Archief: artikelen van
Woensdag 19 Maart 2003 in categorie Satire
De meest in het oog springende functie die onze
demissionaire minister van Buitenlandse Zaken Jakob Gijsbert de Hoop Scheffer ooit heeft bekleed, was die van 'lid beheerscommissie praktijkschool voor de veehouderij te Oenkerk'. Dat deed hij van 1987 tot 1994. En ik zeg u: dat had hij gewoon moeten
blijven doen! Deze oenige man móet je gewoon niet onaangelijnd en zonder muilkorfje buiten onze grenzen laten rondlopen.
Want laten we eerlijk zijn: hij is altijd iemand van het tweede garnituur of lager geweest. De eerste keer dat hij fractievoorzitter wilde worden van het CDA legde hij het af tegen Heerma. En toen hij het uiteindelijk bij gebrek aan beter wél werd, werd hij weggepest door de partijvoorzitter.
Broeder Jakob is dus typisch zo'n tiep dat uit wanhopig verlangen naar erkenning zelfs zijn ziel aan de duivel verkoopt, in dit geval de ultra-rechtse Bush-clan. Bijkans klaarkomend op het gevoel van eindelijk Belangrijk te zijn heeft hij zich onmiddellijk slaafs achter het oorlogsstreven van de Verenigde Staten gesteld.
En nu zitten we mede door toedoen van deze
demissionaire minister van Buitenlandse Zaken Jaap de Oen Keffer met een
binnenlands probleem, te weten de binnen de formatie op scherp gezette contraire standpunten van CDA en PvdA rond de kwestie Irak. Deze voormalige ambassade-klerk had gewoon zijn
demissionaire mond moeten houden, niet luidruchtig op zijn broodtrommeltje rossend voor de troepen moeten uitlopen!
Dan hadden Bos en Balkenende er nu gewoon de gebruikelijke vage Haagse punt aan kunnen lullen wat betreft dat Nederlandse standpunt. Iets in de trant van: zodra er een nieuwe regering is voelen wij ons pas gemachtigd in deze kwestie onze positie te bepalen. Lekker gedeisd houden zou ik zeggen. Tegen de tijd dat de formatie rond is, is die oorlog allang weer voorbij en komen wij er internationaal mooi mee weg. In dit soort situaties kun je je als klein land met slechts een halve regering beter even een onnozel gezicht opzetten. Ze missen onze mening tóch niet.
Zeg nou zelf: weet ú hoe Zwitserland erover denkt?
Dinsdag 18 Maart 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Het verschil tussen
de oorlog en
het oorlog is dat het laatste over de eerste gaat. U ziet: ik had even zin in een cryptische zin.
Ik verklaar mij nader: nu de oorlog aanstaande is, ben ik gaan voortborduren op het idee 'oor-log' en realiseerde mij dat vanaf heden het nieuws vol zal zijn van oorlog. Om vooral niets te missen is de verbal cam tijdelijk vervangen door verbal's oorlog. Zie de knop aan de linkerkant. Daarin treft u aan de 'headlines' van de BBC (in het Engels uiteraard) en van Sitecast (in het Nederlands).
Denk niet dat ik dit met plezier doe, ik word hiertoe gedwongen door de huidige ontwikkelingen. Want ik zie al waar het straks op uitdraait: u zit de hele dag aan het
war-entertainment bij CNN gekluisterd en Verbal Jam lezen ho maar. Dat wil ik dus even voor zijn. Vanaf heden dus ook hier het laatste oorlogspropagandanieuws direct onder de knop.
Wie regisseert het zaakje eigenlijk? Steven Spielberg?
Maandag 17 Maart 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Nou, zo te zien kunnen we een oorlog gaan beginnen. Een oor-log bedoel ik dus. Hebben wij in het Nederlands even mazzel? Zeg nu zelf, het bekt beter dan een war-log.
Hetgeen niet betekent dat we er vóór zijn...
Zondag 16 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Laat ik beginnen met te benadrukken dat dit een
satirisch bedoeld stuk is, anders krijg ik straks misschien de hele Gehandicaptenraad over me heen. Ja, je moet oppassen tegenwoordig met wat je allemaal uitkraamt. Voor je het weet breng je weer een demissionair premier in verlegenheid...
"
De Uitdaging voor Nederland stimuleert ontmoetingen tussen mensen met en zonder handicap of chronische ziekte," wordt er op de
website van deze sympathieke actie uitgelegd. Een in het oog springend onderdeel is dat ook bekende Nederlanders een keertje een Uitdaging aangaan. Het budget voor de actie is maar zeer beperkt heb ik uit betrouwbare bron vernomen, dus is dit een slimme manier om zoveel mogelijk media-exposure te krijgen.
Maar voor de bekende Nederlanders is het natuurlijk niet écht een Uitdaging. Zo hebben wij bij
RTL-Boulevard kunnen zien en bij
Tussenpozen kunnen lezen hoe Neerlands 'ideale schoonzoon'-prototype
Beau van Erven Dorens een keertje gezellig met
Marloes naar de film ging. Ik heb zo'n stiekem vermoeden dat Beau dit onder werktijd deed en dus keurig netjes betaald kreeg voor deze Uitdaging. Maar goed, een kniesoor die daarop let.
De andere kant van de medaille is de
dagelijkse omgang met gehandicapten en chronisch zieken. Dát is pas een Uitdaging! Want ze kunnen lastig zijn hoor, die gehandicapten! Vooral degenen die er niet van jongsaf mee zijn opgegroeid, degenen die er door ongeval of ziekte op latere leeftijd mee zijn geconfronteerd. Zodra ze een beetje gewend zijn aan hun nieuwe status worden ze zo eigengereid als wat! Die gasten gaan iets uitstralen van 'ik heb al genoeg ellende, dus de rest van de wereld krijgt de klere maar, ze houden maar rekening met me!'
In het revalidatiecentrum worden de patiënten aangeduid met de nogal idiote term 'revalidanten'. Nou, ik ben ze al snel 'de recalcitranten' gaan noemen. Er wordt met elektrische rolstoelen plankgas door de gangen gescheurd en je zorgt als valide voetganger maar dat je aan de kant springt, anders zit je er voor je het weet zélf in.
Ik stond eens bij het barretje wat drankjes voor een paar mensen te halen, ik draai me om teneinde met volgeladen dienblad weg te lopen, staat er zo'n rolstoel-troel in de rij achter me strak op m'n hielen te bumperkleven. Kortom, bier over de vloer en ik bijkans bij haar op schoot. En denk maar niet dat ze sorry zegt. Normaal pik je zoiets natuurlijk niet, maar ja, nú moet je je mond houden, want een rolstoelrijder uitkafferen is
not done.
En dan de 'beleefde' omgangsvormen van de patiënten onderling. Hieronder een sappig dialoogje dat mijn broer, die tot voor kort in het revalidatiecentrum verbleef, optekende. De namen zijn uiteraard veranderd, mijn broer laat ik even Henk spelen...
Lees verder...
Zondag 16 Maart 2003 in categorie Satire
Laat ik beginnen met te benadrukken dat dit een
satirisch bedoeld stuk is, anders krijg ik straks misschien de hele Gehandicaptenraad over me heen. Ja, je moet oppassen tegenwoordig met wat je allemaal uitkraamt. Voor je het weet breng je weer een demissionair premier in verlegenheid...
"
De Uitdaging voor Nederland stimuleert ontmoetingen tussen mensen met en zonder handicap of chronische ziekte," wordt er op de
website van deze sympathieke actie uitgelegd. Een in het oog springend onderdeel is dat ook bekende Nederlanders een keertje een Uitdaging aangaan. Het budget voor de actie is maar zeer beperkt heb ik uit betrouwbare bron vernomen, dus is dit een slimme manier om zoveel mogelijk media-exposure te krijgen.
Maar voor de bekende Nederlanders is het natuurlijk niet écht een Uitdaging. Zo hebben wij bij
RTL-Boulevard kunnen zien en bij
Tussenpozen kunnen lezen hoe Neerlands 'ideale schoonzoon'-prototype
Beau van Erven Dorens een keertje gezellig met
Marloes naar de film ging. Ik heb zo'n stiekem vermoeden dat Beau dit onder werktijd deed en dus keurig netjes betaald kreeg voor deze Uitdaging. Maar goed, een kniesoor die daarop let.
De andere kant van de medaille is de
dagelijkse omgang met gehandicapten en chronisch zieken. Dát is pas een Uitdaging! Want ze kunnen lastig zijn hoor, die gehandicapten! Vooral degenen die er niet van jongsaf mee zijn opgegroeid, degenen die er door ongeval of ziekte op latere leeftijd mee zijn geconfronteerd. Zodra ze een beetje gewend zijn aan hun nieuwe status worden ze zo eigengereid als wat! Die gasten gaan iets uitstralen van 'ik heb al genoeg ellende, dus de rest van de wereld krijgt de klere maar, ze houden maar rekening met me!'
In het revalidatiecentrum worden de patiënten aangeduid met de nogal idiote term 'revalidanten'. Nou, ik ben ze al snel 'de recalcitranten' gaan noemen. Er wordt met elektrische rolstoelen plankgas door de gangen gescheurd en je zorgt als valide voetganger maar dat je aan de kant springt, anders zit je er voor je het weet zélf in.
Ik stond eens bij het barretje wat drankjes voor een paar mensen te halen, ik draai me om teneinde met volgeladen dienblad weg te lopen, staat er zo'n rolstoel-troel in de rij achter me strak op m'n hielen te bumperkleven. Kortom, bier over de vloer en ik bijkans bij haar op schoot. En denk maar niet dat ze sorry zegt. Normaal pik je zoiets natuurlijk niet, maar ja, nú moet je je mond houden, want een rolstoelrijder uitkafferen is
not done.
En dan de 'beleefde' omgangsvormen van de patiënten onderling. Hieronder een sappig dialoogje dat mijn broer, die tot voor kort in het revalidatiecentrum verbleef, optekende. De namen zijn uiteraard veranderd, mijn broer laat ik even Henk spelen...
Op mijn zaal liggen Aaltje en Joop. Joop ligt tegenover me en Aaltje van 73 ligt naast me. Joop is 52 jaar, vanaf zijn 26ste verlamd vanaf zijn nek en hij heeft echt zin in het leven. Aaltje heeft last van hallucinaties. Ze denkt dat haar bed scheef staat en wordt bang dat ze uit haar bed valt. Eergisterenavond, als voorbereiding op de nacht, had Aaltje al haar pilletjes gehad en was ze gewassen en verschoond. De zuster vertrok, maar zei: Ik kom later nog even langs.
We liggen alledrie in bed, de gordijnen tussen de bedden zijn dicht, we zien elkaar niet, maar we horen elkaar wel. De zuster was nog maar net de kamer uit of Aaltje vroeg:
- Henk, wil je even de zuster bellen?
- Hoezo Aaltje?
- Ik kan het belletje van de zuster niet vinden.
- Wat wil je haar vragen dan?
- Nou, niks, maar ik kan het belletje van de zuster niet vinden.
- Maar als je nou niks te vragen hebt, waarom wil je dan het belletje van de zuster hebben?
- Nou, ik wordt er zo onrustig van als ik het belletje van de zuster niet heb. Ach toe nou Henk, bel de zuster nou even!
- De zuster komt zo langs Aaltje en als er iets mis met je is kan je het me altijd vragen, dan zal ik voor je bellen.
- Ach Henk, bel nou even! In het ziekenhuis waren ze veel aardiger...
Joop gaat zich er ook mee bemoeien:
- Ach hou toch je bek wijf, stel je niet zo aan! Je houdt me uit m'n slaap. Je moet gewoon even wachten, want de nachtdienst komt zo.
Aaltje: - Je moet zélf je bek houden Joop. Ah, Henk, bel nou even!
- Aaltje, je moet gewoon even wachten, ik ga hier de verpleging niet over lastigvallen.
- Dan ga ik ze roepen hoor, als jij niet wilt bellen.
- Aaltje, dat is chantage, daar ga ik niet op in.
Joop: - Ja, achterlijk wijf! Niet bellen hoor Henk, dat wijf moet gewoon haar bek houden!
Aaltje: - Z U S T E R !!!!!! B R O E D E R !!!!!!!
Enzovoort, in wisselende toonaarden en op volle kracht.
Joop: - Als je zo doorgaat komen ze je straks in de doucheruimte zetten.
Aaltje: - Wat zeg je Joop?
Joop: - Als je zo doorgaat met schreeuwen zetten ze je in de doucheruimte!
Aaltje: - Wáár zetten ze me??
Joop: - Waar je je kut wast!!!
Aaltje: - Z U S T E R, B R O E D E R!!!!!!!!!!
De zuster komt binnen en spreekt Aaltje vermanend toe. Ze wordt er stil van en we hebben haar niet meer gehoord tot een uur of vier. Dan begint ze vreselijk hard uren achter elkaar in haar slaap te hoesten. Verder kan ik het goed met Aaltje vinden, het is een vrolijke vrouw...
Kijk, dát zou je nou eens moeten meemaken, beste Beau! Over een Uitdaging gesproken...
Alles waar gebeurd...
Zaterdag 15 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Mijn tandarts heeft het in zijn rug. En dus neemt een pas afgestudeerde jongedame een deel van zijn werkzaamheden over. Dat doet zij heel goed, maar er is één nadeel: zij introduceert meteen weer allerlei nieuwe dingen. Technieken en hulpmiddelen waarvan ik dan altijd vrees dat zij een voor mij ongunstig effect op de hoogte van de rekening zullen hebben.
Nu is mijn 'echte' tandarts al een behoorlijke
gadget-freak die er niet voor terugdeinst een computergestuurde freesmachine van een paar ton aan te schaffen om zelf porseleinen kronen te kunnen maken.
Ik mocht er eens getuige van zijn dat hij met een minuscuul cameraatje ongegeneerd mijn afgebroken kies ging filmen. Ik zeg: "Werk jij tegenwoordig voor AT5 ofzo? Die duwen ook altijd meteen een camera in je smoel wanneer je hulpeloos op het wegdek ligt te lijden."
De gekwetste kies verscheen op een beeldscherm en vervolgens begon mijn tandenkunstenaar doodleuk met een of ander Wacom tekentabletje een nieuwe kroon rond de restanten te Photoshoppen. In een zijkamertje startte daarna een soort automatische draaibank. Een half uurtje later wandelde ik met een nieuwe kroon in mijn mond en je reinste Kwikfit-gevoel de deur uit. Klaar terwijl u wacht.
Kortgeleden verhuisde hij naar een ander pand. Er moet dan blijkbaar onvermijdelijk een fonkelnieuw tandheelkundig interieur in. Het oude mini-Kärcher hogedrukreinigertje, dat vroeger simpel maar doeltreffend je kiezen schoonspoot, schijnt dan ineens niet meer te voldoen. Nee, dan heeft hij plots een apparaat dat met een gesloten watercircuit werkt. Geen gewoon leidingwater, maar speciáál water. Een soort 'ingestraald' Jomanda-water, voor zover ik het begrepen heb. Het is in elk geval veel sterieler en veiliger allemaal. Dat moet ik dan maar geloven, want wie weet wordt ik getild bij het leven natuurlijk. Net als bij Jomanda zelf.
Gisteren had ik kiespijn en de plaatsvervangende tandartsjongedame had gelukkig nog wel een uurtje om mijn opstandige kies even flink onderhanden te nemen. Komt ze wéér met iets nieuws aanzetten! Zoals een chirurg alles rondom de operatieplek afdekt, werd er tot mijn verbijstering ineens een lichtblauw rubberen vliesje rond de kies gespannen. Ik dacht meteen: wat een geinig beflapje! Ik verkeerde gelukkig niet in de positie om deze associatie er spontaan uit te flappen. Ik was al blij dat ik lucht kreeg met dat condoom in m'n mond.
Tja, en vervolgens is er tijdens zo'n behandeling tijd zat om voor jezelf eens een paar zaken op een rijtje te zetten. Ineens vallen de dingen op hun plaats. Want het is vast een nieuwe psychologische benadering om de patiënt af te leiden van het werkelijk leed dat hem fysiek en financieel wordt aangedaan.
Het kán toch zo langzamerhand geen toeval meer zijn dat er allerlei erotisch getinte technieken worden ingezet om je bange gedachten op een ander spoor te zetten. Ga maar na: het eerste dat je moet doen is op je rug gaan liggen, zwoel muziekje op de achtergrond, afzuigapparaatjes, krachtig spuitende Kärcher-kraantjes, spiegeltjes, cameraatjes, tissues, een soort infrarood vibrator, diverse maten raggertjes die lustig op en neer bewogen worden in je wortelkanalen en nu dus ook dat spannende stuk rubber... Wat er allemaal niet je mond ingaat... En
last but not least is daar natuurlijk de tandartsjongedame zélf, die intiem met haar boezem vlak boven je gezicht hangt.
Er zat op het eind nog een beetje een ruw randje aan mijn kies, heel miniem, alleen maar met de tong te voelen. Toen zij niets kon vinden kreeg ik de neiging om te zeggen: hier, probeert u zelf maar! Nog net op tijd schoot mij te binnen dat er tegenwoordig een behoorlijk tekort is aan tandartsen, dus heb ik die opmerking maar ingeslikt. Bovendien was mijn mond behoorlijk verdoofd, dus ik had er toch niet echt van kunnen genieten...
En dan heb ik het nog niet eens gehad over hun SM-afdeling...
Zaterdag 15 Maart 2003 in categorie Satire
Mijn tandarts heeft het in zijn rug. En dus neemt een pas afgestudeerde jongedame een deel van zijn werkzaamheden over. Dat doet zij heel goed, maar er is één nadeel: zij introduceert meteen weer allerlei nieuwe dingen. Technieken en hulpmiddelen waarvan ik dan altijd vrees dat zij een voor mij ongunstig effect op de hoogte van de rekening zullen hebben.
Nu is mijn 'echte' tandarts al een behoorlijke
gadget-freak die er niet voor terugdeinst een computergestuurde freesmachine van een paar ton aan te schaffen om zelf porseleinen kronen te kunnen maken.
Ik mocht er eens getuige van zijn dat hij met een minuscuul cameraatje ongegeneerd mijn afgebroken kies ging filmen. Ik zeg: "Werk jij tegenwoordig voor AT5 ofzo? Die duwen ook altijd meteen een camera in je smoel wanneer je hulpeloos op het wegdek ligt te lijden."
De gekwetste kies verscheen op een beeldscherm en vervolgens begon mijn tandenkunstenaar doodleuk met een of ander Wacom tekentabletje een nieuwe kroon rond de restanten te Photoshoppen. In een zijkamertje startte daarna een soort automatische draaibank. Een half uurtje later wandelde ik met een nieuwe kroon in mijn mond en je reinste Kwikfit-gevoel de deur uit. Klaar terwijl u wacht.
Kortgeleden verhuisde hij naar een ander pand. Er moet dan blijkbaar onvermijdelijk een fonkelnieuw tandheelkundig interieur in. Het oude mini-Kärcher hogedrukreinigertje, dat vroeger simpel maar doeltreffend je kiezen schoonspoot, schijnt dan ineens niet meer te voldoen. Nee, dan heeft hij plots een apparaat dat met een gesloten watercircuit werkt. Geen gewoon leidingwater, maar speciáál water. Een soort 'ingestraald' Jomanda-water, voor zover ik het begrepen heb. Het is in elk geval veel sterieler en veiliger allemaal. Dat moet ik dan maar geloven, want wie weet wordt ik getild bij het leven natuurlijk. Net als bij Jomanda zelf.
Gisteren had ik kiespijn en de plaatsvervangende tandartsjongedame had gelukkig nog wel een uurtje om mijn opstandige kies even flink onderhanden te nemen. Komt ze wéér met iets nieuws aanzetten! Zoals een chirurg alles rondom de operatieplek afdekt, werd er tot mijn verbijstering ineens een lichtblauw rubberen vliesje rond de kies gespannen. Ik dacht meteen: wat een geinig beflapje! Ik verkeerde gelukkig niet in de positie om deze associatie er spontaan uit te flappen. Ik was al blij dat ik lucht kreeg met dat condoom in m'n mond.
Tja, en vervolgens is er tijdens zo'n behandeling tijd zat om voor jezelf eens een paar zaken op een rijtje te zetten. Ineens vallen de dingen op hun plaats. Want het is vast een nieuwe psychologische benadering om de patiënt af te leiden van het werkelijk leed dat hem fysiek en financieel wordt aangedaan.
Het kán toch zo langzamerhand geen toeval meer zijn dat er allerlei erotisch getinte technieken worden ingezet om je bange gedachten op een ander spoor te zetten. Ga maar na: het eerste dat je moet doen is op je rug gaan liggen, zwoel muziekje op de achtergrond, afzuigapparaatjes, krachtig spuitende Kärcher-kraantjes, spiegeltjes, cameraatjes, tissues, een soort infrarood vibrator, diverse maten raggertjes die lustig op en neer bewogen worden in je wortelkanalen en nu dus ook dat spannende stuk rubber... Wat er allemaal niet je mond ingaat... En
last but not least is daar natuurlijk de tandartsjongedame zélf, die intiem met haar boezem vlak boven je gezicht hangt.
Er zat op het eind nog een beetje een ruw randje aan mijn kies, heel miniem, alleen maar met de tong te voelen. Toen zij niets kon vinden kreeg ik de neiging om te zeggen: hier, probeert u zelf maar! Nog net op tijd schoot mij te binnen dat er tegenwoordig een behoorlijk tekort is aan tandartsen, dus heb ik die opmerking maar ingeslikt. Bovendien was mijn mond behoorlijk verdoofd, dus ik had er toch niet echt van kunnen genieten...
En dan heb ik het nog niet eens gehad over hun SM-afdeling...
