De vadsige gevelreiniger

Er wordt aangebeld. Er staat een hele vette man voor de deur. Denk hierbij aan gewichtsklasse Marc van der Linden.
Een obesitaire man dus. Ik weet dat je 'obese' moet zeggen, maar ik vind obesitair toch weer nét iets zwaarlijviger klinken.
Hij heeft een ID-badge op zijn borst om betrouwbaar over te komen. Zo te zien helemaal zelf geknutseld, met een plastic hoesje eromheen, verkrijgbaar bij Gebr. Winter in doosjes van vijftig stuks.

Hij stelt zich voor en vraagt of ik Engels spreek.
Recalcitrant zeg ik: "No, I'm sorry."

Kijk uit voor die vrouw bij de dokter!

De verhuizing naar een andere gemeente bracht met zich mee dat ik een nieuwe huisarts moest zoeken. Het bleek nog niet eenvoudig.
Ik vroeg eerst maar eens aan de buren of zij mij een fijne dokter konden aanbevelen. Nou en of! Hun eigen huisarts zat hier dichtbij in een groepspraktijk en hij was een bijzonder deskundige en aimabele man!

Ik ging erheen. Ongelukkigerwijs deed ik dat op een verkeerd moment, zo bleek. Er stond ergens een deur op een kier en ik klopte aan. Een oudere dame met een grijze krullenbol deed met tegenzin de deur een heel klein beetje verder open, zodat haar hand erdoor paste. Daarmee wees zij mij kribbig op een briefje dat aan de deur hing: ze hadden nu pauze.

Sabotage

In mijn dromen gaan de dingen altijd mis. Is dit uitsluitend een manco van mijn eigen dromen, of is het een kenmerk van de droom in het algemeen?
Gelukkig loopt het meestal niet al te erg uit de hand, maar het is toch enigszins bedrukkend dat het in mijn dromen altijd zo tegenzit. Sterker nog, dat de zaken zelfs ronduit worden gesaboteerd.
Misschien dat Carl Jung hierover iets te zeggen had, maar het is al te lang geleden dat ik dat boek heb gelezen.

Afgelopen nacht had ik weer zo'n gevalletje.
Een vriend van mij was met een busje ergens heen. Waarom, dat krijg je dan weer niet te horen, maar goed, ik zou op de brommer naar diezelfde plek gaan. Sinds mijn jeugd heb ik al geen brommer meer, maar deze droomfout zal ik voor deze keer door de vingers zien. Het telefoonnummer van de vriend had ik op een briefje geschreven. Voor het geval dát.

Rechts inhalen

In de vroege avond reed ik op de snelweg. Ik was net een jongedame aan het inhalen in een Fiat 500. Of zoiets. In elk geval zo'n oud koekblikje dat ze met haar vrouwelijke charmes nog ternauwernood door de APK had weten te slepen. Zij had een bloem in het haar en zat druk te beppen met de drie vriendinnen in haar gezelschap.
Opeens besloot het flowerpowervrouwtje van tachtig naar honderdtwintig te accellereren. Daarmee was mijn inhaalmaneouvre op slag zinloos geworden. Ik was juist van plan maar weer naar rechts te gaan, toen ik aan die kant ongeduldig werd ingehaald door een mannetje in een Skoda. Dat ging dus nog maar net goed.

Het is dan de kunst om volkomen rustig te blijven. Want je kunt feitelijk niets terugdoen zonder je toevlucht te nemen tot buitenproportionele repressailles. U kent het machteloze gevoel.
Zen is dan toch de beste optie. Wegzinken in een kalme, meditatieve gedachtenstroom.

Opnieuw zorginstelling onder toezicht

Geschreven voor Amsterdam Centraal

De inspectie voor de gezondheidszorg heeft z'n handen vol aan Amsterdam. De ene na de andere instelling wordt onder verscherpt toezicht geplaatst omdat de zorg niet voldoende op orde is.

Afgelopen week was het de beurt aan het verzorgingshuis van de Elisabeth Otter-Knoll Stichting in Buitenveldert. Typisch zo'n huis waar ik nog nooit van gehoord zou hebben als ik er zo'n vier jaar geleden niet een keertje was gaan kijken met mijn moeder. Die zocht een plaatsje in een verzorgingshuis.

Maar dat ging zomaar niet. Het huis van Elisabeth Otter-Knoll was toch vooral bedoeld voor 'een bepaald publiek', van een behoorlijk niveau. Dus geen bingo, maar lezingen. Niet klaverjassen, maar concerten. Nu was mijn moeder ook niet van de straat en zeker niet van de bingo en het klaverjassen, maar al snel kwamen wij tot de conclusie dat zij toch niet genoeg 'kak' had om op haar plaats te zijn bij Elisabeth Otter-Knoll.

Afrekenen na liquidatie

Uit mijn privé-collectie 'Baanbrekende Denkbeelden', wil ik het volgende met u delen. Ik had zo gedacht: de wapenhandel in Amsterdam floreert als nooit tevoren. Dat maak ik tenminste op uit het toegenomen tempo waarin men in het criminele circuit elkaar van de onderwereld naar de andere wereld helpt. De kogels vliegen in het rond, de opsporingsdiensten maken overuren. De hulpverleners die tegenwoordig bijna dagelijks de slachtoffers van de straat moeten rapen krijgen nauwelijks de tijd om de schokkende ervaringen te verwerken. Meestal gaat het ook nog eens om 'bekenden van de politie': 'Jezus, het is Mohammed!'
Dat lijkt me voor de betrokken dienders extra zwaar, al die sterfgevallen in je 'kennissenkring'.

De instanties die zijn belast met orde en veiligheid zullen met de handen in het haar zitten. Schietpartijen op straat geven een groot risico op onschuldige slachtoffers. Hoe valt deze trend te keren? Voorlichting binnen 'het milieu' dat niet elke ruzie met de wapens hoeft te worden beslecht? Kansloos. Ik zie de heren met de korte lontjes nu niet snel grijpen naar een modern middel als 'mediation'. Als ze het woord al kennen.

Laat dicht die brug!

Vrijdag wilde de brug in de A1 over de Vecht niet meer dicht. De verkeersinformatie meldde dat 'de monteur onderweg was', maar niettemin ontstond er een totale verkeerschaos op de A1 en de aangrenzende snelwegen. Richting Amsterdam stonden automobilisten bijna twee uur in de file krampachtig hun plas op te houden.

In een land waar men al snel gaat rekenen hoeveel economische schade zoiets oplevert, is het eigenlijk niet meer van deze tijd dat scheepvaartverkeer bij bruggen altijd voorrang heeft op het autoverkeer. Heel ouderwets.