Archief: artikelen van
Zondag 20 April 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Vannacht heeft een onverlaat beide kentekenplaten van mijn rode Mazda 626 gejat. Mijn auto verkeert nu in een identiteitscrisis. Ikzelf vrees dat ik de nummerborden hooguit nog een keertje in
Opsporing Verzocht zal terugzien.
Mocht u toevallig de komende tijd een andere auto dan de mijne met dit kenteken zien rondrijden: wat mij betreft heeft u een 'license to kill'!
Zou het helpen als iedereen in Nederland dit bericht op z'n website zet?
Vrijdag 18 April 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Het aantal leukigheidjes op deze site is weer uitgebreid. Allereerst staat er onder de titel van elk stuk nu een
categorie vermeld. Dan heeft u een beetje een idee wat u te wachten staat. Een soort kijk/leeswijzer dus. Dat scheelt misschien weer klachten bij de directie, want u was immers gewaarschuwd.
Ten tweede hebben we voor de nostalgen onder u een geinig dingetje ingebouwd om terug te gaan in de tijd. Kijk onder de kop 'Opnieuw actueel' in de linkerkolom, en daar vindt u ondermeer de regel 'ga precies 1 jaar terug'. Herbeleef de stukjes op Verbal Jam, je reinste toeristische attractie zogezegd!
Let op, krijgen we straks klachten dat pasen niet precies een jaar geleden was.
Update: inmiddels ook te bereiken door op het balkje onder de kalender te klikken.
Vrijdag 18 April 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Gisteravond hebben
Xiffy en ik een upgrade gedaan naar Nucleus versie 2.0 (de prachtige software waarop dit alles draait). De rolverdeling was als volgt: Xiffy deed de upgrade en ik zeurde aan zijn hoofd. Zo vormen wij samen een prima team.
Er is echter nog één oneffenheidje: het gebruik van aanhalingstekens en apostrofjes in de reacties leidt tot ongevraagde backslashes. Dit gaat ongetwijfeld opgelost worden, maar tot die tijd kunt u zich dus beter onthouden van aanhalingstekens en apostrofjes als u wilt dat uw opmerkingen er nog een beetje toonbaar uitzien.
Mijn pappenheimers kennende: jongens en meisjes, nu niet melig gaan zitten doen met voornoemde tekens in jullie reacties...
Update: De problemen zijn opgelost, u kunt weer naar believen aanhalingstekens en apostrofjes gebruiken. Met dank aan Xiffy uiteraard!
Want zoals de waard is...
Donderdag 17 April 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Elk jaar wordt in de Amsterdamse RAI de
ICT & Networking Event gehouden. Het is een beurs voor hen die in de ICT-branche actief zijn. Laat ik het maar direct zeggen: het is niks meer, u hoeft er niet heen. Verspilde tijd, zeker met dit mooie weer.
Vroeger was het veel beter. Toen nam je er tenminste nog wat van mee, zoals bekers, t-shirts, knuffelbeesten, balpennen, spelletjes, anti-stress balletjes, cd-mapjes, pepermuntjes of zelfs viskrukjes. Tegenwoordig is het maar een schamele bedoening. Geen t-shirt te bekennen, het echte lekkere knuffelbeest blijkt uitgestorven en de schamele oogst aan uitgedroogde balpennen is duidelijk nog overschot van vorig jaar. Wat een stelletje armoedzaaiers zeg! Ik zou echt niet weten waarvoor ik dáár volgend jaar nog heen zou gaan...
Nee, de ICT is niet meer wat het geweest is...
Woensdag 16 April 2003 in categorie Satire
Gisteren kreeg ik onverwacht Professor Janwillem Schrofer aan de deur. Denkt u nu niet meteen dat ik hier een beetje belangrijk zit te doen, want ik had nog nooit van deze sympathieke geleerde gehoord en ik veronderstelde aanvankelijk dat hij een Jehova-getuige was. Hij bleek echter niet van God gezonden, maar had zich aan mijn adres vervoegd in het kader van de jurering voor de Prix de Rome 2003, categorie Publieke Ruimten. Professor Janwillem Schrofer is namelijk directeur van de
Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Zo'n man laat je nu eenmaal niet in de publieke ruimte voor je gesloten deur staan.
Eerder die morgen had ik reeds een raadselachtig telefoontje gehad. Na te hebben opgenomen, was ik getuige van een auditieve rondleiding door de kathedraal van Santa Cruz. Ik kreeg het vermoeden dat iemand per abuis zijn mobiele telefoon in werking had gesteld terwijl hij in de kathedraal rondliep. Ik hoorde het verhaal van de gids enkele minuten aan, maar besloot toen op te hangen om de beller niet op kosten te jagen. Ik had namelijk niet direct paraat waar Santa Cruz ook weer lag, maar het leek me ver weg genoeg om een gepeperde telefoonrekening op te leveren.
Het verhaal gaat nog verder terug. Vorige week belde een dame bij mij aan en vroeg mij door de intercom om mijn aandacht. Ook toen was mijn primaire reflex: Jehova getuige! Maar haar eerste zin bevatte niet de woorden 'toekomst', 'leven' en 'redding', dus ik hoorde haar even aan. Zij wilde mij de volgende dag filmen in het kader van de Prix de Rome en de Publieke Ruimten. Ik geef het hier wat knullig door de bocht weer, maar onze intercom is niet zo best, dus méér kon ik er niet van maken. Sorry, professor.
Ik was de volgende dag niet aanwezig, dus de culturele conversatie door de intercom raakte in de vergetelheid. Wél lag er een dag later een grote kleurige ansichtkaart in de brievenbus. En nog wel een hele bijzondere, want hier werd gebruik gemaakt van een techniek die ik sinds mijn kindertijd vrijwel niet meer had gezien. Zo'n foto met plastic ribbeltjes, die, wanneer je hem een beetje draait, een totaal ander plaatje laat zien. Ik heb uren zitten kantelen met die kaart, heerlijk! Enerzijds een foto van mijn torenflat, anderzijds de kathedraal van Santa Cruz. Dat 'anderzijds' weet ik echter pas sinds mijn gesprek met de professor, dus dat is dan toch weer een leerzaam stukje verdieping.
Eigenlijk heb ik zonder het aanvankelijk te weten een bijzonder kunstzinnige week achter de rug. Professor Schrofer wilde van mij vernemen of ik het verband had gelegd tussen het telefoontje en de kaart, welke beide afkomstig waren van de kunstenaar in kwestie. Helaas niet, moet ik tot mijn schande bekennen. Maar ik heb een goed excuus. De artistieke signalen die naar mij zijn uitgezonden waren nu eenmaal bij voorbaat kansloos tegenover ingeprente afweermechanismen die een moderne mens nodig heeft ten overstaan van al die mobieltjes en Jehova's.
Die ellendige Jehova-colporteurs ook! Die hoor je nóóit over kunst! De Evangelieën voorzien daar niet in. Hooguit een beetje besmuikte praat over Jezus en publieke vrouwen, maar niet over Jezus en de publieke ruimte! Bij mijn weten dan, hoor... Maar door
hun kwalijke reputatie had ik dus wél bijna een belangrijke delegatie van de Rijksakademie op de overloop laten staan! En dan was de arme kunstenaar, wiens project moest worden beoordeeld, de dupe geweest!
Dus Professor Schrofer, laat die Publieke Ruimtevaarder (m/v) alstublieft maar zo'n Rome-prijsje winnen, al is het maar om mijn gevoel van schromelijk tekortschieten enigszins weg te nemen. Want het was écht een
hele leuke kaart, hij staat bij ons op de piano, hij wentelt dagelijks door mijn handen, sinds jaren heb ik mij niet meer zo'n onbevangen
homo ludens gevoeld!
Dankzij de kunst is mijn smoezelige torenflat ineens een heuse kathedraal!
Woensdag 16 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Gisteren kreeg ik onverwacht Professor Janwillem Schrofer aan de deur. Denkt u nu niet meteen dat ik hier een beetje belangrijk zit te doen, want ik had nog nooit van deze sympathieke geleerde gehoord en ik veronderstelde aanvankelijk dat hij een Jehova-getuige was. Hij bleek echter niet van God gezonden, maar had zich aan mijn adres vervoegd in het kader van de jurering voor de Prix de Rome 2003, categorie Publieke Ruimten. Professor Janwillem Schrofer is namelijk directeur van de
Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Zo'n man laat je nu eenmaal niet in de publieke ruimte voor je gesloten deur staan.
Eerder die morgen had ik reeds een raadselachtig telefoontje gehad. Na te hebben opgenomen, was ik getuige van een auditieve rondleiding door de kathedraal van Santa Cruz. Ik kreeg het vermoeden dat iemand per abuis zijn mobiele telefoon in werking had gesteld terwijl hij in de kathedraal rondliep. Ik hoorde het verhaal van de gids enkele minuten aan, maar besloot toen op te hangen om de beller niet op kosten te jagen. Ik had namelijk niet direct paraat waar Santa Cruz ook weer lag, maar het leek me ver weg genoeg om een gepeperde telefoonrekening op te leveren.
Het verhaal gaat nog verder terug. Vorige week belde een dame bij mij aan en vroeg mij door de intercom om mijn aandacht. Ook toen was mijn primaire reflex: Jehova getuige! Maar haar eerste zin bevatte niet de woorden 'toekomst', 'leven' en 'redding', dus ik hoorde haar even aan. Zij wilde mij de volgende dag filmen in het kader van de Prix de Rome en de Publieke Ruimten. Ik geef het hier wat knullig door de bocht weer, maar onze intercom is niet zo best, dus méér kon ik er niet van maken. Sorry, professor.
Ik was de volgende dag niet aanwezig, dus de culturele conversatie door de intercom raakte in de vergetelheid. Wél lag er een dag later een grote kleurige ansichtkaart in de brievenbus. En nog wel een hele bijzondere, want hier werd gebruik gemaakt van een techniek die ik sinds mijn kindertijd vrijwel niet meer had gezien. Zo'n foto met plastic ribbeltjes, die, wanneer je hem een beetje draait, een totaal ander plaatje laat zien. Ik heb uren zitten kantelen met die kaart, heerlijk! Enerzijds een foto van mijn torenflat, anderzijds de kathedraal van Santa Cruz. Dat 'anderzijds' weet ik echter pas sinds mijn gesprek met de professor, dus dat is dan toch weer een leerzaam stukje verdieping.
Eigenlijk heb ik zonder het aanvankelijk te weten een bijzonder kunstzinnige week achter de rug. Professor Schrofer wilde van mij vernemen of ik het verband had gelegd tussen het telefoontje en de kaart, welke beide afkomstig waren van de kunstenaar in kwestie. Helaas niet, moet ik tot mijn schande bekennen. Maar ik heb een goed excuus. De artistieke signalen die naar mij zijn uitgezonden waren nu eenmaal bij voorbaat kansloos tegenover ingeprente afweermechanismen die een moderne mens nodig heeft ten overstaan van al die mobieltjes en Jehova's.
Die ellendige Jehova-colporteurs ook! Die hoor je nóóit over kunst! De Evangelieën voorzien daar niet in. Hooguit een beetje besmuikte praat over Jezus en publieke vrouwen, maar niet over Jezus en de publieke ruimte! Bij mijn weten dan, hoor... Maar door
hun kwalijke reputatie had ik dus wél bijna een belangrijke delegatie van de Rijksakademie op de overloop laten staan! En dan was de arme kunstenaar, wiens project moest worden beoordeeld, de dupe geweest!
Dus Professor Schrofer, laat die Publieke Ruimtevaarder (m/v) alstublieft maar zo'n Rome-prijsje winnen, al is het maar om mijn gevoel van schromelijk tekortschieten enigszins weg te nemen. Want het was écht een
hele leuke kaart, hij staat bij ons op de piano, hij wentelt dagelijks door mijn handen, sinds jaren heb ik mij niet meer zo'n onbevangen
homo ludens gevoeld!
Dankzij de kunst is mijn smoezelige torenflat ineens een heuse kathedraal!
Dinsdag 15 April 2003 in categorie Opinie
Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn, is vandaag veroordeeld tot 18 jaar cel. Er was levenslang geëist. Zij die Fortuyn als hun nieuwe heiland zagen, reageerden uiterst gefrustreerd en boos op het vonnis. "Wanneer Volkert vrijkomt zullen wij hem weten te vinden!", zo lieten zij publiekelijk en bij herhaling weten.
Het is verbijsterend te zien hoe deze mensen hun ziel en zaligheid met Pim lijken te hebben verbonden.
Maar er is hoop voor hen, zo leert ons deze periode rond Pasen: wanneer Pim Fortuyn werkelijk de heiland is die mensen van hem maken, keert hij zonder twijfel ééns weer terug op aarde.
Tot die tijd moeten wij ons behelpen met de woorden van de huidige Heiland: "Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen."
(Lucas 23:34).
Ook wel een iets sterkere tekst overigens...
