Een gelukkig en gezond 2010!

Ik wens alle lezers van Verbal Jam een bijzonder gelukkig en gezond 2010. Dat hebben we wel verdiend na zo'n crisisjaar als 2009.
Om niet telkens te vervallen in herhalingen, verwijs ik voor gedetailleerde gelukwensen naar vorige jaren.

Ik word een ouwe lul

Ik had een bel-afspraak.
Een bel-afspraak is volgens mij een betrekkelijk nieuwe uitvinding in het medische circuit.
De dokter gaat je bellen op een afgesproken tijd.
Een tijd die hem of haar het beste uitkomt.
Bijvoorbeeld tussen 14:20 en 17:00 uur.
Het enige dat jijzelf hoeft te doen is wachten tot om 16:58 de telefoon gaat.

De longarts aan de lijn.
Hij had mij driekwart jaar geleden geholpen met rookstoppen. Via de rookstoppoli.
"Nog altijd rookvrij?"
Nog altijd rookvrij dokter.
"Nog even over dat bloedonderzoekje laatst, meneer de Jong. Was u toen nuchter?"
Ik ben altijd nuchter dokter.
"Ja, want in dat geval is uw cholesterol dus véél te hoog! Om precies te zijn 8.45."

Hoe ik door het ijs zakte

Soms leef ik me veel teveel in in de situatie van iemand anders.
Daarom geef ik ook zelden aan goede doelen, want dan is het eind zoek. Noem het financiële zelfbescherming.
Vanmorgen vroeg ik me af hoe ongerust de vissen in de dichtgevroren vijver zich zouden voelen met die verduisterende sneeuwlaag boven zich.
Tot mijn opluchting bedacht ik even later dat er ook twee drijvende bolletjes met een lampje op zonne-energie in het ijs vastgevroren zitten.
Ik had ze afgelopen zomer bij de Action gekocht. Misschien geven ze nog licht.
Hoewel ik de kans daarop niet al te groot inschat. Het is en blijft tenslotte goedkope rotzooi van de Action.
Ik ga het allemaal niet controleren, want ik wil natuurlijk niet door het ijs van mijn eigen vijver zakken. *)

Levensteken

Ik worstel mij door taaitaai en sinterklaasgedichten heen.
Elk jaar hoop ik weer dat we er niets aan hoeven doen.
Maar het is ijdele hoop, het enthousiasme in de familie is te groot.
De arbeidsproductiviteit richt zich momenteel volledig op die ene man uit Spanje.
Niemand doet nog iets anders dan gedichten en surprises maken.
Zo wordt de economische winst van de sinterklaasuitgaven uiteindelijk weer teniet gedaan.
Hierna krijgen we weer de kerst- en nieuwjaarskaarten.
Nee, december is de maand waarin je wordt geleefd.

Onberekenbaar

Wat kunnen oude mensen toch onberekenbaar zijn.
Waren wij afgelopen vrijdag al bijna bezig de begrafenis van mijn moeder te regelen, zat ze vanmiddag doodleuk een haring naar binnen te smikkelen!
Het is gewoon gênant. Ik zat in zak en as en u leefde met mij mee.
Zaterdag was het oude mensje nog steeds ver weg en onbereikbaar.
Zondag kwam ik bij haar en boog mij bezorgd over haar heen.
Ineens sloeg ze haar ogen helder op en verwelkomde mij met een opgetogen glimlach: Hé, jongen!
Ze zei het zoals alleen een moeder dat kan, alsof ik heelhuids uit een oorlog terugkeerde, terwijl zij toch juist degene was die zichzelf kennelijk van de dood had weggerukt.
Ik heb het nog een paar dagen aangekeken. Nooit te vroeg juichen.
Maar vanmiddag vond ook de dokter haar goed opgeknapt en mocht de voedingssonde eruit.
Ik houd mijzelf voor dat ik realistisch moet blijven. Ze is zwak en blijft een mens van een dag.
Maar we hebben weer contact, hoe verward dat soms ook is door haar dementie.
Morgen neem ik wéér haring mee.

Kwetsbaar

Mijn moeder is ziek. Als een klein meisje, zacht en kwetsbaar, ligt ze slapend in haar bed. Haar knuffelbeer ligt naast haar kussen, hij kijkt een beetje hulpeloos. Ze heeft griep, maar de koorts is al wat gezakt. Koorts is niet goed voor haar, want daarvan brokkelen de hersenen weer verder af. Als ze even wakker wordt staren haar ogen mij groot aan, verrast om mijn verschijning. Ze herkent mij wel, maar haar woorden zijn gemummeld en onverstaanbaar.

Ik streel haar wang. De huid van je moeder is bijna even vertrouwd als die van jezelf, realiseer ik mij.
Ze is zwak. Ze krijgt antibiotica voor een blaasontsteking die er ook nog bijgekomen is. De verpleeghuisarts waarschuwt mij dat ze beter kan worden, maar dat het ook zomaar afgelopen kan zijn. Mijn hart krimpt samen.

Android

Ik liet het even sloffen hier. Daar was een goed excuus voor.
Niet het excuus dat ik elders stukjes moest schrijven. Wat dat betreft kan een mens best op twee plaatsen tegelijk zijn.
Nee, het werkelijke excuus is dat ik een nieuwe telefoon heb. Daar ben ik uren mee zoet. Om niet te zeggen dagen. Nachten.
Niet met bellen, natuurlijk niet. Waarom zou ik ermee bellen? Het ding kan zoveel meer!
Drie keer raden: nee, het is geen iPhone. Een iPhone mag je alleen hebben als je bij de juiste provider zit. Gek genoeg heeft Neelie Kroes daar nog nooit aanmerkingen op gehad, ondanks het gebrek aan 'vrije markt' en 'concurrentie'. Maar dit terzijde.

Zoals de trouwe lezer zich ongetwijfeld zal herinneren is mijn vorige telefoon jammerlijk verdronken in een Zweeds meer.
Ik had dus dringend behoefte aan een nieuwe.