De vadsige gevelreiniger
Dinsdag 30 Juli 2013 in categorie Persoonlijke notities
Er wordt aangebeld. Er staat een hele vette man voor de deur. Denk hierbij aan gewichtsklasse Marc van der Linden.
Een obesitaire man dus. Ik weet dat je 'obese' moet zeggen, maar ik vind obesitair toch weer nét iets zwaarlijviger klinken.
Hij heeft een ID-badge op zijn borst om betrouwbaar over te komen. Zo te zien helemaal zelf geknutseld, met een plastic hoesje eromheen, verkrijgbaar bij Gebr. Winter in doosjes van vijftig stuks.
Hij stelt zich voor en vraagt of ik Engels spreek.
Recalcitrant zeg ik: "No, I'm sorry."
Dat vindt hij 'funny' en hij geeft mij onderwijl een hand. Een linkerhand. Is dat specifiek Engels? Alles links doen?
Ik wil helemaal geen hand. Zeker geen linkerhand. In sommige culturen wassen ze daar hun reet mee. En bij de dikbil voor mijn deur krijg ik héél onfrisse visioenen.
Hij legt uit waarvoor hij komt. Hij wil mijn gevel gaan reinigen. Ik heb niets tegen dikke mensen, maar van mijn gevel blijven ze af. Daar heb ik géén goed gevoel over. Ik voorzie een regelrechte disaster. Chef-kok, bakker, slager of Sumo-worstelaar, ik vind het prima, maar geen gevelreiniger. Dan sta ik straks in hartje zomer met de sneeuwschuiver op de stoep een paar kuub neergestort vet de goot in te werken. No way.
Eigenaardig trouwens. Sinds ik in Amstelveen woon heb ik voortdurend van dat soort klusjeskerels aan de deur. In Slotervaart overkwam me dat niet. Niemand die het in z'n hoofd haalde om in mijn flatje op zes hoog de gevel te willen reinigen. Terwijl het daar toch veel harder nodig was. Slappelingen, die Engelsen.
| Tweet |
