Mariëlle Tweebeeke als koningin

Gisteravond keek ik naar 'het' interview. Niet naar het geleuter daarna, want Femke Halsema trek ik niet langer dan twee zinnen. Het aanstaand koningspaar werd geïnterviewd door Mariëlle Tweebeeke en Rick Nieman.
Om misverstanden te voorkomen: Ik ben tegen de monarchie. Vooral omdat het een staatsvorm is die in een moderne democratie niet meer past. Het is een archaïsche elite die alleen nog maar in operettes hoort voor te komen. Helaas schijnt de meerderheid van ons volk nogal gecharmeerd te zijn van operette als staatsvorm. Het zij zo.

Maar als we dan toch de operette in stand willen houden, laat de acteurs dan tenminste auditie doen. Want die erfopvolging zadelt ons op met redelijk eigenaardige figuren. Het is nog een meevaller voor ons dat Willem-Alexander Máxima heeft weten te strikken voor de rol van koningin, maar hijzelf trekt met zijn babyface bepaald geen volle zalen.

Kassameisjes en logica

Vele jaren geleden werd er in de blogwereld op zeker moment dusdanig veel geschreven over 'de rij bij de kassa' of 'het kassameisje', dat het onderwerp taboe werd verklaard.
Door wie is onbekend. Waarschijnlijk weer door de een of andere controlfreak die een nieuwe wereld direct moet ordenen in zwart en wit. Regels maken waar ze helemaal niet hoeven te zijn.
Inderdaad, het lijkt onze overheid wel. Laat ik me er dus niets van aantrekken.

Want de rij bij de kassa is uiteindelijk de plek waar 'het' allemaal gebeurt. Althans, de kleine dingen waar de elite in dit land geen weet van heeft. Daar zie je bijvoorbeeld wie er klaar staat om die 30-april vlaggenstok van de Gamma af te rekenen. Niemand dus eigenlijk.

De emigratie van een kaaskop

Ik ben geëmigreerd van Amsterdam Nieuw-West naar Amstelveen. Ik vermijd het woord 'verhuizen', want het is meer dan dat. Het is een cultuurshock, ik moet inburgeren. Amstelveen is het tegendeel van Nieuw-West.

Als ik mij een totaal politiek incorrecte opmerkingen mag veroorloven: Nieuw-West is toch echt een beetje klein Casablanca. Ik was daardoor steeds meer het referentiekader kwijt van kaaskoppen onder elkaar, zoals dat in grote delen van Nederland nog heel gewoon is. Bijvoorbeeld dus in Amstelveen.

Ik ben een voorstander van de multiculturele samenleving, zolang er dan ook maar 'samen geleefd' wordt. Maar de praktijk in veel Amsterdamse buurten is, dat elke groep bij elkaar klit en z'n eigen cultuur vastgeroest blijft. De getalsmatige verhoudingen en de diversiteit in sociale niveaus is in sommige wijken volkomen zoek.
Niettemin kan ik de mensen geen ongelijk geven: de eigen groep voelt veilig en vertrouwd, dus het is heel logisch. Ik dacht alleen: laat ik dan maar eens hetzelfde doen.

Gestoord

Sinds we internet hebben wordt ons duidelijk dat er beduidend meer gestoorde types onder ons zijn dan we vroeger ooit hadden vermoed. In het pre-internet tijdperk verkeerden wij in de gelukzalige en onnozele veronderstelling dat het wel meeviel. Hooguit zwalkte er eens een dorpsgek over straat of liep er iemand in zichzelf te praten.

Het bestaan van de mogelijkheid tot anoniem reageren op weblogs en fora leert ons tegenwoordig wel anders. Je  mag nu haast blij zijn als er eens iemand binnen de perken van het fatsoen blijft.
Er zijn zelfs bloggers die stoppen omdat zij het verbale geweld tegen hun persoon psychisch niet meer aankunnen.

Gisteren kreeg ik zelf ook weer eens te maken met een gederailleerde geest die was verdwaald in de reactiefunctie van mijn weblog.

De Chinees is gek geworden

Aan het eind van een vermoeiende maar succesvolle verhuisdag hadden mijn vrouw en ik het plan opgevat het verder makkelijk te doen en te gaan eten bij de lokale chinees. Daar is de chinees tenslotte voor uitgevonden, om het eventjes makkelijk te hebben.

Wij werden vriendelijk ontvangen en namen plaats aan een tafeltje. Even later kwam een blonde jongejuffrouw naar ons toe.
Of wij bekend waren met het concept 'All you can Eat'?
Nou en of! Ik eet altijd alles wat ik op kan. Wij Nederlanders gooien sowieso al veel teveel voedsel weg, las ik laatst. Dus ik eet meestal netjes mijn bordje leeg, daar hoefde zij zich geen zorgen over te maken.

De afgang van Job

Ik zag deze week Job Cohen op televisie. Hij had een rapport uitgebracht. De voornaamste conclusie die wij kunnen trekken uit dit rapport is dat Job Cohen een beklagenswaardig figuur aan het worden is. Hij straalt één en al ongemakkelijkheid uit, verkramptheid, onzekerheid, als een docent maatschappijleer die een keertje moet invallen bij scheikunde en zich doorzichtig door de lesstof probeert te bluffen.

Job Cohen moet ophouden met dat gedreutel in de schijnwerpers. Het is klaar. Hij wordt gelukkiger achter de geraniums met hier en daar een commissariaatje. In de luwte. In de schaduw. Als het maar buiten ons gezichtsveld is.

Afgehakte ledematen

Zoals u inmiddels waarschijnlijk is opgevallen, zit ik in een proces van verhuizing. Ik ben nu druk aan het inpakken. Van de verhuizer hebben wij een enorme stapel verhuisdozen ter beschikking gekregen waar ons hele leven geleidelijk in wordt verpakt. De meeste verhuisdozen zijn al meerdere keren door anderen gebruikt. Dat is te zien aan de beschrijvingen van de inhoud die ik dikwijls op de dozen aantref.