Achter de ramen
Gepubliceerd op Amsterdam Centraal
Zaterdag 09 Mei 2009 in categorie Amsterdam Centraal
Toen ik mijn vrouw vertelde dat ik 's avonds naar de hoeren ging, had ik natuurlijk wel wat uit te leggen. Maar ik kon haar geruststellen door te zeggen dat het ging om een diepte-interview voor Amsterdam Centraal. Toen kreeg ik zelfs extra geld voor een versnapering mee. Dus toog ik welgemoed naar de wallen.
Door de opschoningsactie van de gemeente en de berichten in de media was bij mij het beeld ontstaan dat het wallengebied het terrein was geworden van allerlei 'criminogene activiteiten'. Dat zijn activiteiten die de misdaad stimuleren. Kunnen we niet hebben. Weg dus met gedwongen prostitutie, vrouwenhandel en witwaspraktijken. Het oudste deel van Amsterdam moet van álle Amsterdammers zijn en niet alleen van seksbazen, hoerenlopers en dronken toeristen. Kort samengevat was dit mijn mening tot dusver.
We kregen een uitnodiging om ook eens de andere kant van het verhaal te horen, want de raamexploitanten dachten (uiteraard) heel anders over de ingrepen van de gemeente. Onze innemende gastvrouw Mona kent u inmiddels uit de vorige twee afleveringen van ons drieluik. Zij is zelf raamexploitant. En uit haar verhaal komt toch een ander plaatje naar voren.
Hoe je ook denkt over de prostitutie op de Wallen, of je nu vindt dat die moet worden teruggedrongen of niet, het is toch een beetje eigenaardig dat de gemeente de ramen sluit waar zij juist de meeste controle over heeft. Zonder vergunning kun je namelijk geen kamertjes verhuren en ramen exploiteren. En die vergunningen zijn aan zeer strenge eisen gebonden.
De raamexploitant is verplicht bij beginnende prostituees hun motieven te onderzoeken, hun papieren moeten in orde zijn, drugs in het pand zijn taboe. De exploitant moet zaken registreren als nationaliteit, leeftijd, identiteit, familiebanden, opleiding, talenkennis en een eventueel strafblad.
Je mag dus niet zomaar achter de ramen. En al die informatie moet worden doorgegeven aan de gemeente. Aan een speciale raamambtenaar, stel ik mij voor.
Weinig ruimte
De betrouwbaarheid van de exploitant zelf wordt getoetst aan de wet Bibob, de integriteitsbeoordeling van aanvragers van vergunningen en subsidies.
De invloed van al deze strenge regels en controles vinden hun weerslag in de bepalingen van de huurovereenkomst tussen raamexploitant en de huurster.
Bij legale sekshuizen lijkt mij daarom weinig ruimte voor criminele activiteiten als gedwongen prostitutie en vrouwenhandel. Exploitante Mona heeft bijvoorbeeld gauw genoeg in de gaten of een meisje wordt gedwongen tot prostitutie. Een dergelijk meisje moet 'productie draaien' en maakt daardoor lange werktijden. Zulke dames worden niet geaccepteerd, want het kan de exploitant direct zijn/haar vergunning kosten.
Mooie bedrijfstak
Het lijkt me dus zonneklaar dat de gemeente domweg alleen maar de prostitutie in het wallengebied wil terugdringen, ook de legale. Daarbij wordt naar mijn indruk toch iets teveel de nadruk gelegd op de omstandigheid dat er 'criminogene activiteiten' zouden plaatsvinden. Legale en bonafide ondernemingen in deze mooie bedrijfstak worden op die manier ten onrechte opgezadeld met een crimineel imago.
Juist in dit circuit moet de overheid met zuivere en controleerbare argumenten komen. En dat is voor enige verbetering vatbaar. Het Landelijk Bureau Bibob, dat de integriteitsadviezen uitbrengt, is bijvoorbeeld nu niet bepaald een toonbeeld van transparantie. Zo berichtte ik in 2006 al over het blootcafé Teasers dat op grond van vage en onjuiste vermoedens werd gesloten.
Gaat het stadsbestuur eigenlijk wel eens bij de hoeren op bezoek? Het zal toch wel? Gewoon, ter oriëntatie?
Ikzelf had in elk geval een bijzonder leerzame en gezellige avond.
"Ja, ja, dat zal best..." hoor ik u denken.
| Tweet |
