Archief: artikelen van
Zaterdag 26 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Het zal ons toch niet gebeuren dat wij straks een kabinet krijgen van CDA, VVD, SGP en de Christen Unie? Ik ga het niet opzoeken, maar het zou best eens kunnen zijn dat we dan zitten opgescheept met één van de meest rechtse kabinetten uit de Nederlandse parlementaire geschiedenis. Bovendien vraag ik mij af of op die manier de scheiding tussen kerk en staat nog voldoende is gewaarborgd. Maar het ergst van al is wel, dat wij dan vier jaar lang al die prekende hoofden als fijnchristelijke screensaver op ons televisiescherm hebben.
Neem
Bas van der Vlies, de bonkige voorman van de Staatkundig Gereformeerde Partij, welke eigenlijk geen politieke partij is, maar een politieke Herensociëteit. In dubbele zin, want men dient zowel de Heer als de heren der schepping. Vrouwen worden niet toegelaten tot deze club. Zijn vierkante granieten kop is Gods politieke pressiemiddel op aarde, hij is freelance prediker van het Woord en voormalig wiskundeleraar. Rechtlijniger kan het haast niet. Hij heeft vijf kinderen, waarvan het me niet zou verbazen wanneer zij allen bekend zijn bij Warchild. Je zult namelijk maar opgroeien in zo'n gezin... Ik zie al helemaal voor me hoe vader Van der Vlies met stentorstem de Bijbelse Leerstellingen over tafel bralt, de nagelborstelwenkbrauwen fronsend, de lijvige Statenbijbel om je oren rammend wanneer je het waagt onder het gebed maar even met je ogen te knipperen. Zijn woord is Gods Woord en dus bij voorbaat Wet. Dat wordt nog wat in het kabinetsberaad, want het Gereformeerde Opperwezen waag je niet te interrumperen.
Er staan ons zware tijden te wachten als een dergelijke regeringsploeg de macht krijgt. Ik krijg haast medelijden met Gerrit Zalm. Die moet straks bij elke kabinetsvergadering vooraf eerst een uur bijbellezen uitzitten. Met weemoed denkt hij terug aan dat gezellige Paars.
De bede gaat nooit meer uit de troonrede, sterker nog: de héle troonrede wordt vervangen door een bede. Als we niet uitkijken wordt straks in het zondige Nederland het Gereformeerd Recht ingevoerd, een gristelijke variant op de Sharia...
Laten wij allen bidden dat dit niet doorgaat!
Zaterdag 26 April 2003 in categorie Satire
Het zal ons toch niet gebeuren dat wij straks een kabinet krijgen van CDA, VVD, SGP en de Christen Unie? Ik ga het niet opzoeken, maar het zou best eens kunnen zijn dat we dan zitten opgescheept met één van de meest rechtse kabinetten uit de Nederlandse parlementaire geschiedenis. Bovendien vraag ik mij af of op die manier de scheiding tussen kerk en staat nog voldoende is gewaarborgd. Maar het ergst van al is wel, dat wij dan vier jaar lang al die prekende hoofden als fijnchristelijke screensaver op ons televisiescherm hebben.
Neem
Bas van der Vlies, de bonkige voorman van de Staatkundig Gereformeerde Partij, welke eigenlijk geen politieke partij is, maar een politieke Herensociëteit. In dubbele zin, want men dient zowel de Heer als de heren der schepping. Vrouwen worden niet toegelaten tot deze club. Zijn vierkante granieten kop is Gods politieke pressiemiddel op aarde, hij is freelance prediker van het Woord en voormalig wiskundeleraar. Rechtlijniger kan het haast niet. Hij heeft vijf kinderen, waarvan het me niet zou verbazen wanneer zij allen bekend zijn bij Warchild. Je zult namelijk maar opgroeien in zo'n gezin... Ik zie al helemaal voor me hoe vader Van der Vlies met stentorstem de Bijbelse Leerstellingen over tafel bralt, de nagelborstelwenkbrauwen fronsend, de lijvige Statenbijbel om je oren rammend wanneer je het waagt onder het gebed maar even met je ogen te knipperen. Zijn woord is Gods Woord en dus bij voorbaat Wet. Dat wordt nog wat in het kabinetsberaad, want het Gereformeerde Opperwezen waag je niet te interrumperen.
Er staan ons zware tijden te wachten als een dergelijke regeringsploeg de macht krijgt. Ik krijg haast medelijden met Gerrit Zalm. Die moet straks bij elke kabinetsvergadering vooraf eerst een uur bijbellezen uitzitten. Met weemoed denkt hij terug aan dat gezellige Paars.
De bede gaat nooit meer uit de troonrede, sterker nog: de héle troonrede wordt vervangen door een bede. Als we niet uitkijken wordt straks in het zondige Nederland het Gereformeerd Recht ingevoerd, een gristelijke variant op de Sharia...
Laten wij allen bidden dat dit niet doorgaat!
Zaterdag 26 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Is het u wel eens opgevallen? Politieagenten spreken altijd over elkaar als 'de collega's'. Natuurlijk verwijzen alle mensen die in een eenzelfde bedrijf werken naar elkaar als zijnde collega's, maar minder nadrukkelijk. Men heeft het hooguit over
mijn collega('s). Sommige dames spreken onderling zelfs graag over 'een collegaatje'. Hoe dan ook, het klinkt allemaal toch wat losser dan bij de politie. Daar heeft men het steevast over
de collega's. Dat
'de' hoort er absoluut bij, de politie heeft wel iets weg van een
clan.
Normaal gesproken noem je alleen mede-werknemers die je daadwerkelijk ként 'collega's'. Voor de rest zijn het bijvoorbeeld 'die lui van het hoofdkantoor' of 'die klojo's van de directie'. Zo niet in ons politie-apparaat. Voor randstedelijke smerissen zijn onbekende dienders die langs de verre en verlaten dorpswegen van Wittewierum in Oost-Groningen patrouilleren nog steeds
de collega's. Wanneer een politievakbondsman over zijn leden praat, blijft hij volharden in dezelfde aanduiding. Waarschijnlijk is het een accentuering van teamgeest, solidariteit, lotsverbondenheid. Wordt dit er soms op de politieschool al ingeramd? Vaak valt het woord 'collega' dermate frequent, dat ik niet meer weet of ik het vermakelijk dan wel een pietsie irritant moet gaan vinden.
Onlangs deed ik aangifte van het feit dat
mijn kentekenplaten waren gestolen. Ik moest eigenlijk dringend naar Friesland. Dan maar zonder nummerborden, dacht ik. De dienstdoende
collega raadde mij dit af.
De collega's in Amsterdam zouden dit nog wel door de vingers zien, maar hij kon niet garanderen dat
de collega's in Friesland dit ook zouden doen. Nou, ik wist wel zéker dat de Friese collega's dit niet zouden doen, sinds mijn ervaring met een soort
Feldwebel van het korps Lemsterland, die mij 'een stukje verkeersopvoeding' gaf omdat mijn achterband per ongeluk tien centimeter
op de stoeprand stond in plaats van ernaast.
Bromsnor (sorry, collega) nam mijn aangifte op. In vol ornaat zat hij achter zijn bureau: koppel met pistool, pepperspray, handboeien, communicatiemiddelen en weet ik al niet meer. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Vooral de pepperspray intrigeerde mij: op de plaats van het stoere spuitbusje zag ik in gedachten baldadig een krakkemikkig pepermolentje van Blokker aan zijn riem bungelen.
Met twee vertwijfeld zoekende priemvingertjes ging de politieman de strijd aan met de computer. Ik moest mij voortdurend bedwingen om niet te zeggen "laat mij maar even", want ik tiep zelf tien vingers blind. Een half uur (!) later mocht ik eindelijk de aangifte ondertekenen.
Hier is al dikwijls in de media over gesproken: dit kan efficiënter. Zet een vingervlugge administrateur met Schoeversgetuigschrift achter dat toetsenbord, laat het desnoods nakijken en ondertekenen door een daartoe wettelijk bevoegd opperhoofd en stuur bromsnor in het blauw de straat op om te voorkomen dat mijn nummerborden worden gejat. Dus als we het tóch over collega's hebben: het Nederlandse politiekorps kan nog wel een paar rappe administratievelingen gebruiken!
Minder blauw achter het bureau, dáár gaat het over!
Donderdag 24 April 2003 in categorie Opinie
De wereld is in toenemende mate enigszins paniekerig ontregeld door een nieuw virus dat wordt aangeduid als
SARS (Severe Acute Respiratory Syndrome). Het heerst al enige maanden in vooral Hong Kong, China en een beetje in Toronto. Patiënten worden in strikte quarantaine gehouden, scholen worden gesloten, luchtvaartmaatschappijen lijden verliezen en iedereen loopt met mondkapjes.
Tot dusver zijn er wereldwijd ongeveer 230 mensen aan SARS bezweken, het overlijdensrisico is ongeveer vijf procent. Voor allerlei overheden en instanties voldoende reden om zich ernstig ongerust te maken. SARS beheerst het nieuws.
Mag ik zo stoutmoedig zijn te vragen waar men zich eigenlijk zo druk over maakt? Even brutaal te informeren
waarom SARS het nieuws beheerst? Toegegeven, het virus is nieuw, onbekend, besmettelijk en nog zonder remedie. Echter, het overlijdensrisico is niet groter dan bij een 'normale' longontsteking.
En tóch is er wel degelijk reden voor ernstige bezorgdheid. Niet over SARS, maar over het feit dat men zich wereldwijd over het algemeen veel minder opwindt over de sterftecijfers tengevolge van honger, oorlog, gebrek aan schoon drinkwater, verkeersongevallen, tekort aan adequate medische voorzieningen en te dure medicijnen.
Valt het ú ook op dat de ophef over SARS vooral bestaat in de rijke landen? De ziekte is duidelijk niet best voor allerlei economische belangen. In minder bedeelde delen van de wereld lijken ze er nog niet zo wakker van te liggen. Logisch, want ga je niet aan SARS dood, dan is het wel aan een andere infectie- of armoedeziekte.
Kortom, zorgwekkender is die
andere soort SARS waaraan de rijke landen lijden:
Severe Apathy & Rapacity Syndrome (Ernstig Onverschilligheids- & Hebzucht Syndroom).
Woensdag 23 April 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
"Heb je dat gehoord? Amerika gaat misschien wel strafmaatregelen nemen tegen Frankrijk! Omdat ze zo tegenwerkten bij die oorlog tegen Irak!"
"Wat dan? Geen kikkerbilletjes meer eten?"
"Misschien... En natuurlijk geen Franse wijn meer drinken. En de Brie wordt vast en zeker óók taboe."
"Ze kunnen ze ook nog jennen met een aparte regiocode op hun DVD's, alleen voor Frankrijk..."
"Nah, daar heb je die Fransen niet mee. Die kijken tóch alleen hun eigen films."
"Of misschien stopt Microsoft wel de levering van Windows aan Frankrijk..."
"Je had het toch over stráfmaatregelen??"
"Mmm, volgens mij krijgen die Amerikanen er nog een hele klus aan. Die Fransen zijn niet zo makkelijk te pakken..."
"Nee, die nationaliseren gewoon alle McDonalds-vestigingen en noemen ze dan voortaan MacChirac ofzo..."
"Precies! En serveren daar doodleuk hun eigen Kikkerbilburgers..."
"En ze gaan natuurlijk terugtreiteren. Alleen nog maar Frans praten tegen Amerikaanse toeristen enzo."
"Dat dóen ze al!"
"Of het Vrijheidsbeeld terughalen! Daarmee ondermijnen ze meteen de gehele Amerikaanse identiteit."
"En wij in Europa moeten natuurlijk solidair zijn met Frankrijk. Geen CocaCola meer drinken onder het motto CocaHola."
"Het wordt sowieso misschien wel eens tijd dat we ons een beetje meer op andere culturen richten dan de Amerikaanse..."
"Zit wat in! Absoluut een goed idee! Nu ik erover nadenk: er gaat een wéreld voor ons open!"
Bij nader inzien een goed Amerikaans initiatief dus!
Dinsdag 22 April 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Af en toe moet hier iets worden geknutseld, dus even geen stukje. Je moet de mensen tenslotte ook niet overvoeren. Maar voor wie het interessant vindt: er worden referrers ingebouwd (zie linkerkolom, stukje naar beneden scrollen). En als u niet weet wat 'referrers' zijn, denk dan aan de klassieke carnavalskraker "Waar kom je vandaan, Daan...".
Niet weten wat referrers zijn is overigens een teken van mentale gezondheid
Update: zo, dat werkt! Verder had ik het vandaag eindelijk eens over SARS willen hebben, over Volkert die in beroep gaat en dat ik het zo heerlijk rustig vond dat ik de kabinetsformatie een week niet bijgehouden heb. Maar dat gaat dus nu allemaal niet door.
Trouwens, als D66 mee gaat doen begint de boel toch alweer aardig paars aan te lopen. Nu dat CDA nog even wippen en we zijn weer terug bij af.
Zondag 20 April 2003 in categorie Klein Proza, Vertellingen
Voor het oog van mijn fantasie strekt zich een witte vlakte uit. Door de bijna smetteloze sneeuw loopt een dun, enkelvoudig bandenspoor recht naar de horizon. Kenners weten dan: hier passeerde de man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerst. Stabiel en altijd kalm, nooit een rimpeling in het gemoed die de handen mee doet trillen, het stuur lijkt vastgeroest. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. Dat moet een tekenaar zijn, want tekenaars houden van vloeiende, niet van gebroken lijnen.
De man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerst fietst niet meer, want inmiddels is hij oud en stram. Zijn rechterbeen is niet langer in staat zich zwierig over het zadel te zwaaien om de man aldus het rijwiel te doen bestijgen. Maar vroeger, vroeger fietste hij elke dag naar zijn bestemming, in gelijkmatig tempo en vast op koers, zonder de geringste slingerbeweging. Het vlagerig dagelijks leven leek hem nooit uit zijn evenwicht te brengen. Behalve lang geleden, op een ijskoude vroege morgen in oktober. De winter was vroeg dat jaar...
Het bericht was gekomen uit de kraamkliniek. Een zoon, een eerste kind. Onverstoorbaar trok hij een warme jas aan, zette zijn hoed op, pakte zijn handschoenen en ging de trap af. Het was nog stil op straat. Buiten stond zijn statig herenrijwiel te kleumen tegen de gevel, onder het raam van de benedenburen. De wind schrijnde langs de onbedekte wangen. Hij legde zijn handschoenen op de bagagedrager, viste een klein sleuteltje uit zijn zak en haalde de fiets van het slot.
De man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerste trapte zijn rijwiel bedaard van west naar oost, op weg naar de eerste aanblik van zijn pasgeboren zoon. Hij doorsneed gelijkmatig de felle kou en nam niet eens de moeite de hardnekkige druppel van zijn neus te wissen. Bij de kraamkliniek aangekomen plaatste hij zijn fiets zorgvuldig tegen een boom. Toen hij het sleuteltje uit het fietsslot wilde halen zag hij dat zijn beide handschoenen nog immer op de bagagedrager lagen.
Sindsdien is hij waarlijk de man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerst: uiterlijk onbewogen, niet de geringste slingering in zijn koers, slechts een paar vergeten handschoenen op de bagagedrager als stille, maar onmiskenbare getuigen van zijn innerlijke beroering. Mijn vader had zich verraden...
