Ik had mijn moeder moeten aangeven

De afgelopen week had ik De Belastingdienst achter me aan, dus er was even geen tijd om een stukje te schrijven.
Ik had namelijk mijn moeder niet bij hen aangegeven en dat had wel gemoeten.
Ik wist van niks.
Het lijkt mij nuttig om over deze kwestie te vertellen, want de ervaring heeft mij nu geleerd dat je geheel buiten je schuld en nietsvermoedend in de problemen kunt geraken.
Grote problemen, misschien wel...

Jarig zijn op 20102010

Ik voel geen enkel verschil met gisteren.
Toch is alles anders.
Op deze heel bijzondere datum ben ik zestig jaar geworden.
Door de dokter werd ik vandaag meteen verwend met mijn allereerste griepprik.
Ik hoor nu blijkbaar tot een risicogroep.
Ik ben verbijsterd.
Ik ben nog steeds jong en baldadig. Een beetje grijs, maar dat is alles.
Hoe kan dit?
Hoe kan het dat mijn geest zich niet aanpast aan mijn kilometerstand?

Verbal Jam bestaat negen jaar!

Eigenlijk is het geen weblog, maar een boek. Een digitaal boek dat vandaag 9 jaar bestaat. Een boek dat nooit af is en nooit af zal zijn. Want zie hier nog maar eens fatsoenlijk een punt aan te draaien (als ik dat al zou willen).

Mooie datum ook: 10-10-10. Ik had een jaar eerder moeten beginnen. Maar dat zou wel een hoop extra werk geweest zijn voor een tienjarig bestaan op 10-10-10.
Ik zou natuurlijk met terugwerkende kracht nog een jaar vol kunnen schrijven, maar dat leest geen hond.

Calamiteiten buiten het pashokje

Gisteren wilde ik enkele nieuwe broeken kopen.
Bij de We Fashion was ik daarom druk doende in het pashokje, terwijl mijn zorgzame echtgenote mij van tijd tot tijd verschillende modellen en maten aanreikte.
Tweede broek halve prijs namelijk.

Omgekeerd doe ik dat aanreiken trouwens voor haar ook als het nodig is.
Dat u niet denkt dat ik zo'n ongeëmancipeerde lulhannes ben die zijn kleding door zijn vrouw laat kopen of uitzoeken.
Maar dit terzijde en ter bescherming van mijn imago.

Terug naar het pashokje.
Ik ben tot het besef gekomen dat je soms in een dermate geïsoleerde situatie kunt verkeren, dat de wereld om je heen kan vergaan zonder dat je ook maar iets in de gaten hebt.
Zoals dus in een pashokje.
Je komt buiten met je nieuwe broek, maar het hoeft al niet meer. Zoiets.

Over mokkels en medicijnen

Al eerder heb ik Nederland ingelicht over mijn aanzienlijk te hoge cholesterol.
Ik kan nu triomfantelijk melden dat het niveau spectaculair gedaald is.
Zelfs dermate spectaculair dat ik nu bijna geen cholesterolniveau meer over heb.

Vandaag was ik weer bij de zogeheten lipidenpoli. Dat is de speciale polikliniek ter bestrijding van de overtollige vetten in ons bloed. Om de drie maanden mag ik daar even buurten bij een steevast lieftallige interniste in opleiding.

Ze leren blijkbaar snel, want het is elke keer weer een andere mevrouw.
Ja, inderdaad, dat viel mij dus ook op: altijd een vrouw.
Behalve op kennis en vaardigheden zijn de dames duidelijk geselecteerd op -laat ik zeggen- een uiterst representatief voorkomen. Platvloers samengevat: blonde stoten of anderzins lekkere mokkels.
U merkt, ik dwaal direct af.

Het meisje in het midden

In het midden van de foto staat een mooi meisje.
Waarschijnlijk is zij mijn overgrootmoeder.
Over de schoonheid van de andere twee vel ik geen oordeel.
Ik wil geen bonje in de familie. 

Klik voor vergroting

Overigens kan ik er helemaal niet zeker van zijn dat het meisje inderdaad mijn overgrootmoeder is.
Want ook vroeger waren ze al zo suf om meestal niets op de achterkant van een foto te schrijven.
Voor latere generaties is het dan maar gissen en speculeren wie erop staat.
Waanzinnig irritant gewoon.

Mocht u zelf nog drieduizend ouderwetse kiekjes van het gezin hebben liggen, dat weet u wat u nu te doen staat.
Het is anders uw eigen schuld wanneer u straks in de vergetelheid raakt.
Geduld voor het verleden lijkt steeds schaarser te worden.

Het kadavertje op het balkon

Vorige week overleed mijn huisdier. Het was geen hond, hamster, kat of cavia, maar een chinchilla.
Vijftien jaar lang (want zo oud worden die beesten) heb ik bezoekers moeten uitleggen wat dat precies voor een schepsel was.

Het kadavertje ligt nu op het balkon, driedubbel ingepakt in plastic en omwonden met duct tape.
Wij willen immers niet dat de boel gaat stinken.
Het zielige pakketje moet daar verblijven in afwachting van de begrafenis.
Want om het nu zo in de container te flikkeren is ook weer zo harteloos.
Zo hoor je als mens en dier niet met elkaar om te gaan.