Klein in memoriam
Maandag 29 December 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Als ik op internet zoek naar 'Frank van Nobelen' kom ik hem wel tegen, maar het is niet de goede. Het is niet mijn Frank van Nobelen. De mijne is er ruim een week geleden stilletjes tussenuit gepiept, lag eenzaam dood in bed en is daar 's morgens door z'n werkster aangetroffen. Hij wilde vervolgens in alle stilte worden gecremeerd, zonder een mens erbij. Dat had hij ergens opgeschreven. Typisch Frank, altijd al een lone wolf geweest, dus nu ook lekker stiekem voorgoed aftaaien, niemand die het merkt. En natuurlijk weer nét voor de feestdagen!
Ja hoor eens Frank van Nobelen, zo makkelijk kom je daar niet mee weg! Wij hebben tenslotte jarenlang samen gemusiceerd, allerlei rammelende, maar leuke nummers in elkaar geflanst en avond aan avond plezier gehad. Dus ook al hebben wij elkaar een jaartje niet gesproken, we gaan nu niet nét doen alsof er niets is gebeurd, alsof je er nooit bent geweest. Dat gaat mooi niet door.
Je bent de pijp uit, maar ik wil je nog wél even naroepen dat ik je een vriendelijk en zachtaardig mens heb gevonden. En de wereld vertellen dat je een goede schoolmeester was, die heel wat moeilijke kindertjes op het rechte pad heeft gehouden. Maar vooral dat je een gedreven en creatieve muzikant was. Ik wil je daarvoor nog even hartelijk bedanken, hoewel je dat natuurlijk allemaal flauwekul vindt.
Goed, dan ga ik lekker ook zeggen dat je een eigenwijze, koppige klier kon zijn. En dat je een goedmoedige alcoholist was, die zijn eigen wereldleed verzachtte met een schuimkraag. Maar dat is natuurlijk geen nadeel, hooguit een gebrek. In je vrije tijd zoop je soms tot er geen zinnig woord meer met je te wisselen was, de volgende dag stond je weer broodnuchter en met vaste hand de letters op het schoolbord te kalken. Ergens heeft dat wel klasse, vind ik.
Je was het prototype van de man alleen, te vaak teleurgesteld door het vrouwvolk en het daarom verachtend, netjes gekleed in toch iets te sjofele kleren, alsof je de oude colbertjes van je vader afdroeg. In je huis kon het een gigantische bende zijn, tot het moment dat iemand anders het blijkbaar voor je schoonhield. Heb ik nooit geweten, van die schoonmaakster. Ik dacht al dat je ineens proper geworden was. Maar niks hoor, op het eind komt toch de aap uit de mouw: de eeuwige sloddervos slaagt erin om zelfs zijn laatste stoffelijke resten voor de werkster te laten liggen!
Je was, je was, je bent niet meer... Zelf zal het je allemaal een rotzorg zijn en ben je blij dat dat gedoe allemaal achter de rug is. Zo ken ik jou wel. Maar we laten het natuurlijk niet gebeuren dat je straks nergens meer terug te vinden bent. Ik heb dus gewoon schijt aan die laatste wil van jou. Als je dood bent heb je niks meer te willen. Daarom zorg ik bij deze dat degene die onze Frank van Nobelen zoekt, hem minstens nog één keer terugvindt. Al is het maar op internet.
| Tweet |
