Het kadavertje op het balkon
Dinsdag 31 Augustus 2010 in categorie Persoonlijke notities
Vorige week overleed mijn huisdier. Het was geen hond, hamster, kat of cavia, maar een chinchilla.
Vijftien jaar lang (want zo oud worden die beesten) heb ik bezoekers moeten uitleggen wat dat precies voor een schepsel was.
Het kadavertje ligt nu op het balkon, driedubbel ingepakt in plastic en omwonden met duct tape.
Wij willen immers niet dat de boel gaat stinken.
Het zielige pakketje moet daar verblijven in afwachting van de begrafenis.
Want om het nu zo in de container te flikkeren is ook weer zo harteloos.
Zo hoor je als mens en dier niet met elkaar om te gaan.
De chinchilla was indertijd een impulsaankoop.
Dat was natuurlijk uitermate onverstandig van mij.
Maar het was ook wel een beetje zijn eigen schuld, want in de dierenwinkel zag hij er bijzonder geestig uit.
En ik was daar toevallig met mijn moeder, die al snel vertederd was.
Dat zijn allemaal invloeden die je in zo'n situatie parten spelen.
Heel zwak natuurlijk.
Pas later kwam ik erachter dat hij wel vijftien jaar oud kon worden.
Dat was nu ook weer niet de bedoeling.
Maar ik had het bonnetje al weggegooid.
Ook leerde ik op zeker moment dat chinchilla's liever met een stelletje zijn. Ik had er dus beter minstens twee kunnen kopen.
Het zijn echter nachtdieren. Het vooruitzicht uit mijn slaap gehouden te worden door echtelijke ruzies of veelvuldig copuleren stond mij tegen.
Er restte mij niets anders dan de mogelijke eenzaamheid van het dier zo goed mogelijk te compenseren door het geven van veel aandacht.
Uiteraard met uitzondering van de modules ruzie en copulatie.
Verder hadden wij ook nog de kwestie van de kooi.
Die zat mij toch wel het meeste dwars. Het was een zeer grote kooi, maar ik heb toch op mijn geweten dat ik een levend schepsel vijftien jaar lang in eenzame opsluiting heb gehouden.
Natuurlijk mocht hij er wel eens even uit, maar dan ontstonden er al snel toestanden waar ze bij programma's als De Grote Verbouwing alleen maar van kunnen dromen.
Weliswaar heb ik veel plezier beleefd aan de chinchilla, maar juist bij dit soort beesten weet je nooit of dat helemaal wederzijds is. Voor de zekerheid moet ik nooit meer een huisdier nemen, denk ik. En al helemaal geen huisdier dat moet worden opgesloten in kooi of kom.
Toegegeven, ik kom wat laat tot dit inzicht.
Ik ben stiekem wel een beetje opgelucht dat de chinchilla nu rustig zonder lijden naar de knaagdierenhemel is gegaan. Hij knaagt nu tenminste ook niet meer aan mijn geweten.
De grote metalen kooi heb ik de dag erna direct bij het grofvuil gezet.
Waarschijnlijk wilde ik deze lange episode van dieronvriendelijkheid zo snel mogelijk achter me laten.
 |
| Tweet |
