Een kasteel

Ik heb het er maar druk mee. Sinds de notaris met het voorlezen van de akte en een paar welgemikte kwinkslagen ons tot eigenaar verklaarde van een kasteel, kom ik nauwelijks nog aan schrijven toe. Ik raak verzeild in de wereld van klusjesmannen, keukenboeren, badkamervoetvolk en gemeentelijke vergunningsambtenaren. Die moet ik allemaal met de neuzen dezelfde kant uit krijgen, liefst de kant uit die ík wil.

Kiezen uit de chaos

Ik heb mateloos veel bewondering voor mensen die je helpen bij het maken van keuzes. Niet dat ik van nature zo besluiteloos ben, maar wij leven in een maatschappij met een overvloed aan keuzes. En dan doel ik nog niet eens op het aantal partijen waartussen wij straks moeten kiezen bij de verkiezingen.

Nee, ik doel op sectoren met een werkelijk gekmakende hoeveelheid keuzemogelijkheden. Zoals de keukenbranche. Of het vloerenbedrijf. De tegelhandel. De gordijnenwinkel. Eigenlijk alles wat met interieur te maken heeft. Er zijn zoveel soorten, maten, uitvoeringen, kleuren, afmetingen, dessins, kwaliteiten en combinaties dat ik het allemaal niet meer kan bevatten.

Hij gaat de geitjes voeren

Wij zitten op het terras voor onze vakantiebungalow. Wij wilden namelijk ook wel eens een weekje burgerlijk doen. Altijd dat abseilen, paragliden, wildwatervaren, bergbeklimmen of vingerverven in de Provence wordt ook zo'n sleur op laatst.

Voor ons terras langs loopt een paadje.
Met lange passen passeert een jongen van een jaar of zestien.
Onderwijl zingt hij met ruige stem het lied 'Schipper mag ik overvaren? Já.. óf... néé?' (met extra veel nadruk).
In zijn hand heeft hij een flinke bos gras.
Als hij ons ziet onderbreekt hij zijn gezang, schakelt zijn stem in een hoger octaaf en roept ons vrolijk toe: "Dag meneer, dag mevrouw, ik ga de geitjes voeren! De geitjes voeren!"
Op het bungalowpark is een kinderboerderij.

De man met de baby-armen

Ik was nog een jongetje van hooguit een jaar of zes. Ik stond aan de hand van mijn vader voor een statig bankgebouw op de Herengracht. Daar werkte hij. Hij praatte met een collega, waarschijnlijk tot mijn ongenoegen, want dergelijke gesprekken zijn altijd te lang voor het kindergeduld.
Vanuit de richting van het Koningsplein kwamen de fietsers over de brug met een vaart naar beneden de Herengracht op. Ik stond aan de stoeprand, ze flitsten vlak voor mij langs, met hun aktetassen onder de snelbinder en wapperende jaspanden.

Ineens was daar die lange man in een zwarte jas op de herenfiets met een ongewoon hoog stuur. De man had mollige, roze babyarmpjes. Zijn handjes waren kordaat om de handvatten van zijn stuur geklemd.

De bijzondere braafheid van mijn opa

Ik ruimde nog maar eens wat spullen van mijn overleden moeder op. Volgens mij blijf ik daar mijn hele leven nog mee bezig, want de moed om dingen weg te gooien neemt pas toe naarmate de jaren verstrijken.

Ik vond een dun boekje met harde kaft, getiteld: 'Door Suriname', met als ondertitel 'Reisherinneringen uit ons Missiegebied'. Het was geschreven in 1897 door J. Kronenburg, redemptorist. Dat woord moest ik opzoeken. Van Dale leerde mij: 'Kloosterling van de Orde van de Allerheiligste Verlosser, de Redemptor'.

De allereerste bladzij uit het boek was voor mij meteen het interessantst en verklaarde waarom mijn moeder dit boekje had bewaard. Op het schutblad was een oorkonde geplakt die melding maakte van de '3e Ereprijs voor Vlijt en Goed gedrag', toegewezen aan mijn grootvader Gerardus Wilbrink. Hij heette overigens gewoon Gerrit, maar dat was voor de katholieken blijkbaar niet goed genoeg in die tijd.

Een afwachtende houding

Toen het gisteren schrikkeldag was, stond ineens de klok stil. Precies om twaalf uur middernacht. Je zag haar denken: klopt dit wel? Hoe nu verder?
Om vervolgens als het ware een afwachtende houding aan te nemen.

De klok in kwestie had ik enkele jaren geleden voor mijn moeder gekocht. Door haar plotseling snel voortschrijdende dementie begreep zij de wijzerklok niet meer. Bij een hulpmiddelenwinkel kocht ik een klok die zo duidelijk mogelijk vertelde over dag en tijd.

De keuken en het drijfzand

Sorry, het is hier eventjes wat rustiger, omdat ik elders drukker ben. Samen met mijn zwager verbouw ik namelijk de keuken (het keukentje) van ons buitenhuis (huisje).
Daar moeten wij vaart mee maken, want binnenkort is het hele dorp van de buitenwereld afgesloten. Niet vanwege een watersnood, maar omdat de gemeente het heeft behaagd de weg te gaan vernieuwen. En aangezien deze weg de enige weg in het dorp is en de afsluiting vier maanden gaat duren (waar kan dat nog in Nederland?), moesten wij zorgen dat wij straks niet met ons keukenblok (keukenblokje) een paar kilometer door het dorp zouden moeten zeulen.
Want ons dorp is weliswaar een dorpje, maar toch heel langgerekt.