Bezetenheid en partijverslaving
Zaterdag 31 Augustus 2013 in categorie Politiek & Maatschappij
Ik heb nooit de aandrang gevoeld om mij te verbinden aan een politieke partij. Ik werd er geen lid van, ik stelde me nergens voor verkiesbaar. Want het partijprogramma is toch een keurslijf.
Regelmatig zie ik op sociale media of in blogs mensen voorbij komen die bezeten zijn van politiek. Ze geven hun ziel en zaligheid aan een partij. Elk dingetje wordt besproken, geanalyseerd, getwitterd en gefacebookt. Vooral op links heeft men de neiging om eindeloos door te zeiken over de partij, de idealen, de standpunten en de grote kwesties in de wereld. En dat zijn dan gewoon mensen als u en ik. Nou ja, bijna. Dan denk ik: ga nou ook eens wat léuks doen!
Politiek is dus in feite religie. En ik snap dat die verbondenheid een fijn gevoel kan geven. Samen voor dezelfde idealen. Maar dan is er net weer dat ene programmapunt (of misschien wel meer dan één) waar jijzelf radicaal anders over denkt. Sommigen komen daar pas achter als ze al twee jaar in de Kamer zitten. Zoals onlangs een zwaar teleurgestelde Myrthe Hilkens (PvdA). Die is nu al op zoek naar een therapeut, want haar leven is nu op slag ontzettend leeg.
Of dat de partij op een dag geleid gaat worden door die vreselijke man of vrouw. Ik noem uit het verleden een Ad Melkert, een Femke Halsema, een Hans Wiegel, een Dries van Agt. Dan wordt het toch ineens een stuk moeilijker om daar je energie in te gaan steken. Mark Rutte heeft dat goed begrepen, die probeert met übervrolijkheid de moed erin te houden bij zijn volgelingen. Maar zelfs dát word je een keertje zat.
Enerzijds heb ik bewondering voor zulke toegewijde mensen -wie moeten ons land anders besturen?-, maar anderzijds getuigt het toch wel van een zekere geestelijke armoede. Ze lopen alleen maar congressen af, storten zich in debatten, vergaderen zich een ongeluk, lopen te flyeren in de campagne. En als je nog wat hoger in de partijpikorde staat kom je helemáál nooit meer thuis. Geen wonder dat Diederik Samson nu in scheiding ligt. Eigenlijk moet dat soort mensen naar de Jellinek wegens een partijverslaving.
Het is ook nog eens stressvol. Want een politieke partij is een slangenkuil, vol ambitieuze mensen die allemaal hogerop willen. Regelmatig zie je ontgoochelde politici met messen in hun rug het politieke strijdtoneel verlaten. Bestuurlijk Nederland is één groot emplacement vol uitgerangeerde kamerleden, ministers en staatssecretarissen.
Nee, mij niet gezien. Ik geef liever venijnig commentaar vanaf de zijlijn, stort mijn ongenoegen en woede over die mensen uit, scheld ze van tijd tot tijd de huid vol. Lekker negatief. Vinden ze lekker. Want politici en hun partijleden, het zijn allemaal masochisten.
| Tweet |
