Soms haat ik Skûtsjesilen

Ik had de kelder van mijn datcha in Friesland opgeruimd.
In de kelder lag een hoop troep die weg kon.

Want de kelder staat wel eens een beetje onder water en daar kan de meeste troep gewoon niet tegen.
Kartonnen dozen worden dan pap bijvoorbeeld. Maar wat erin zit meestal niet.
En dat moet je dan zien kwijt te raken. 

Ik had alle troep in mijn auto gestouwd.
Ik ging welgemoed op weg naar het afvalinzamelingspunt in Lemmer.
Want mijn troep valt onder de gemeente Lemsterland.

Al op de snelweg belandde ik in een file. Normaal staat er nooit een file voor Lemmer.
Ach ja, er is natuurlijk skûtsjesilen. Helemaal vergeten.
Geduldig liet ik mij door de file heen treuzelen.
Er was ook nog de brug die altijd elke tien minuten een half uur open staat.
Als dat tijdtechnisch kan. Maar zo ervaar ik dat nu eenmaal.

Na een uur stond ik eindelijk voor het dichte hek van het afvalinzamelingspunt.
Volgens het openingstijdenbord zou het dichte hek open moeten zijn.
Maar ja, er moest vandaag zo nodig geskûtsjesilt worden.
Als dat het juiste voltooid deelwoord is.

Alle gemeentelijke diensten waren na twaalf uur gesloten, las ik achteraf in een krantje.
Want zo doen ambtenaren dat. Gewoon zichzelf vrij geven als er iets leukers te doen is dan werken.

Op zo'n moment moet je het uiterste bij jezelf uit de kast trekken om een nette oppassende burger te blijven. Om niet gewoon al je troep voor het hek te flikkeren.
Maar daar ben ik veel te braaf voor.
Soms vervloek ik mezelf vanwege mijn gebrek aan durf tot burgerlijke ongehoorzaamheid.
Hoewel ik moet bekennen dit keer zwaar in dubio te hebben gestaan. 

Onverrichter zake keerde ik met mijn troep naar huis terug.
Mooie uitdrukking is dat: onverrichter zake. Hij klinkt archaïsch, maar hij wordt het nooit.
Want het komt nog veel te vaak voor dat je ergens voor niks voor een deur of een hek staat.
Soms haat ik skûtsjesilen.

Tags:
afval afvalpunt ambtenaren friesland gemeente lemmer skûtsjesilen troep

Geef een reactie: