Archief: artikelen van
Zondag 04 Januari 2004 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
In het weekend is bij Verbal Jam weer een extra hok aangebouwd voor een nieuwe categorie columns, te vinden onder de knop
'in opspraak'. Want we bewaren álles. Ze staan ook bij
tijdloos lezen, handig wanneer u een fijne afdrukversie wilt.
Tevens wordt er achter de schermen lekker gehobbied aan ons
statistiekenkladje, maar het is nog niet geheel zoals het moet zijn. Wij willen namelijk tot in detail kunnen nazien wat u hier allemaal komt uitvreten, uiteraard 'om u in de toekomst beter van dienst te kunnen zijn', de kutsmoes die bedrijven ook altijd hanteren.
U merkt het al: het loont de moeite om hier veel vaker naar de knoppen te gaan.
Anders weet u niet wat u mist...
Vrijdag 02 Januari 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Nu we het jaar 2004 eenmaal begonnen zijn met van alles te verbieden heb ik zelf ook nog wel iets.
Vanaf heden is het gebruik van de volgende uitgekauwde zinsneden verboden:
“Het kan niet zo zijn dat...”
“...moet zo nodig weer het braafste jongetje van de klas zijn...”
Iedereen heeft tenslotte recht op een wauwelvrije woon- en werkplek.
Vult u rustig aan.
Donderdag 01 Januari 2004 in categorie Altijd handig
Plezier, bier, lekker dier, aan de zwier, bankpapier, kassier, juwelier, lachspier, rentenier, passagier, avonturier...
Ziehier: er rijmt genoeg op '2004' voor een heel jaar groots vertier!
Verbal Jam wenst u daarom een heel gelukkig, gezond en voorspoedig New Year!
En blijven langskomen natuurlijk hier ...
Woensdag 31 December 2003 in categorie Politiek & Maatschappij, Lijf en ledematen, Opinie
De discussie rond het roken laait op het eind van het jaar nog even lekker fel op. Want morgen is het 1 januari 2004 en dan heeft iedereen recht op een rookvrije werkplek. Ook als je dat helemaal niet wilt: je hebt een verplicht recht. Opvallend is het fanatisme waarmee de strijd wordt gevoerd, vooral van de zijde van organisaties voor niet-rokers als Stivoro en Clean Air Now. Ik ben zelf al enige tijd gestopt met roken, maar als ik dan dat verbeten hoofd zie van mevrouw Geertruida (Trudy) Prins, directeur van Stivoro, dan denk ik: hier wil ik eigenlijk niet bij horen.
De anti-rooklobby staat mij tegen. Ik vind het prima wanneer niet-rokers worden gevrijwaard van tabaksrook. Je hoeft tenslotte de zooi van een ander niet in te ademen als je dat niet wilt. Maar de anti-rokers stralen een type onverdraagzaamheid uit die verder gaat dan het anti-roken. Je krijgt de indruk dat zelfs wanneer héél Nederland morgen stopt met paffen, zij zich dan wel weer op iets anders werpen om hun medemens het leven zuur te maken.
We hoeven helemaal geen discussie te houden over de ongezondheid van roken en de noodzaak tot stoppen. Van mij mogen ze doorgaan met hun pogingen mensen over te halen van de sigaretten af te blijven en de belangen van niet-rokers te verdedigen. Maar moet dit gebeuren met de onsympathieke methoden die uit de Verenigde Staten worden geïmporteerd? Want het is natuurlijk te dol voor woorden dat mensen die ervoor kiezen om wèl te blijven roken, direct naar koude en tochtige hangplekken worden verbannen. Wanneer je niet rokende werknemers recht geeft op een rookvrije werkplek, kun je toch minstens het fatsoen opbrengen om wèl rokende medewerkers een behoorlijke gebruikersruimte te geven.
“Café's zijn feitelijk gebruikersruimten voor verslaafden aan alcohol, nicotine en cafeïne”
Over gebruikersruimten gesproken: café's zijn feitelijk gebruikersruimten voor verslaafden aan alcohol, nicotine en cafeïne. Daar moet je dus niet het roken willen verbieden. Wie niet geconfronteerd wil worden met de bijverschijnselen van drugs (alcohol, nicotine, marihuana) moet wegblijven uit de gebruikersruimten (café's en coffeeshops). Maar zelfs hier willen Stivoro en Clean Air Now hun zin doordrammen. Heel sluw wordt hiervoor de Arbo-wet misbruikt: de werknemer in een gebruikersruimte heeft recht op een rookvrije werkplek.
Volgens mij moet dit niet de manier zijn waarop wij in dit land met elkaar om willen gaan, namelijk de methode van repressie en stigmatisering. Dat wil niet zeggen dat we weer op de toer moeten gaan zitten van 'we komen er samen wel uit', want die blijkt in de praktijk toch te weinig bescherming te bieden aan mensen met luchtwegaandoeningen. Regels zijn nodig, maar laat daarbij beide partijen in hun waarde.
Momenteel gaat men teveel voorbij aan de kern van het probleem: roken is feitelijk een nicotineverslaving. En een verslaving dient ook als zodanig te worden benaderd. Mevrouw Trudy Prins van Stivoro gaat hier te makkelijk aan voorbij. In een column somt zij eerst de extreem verslavende eigenschappen van nicotine op, om daarna te beweren dat nicotine niet zo'n schadelijke stof is. Met dergelijke redeneringen schieten we weinig op natuurlijk. Het zou beter zijn om het beestje gewoon bij de naam te noemen en met nadruk te spreken van een nicotineverslaving. Op die verslaving moet je vervolgens je beleid en je voorlichting heel gericht afstemmen. In dit licht is het bijvoorbeeld helemaal fout om stoppers aan te raden nicotinepleisters of -kauwgom te gebruiken, want daarmee houd je de verslaving in stand.
Er moeten veel betere programma's komen om mensen te helpen bij het afkicken van een nicotineverslaving. Dit gaat verder dan alleen maar 'stoppen met roken'. Ook het probleem van de gewichtstoename na het stoppen moet bijvoorbeeld serieus aandacht krijgen. Momenteel wordt de mensen alleen maar het volgende schuldgevoel aangepraat: je bent te dik, dus ga daar wat aan doen! Opnieuw een campagne in de verwijtende sfeer dus. Net als bij alcoholverslaafden blijft ook de nicotineverslaafde levenslang verslaafd, ook al stopt hij met gebruiken. In dit kader is het interessant nogmaals te wijzen op de veelzeggende informatie bij Noorderlicht.
Tot slot zou ik ervoor willen pleiten om nimmer ex-rokers aan te stellen als bestrijders van het roken. Velen van hen slaan zo ongelooflijk door naar het andere uiterste dat je welhaast kunt spreken van een jihad tegen rokers. Elk gevoel voor proporties wordt uit het oog verloren, vooral het feit dat rokers net zulke gewone mensen zijn als niet-rokers. Ik ben in 't geheel niet verbaasd wanneer ik lees dat mevrouw Prins in het verleden zelf twee pakjes per dag rookte...
Ik steek er nog eentje op... eh... áf vanavond!
Meer over dit onderwerp bij Verbal Jam (serieus en minder serieus):
De Trekplek
Edje krijgt zijn vetje
Nicotinisme
Vertrouwd adresje
Stoppen met roken
Geen gevaar
Andere interessante links:
How stuff works: nicotine
Forces Nederland: informatiesite voor rokers.
Nicotine Anonymous
Stichting Rokersbelangen
Je eerste sigaret
Woensdag 31 December 2003 in categorie Kunst en Cultuur
Laatst las ik ergens iets van iemand die schreef 'dat hij niet zoveel met Amsterdam had'. Dan wordt het hoog tijd voor een inburgeringscursus, denk ik dan. Om te beginnen bij Eilers. Kijk eens aan, dat treft, want in het
Amsterdamse Gemeentearchief vindt nog tot 29 februari 2004 een tentoonstelling plaats met het werk van de
fotograaf Bernard Eilers (1878-1951). Het leuke is dat het gemeentearchief van Amsterdam steeds meer beeldmateriaal online zet, zodat u een belangrijk deel van de tentoonstelling ook gewoon thuis achter de computer kunt bekijken.
Bernard Eilers wordt terecht de Breitner van de fotografie genoemd. Niemand heeft de stad ooit zo sfeervol op de gevoelige plaat vastgelegd als hij. Het werd dan ook hoog tijd dat deze man eens duidelijk voor het voetlicht werd gebracht, want meestal worden de historische stadsgezichten van Amsterdam vooral in verband gebracht met de naam van Jacob Olie. Eilers was echter veel meer een kunstenaar.
Mijn vader heeft Eilers gekend en kwam beroepshalve bij hem over de vloer, tot op het laatst toe, toen Eilers al op zijn ziekbed lag. Het was een innemende man, met een enorme passie voor zijn werk en liefde voor de stad Amsterdam. Anderzijds was hij volgens mijn vader af en toe ook een niet te stoppen kletsmeier. Het is voorgekomen dat mijn vader in telefoongesprekken met Eilers ten einde raad de telefoonhoorn maar een tijdje op z'n bureaublad heeft gelegd. Onderwijl werkte hij stiekem door, want hij had als grafisch ontwerper zelf ook zijn deadlines, al heette dat toen nog niet zo. Maar voor het overige roemde mijn vader de kwaliteit van de drukwerkclichés die Eilers voor hem vervaardigde. En daar gaat het natuurlijk maar om: de kwaliteit van het werk. Dus ga ervan genieten!
En nog allemaal zónder Photoshop!
Maandag 29 December 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Als ik op internet zoek naar 'Frank van Nobelen' kom ik hem wel tegen, maar het is niet de goede. Het is niet mijn Frank van Nobelen. De mijne is er ruim een week geleden stilletjes tussenuit gepiept, lag eenzaam dood in bed en is daar 's morgens door z'n werkster aangetroffen. Hij wilde vervolgens in alle stilte worden gecremeerd, zonder een mens erbij. Dat had hij ergens opgeschreven. Typisch Frank, altijd al een lone wolf geweest, dus nu ook lekker stiekem voorgoed aftaaien, niemand die het merkt. En natuurlijk weer nét voor de feestdagen!
Lees verder...
Zaterdag 27 December 2003 in categorie Klein Proza
Het mooie van 1 januari is, dat je dan weer met een nieuwe agenda mag beginnen. Zo'n maagdelijk boekje is toch een beetje het symbool van een frisse en verse start. Ik kreeg er al eentje voor mijn verjaardag in oktober. Vol verlangen heeft de nieuwe agenda sindsdien liggen wachten tot zij invulling mocht geven aan mijn bestaan. Ik laat de nu nog maagdelijke bladzijden langs mijn vingers glijden en vraag me af wat iedereen zich afvraagt: wat brengt zo'n nieuw jaar?
Een optimist wrijft zich in zo'n geval al in de handen bij het vooruitzicht van vreugdevolle en opwindende gebeurtenissen. De pessimist onderdrukt een vaag beklemmend gevoel. Tenslotte moet je zo'n jaar toch maar weer zonder kleerscheuren zien door te komen. Om de moed erin te houden tekent hij dan vast bij zijn verjaardag een vlaggetje met het woordje 'Hoera!' ernaast.
Niet eens een slecht idee overigens. Zo zouden we meer dagen moeten aanpakken, dat geeft ons leven richting. Eigenlijk is het te gek dat we ons laten regeren door de onzekerheden van de toekomst. Gewoon zelf het heft in handen nemen!
Het is een kwestie van positief denken. Stel, je wilt een nieuwe auto. Niet 's nachts gaan liggen woelen hoe je het geld bij elkaar krijgt, nee, hup je nest uit en noteer. Maandag 20 september om half negen: auto naar garage voor vijfduizend kilometer beurt. En als je toch bezig bent: in het weekend van 25 september die videobanden van de vakantie in Kenia monteren, anders stel je dat maar steeds weer uit.
Je krijgt nu de smaak te pakken. Donderdag 1 april: schoenen zonder veters aantrekken. Zaterdag 29 mei: examenfeest bij jou thuis, zondag 30 mei de kamer opnieuw behangen en maandag 31 mei het verragde vloerkleed en de laatste feestgangers aan de stoeprand zetten.
Vrijdag 6 augustus: romantisch diner met geliefde en zaterdag 7 augustus het waterbed bijtanken.
Dat gaat lekker zo, dat belooft een goed jaartje te worden!
Er zijn natuurlijk van die verwende types die alles al gezien en gedaan hebben. Hun dagen lopen het risico ontmoedigend leeg te blijven. De verveling dreigt. In de betere agenda is ook met deze categorie rekening gehouden. Zij kunnen data prikken waarop zij achtereenvolgens uit hun hoofd leren: de titulatuur, de schijngestalten der maan, de verjaardagen van het koninklijk huis, de Kamers van Koophandel en Fabrieken en de tijden van hoogwater te Rotterdam.
Maar verder een geweldig idee toch? Zo kijkt iedereen straks op 31 december tevreden terug op een gelukkig, gezond en uiterst boeiend 2004!
verschenen in nieuwsbrief nr 137 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 14
