dat deze keurige ondernemers zich nota bene genoodzaakt zagen de woning met spoed aan de achterzijde te verlaten. Door een uiterst ongelukkige samenloop van omstandigheden bleek de woning zich op de negende verdieping te bevinden. Hierdoor kwam helaas één van de ondernemers om het leven. Dit is zonder meer de schuld van de politie. En van de woningcorporatie, die de woning op onverantwoorde hoogte boven het maaiveld heeft gesitueerd. De zeer omvangrijke handelsvoorraad werd in beslag genomen.
Via Volkskrant Reizen kun je bij Huureeneend.nl een 10-daagse rondreis per 2CV door de Provence boeken. Voor de jongsten onder u: een 2CV, bijgenaamd 'eend', is een antiek koekblik van Citroen. Het destijds goedkope autootje zou tegenwoordig ongeveer -100 scoren bij een crash test. De aanduiding 2CV staat voor 'deux cheveaux', oftewel 2 paardenkrachten. Misschien overweegt u wel zo'n romantische reis te gaan boeken. Ik vind het mijn morele plicht u dan vooraf even bij te praten over de Citroen 2CV.
De vering van de Citroen 2CV is superieur en legendarisch. Misschien wel een beetje té superieur, want bij een flinke snelheid in de bochten helt de wagen over als een zeilschip bij windkracht zes. Ook de ventilatie is befaamd. Een airco is overbodig, want de auto tocht door alle kieren als een kunstgebit in een windtunnel. Maar in de Provence is dat misschien juist wel lekker. Bovendien kan het linnen dak nog worden opengerold. De stoelen, waarbij de zittingen aan elastiekjes hangen, zijn ondanks deze eenvoudige constructie vermaard om hun zitcomfort.
Bij de EO zijn ze volgens mij héél erg sluw en doortrapt. Ze hebben daar natuurlijk ook wel door dat je met een paar verkalkte ouderlingen en een zeverende betweter als Henk Binnendijk de EO niet overeind houdt in de eenentwintigste eeuw.
Ook de komende jaren moet je als omroep de jongeren blijven aanspreken. Je moet dus een beetje progressiever worden, met je tijd meegaan. Maar hoe doe je dat zonder het bestaande ledenbestand voor het hoofd te stoten? Antwoord: dat doe je door innerlijk met jezelf te gaan worstelen.
Degene die het voortouw nam was Andries Knevel. Hij greep het Darwinjaar aan om à bout portant het scheppingsverhaal overboord te kieperen. Dat was een schok voor de leden, maar het moest even.
En hij ging natuurlijk getuigen van zijn worsteling, moeilijk kijken, babbelen in praatprogramma's van andere omroepen en spijt betuigen, omdat het zijn persoonlijke standpunt was en niet dat van de EO. Maar ondertussen was er binnen de EO 'ruimte geschapen' voor die discussie, met respect voor elkaar et cetera.
Geweldig, de kop was eraf. En Andries had zichzelf niet eens hoeven schorsen. Of gaat hij daar niet meer over? Hoe dan ook, hij werd niet geschorst. Hij mag alleen geen voorzitter meer zijn van het Darwincongres op 16 mei. Nou ja.
Toen ik mijn vrouw vertelde dat ik 's avonds naar de hoeren ging, had ik natuurlijk wel wat uit te leggen. Maar ik kon haar geruststellen door te zeggen dat het ging om een diepte-interview voor Amsterdam Centraal. Toen kreeg ik zelfs extra geld voor een versnapering mee. Dus toog ik welgemoed naar de wallen.
Door de opschoningsactie van de gemeente en de berichten in de media was bij mij het beeld ontstaan dat het wallengebied het terrein was geworden van allerlei 'criminogene activiteiten'. Dat zijn activiteiten die de misdaad stimuleren. Kunnen we niet hebben. Weg dus met gedwongen prostitutie, vrouwenhandel en witwaspraktijken. Het oudste deel van Amsterdam moet van álle Amsterdammers zijn en niet alleen van seksbazen, hoerenlopers en dronken toeristen. Kort samengevat was dit mijn mening tot dusver.
We kregen een uitnodiging om ook eens de andere kant van het verhaal te horen, want de raamexploitanten dachten (uiteraard) heel anders over de ingrepen van de gemeente. Onze innemende gastvrouw Mona kent u inmiddels uit de vorige twee afleveringen van ons drieluik. Zij is zelf raamexploitant. En uit haar verhaal komt toch een ander plaatje naar voren.
Van buiten af bezien was het een kleine, vrolijke stoet die mijn vader naar het verpleeghuis bracht. Ik duwde zijn rolstoel. Het was mooi weer, we probeerden het luchtig te houden. Daarom hadden we mijn moeder nog maar niet meegenomen.
Mijn zuster en mijn vrouw maakten grapjes met hem. Als hij ze niet begreep, deed hij alsof. Hij maakte ook grapjes met ons. Die wij dan weer niet altijd begrepen, maar ook wij deden dapper alsof. Hij zwaaide als een vorst op rijtoer naar voorbijgangers, maar ze zwaaiden lang niet altijd terug. Ze waren bezig met hun eigen dingen. Misschien als we hadden geroepen 'Hij gaat vandaag naar het verpleeghuis', hadden ze wel even de moeite genomen om terug te zwaaien. Zo aardig zijn de meeste mensen wel. Maar we riepen niets, want dan hadden wij moeten huilen.
Inwendig was het een droeve stoet. Het doet toch erg veel pijn om een demente vader van 98 jaar naar het verpleeghuis te moeten brengen. Vooral omdat hij een klein jochie in een oud verschrompeld lichaam is geworden, dat argeloos de scheiding van vrouw en thuis tegemoet rijdt. Het zat er al een tijdje aan te komen. Maar een week geleden raakten de zaken in een stroomversnelling toen hij zijn pols brak.
Ik heb de afgelopen week maar links laten liggen, wat schrijven betreft. Ik had andere dingen aan mijn hoofd. En dan gaat het niet spontaan, komt het niet vanzelf. In zo'n geval moet ik er moeite voor gaan doen en daar heb ik geen zin in. Ik heb er nog wel een stukje voor about:blank uitgewrongen, want dat was nu eenmaal afgesproken.
Ook het koninginnedagdrama in Apeldoorn heb ik mentaal maar verder genegeerd. Ik ben hooguit benieuwd of de dader al de bijnaam 'Kamikaze Karst' heeft verworven. Zo nee, bij deze.
Verder hadden we nog de Mexicaanse griep in fase 5, maar ik wacht nog maar even af of deze pandemie dezelfde nachtkaarscarrière is beschoren als de SARS (2003) en de vogelgriep (2005). Maar vanaf nu hoop ik alles weer een beetje bij te kunnen benen.
Het weblog Verbal Jam bestaat sinds 10 oktober 2001.
De naam van het blog refereert aan een verbale jam-sessie.
Er staan inmiddels duizenden artikelen, foto's, video's en audio-producties in. Bij elkaar zóveel vertier, dat het een wonder mag heten dat er nog geen vermakelijkheidsbelasting over wordt geheven.
Misschien moeten we in dit land relatieafbouwcursussen in het leven roepen. 
Amsterdam is niet kindvriendelijk. Dat moet ik althans concluderen uit 
Had u ooit van 'craniosacrale therapie' gehoord? Ik niet. Totdat 
Een paar hardwerkende Nederlanders in Amsterdam Zuid-Oost zijn vorige week op een schandelijke manier door de politie behandeld. In deze tijden van crisis is het toch van groot belang dat zoveel mogelijk mensen de schouders eronder zetten en aldus een bijdrage leveren aan de kwakkelende economie. Het is daarom alleen maar te prijzen dat deze ondernemers een omvangrijke en goed lopende cocaïnehandel hadden opgezet.
Audiocolumn voor de culturele website 
Via 
Bij de EO zijn ze volgens mij héél erg sluw en doortrapt. 
Toen ik mijn vrouw vertelde dat ik 's avonds naar de hoeren ging, had ik natuurlijk wel wat uit te leggen. Maar ik kon haar geruststellen door te zeggen dat het ging om een diepte-interview voor Amsterdam Centraal. Toen kreeg ik zelfs extra geld voor een versnapering mee. Dus toog ik welgemoed naar de wallen.
Ik heb de afgelopen week maar links laten liggen, wat schrijven betreft. Ik had andere dingen aan mijn hoofd. En dan gaat het niet spontaan, komt het niet vanzelf. In zo'n geval moet ik er moeite voor gaan doen en daar heb ik geen zin in. 