Zaterdag 06 Maart 2004 in categorie Klein Proza
Ik heb geen verstand van vogels. Ik kan zelfs maar met moeite het woord ornitholoog spellen en dan moet ik het nog drie keer nakijken ook. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat behalve meneer de Uil 's nachts alle vogels netjes gingen slapen. In mijn beleving waren onze gevleugelde vriendjes altijd weer blij wanneer zij volkomen uitgeteld na een dag fluiten en fladderen de thuistak of het nest mochten opzoeken voor een welverdiende nachtrust. De volgende morgen moesten zij immers weer vroeg uit de veren?
Zelfs de reigers, die toch feitelijk de hele dag niets anders doen dan een beetje wezenloos aan de slootkant staan, zag ik na zonsondergang met vermoeide wiekslag en krassende kreten één voor één weer de volkomen uitgewoonde kolonie opzoeken.
Kortom, als stadsmens wist ik eigenlijk niet beter dan dat vogels ons 's nachts niet lastig hoorden te vallen met hun getjilp, gepiep, gesnater, gekras of gekwaak.
Lees verder...
Woensdag 03 Maart 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Valt het u ook op dat je kiespijn altijd in de Krokusvakantie krijgt? Of in een willekeurige andere vakantie, zolang het maar ongelukkig uitkomt? Valt het u verder op dat de tandarts tijdens de Krokusvakantie onafwendbaar toevallig op vakantie is? Dat klinkt wel logisch, maar dat is het natuurlijk niet! De Krokusvakantie is namelijk een schóólvakantie, geen tandartsvakantie.
Maar mijn tandarts trekt zich daar allemaal niets van aan. Hij kan zich blijkbaar permitteren altijd tegelijk met zijn kinderen vakantie te hebben. Heel vermoeiend lijkt me dat voor een kind. Maar goed, net als ik kiespijn heb is hij de hort op. Hij is wèl zo attent om een bandje op het antwoordapparaat te hebben met de tekst dat hij er op maandag en woensdag niet is. Belt u dan net als ik braaf op dinsdag? Krijgt u dan ook datzelfde bandje weer? Vast wel, want zo zijn de wetten van de klantvriendelijkheid.
Lees verder...
Dinsdag 02 Maart 2004 in categorie Elders gepubliceerd
Soms lijkt hier niets te gebeuren, maar heb ik het ondertussen erg druk met op andere plaatsen de boel onveilig maken. Vandaag verwijs ik daarom door naar
Amsterdam Centraal, alwaar u een leutig
stukje over de Stadspas kunt lezen. Ik heb hierover reeds lovende kritieken mogen ontvangen, waarvoor dank.
Daarnaast was er afgelopen weekend weer de
wekelijkse column voor het literair tijdschrift OpSpraak, waarvan u vorige afleveringen
tevens hier kunt lezen. Kortom, bij Verbal Jam hoeft u zich nooit te vervelen. Dat doe ik namelijk ook niet. Integendeel, soms is het bijna niet meer bij te benen. Ik had gewoon op wintersport moeten gaan. Maar in Friesland lag geen sneeuw.
Terpskiën, kent u dat?
Zondag 29 Februari 2004 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Vandaag moet ik de dingen doen waarvoor ik de afgelopen drie jaar net geen tijd genoeg had. Aan de andere kant krijg ik maar eens in de vier jaar de kans om op 29 februari een stukje te schrijven. Die mag ik dus niet laten lopen.
Stelt u zich overigens van de kwaliteit niet al te veel voor, want een schrikkeldag is echt zo'n restjesdag, een inhaaldag, een dag waarop we die loshangende flarden van de voorgaande jaren nog even fluks aan elkaar naaien. En nu valt hij nog op een zondag óók!
"Ja, nou én?" zult u misschien denken. Ik zal het u zeggen: met een kabinet als dit krijgen wij hiervoor ongetwijfeld straks de rekening gepresenteerd. Wij halen met deze schrikkeldag namelijk in één klap alle uren in die in de afgelopen jaren te weinig zijn berekend door onze jaartelling. Best kans dat dit uren waren waarop wij hadden moeten
werken! Maar die hebben wij niet gewerkt en nu halen we ze ook nog eens in op een vrije dag. Dat is heel slecht voor onze toch al schrikkelijk kwakkelende economie. Tevens hebben wij geen belasting afgedragen over die uren die wij hoogstwaarschijnlijk op ons werk hadden moeten zitten.
Minister Zalm zal dit schrikkelen feitelijk als spijbelen gaan beschouwen en ons een naheffing opleggen. Voor niets gaat de zon op, ja ja, dat zullen we dan nog wel eens zien, denkt hij ongetwijfeld op het moment dat u dit leest.
En over spijbelen gesproken: wie nog op school zit zou ik aanraden eens bij het
KNMI te gaan kijken hoe het precies zit met die schrikkeljaren, want daar gaan ze morgen ongetwijfeld vragen over stellen. Lees vooral ook hoe in 1582 de datum 15 oktober direct volgde op 4 oktober.
Noteer bovendien vast in uw agenda dat in het jaar 87982 een
extra schrikkeljaar wordt ingesteld om de kalender weer precies te synchroniseren met de beweging van de aarde rond de zon.
Maar voorlopig: tot over vier jaar maar weer.
Zaterdag 28 Februari 2004 in categorie Klein Proza
Lang geleden zwierven wij liftend heel Europa door. Nou ja, niet overdrijven: zo'n beetje half Europa. We hadden nauwelijks geld, maar geld was eigenlijk geen gemis. Er was genoeg vriendelijkheid, behulpzaamheid en gastvrijheid op onze weg om ons telkens weer een stuk verder te helpen. Elke avond werd het eventjes spannend of wij een slaapplaats zouden hebben. Maar we kwamen altijd wel ergens onderdak, in het uiterste geval in een jeugdherberg. Eigenlijk beschouwden we dat laatste als een kleine nederlaag. Het moest allemaal zo gratis mogelijk, want des te langer werd de vakantie. Desnoods zouden wij buiten slapen, dachten we stoer. Gewoon langs de weg of achter een heg op een grasveld. Dat konden we rustig doen, ongeacht de weersomstandigheden. Wij hadden namelijk échte legerslaapzakken!
We hadden de slaapzakken nog nooit hoeven gebruiken, maar het gaf een veilig gevoel er altijd op te kunnen terugvallen. Als de nood aan de man kwam konden wij de elementen trotseren met deze stukken hoogwaardige overlevingsuitrusting. Ongetwijfeld hadden zij hun waarde al bewezen in menige barre situatie.
Ik kreeg ze van een oom van mij, die ze uit het leger had overgehouden. Dat stond garant voor kwaliteit. Ze konden naar de toenmalige maatstaven klein worden opgerold. Je lag erin als een mummie, je kroop erin weg tot alleen je ogen nog zichtbaar waren. Een knusse, warme cocon die de vijandige wereld buitensloot.
Wij waren al bijna weer thuis toen wij onze echte legerslaapzakken voor het eerst nodig hadden. Laat in de avond belandden wij ergens in Noord-Frankrijk. Wij moesten onze toevlucht nemen tot een jeugdherberg. Die zag er echter verdacht donker uit. Op ons herhaaldelijk aanbellen stak er na een tijdje een geërgerd hoofd uit een bovenraam. La mère had haar krulspelden reeds in voor de nacht en snauwde ons toe dat de boel 'fermé' en dus onverbiddelijk gesloten was.
Na enig rondzwerven in het pikkedonker vonden wij een gazonnetje achter een bedrijfsgebouw. Wij ontrolden onze slaapzakken en snoerden onszelf behaaglijk in.
Om een uur of vier in de ochtend werden wij wakker van de kou. Het was een verlammend vochtige kou, die ons van onder tot boven door de botten trok. Wij stelden huiverend vast dat wij het nog nooit zo koud hadden gehad. De kille mist drong genadeloos door elke porie van onze echte legerslaapzakken.
Wij waren dienstweigeraars geweest. Anders hadden wij natuurlijk allang uit ervaring geweten dat die echte legerslaapzakken van ons gewoon je reinste rotzooi waren, een dunne paardendeken met een stuk zeildoek eromheen. Hadden wij dáárvoor nu die dingen half Europa doorgezeuld? Nou ja, niet overdrijven: in elk geval een kwart... Wij vloekten en tierden om een beetje warm te worden. Onze minachting voor het leger was groter dan ooit. Ja, dat je oorlog voert is tot daar aan toe, maar zorg dan in elk geval dat die spullen een beetje in orde zijn! In het bijzonder de slaapzakken! Nu zijn zelfs twee vredelievende burgers daar achteraf nog een keertje de dupe van geworden!
verschenen in nieuwsbrief nr 146 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 23
Woensdag 25 Februari 2004 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Eén van de meest vreselijke uitvindingen die de mens ooit heeft gedaan is het formulier. Van formulieren kan ik nachten wakker liggen. Een formulier wil altijd ingevuld worden en ik heb er nooit zin in. Een formulier wil ook altijd allerlei zaken van mij weten die ik zèlf niet eens weet. Dingen die ik dus moet gaan opzoeken, nakijken, navragen, uitrekenen. Tijdens het invullen ligt er daardoor tevens een gigantische berg andere administratie omheen. En die moet ik later weer opruimen. Maar meestal ben ik inmiddels dusdanig murw dat ik de boel maar even de boel laat. Nog weken later slingeren de gevolgen van dat invullen rond. Ze worden bedankt!
Lees verder...
Dinsdag 24 Februari 2004 in categorie Altijd handig
Een aardigheidje:
!++0,101,Wat vindt u hier nou van?,het is me wat,vraag dat maar aan een ander,niets,geen noemenswaardige mening..++!
