Donderdag 18 December 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Geldkwesties
Heeft u het al binnen, uw kerstpakket? Bijna was het ons door de neus geboord door deze fijne regering. Minister Zalm wilde er in zijn boekhoudersdrift belasting over gaan heffen. Gelukkig heeft de Tweede Kamer hier een stokje voor gestoken, want men zag waarschijnlijk het eigen welvoorziene pakket al sneuvelen.
Wanneer je er achteraf nader over nadenkt getuigt het toch wel van een enorme dunpoepende benepenheid om de Werkende Mensch dit symbolische bedankje van werkgeverszijde óók nog af te willen pakken. Het is geheel in de geest van de Scrooge-mentaliteit van dit kabinet. Ik wed dat de zuinige Zeeuw Balkenende zijn ministers opdracht geeft om naar elk diner bij een Eurotopconferentie een doggy bag mee te nemen. Zelf doet hij dat ook. Dan hebben de anderen ook nog wat te smikkelen tijdens het vrijdagse kabinetsberaad en het spaart weer broodjes uit.
Lees verder...
Woensdag 17 December 2003 in categorie Baldadig
Zeg, nog heel eventjes over dat dictee en dan houden we erover op. Want ik vroeg mij zo ineens af: waarom is het trouwens 'papegaai' en niet 'pape
ngaai'? Omdat 'papen' een scheldwoord is voor katholieken? Mij lijkt het wel bruikbaar. Heel toepasselijk bijvoorbeeld als belediging aan het adres van Maxime Verhagen: die man is een
papengaai.
Dit leidt weer tot associaties. Tijdens de Reformatie werden de katholieken behoorlijk vervolgd en was het 'papeng
raaien' een echte volkssport. Dat werk.
Nu ik dit soort baldadige dingen zit op te schrijven denk ik: hoe komt men eigenlijk aan het woord baldadig? Bestaat er zoiets als een baldaad? In de sport misschien, of in de seks. Het wordt echter nooit zo benoemd. Niemand die even uitlegt hoe precies zo'n baldaad gaat...
Maar goed, genoeg met die
flouwitijten...
Soms is een mens even melig
Dinsdag 16 December 2003 in categorie Media
Ik dacht -geheel impulsief- bij het begin van het
Groot Dictee: “Laat ik nou voor de gein en volkomen onvoorbereid meeschrijven. Eens kijken wat ik ervan bak.” Niks dus. Eénenveertig fouten.
Ik was niet de enige. Volgens voorzitter Vonhoff betekende de gemiddelde prestatie van de deelnemers (39 fouten) een dieptepunt in de geschiedenis van Het Dictee. Rob Oudkerk zei tegen de
Volkskrant rond de zestig fouten te hebben (Volkskrant schrijft '60', maar tijdens het dictee mocht zoiets niet). Minister Veerman 55. Gerda Verburg (CDA) ondanks bestudering van het Groene Boekje 44 fouten. Mat Herben was van de prominenten de minst slechte, met 27 fouten.
Het telt trouwens lekker aan wanneer je een fout maakt. Elke letter die je fout schrijft geldt als fout. Dus toen ik 'turquoise' schreef in plaats van 'turkoois' omdat ik dacht dat Philip Freriks het natuurlijk weer eens verkeerd uitsprak, moest ik direct drie fouten incasseren. Nu ben ik niet iemand die niet tegen z'n verlies kan en daarom meteen gaat mekkeren. Maar zóveel fouten, dat kan nooit aan mij liggen. Want wanneer ik nou de enige was...
Lees verder...
Zondag 14 December 2003 in categorie Milieu, flora, fauna, Paranoia
Het is misschien een rare gedachte, maar daar zitten we hier voor, om af en toe rare gedachten te hebben. Rare gedachten verhogen de amusementswaarde. De rare gedachte die ik in gedachten had was de volgende: een hond als huisdier is een potentiële bedreiging voor de privacy. De enige barrière tussen uw privacy en een schandaal is de omstandigheid dat een hond slechts gebrekkig communiceert. Maar er komt ongetwijfeld een dag dat de één of andere gisse wetenschapper deze barrière weet te doorbreken en dan zijn de rapen gaar. Dan volgen er sappige onthullingen.
Lees verder...
Zondag 14 December 2003 in categorie Persoonlijke notities, Milieu, flora, fauna
Het is misschien een rare gedachte, maar daar zitten we hier voor, om af en toe rare gedachten te hebben.
Rare gedachten verhogen de amusementswaarde.
De rare gedachte die ik in gedachten had was de volgende: een hond als huisdier is een potentiële bedreiging voor de privacy. De enige barrière tussen uw privacy en een schandaal is de omstandigheid dat een hond slechts gebrekkig communiceert. Maar er komt ongetwijfeld een dag dat de één of andere gisse wetenschapper deze barrière weet te doorbreken en dan zijn de rapen gaar.
Dan volgen er sappige onthullingen.
Lees verder...
Zaterdag 13 December 2003 in categorie Klein Proza
De decembermaand draait weer op volle toeren en dus pakken de landelijke leveranciers van frutsels flink uit. U weet natuurlijk allemaal welke winkels ik daarmee bedoel, maar dat ga ik niet zeggen, want tegenwoordig heb je voor het minste of geringste een van de Moszkowiczen achter je aan.
Ik lees de kerstfolders en ben geschokt door de geestelijke armoede waartoe wij zijn vervallen. Ons worden de meest onzinnige snuisterijen gepresenteerd en blijkbaar zijn wij intellectueel dusdanig in de goot geraakt dat wij al die bric-à-brac nog willen bezitten óók!
Ik kan slechts één aanvaardbare reden bedenken om zo'n hebbedingetje aan te schaffen: pure pesterij. Wanneer ik een sociaal verplicht cadeautje nodig heb voor iemand waaraan ik een hekel heb, vind ik bij de frutselwinkels altijd wel iets van mijn gading. Het is het soort troep dat tot in lengte van jaren nutteloos in de weg blijft liggen. En ze kunnen het lekker niet weggooien 'omdat het immers een cadeautje was'. Bijvoorbeeld zo'n leuke dwarsfluit spelende engel op een bal. Van polystone, wat dat ook moge zijn. Hij is 37 centimeter hoog en daarmee een voldoende irritant obstakel.
Ik zie dan altijd meteen de arme mensen in ontwikkelingslanden voor me die deze onzin moeten produceren. Zij verdienen er een schamel loontje mee, maar hadden dat waarschijnlijk liever gedaan met het maken van iets nuttigs. Dik kans dat ze geen benul hebben van wat ze nu eigenlijk in elkaar zitten te flansen. Weten zij eigenlijk waartoe de 'potpourribrander ajour' dient? Of waar die zoetjesdispenser voor wordt gebruikt? Is de geinige 'taartschep met muziek' die Happy Birthday speelt een megahit in de sloppenwijken? Stinken zij des avonds na twaalf uur arbeid nog een uur in de wind naar de geurkaarsjes in blik?
U heeft wellicht inmiddels geen flauw idee meer waar ik het over heb. Niettemin zwerft er waarschijnlijk wel ergens stiekem een dergelijk kulproduct in uw huis rond. Ik bedoel: staat het kaarsentrappetje reeds in de vensterbank?
Ik fantaseer dat mijn reeds lang overleden grootmoeder naast mij zit. Zij wil een beetje worden bijgepraat over de ontwikkelingen op praktisch huishoudelijk gebied sinds haar verscheiden. Enthousiast vertel ik haar dat we nu Senseo hebben in plaats van pruttelkoffie. En een Tefal gourmet/raclette Ambiance ter afwisseling van het oliestelletje voor de sudderlapjes. Ik zie aan haar gezicht dat ik een draai om mijn oren riskeer.
Zijn wij nu niet in staat om eens met andere ogen naar onze zogenaamde verworvenheden te kijken? Laten we zeggen met de ogen van een pas gearriveerde asielzoeker uit een arm en ver land? Een bord, een pan, een beker en bestek zullen we probleemloos herkennen. Een strijkijzer ook nog wel. Maar zullen we dan afspreken dat we verder alles dat we niet direct kunnen thuisbrengen in de container kieperen? Volgens mij worden we daar niet eens zo héél veel ongelukkiger van...
verschenen in nieuwsbrief nr 135 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 12
Donderdag 11 December 2003 in categorie Kunst en Cultuur
Volgens mij gaat het niet echt lekker met de Nederlandse poëzie wanneer één persoon een te grote vinger in de pap heeft. Die ene persoon is Gerrit Komrij. Als Dichter des Vaderlands en samensteller van de mega-bloemlezing 'De Nederlandse poëzie van de 19e, 20e en 21e eeuw in 2000 en enige gedichten' doet hij het dichtend deel der natie voor zich beven. Zijn bloemlezing wordt beschouwd als een standaardwerk. Als je dáár in staat ben je een erkend dichter.
Lees verder...
