Jarig

Vandaag ben ik jarig.
Van je hiep hiep hoera en in de gloria.
Lang zallie leven en dus houd er de moed maar in.
En daar wou ik het dan verder maar bij laten. 
Anders moet straks die grasmat op het Museumplein wéér vervangen worden...

Waar ik was op die dag

En dan stelt iedereen de vraag waar je was op die dag.
En wat je deed.
Dat schijnt zo te horen, dat je dat nog weet.

En dan verwacht iedereen dat je op dat moment met iets heel spectaculairs bezig was.
Dat je bijvoorbeeld midden in de opnamen van je nieuwste film zat.
Of dat je aan het zeezeilen was en midden op de oceaan tijdens een vliegende storm via de radio door een passerende supertanker onder Libanese vlag op de hoogte werd gebracht van iets waarvan je je toen geen voorstelling kon maken en waarvan je pas maanden later de beelden zag.
Of dat je net door Ramallah liep en door vreugdedansende Palestijnen het dichtsbijzijnde koffiehuis werd ingetrokken om daar gedwongen mee te genieten van iets dat je als enige in de stad met ontzetting vervulde.

Niet in het toilet werpen!

De toiletrol vermeldt dat ik hem met een gerust hart in het toilet kan werpen...

Ik doe het niet. Ik kan het niet. Het druist in tegen alle principes die een mens op dit gebied zijn bijgebracht sinds hij zindelijk werd. Zo'n wc-papierfabrikant kan dan hoog of laag springen, ik werp dit ding niet in de pot.

Ego-onzin

De kies die 30 mei tijdens mijn vakantie afbrak, bleek niet meer te redden.
Hij was verticaal gespleten zelfs.
De tandarts heeft hem vanmiddag getrokken.
Op dit moment zit ik heel zielig met een gaasje in mijn mond de pijn te verbijten. #bekpech

Nu zult u zeggen: wat heb ik daarmee te maken?
Mijn antwoord daarop is: dat hóórt tegenwoordig, dat je al die ego-onzin deelt met je sociale netwerken.

Met een kunstknie naar het kerkhof

Door het dorp loopt Annie. Elke dag wandelt zij naar de begraafplaats.
Die is toch zeker een kilometer of drie verderop.
Annie is een oude vrouw, maar nog bijzonder goed ter been. Dus dat redt zij wel.
Vorig jaar is haar man overleden. Zij heeft het daar nog moeilijk mee, natuurlijk.
Om het leed wat te verzachten gaat zij elke dag even bij hem kijken.

Als ik Annie tegenkom begint zij steevast een kletspraatje.
Dat zijn kletspraatjes van het soort waar de meeste mensen niet om verlegen zitten.
En ik dus ook niet. Maar Annie vindt ze fijn.
Dus vooruit dan maar.

Met twee vingers in de neus

Op televisie gebruiken ze tegenwoordig dikwijls de uitdrukking:
'Dat doet hij met twee vingers in z'n neus!'
Vooral bij sport, meer specifiek nog bij wielrennen.
Hoe komen ze daar ineens zo bij?
Ik ging op onderzoek uit.

De uitdrukking komt inderdaad uit de wielersport.
Hij betekent dat iemand iets met het grootste gemak doet.
Mart Smeets maakte hem populair in Nederland, nadat hij hem had overgenomen van de Belgische verslaggever Karel van Wijnendale.
Dankzij Google zoek je dit op met twee vingers in de neus.
Maar u kent mij, als ik mij eenmaal in iets vastgebeten heb, zoek ik het ook tot op de bodem uit.

De gevolgen van een briefje

Ik kocht een paar wandelschoenen.
Van een degelijk en gerenommeerd Beiers merk.
Lowa, als u het precies wilt weten.
Er zaten allerlei boekjes bij. Die boekjes kun je bijvoorbeeld tijdens het wandelen lezen, stel ik mij zo voor.
Zoals tips hoe je de schoenen kunt onderhouden. En de garantiebepalingen.
In één van die boekjes zat een briefje.

'Ein Kontrollzettel', zoals ze dat in Duitsland zo mooi zeggen.
Daar stond een nummer op.
Het was het nummer van degene die de schoenen had gecontroleerd voordat ze de fabriek uit gingen.
Ik werd verzocht om bij klachten over de schoenen dit nummer te vermelden.
Dan zie je de bui al hangen.