Zaterdag 13 Maart 2004 in categorie Politiek & Maatschappij
Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid
Aart Jan de Geus is blij en trots. Er is binnen het kabinet overeenstemming over een nieuwe en
soberder WAO per 2006. Al het mogelijke eufemistisch taalgebruik wordt uit de kast getrokken om de harde gevolgen van zijn plannen toe te dekken of te bagatelliseren. Deze minister verkeert in een welbewuste ontkenningsfase. “You're in denial,” zoals de psychiater in de IBM-reclame zegt.
Lees verder...
Zaterdag 13 Maart 2004 in categorie Klein Proza
Met zijn allen waren we op deze winterdag voor de laatste maal in het huis van een vriend. Wij, met wie hij altijd speelde. Opnieuw voerden we onze gesprekken, hingen we lui in zijn stoelen, dronken we zijn bier op, hieven in zijn naam het glas en vervolgens nòg een aantal keren, rookten sommigen van ons zijn resterende sigaren. Toch niet helemaal zonder hem. Waar staat zijn asbak trouwens?
We draaiden zijn muziek, die deels ook de onze was maar voornamelijk ook niet. De lam geworden schakelaar van de dure grammofoon zat gefixeerd met een wigje dat oorspronkelijk een tandenstoker was. Zo te zien.
Dwalend en drentelend gingen we langs zijn kasten met boeken en muziek, de armen over elkaar, regelmatig één hand peinzend aan de kin. We zagen dat hij van dingen hield waarvan we niet wisten dat ze hem ooit boeiden. Alle afleveringen van The X-files. Op video en ook nog eens op DVD.
Hij verzamelde werkelijk ieder nummer van Fischer-Z en John Watts. Hij had en wist alles van Gene Clark, tot zelfs het allerslechtste. Over Gene had hij nog op de radio verteld, destijds, toen de man was overleden.
Vreemd hoe nutteloos en verloren de alledaagse voorwerpen er uit kunnen gaan zien. Onaangeraakte pennen in een bakje. Een dure computer: een waardeloos ding. Een fruitloze fruitmand van vergroezeld riet op de ronde eettafel. Met daarin alleen wat paperclips, een puntloos potlood en een voorzetzonnebril of hoe je zoiets noemt.
Stapeltjes papieren die nog maar één keer gelezen hoeven worden, voor de triage: kunnen ze weg of niet? Het middelste stapeltje wilde eigenlijk geen stapeltje zijn, omdat het papier te weerbarstig gekreukt of gevouwen was. De blaadjes werden daarom onderdrukt door een glazen asbak in de rol van presse-papier. Hé jongens, hier staat nòg een asbak, dus als…
Iemand was nog wèl de planten water blijven geven. Het waren er overigens toch maar twee, plus een verbeten cactus die zichzelf wel redde.
We verdeelden zijn foto's. Dat wil zeggen, degenen die ook de onze waren omdat we erop stonden. Meestal samen met hem. De gesprekken laaiden zodoende weer op en gingen terug in de tijd. Hoe lang kennen wij elkaar nu al?
Zijn gitaren stonden stilgevallen op hun standaard. Maar daar wisten enkelen van ons wel raad mee, na even stemmen. Mi-mi-mi-mi, zong hij er altijd gekscherend tussendoor als we samen daarmee bezig waren. Ook nu deden wij dat onmiddellijk na. Vervolgens zongen wij uit volle borst het eerste lied dat ons inviel, zo luid dat wij zijn stem niet zouden missen. Vergeefs natuurlijk. De buren zullen wel gedacht hebben.
De kilte van het huis deed zich voelen. De centrale verwarming was nooit meer aan geweest. We liepen nog eens rond, we keken nog eens om ons heen, een registrerende blik, om alles goed in onze toekomstige herinnering op te nemen. We zochten onze jassen op om eindelijk maar weg te gaan. Ze hingen her en der, de kapstok was nog vol geweest. We hadden ze niet op dat bed gelegd.
verschenen in nieuwsbrief nr 148 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 25
Vrijdag 12 Maart 2004 in categorie Media
Het voorval rondom fotograaf Thomas Schlijper waarover ik maandag berichtte is inmiddels door nieuwslogger Tonie van Ringelestijn tot een echte Netkwestie gemaakt. Op enigszins verwijtende toon schrijft hij dat een aantal weblogs, waaronder Verbal Jam, de email van Thomas Schlijper 'letterlijk overnamen' en dat het dus voor de fotograaf een prima manier was om 'aandacht te krijgen'. Die laatste formulering vind ik nu net een beetje te suggestief.
Lees verder...
Donderdag 11 Maart 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Een man heeft een
pony verkracht en is daarbij betrapt. Dat krijg je nu van dat speelgoed als '
My little Pony'. Ook de electronikafabrikanten gaan niet vrijuit. Het is een kleine stap van '
My first Sony' naar '
My first Pony'. Leverancier (je gelooft het niet): 'Wear me out'.
Midas Dekkers vindt het allemaal prima. Hij schreef indertijd al het boek 'Bestialiteiten'. Toch eens uitzoeken wat die man allemaal in z'n vrije tijd doet...
De Tweede Kamer is tegen de verwachting in niet enthousiast
[met dank aan c/koen voor de Midas-link.]
Woensdag 10 Maart 2004 in categorie Paranoia
Vorige week of daaromtrent zag ik onze minister Donner bij Nova op bezoek. Hij zou zijn visie gaan geven op gevangenisdirecteuren die het waagden kritiek te hebben. In afwachting van zijn beurt zat hij in het schemerduister aan de tafel: het bovenlichaam in een volmaakt rechte hoek met de stoelzitting, de armen in ruststand symmetrisch op het tafelblad, het gelaat uitdrukkingsloos, de blik op oneindig tot hem wat gevraagd zou worden.
Sindsdien pijnigde ik mijn hersens aan wie deze man mij toch deed denken. Vandaag wist ik het: aan Data! U weet wel, de androïde uit Startrek Next Generation! Herinnert u zich Data nog? Om uw geheugen wat op te frissen:
Final Rank: Lieutenant Commander
Last assignment: Second Officer/Science Officer, U.S.S. Enterprise NCC-1701-E (was promoted to First Officer, but died prior to position taking effect)
Full Name: Data
Date of birth: Permanently re-activated Feb. 2, 2338 (initial activation unknown)
Place of birth: Omicron Theta science colony
Parents: Created by Dr. Noonien Soong and Dr. Juliana O'Donnell Soong Tainer
Education: Starfleet Academy, 2341-45
Marital status: Single
Children: One, deceased
Quarters: Formerly, Enterprise-D: Deck 2/Room 3653
Date of death: 2379
Place of death: Destroyed with Reman ship Scimitar in line of duty
Service Awards: Starfleet Command Decoration for Valor; Starfleet Command Decoration for Gallantry; Medal of Honor, with Clusters; Legion of Honor; The Starcross
Ziet u het? Diezelfde starheid! Diezelfde wezenloze blik! Geen emotie-chip! Geen twijfel mogelijk, Piet-Hein Donner is een androïde, een mensachtige robot! En volgens mij Balkenende óók! Wij worden geregeerd door androïden! En nog wel een stuk kwaadaardiger dan de goedmoedige Data. Ik wil hier weg! Beam me up Scotty!
Ook mijn huisarts was er niet gerust op.
Maandag 08 Maart 2004 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Ik ontving vandaag het volgende bericht:
“Afgelopen donderdagavond om 23 uur hebben drie mannen gepoogd fotojournalist
Thomas Schlijper te intimideren door aan zijn deur aan te bellen met bivakmutsen op en camera in de aanslag. Ze hebben foto's gemaakt van zijn huis en van de huisgenoot die de deur opende en zeiden naar Schlijper op zoek te zijn. De politie was zeer snel ter plaatse en wist het drietal in de buurt aan te houden. Het gaat om: Clinton A. (Landelijk Coördinator
Jonge Fortuynisten, Utrecht) Maarten van G. (Jonge Fortuynist en kameraad van A., Hilversum) Alwin K. (NNP/NieuwRechts-activist, in het verleden veroordeeld wegens uitspraken op Stormfront, Zaanstad).”
Sommige lieden in dit land moeten zo te zien toch echt professionele geestelijke bijstand gaan zoeken. Al die moeite en tijd die deze jongens erin steken om een fotograaf die hen politiek niet aanstaat schrik aan te jagen! Want zoiets kost je toch een hele avond. Om nog maar niet te spreken van alle voorbereidingen: bivakmutsen breien, wegwerpcameraatje kopen bij Het Kruidvat, helemaal met de trein naar Amsterdam komen vanuit Utrecht, Hilversum en Zaandam, verzamelen bij een niet nader te noemen haringkar, uitzoeken welke tram of bus naar het huis van Schlijper gaat (codenaam 'Kiekje'), aan de conducteur vragen te waarschuwen wanneer ze eruit moeten... Ga er maar aanstaan!
Ja, dit zou Pim beslist allemaal zo gewild hebben!
Update 27-03-2004: Op
Jelmers Infostek staat inmiddels een foto zonder bivakmuts van twee van de drie heren. Dan weet u bij gelegenheid wie u precies aan de deur heeft.
Zondag 07 Maart 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
De laatste tijd word ik behoorlijk moe van dit land. Er hadden zoveel incidenten plaats dat het gewoon niet meer bij te benen was. Menig columnist zal tot wanhoop zijn gedreven. De ene politieke stommiteit struikelde over de andere, de schandalen marcheerden langs in rotten van vier. Ik kreeg het er benauwd van.
Het Pentagon gaf mij een poosje geleden nog enige hoop door te
voorspellen dat Nederland al in 2007 onder water zou lopen. Met name Den Haag werd genoemd als de stad die ijlings ontruimd zou moeten worden. Juist dit laatste vond ik goed nieuws. Eindelijk zou deze politieke Augiasstal eens flink worden uitgespoeld!
Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Aart Jan de Geus is blij en trots. Er is binnen het kabinet overeenstemming over een nieuwe en soberder WAO per 2006. Al het mogelijke eufemistisch taalgebruik wordt uit de kast getrokken om de harde gevolgen van zijn plannen toe te dekken of te bagatelliseren. Deze minister verkeert in een welbewuste ontkenningsfase. “You're in denial,” zoals de psychiater in de IBM-reclame zegt.
