Archief: artikelen van
Dinsdag 08 April 2003 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Overal om mij heen hoor ik dat men moe is. Daar word ik zelf ook moe van. Het is besmettelijk. Men is waarschijnlijk voorjaarsmoe. Dat is riskant: nog drie seizoenen erbij en men is levensmoe.
Wanneer ik vroeger tegen mijn moe zei dat ik moe was, antwoordde ze steevast: dan moet je zorgen dat je pa wordt. Daar kikker je écht van op, van die antieke leukigheden. En ze brengen je geen steek verder, want mijn pa is ook wel eens moe, dus dan ben je weer terug bij af. Mijn pa heeft overigens wèl bewezen een ijzeren gestel te hebben, met zijn 92 jaar. Bij hem zal het dus een kwestie van metaalmoeheid zijn. Hij doet gewoon zijn dutje in zijn stoel, op elk moment dat het hem uitkomt. Voorjaar of geen voorjaar, visite of geen visite, kortom door weer en wind als het ware.
Geneer u dus nooit om uw toevlucht te nemen tot een middagdutje, een siësta zo u wilt. De natuur heeft dit bedoeld om na de winterslaap de rest van het jaar nog een beetje comfortabel door te komen. Zo voor en na de zomerstop...
Zorg dat het in uw CAO komt te staan. Gaap...
Zondag 06 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Eigenlijk moet ik mijzelf eens flink bestraffend toespreken, al betwijfel ik of dat helpt. Is het iets dat in jongetjes-genen zit en nu eenmaal niet te onderdrukken valt? Want vrouwen hebben er blijkbaar veel minder last van...
De kwestie is deze. Ik betrap mij erop dat ik in weerwil van mijn opvattingen, toch sensatiezuchtig naar oorlogsbeelden uit Irak zit te kijken. Maar ik ben tégen die oorlog, dus ik zou vol walging mijn blik van het beeldscherm moeten afwenden. Er gaat echter een macabere aantrekkingskracht van uit. Ik bespeur bij mij een ietwat verveeld gevoel van teleurstelling wanneer het Journaal overgaat tot de kleinere orde van de dag, zoals de kippenpest en de formatie.
In tijden dat ons Nederlandse leger ook al niks voorstelde, was ik dienstweigeraar. Omdat ik er niets voor voelde om in omstandigheden te geraken waarin ik een ander mens zou moeten doden. Dat kon ik niet met mijn geweten verenigen.
Anno 2003 zit ik zowat apathisch te luisteren wanneer bij de beelden van hevig kanonvuur tussen neus en lippen door wordt meegedeeld dat daardoor minstens duizend Irakese soldaten het leven hebben gelaten. Ok, het zullen geen fijne jongens zijn, maar we weten niet of ze daar vrijwillig stonden. En er eindigen daar toch duizend filmpjes van levens die waarschijnlijk ook vrouw en kinderen hadden, een vader en een moeder, ooms en tantes, neefjes en nichtjes. Levens die achteraf bezien voor niets liefdevol zijn grootgebracht, bij iemand in de klas hebben gezeten, verliefd zijn geweest of waarvan de melktandjes zijn bewaard.
Ik loop mee in vredesdemonstraties, maar als het op televisiebeelden aankomt ben ik kennelijk net zo geïndoctrineerd en gehersenspoeld als de
Fedayeen die voor Saddam hun vreugdevolle Kalashnikov-dansjes doen. Ik roep dat ik tegen de oorlog ben, maar ik mag er graag naar kijken. De strijd wordt mij geserveerd als een actiefilm, en dat soort beelden heb ik al in overvloed gezien. Wanneer er straks een aftiteling verschijnt zal me waarschijnlijk niet eens opvallen dat hier iets niet klopt. Hollywood ligt tegenwoordig in Irak en dankzij de Amerikaanse filmindustrie zijn we reeds volkomen immuun voor beeldgeweld. En dus komen ze ermee weg, wanneer in luttele seconden duizenden échte levens worden weggevaagd. En daardoor komt ook mijn veronderstelde geweten ermee weg, want de grens tussen schijn en werkelijkheid blijkt verdwenen.
Wanneer de glorieuze bevrijdingsactie van krijgsgevangene Jessica Lynch in het nieuws wordt uitgemeten, slaag ik er nog maar nét op tijd in mij tevens te realiseren dat het hier dus wél om een negentienjarig meisje gaat. Een meisje dat vrolijk en veilig in haar dorpje Palestine
(what's in a name) met de jongens had moeten lopen flirten in plaats van als krijgsgevangene ver van huis zwaargewond in een vijandelijk ziekenhuis te belanden, waar ze vervolgens door een fascistische bruut met de vlakke hand in het gezicht wordt geslagen. Wat deed ik eigenlijk zelf toen ik nog een kind van negentien was, maar natuurlijk vond dat ik geen kind meer was?
Het is ontluisterend bij jezelf te ontdekken dat je je in feite bij het geweld hebt neergelegd. Wanneer ik eerlijk ben, echt streng mijn beleving onder de loep neem, ontdek ik een stiekeme houding van: ik ben absoluut tégen die oorlog, maar nu hij eenmaal is begonnen kan ik er het beste ook maar een beetje van genieten.
Zover hebben ze mij dus gekregen, dát is kennelijk de Hollywood-variant van '
softening targets', het geweten van mensen dusdanig immuniseren voor geweld dat ze elke verschrikking ook in de werkelijkheid voor zoete koek slikken. Eigenlijk zouden we dat óók als misdaad tegen de menselijkheid moeten aanmerken.
Het wachten is nu op de uitreiking van de Oscars...
Zondag 06 April 2003 in categorie Persoonlijke notities, Politiek & Maatschappij
Eigenlijk moet ik mijzelf eens flink bestraffend toespreken, al betwijfel ik of dat helpt. Is het iets dat in jongetjes-genen zit en nu eenmaal niet te onderdrukken valt? Want vrouwen hebben er blijkbaar veel minder last van...
De kwestie is deze. Ik betrap mij erop dat ik in weerwil van mijn opvattingen, toch sensatiezuchtig naar oorlogsbeelden uit Irak zit te kijken. Maar ik ben tégen die oorlog, dus ik zou vol walging mijn blik van het beeldscherm moeten afwenden. Er gaat echter een macabere aantrekkingskracht van uit. Ik bespeur bij mij een ietwat verveeld gevoel van teleurstelling wanneer het Journaal overgaat tot de kleinere orde van de dag, zoals de kippenpest en de formatie.
Lees verder...
Donderdag 03 April 2003 in categorie Even afreageren
Via het ANP vernemen wij een leuk bericht. De Irak-correspondent van de staatsradio in Swaziland heeft net gedaan of hij vanuit Bagdad verslag deed, terwijl hij in werkelijkheid thuis zat. Hij viel afgelopen weekend door de mand toen hij gewoon nog in Swaziland bleek te zijn. Het parlementslid Jojo Dlamini stelde maandagavond hierover direct vragen aan minister Mntomzima Dlamini van Informatie. Deze beloofde de zaak te onderzoeken.
Wij zien het al helemaal voor ons. Ten huize van de verslaggever is vast de hele stam ingeschakeld bij het verzorgen van de geluidseffecten. De mannen beuken de oorlogstrommen voor de artillerie, kinderen fluiten op hun vingers om vallende bommen te imiteren en tandeloze reumatische opoe's doet het kermen van de gewonden na. Dat waren ze toch al gewend.
Laat ik de suggestie doen de man niet te ontslaan, maar direct over te plaatsen naar de hoorspel-kern van de Staatsomroep. Hij heeft talent.
Naar aanleiding van dit bericht vragen wij ons af: wat zit die die Gerrie Eickhof van ons nou eigenlijk moeilijk te doen? Hoewel, wácht eens even...Hij zou toch niet óók gewoon thuis zitten, hè? Het is namelijk nogal verdacht! Vlak voor de oorlog uitbrak moest hij zonodig Irak uit omdat de verzekering de zaak niet dekte. En ineens zit hij er wél weer. Midden tussen de bombardementen. Zeker DeltaLloyd....
In-bed-ded journalism in Swaziland.
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
De politiek staat tegenwoordig dichter bij het volk, zo zegt men, dus dat gaan wij dan maar eens testen. En wel bij Klaas de Vries. Via zijn
weblog doet
Klaas de Vries verslag van zijn dagelijks reilen en zeilen in de politiek. Echter, in een interview met
about:blank zegt hij zelden andere weblogs te lezen.
Hier schrokken wij toch wel even van, want dát is natuurlijk niet de goede methode om u onder het volk te mengen, meneer De Vries! Juist door ook te
lezen en niet alleen maar een dagboek bij te houden van de leuke onderonsjes met collega-kamerleden en partijgenoten, raakt u op de hoogte van hetgeen er werkelijk aan vragen en problemen onder het stemvolk leeft. Dat geeft ongetwijfeld weer inspiratie om op uw weblog het een en ander uit te leggen.
bloemrijke bewoordingen
Laten we ons als voorbeeld beperken tot één kwestie rond de kabinetsformatie: de twintig miljard euro aan bezuinigingen waar Bos en Balkenende het over eens lijken te zijn. In de bloemrijke bewoordingen waarmee vele kiezers ingewikkelde politieke kwesties plegen samen te vatten, vraagt onze trouwe lezer
Frozen zich af waarom dat begrotingstekort nu zo nodig vóór 2007 teruggedrongen moet zijn. Waarom dient dit per se binnen één kabinetsperiode te gebeuren?
tweedehands
Kijk meneer de Vries, dat is nu één van die dingen die voor de formerende partijen 'aan de kiezer uit te leggen moet zijn', want anders is er geen 'draagvlak' voor bezuinigingen van deze ongekende omvang. Dan begrijpen de mensen het niet meer. Immers, wanneer zij zélf met hulp van de Gemeentelijke Kredietbank een tweedehands autootje willen kopen, wordt hen door het Nibud altijd op het hart gedrukt toch vooral te bezien hoeveel zij per maand kunnen afbetalen. En wanneer dit maandbedrag te hoog uitvalt, dan kan men de aflossing beter over een wat langere periode uitsmeren. Dus waarom spreiden wij ook het inlopen van het begrotingstekort dan niet over
twee kabinetstermijnen?
lagere drempel
Wij bieden de heer Klaas de Vries van harte de gelegenheid deze prangende vraag op deze site eens te beantwoorden. Hier bij Verbal Jam ligt de drempel nu eenmaal wat lager en kunnen de mensen ook reageren. Bijkomend voordeel is, dat hij dan ook eens iets anders leest dan alleen zijn eigen site. Wij hopen dat hij deze uitgelezen kans om dichter bij de kiezer te komen staan niet mist, want voor je het weet springen
Jan Marijnissen of
Gerrit Zalm in het gat. En die gelegenheid laten
wij natuurlijk weer niet lopen...
Adres: K.dVries@tk.parlement.nl
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Wat stond die Amerikaanse minister Donald Rumsfeld er vandaag toch lekker ontspannen bij tijdens de Pentagon-persconferentie. Heel anders dan de afgelopen dagen, toen hij nogal gestrest oogde en kribbig reageerde op vragen die hem niet in z'n kraam te pas kwamen. De BBC trok uit zijn veranderde houding direct de conclusie dat het dus blijkbaar goed gaat met de oorlog in Irak. Helaas, waarschijnlijk te vroeg gejuicht.
ouwe jongens
De kans is groter dat Rumsfeld met een paar slimme medewerkers heeft zitten brainstormen hoe hij die steeds maar op lastige onderwerpen doorzeurende journalisten het best kon inpakken. Het is namelijk totaal geen goede strategie om humeurig en nors kritische vragen af te kappen. Want dan gaat het journaille alle vervelende dingen schrijven of uitzenden die hij nu juist niet in de media wil zien of horen..
Blijkbaar heeft men bij het Pentagon eindelijk ingezien dat de 'ouwejongens-krentenbrood' strategie een veel betere is. Elke populaire leraar van een groep kinderen kan je vertellen hoe de techniek van 'een groep in je zak steken' werkt. En wel als volgt.
sluw
Je natuurlijke uitgangspositie is, dat je een -vooralsnog theoretische- autoriteit hebt. Maar de kunst is die autoriteit ook in de praktijk waar te maken. De groep is van jou en jouw informatie afhankelijk, maar zal eigenzinnig proberen die informatie en daarmee ook jouw autoriteit ter discussie te stellen.
Een sluwe leraar of minister van Defensie zal als standaard benadering de gespeelde vriendelijkheid en welwillendheid kiezen. Gunsten worden verleend aan degenen die zich braaf onderwerpen aan de autoriteit. Nóg meer gunsten worden verleend aan degenen die de neiging hebben tot rebelleren. Echter, bij de geringste aanwijzing dat zij willen afwijken van de lijn die de autoriteit wenselijk acht, worden deze gunsten weer ingetrokken. Het fundament van deze strategie is dus, dat de autoriteit zorgt dat de groep iets te verliezen heeft. En wel zijn vriendelijkheid, zijn welwillendheid, zijn goedgunstigheid.
Een leraar moet een tijdje werken aan dit concept, maar de minister van Defensie van een land in oorlog kan het binnen een dag voor elkaar krijgen. Immers, de afhankelijkheid van zijn mededelingen kan bij deze groep journalisten bijna niet groter zijn. Hun leven hangt er nog net niet van af, maar hun baan meestal wél.
machiavelli
Om dit spelletje zonder gemoedsbezwaren te kunnen spelen, moet de autoriteit in kwestie over een bepaalde Machiavellistische inslag beschikken. Zeker iemand als Donald Rumsfeld is dit naar alle waarschijnlijkheid wel toevertrouwd. Een kwinkslag af en toe, een persoonlijke verbale aai over de bol hier en daar ('very good question'), waar nodig een harde afstraffing, het hoort er allemaal bij.
Kortom, jongens en meisjes journalisten, denk erom: we hebben het nu nét zo gezellig en gemoedelijk met elkaar, dus niet de sfeer verzieken met een al te vervelende vraag. Wie weet beloont de Amerikaanse Minister van Defensie Donald Rumsfeld himself je dan morgen door zómaar inééns je voornaam nog te weten!
Hij zei 'Jim' tegen me!
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Wat stond die Amerikaanse minister Donald Rumsfeld er vandaag toch lekker ontspannen bij tijdens de Pentagon-persconferentie. Heel anders dan de afgelopen dagen, toen hij nogal gestrest oogde en kribbig reageerde op vragen die hem niet in z'n kraam te pas kwamen. De BBC trok uit zijn veranderde houding direct de conclusie dat het dus blijkbaar goed gaat met de oorlog in Irak. Helaas, waarschijnlijk te vroeg gejuicht.
ouwe jongens
De kans is groter dat Rumsfeld met een paar slimme medewerkers heeft zitten brainstormen hoe hij die steeds maar op lastige onderwerpen doorzeurende journalisten het best kon inpakken. Het is namelijk totaal geen goede strategie om humeurig en nors kritische vragen af te kappen. Want dan gaat het journaille alle vervelende dingen schrijven of uitzenden die hij nu juist
niet in de media wil zien of horen..
Blijkbaar heeft men bij het Pentagon eindelijk ingezien dat de 'ouwejongens-krentenbrood' strategie een veel betere is. Elke populaire leraar van een groep kinderen kan je vertellen hoe de techniek van 'een groep in je zak steken' werkt. En wel als volgt.
sluw
Je natuurlijke uitgangspositie is, dat je een -vooralsnog theoretische- autoriteit hebt. Maar de kunst is die autoriteit ook in de praktijk waar te maken. De groep is van jou en jouw informatie afhankelijk, maar zal eigenzinnig proberen die informatie en daarmee ook jouw autoriteit ter discussie te stellen.
Een sluwe leraar of minister van Defensie zal als standaard benadering de gespeelde vriendelijkheid en welwillendheid kiezen. Gunsten worden verleend aan degenen die zich braaf onderwerpen aan de autoriteit.
Nóg meer gunsten worden verleend aan degenen die de neiging hebben tot rebelleren. Echter, bij de geringste aanwijzing dat zij willen afwijken van de lijn die de autoriteit wenselijk acht, worden deze gunsten weer ingetrokken. Het fundament van deze strategie is dus, dat de autoriteit zorgt dat de groep iets te
verliezen heeft. En wel zijn vriendelijkheid, zijn welwillendheid, zijn goedgunstigheid.
Een leraar moet een tijdje werken aan dit concept, maar de minister van Defensie van een land in oorlog kan het binnen een dag voor elkaar krijgen. Immers, de afhankelijkheid van zijn mededelingen kan bij deze groep journalisten bijna niet groter zijn. Hun leven hangt er nog net niet van af, maar hun baan meestal wél.
machiavelli
Om dit spelletje zonder gemoedsbezwaren te kunnen spelen, moet de autoriteit in kwestie over een bepaalde Machiavellistische inslag beschikken. Zeker iemand als Donald Rumsfeld is dit naar alle waarschijnlijkheid wel toevertrouwd. Een kwinkslag af en toe, een persoonlijke verbale aai over de bol hier en daar ('
very good question'), waar nodig een harde afstraffing, het hoort er allemaal bij.
Kortom, jongens en meisjes journalisten, denk erom: we hebben het nu nét zo gezellig en gemoedelijk met elkaar, dus niet de sfeer verzieken met een al te vervelende vraag. Wie weet beloont de Amerikaanse Minister van Defensie Donald Rumsfeld
himself je dan morgen door zómaar inééns je voornaam nog te weten!
Hij zei 'Jim' tegen me!
