Een baby is handel

Ik hoop niet dat u het mij kwalijk neemt dat ik weer over het onderwerp 'baby’s' begin, maar het punt is: mijn wereld omvat momenteel weinig méér. Bijna elke poging tot het lezen van een krant of het kijken van het journaal is tot mislukken gedoemd. Ik kan mij dus even niet bezighouden met het WK in Brazilië. Dat is trouwens net zo’n infantiel onderwerp als die baby van mij, dus het is lood om oud ijzer.

Terzake. Al sinds het begin van de zwangerschap van de vrouw heb ik met toenemende verbazing kennis genomen van de gigantische industrie die er in het moderne Westen bestaat rondom het fenomeen baby. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Ouders willen het beste voor hun jong en dus valt er flink geld te verdienen. Niet alleen concreet aan de baby-uitzet, maar ook aan een hoop onzin eromheen. Zo kreeg de hoogzwangere echtgenote het aanbod om van haar bolle buik een afgietsel in gips te laten maken.

Inpakmateriaal voor baby’s

Toen de vrouw zwanger was werd ik lang voor de bevalling al door iedereen in mijn wijde omgeving gewaarschuwd voor de slapeloze nachten, de totale uitputting en de wanhoop die mij te wachten stonden. De waarschuwing ging steevast vergezeld van een grijnsje vol leedvermaak.

Inderdaad, het valt allemaal niet mee qua intensiteit. Maar waar niemand het ooit over heeft gehad, is de ellende van de babykleertjes. Helemaal niemand. Dat vind ik gek. Poepluiers, nachtelijke voedingen, buikkrampjes, luieruitslag, onverklaarbaar gehuil: al deze ongemakken vallen in het niet bij de beproevingen die ouder en kind moeten doorstaan met de babykleertjes.

De nakomeling

Via het alwetende Facebook hebt u waarschijnlijk al vernomen dat ik sinds afgelopen zondag vader ben van een blakende zoon. U denkt dan wellicht dat het schrijven op dit weblog meteen een stuk minder zal worden, maar dat probeer ik te vermijden. Enige jaren geleden heb ik namelijk met veel bravoure in een interview beweerd dat zelfs het krijgen van kinderen geen excuus was om met bloggen te stoppen, dus met deze uitspraak heb ik mij diep in de nesten gewerkt. Ik moet nu doorzetten, desnoods tussen alle poepjes, piesjes en pampers door. Ik kan dit niet op mij laten zitten.

Een onverwachte wending

Momenteel lijd ik aan een ernstig gebrek aan interesse voor de wereld in het algemeen. En ook dát interesseert me eigenlijk niet, dus het woord 'lijden' is hier overdreven. Voor het échte lijden moet je bij de EO en de RKK zijn.
Vanuit Groningen werd gisteren The Passion uitgezonden. In deze megaproductie van de evangelische omroep en de rkk wordt het lijdensverhaal van Jezus verbeeld in een moderne setting. Een horde normaal al moeilijk te verdragen Bekende Nederlanders zingt en acteert zich een slag in de rondte om het thema van Pasen ook bij het heidense volk door de strot te duwen.

Een gelukkig 2014!

Ik wens u als lezer van Verbal Jam een heel gelukkig en gezond 2014 toe. En dat u opnieuw veel plezier aan dit vertrouwde weblog beleeft, dat het voor u een ruspunt in deze turbulente tijden mag zijn.

Ja, het is toch altijd wat, zo'n nieuw jaar. De één vindt het een beetje eng, want wees eerlijk, je moet het tenslotte  maar weer heelhuids zien door te komen. De ander plonst haast roekeloos in het diepe, benieuwd naar welke mooie cadeautjes die 365 dagen toekomst in petto hebben. Het is het verschil tussen de pessimist en de optimist.

Ik ben iemand die veiligheidshalve daar maar ergens tussenin gaat zitten. Sterker nog, ik zie steevast een kat in een boom en dan bekijk ik over een jaar wel of ik die er ongeschonden uit heb gekregen. Ik hoop in elk geval dat ik de kans heb veel leuke en mooie dingen te schrijven. Daar komt u hier tenslotte voor. Voor de rest moet u maar op Wikipedia kijken wat u onder meer te wachten staat. Want veel zaken zijn van hogerhand al gewoon voor ons bepaald, of we er nu trek in hebben of niet.

Rij voor de Apple Store is nep

Voor mijn verjaardag mocht ik een iPad kopen. Mócht, want zoals elke getrouwde man weet, is hiervoor de toestemming van de directie nodig. Maar die iPad lag nog niet in de winkels. Ik moest tot afgelopen vrijdag wachten op het nieuwste model: de iPad Air. In de dagen ervoor had ik intensief de berichtgeving in de media doorgevlooid hoe het zou staan met de voorraad in de winkels. Die was bij de Amsterdamse Apple Store het grootst. Ik erheen.

De winkel ging voor de gelegenheid al om acht uur open. Dat was me te vroeg. Bovendien zou de rij voor de winkel dan waarschijnlijk het langst zijn. Op de eerste verkoopdag staat er namelijk altijd een rij voor de Apple Store. Ik begrijp nu hoe dat komt. Of beter: ik begrijp nu hoe het komt dat er nog steeds een rij staat als ik om half tien nog een keertje kom aankakken.
Apple creëert die rij bewust om de hype zo lang mogelijk op straat zichtbaar te houden.

Jarig - Jesj li yom-hoeledet

Vandaag ben ik jarig. Het wordt een routine, maar wel een leuke routine. Temeer omdat ik voor de eerste keer in mijn leven mijn verjaardag in het buitenland vier. In Israël.
Daar zingen ze dan niet Lang zal ie leven, maar Hayom yom-hoeledet. De wijs is hetzelfde.

De familie was gisteren al uit allerlei windstreken naar het plaatsje Ramat-David gekomen om mij (en zichzelf natuurlijk) te trakteren op een etentje. Dat moest op zaterdag, want op zondag is iedereen weer aan het werk.
Vandaag zit ik lekker rustig dit stukje te typen op de veranda van een huis in kibboets Amiad. In de schaduw, aangenaam temperatuurtje, drankje erbij, het ultieme zomerverjaardagsgevoel.