Het sanitair
Maandag 14 September 2009 in categorie Persoonlijke notities
Kamperen is mijn lust en mijn leven, mits het zich beperkt tot een aantal weken per jaar. Als je de juiste plekken uitzoekt is het eindeloos genieten van rust, frisse lucht en natuur.
Het enige waar ik maar niet aan kan wennen is het sanitair op de camping.
Het is toch altijd maar afwachten wat de campinghouder en niet te vergeten je medekampeerders daarvan maken. Tref je een blinkend schoon toilet aan of moet je de confrontatie aangaan met een penetrante urinelucht en de onfrisse aanblik van doorweekte snippers wc-papier op de steevast geel of blauw geschilderde betonnen vloer?
Het is meestal het laatste.
En dan praat ik nog niet eens over de gevallen waarin een beginnend graffiti-artiest heeft geprobeerd om zijn naam op het plafond van het toilethok te spuiten.
Met diarree, wel te verstaan.
De begripvolle toeschouwer ziet onmiddellijk in dat het voor de veroorzaker van deze ellende onbegonnen werk is geweest om dit alles weer achter zich op te ruimen.
Zonder brandslang lukt dat niet.
Met een toiletborstel maak je de zaak alleen maar erger.
Het enige dat zo'n darmpatiënt feitelijk nog kan doen is er stiekem tussenuit piepen en hopen dat niemand heeft gezien dat hij uit het betreffende wc-hokje kwam. Want het zou toch een enorme afgang zijn als er dan iemand achter je roept: "Ja, kommen Sie mal zurück, ja!" (Duitsers kom je overal tegen).
De laatste jaren word ik er wat onverschilliger in, maar vroeger probeerde ik zo stil mogelijk te zijn als ik zelf in zo'n rij toilethokjes op de wc zat. Hoewel iedereen weet wat je daar doet, wil je dat toch zo min mogelijk laten merken.
Best kans dat dit een tuttigheid van mij was, want om me heen zijn mensen daar dikwijls veel exhibitionistischer in. Het is soms een kakofonie van zuchten, steunen, kreunen, de rinkelende gesp van een riem, toeterend neussnuiten ('Ja, ik zit hier nou tóch, nietwaar?'), het klodderend gereutel van spuitende poep, de kleine plonsjes van harde keutels, de grote plons van de bolus in één keer en de plas tot slot.
Ook de manier waarop het wc-papier wordt afgewikkeld van de grote voorraadrollen in de metalen containers is volkenkundig interessant. De één doet dat stilletjes met voorzichtige rukjes en kleine velletjes, de ander met ronkende lange halen.
Kortom, als we een zeldzame diersoort waren geweest zou er een documentaire over gemaakt zijn.
De douches zijn een verhaal apart, maar daarom niet minder ellendig. Veel campings hanteren het systeem van de douchemunten. Na inworp van een douchemunt geeft de douche een bepaald aantal minuten warm water. De normaal altijd zo bemoeizuchtige Europese Unie heeft hier géén norm voor gesteld. Met als gevolg een te krap aantal warmwaterminuten bij vrekkige campinghouders.
Iedere ervaren kampeerder is het in de loop der tijd een keer overkomen dat hij met ingezeept haar en dichtgeknepen prikkende ogen op zoek moest naar het gleufje van de muntautomaat om een nieuwe munt in te werpen. Vooropgesteld dat hij eraan heeft gedacht die munt klaar te leggen, maar die fout maak je slechts één keer.
Nee, daarom is het ook altijd weer zo'n feest om thuis te komen. Je eigen douche, je eigen wc! Want zoals het potje thuis zit, zit het nergens!
| Tweet |
