De Russen hadden eerder moeten ingrijpen

In de serie Politieke Portretten

Vroeger liep ik altijd even naar de keuken als Diederik Samsom op het televisiejournaal was. Maar tegenwoordig hebben we een open keuken, dus dat wordt lastig. En om nu telkens op de wc te gaan zitten is ook zo'n gedoe. Toch vlucht ik er af en toe heen, als hij werkelijk onhoudbaar irritant wordt.
"Is ie al weg?" piep ik na een paar minuten angstig door een kiertje van de wc-deur.
En dan roept mijn vrouw: "Ja hoor, de kust is weer veilig, het gaat nu over de entering van dat Greenpeace-schip door de Russen."

Greenpeace. Daar heeft Diederik Samsom ook nog bij gezeten. Kijk, tóen hadden die Russen moeten ingrijpen, hem moeten afvoeren naar Moermansk. Dat had ons een hoop ellende bespaard en de relatie met Rusland een flinke oppepper gegeven. Om over de economische voordelen nog maar te zwijgen. Nu is het te laat.
Wat een zalig idee, Diederik ver weg in Moermansk! Het zou ons de crisis kunnen doen vergeten.

Doorgangshuizen

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Af en toe lees ik ideeën waarvan ik me afvraag of ze wel zo goed doordacht zijn. Want wanneer ik als leek al meteen een aantal bezwaren kan bedenken, mankeert er toch wat aan, zegt mijn boerenverstand. Het boerenverstand, zo moet u weten, is de meest belangrijke intellectuele eigenschap waarmee de mensheid is begiftigd. Die moet daarom niet worden onderschat.

Ik las vorige week in de krant dat Amsterdamse woningcorporaties, Stadgenoot voorop, willen gaan lobbyen in Den Haag voor een wetswijziging. Die moet het mogelijk maken om starters een tijdelijk huurcontract te geven, zodat ze na maximaal vijf jaar uit hun huis kunnen worden gezet. Dit zou de doorstroming op de Amsterdamse woningmarkt op gang moeten helpen. Na vijf jaar moet de starter dus plaats maken voor een andere starter. Momenteel zijn tijdelijke huurcontracten nog bij wet verboden.

Holocausthumor geen probleem voor Facebook


Nabestaanden van Joodse oorlogsslachtoffers hoeven niet meer te rekenen op al te veel begrip voor hun traumatische familiegeschiedenis. Althans niet meer zo snel bij jongere generaties (als ik even mag generaliseren). Het slijt.
Zo van: Uw familie is vergast in Auschwitz, ach, wat vervelend nu. Maar ja, het is nu al zo lang geleden... Eigenlijk mag je er zelfs zo langzamerhand best grappen over maken.
Bijvoorbeeld op Facebook. Daar doen ze moeilijk over de eerste de beste blote tiet, maar 'holocausthumor' moet gewoon kunnen. Zo blijkt.

In mijn tijdlijn dook een plaatje op van Hitler in de keuken. Bovenin stond de tekst:
'Koken met Adolf'.
Onderin: 'Stap 1: zet het gas aan.'

Briljant idee: 500 jongeren in één gebouw

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Stadsdeel Nieuw-West meldt trots dat men in samenwerking met Change= ('changes', de kretologische inventiviteit ken geen grenzen) een appartementencomplex voor 500 jongeren gaat bouwen aan het August Allebéplein in Overtoomseveld. Het gaat om jongeren tussen de 18 en 30 jaar met een vaste baan, die zelfstandig willen wonen en maar een beperkt besteedbaar inkomen hebben. Initiatiefnemer Change= gaat de zaak ontwikkelen en beheren.

Het is prachtig dat men speciaal voor jongeren woningen bouwt, want die hebben het erg moeilijk op de woningmarkt. Maar moet je 500 (!) jongeren zo nodig op één plek concentreren? Volgens mij is dat vragen om problemen, zeker op deze locatie.

Zet jezelf maar weer voor gek

Soms heb ik het gevoel dat techneuten de verkeerde ideeën najagen. Ik weet dan van tevoren: dit wordt niks. Zo is men al een tijdje krampachtig bezig om het mogelijk te maken de computer (en ook de televisie) te besturen via gebaren of via de stem. Waarom? Omdat het kan, niet omdat de consument dat wil. Het is namelijk volslagen onhandig. Het is hooguit zinnig voor mensen met een bepaalde handicap, verder niet.

Iedereen die wel eens heeft geprobeerd via speciale spraakherkenningssoftware de computer iets te dicteren of een opdracht te laten uitvoeren, is volgens mij al snel diep gefrustreerd afgehaakt. Ten eerste word je er schor van. Ten tweede komt het nogal lijp over, net als praten tegen bomen. Je moet wel erg zware rsi-klachten hebben om je toevlucht te nemen tot dit uiterste middel.

Bezetenheid en partijverslaving

Ik heb nooit de aandrang gevoeld om mij te verbinden aan een politieke partij. Ik werd er geen lid van, ik stelde me nergens voor verkiesbaar. Want het partijprogramma is toch een keurslijf.
Regelmatig zie ik op sociale media of in blogs mensen voorbij komen die bezeten zijn van politiek. Ze geven hun ziel en zaligheid aan een partij. Elk dingetje wordt besproken, geanalyseerd, getwitterd en gefacebookt. Vooral op links heeft men de neiging om eindeloos door te zeiken over de partij, de idealen, de standpunten en de grote kwesties in de wereld. En dat zijn dan gewoon mensen als u en ik. Nou ja, bijna. Dan denk ik: ga nou ook eens wat léuks doen!

Politiek is dus in feite religie. En ik snap dat die verbondenheid een fijn gevoel kan geven. Samen voor dezelfde idealen. Maar dan is er net weer dat ene programmapunt (of misschien wel meer dan één) waar jijzelf radicaal anders over denkt. Sommigen komen daar pas achter als ze al twee jaar in de Kamer zitten. Zoals onlangs een zwaar teleurgestelde Myrthe Hilkens (PvdA). Die is nu al op zoek naar een therapeut, want haar leven is nu op slag ontzettend leeg.

Bij de apotheek is privacy een lachertje

Ik zal wel weer iets hebben gemist. Waarschijnlijk was het stiekem ook een beetje de bedoeling dat ik dit miste. Apotheken kunnen blijkbaar gewoon patiënt-informatie met elkaar uitwisselen. Persoonlijke gegevens, medicijngebruik, de hele mikmak.

Toen de regering enkele jaren geleden druk bezig was het Elektronisch Patiënten Dossier er doorheen te jassen, heb ik met een speciaal (papieren) formulier uitdrukkelijk aangegeven dat ik daar helemaal niets voor voelde en dat ze dat bij mij dus niet moesten flikken.
Uiteindelijk is dat EPD er niet gekomen, omdat de veiligheid ervan niet kon worden gegarandeerd.

Ik ben verhuisd en daarom meldde ik mij vorige week bij een apotheek bij mij in de buurt. Van de oude apotheek had ik nog een herhalingsreceptje, dus ik vroeg of ik dat ook bij deze nieuwe apotheek kon inwisselen. Welnu, dat was geen enkel probleem.

Binnen luttele seconden waren aan de hand van mijn oude adres al mijn gegevens in de computer boven water getrokken. Ook mijn nieuwe adres was al bekend. Ik was verbluft.