Archief: artikelen van
Dinsdag 22 Maart 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Heel, héél lang geleden, jongens en meisjes, was er eens een radioprogramma. Als ik mij goed herinner werd het uitgezonden aan het begin van de middag, waarschijnlijk rond een uur of twee. Toch al geen tijd waarop je bioritme op z'n best is.
De naam luidde: 'Onder de Groene Linde'. Het is reeds lang uit de ether verdwenen en de goden zijn hiervoor geloofd en geprezen. Want wat zich allemaal onder die groene linde voltrok tart elke beschrijving.
Lees verder...
Maandag 21 Februari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Voor schrijver en dichter Remco Campert is het leven even wat minder 'vurrukulluk'. Op zijn oude dag moet hij er nog achter komen dat zijn vader Jan Campert geen verzetsheld was, maar kennelijk een verrader. Hij kan niet anders dan het gelaten accepteren en er hopelijk niet al te zeer onder lijden. Want werkelijk een vader is Jan Campert voor Remco nooit geweest. Hij was alweer vertrokken naar de volgende vrouw toen z'n zoon drie was.
In een interview met de Groene Amsterdammer in 1998 vertelt Remco Campert dat de omstandigheid dat hij de zoon was van Jan Campert hem lang heeft achtervolgd: En dat terwijl ik geen enkele band met hem had. Ik kende hem nauwelijks. Maar van de buitenwereld moest ik een band met hebben. Ik moest trots op mijn vader zijn, niet van mijn moeder, maar van iedereen daaromheen.' Zelfs van de koningin. Toen koningin Wilhelmina uitgeverij De Bezige Bij vlak na de oorlog met een bezoek vereerde en de piepjonge auteur Remco Campert in een net pak haar een handje mocht geven, vroeg zij of hij in de voetsporen van zijn vader zou treden. 'Nou majesteit, liever niet'.
Lees verder...
Vrijdag 18 Februari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
De Rotterdamse deelgemeente Charlois (spreek uit: sjaarloos) wil de
hoofddoekjes voor baliemedewerksters verbieden. Ze brengen namelijk 'de vereiste onafhankelijkheid en neutraliteit van de overheid' in gevaar, heeft men bedacht.
Zo blijkt maar weer dat er in Rotterdam weliswaar voortvarend en hard wordt gewerkt, maar dat je voor het broodnodige stukje creativiteit in Amsterdam moet zijn.
Hier te Amsterdam doen wij het aldus: wij plaatsen de moslima met hoofddoek zittend op een laag krukje achter de balie. Zij is hierdoor niet zichtbaar voor het publiek, brengt de vereiste onafhankelijkheid en neutraliteit niet in gevaar en niemand neemt er aanstoot aan. Vervolgens worden haar vanuit het rijke Nederlandse cultuurgoed twee poppenkastpoppen verstrekt, te weten Jan Klaassen en Katrijn.
Wanneer een cliënt aan de balie verschijnt, steekt de moslima haar hand met daarop Katrijn boven de balie uit, zet een mal stemmetje op en handelt de zaken af. Indien de cliënt agressief wordt of anderzins moeilijk doet heeft zij de optie om Jan Klaassen erbij te halen. Mocht het écht linke soep worden kan zij altijd nog de rest van het wachtend en geboeid toekijkend publiek betrekken in het conflict. Net als vroeger bij de poppenkast op de Dam.
"En kindertjes, vinden jullie dat deze meneer op z'n pasfoto lijkt? Nee, hè?"
"Neeeeee!" kraait dan het volk in koor.
Een saillant detail vergeet ik nog te vermelden. Wat draagt Katrijn daar, kindertjes? Ja, een hoofddoek, hè? En heeft iemand daar in onze vaderlandse historie daar wel eens problemen over gemaakt? Of een motie tegen aangenomen? Nee, hè?
Kortom, iedereen tevreden!
Zondag 13 Februari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Ik heb niets tegen een gezellig potje sport in de media. Maar men kan geen maat houden. Wat dat betreft was ik ergens wel blij te vernemen dat die hele handel van Studio Sport gaat verhuizen naar Talpa. Jammer genoeg gaan de mannetjes van de radio niet mee met John de Mol.
Want het ergst is sport op de radio. Ik begrijp niet waarom er bijna geen programma heilig genoeg is om gevrijwaard te blijven van sportflitsen.
Vorige week zondag luisterde ik argeloos naar het mooie geschiedenisprogramma
OVT, kreeg ik ineens een portie schaatsen om m'n oren. Nu ben ik wel een liefhebber van schaatsen, maar als ik naar iets anders luister moeten ze opkrassen.
Een hele zenderprogrammering wordt desnoods omgegooid om de meest bespottelijke sportverrichtingen live te kunnen verslaan. Zelfs parlementaire debatten halen die status niet. Hierover heeft Jan Mulder zich afgelopen week al in de Volkskrant druk gemaakt. Nota bene een ex-topvoetballer.
Met voorsprong het vreselijkste wauwelprogramma op sportgebied is
NOS Langs de Lijn. Hele avonden worden volgezwetst met de meest triviale sportuitslagen (ik mis alleen nog het pupillenvoetbal). Verder gaat het dan nog om belangwekkende achtergronden als de aambeien van deze of gene wielrenner, de faillissementsverkoop van de kantine van FC Boerenlullenveen, het conflict over de nieuwe plooirokjes van een derde klasse korfbalclub (de mannen willen ze niet aan), het nieuwe balletje in de fluit van scheidsrechter Dick Jol, de laatste schaamhaarimplantatie van Dick Advocaat en het hardnekkige gerucht dat Pierre van Hooijdonk z'n eigen ballen niet meer kan hooghouden.
Allemaal reuze interessant, maar niet als ik net naar
OVT zit te luisteren. Wist u trouwens dat 'talpa' de Latijnse/Italiaanse naam is voor 'mol'? Ik niet, want dát hoor je nou weer niet bij Langs de Lijn...
Vrijdag 04 Februari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Onze minister van Integratie wil dat nieuwkomers in Nederland onze zeden en gewoonten op hun duimpje kennen alvorens ze hier mogen rondlopen. Ze moeten een streng examen afleggen en een film bekijken. Ter aanvulling van het lespakket zal ik hier af en toe een Nederlands verschijnsel bespreken waar je het als argeloze vreemdeling knap benauwd van kunt krijgen. Vooral wanneer je er onvoorbereid mee in aanraking komt.
Vandaag: het draaiorgel.
Lees verder...
Vrijdag 28 Januari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
De culturele elite vindt het maar niets dat
Driek van Wissen de nieuwe
Dichter des Vaderlands is geworden. Voormalig zomergastheer
Joost Zwagerman bijvoorbeeld vindt zichzelf een veel betere dichter en noemde de Groninger een 'rijmelaar in een biedermeier broek'. Weblogger
Wim de Bie zucht vertwijfeld en duikt maar weer mokkend in een bundel van Gerrit Kouwenaar. Weblogster
Hanneke Groenteman is diep teleurgesteld dat haar favoriet Elly de Waard het niet is geworden.
Zijn ze zo naïef of doen ze maar alsof? Hadden ze dan verwacht dat het grote publiek als een blok zou vallen voor een zwaargewicht als
Ilja Leonard Pfeijffer? Voor het onsamenhangend giechelende meisje
Hagar Peeters? Voor de tot de poëzie bekeerde ex-popjournaliste
Elly de Waard? Nee, zo werkt dat niet. De andere kandidaten deden waarschijnlijk vooral mee om hun eigen bundels te pluggen, maar waren feitelijk overgekwalificeerd en dus ongeschikt voor de functie van Dichter des Vaderlands. De ambtstermijn van
Gerrit Komrij heeft geleerd dat dit alleen maar tot gekunstelde brokken leidt.
Een Dichter des Vaderlands is een poëet die gelegenheidsgedichten schrijft, daartoe aangezet door de actualiteit. Hij of zij moet door het hele volk begrepen worden en niet alleen door de 'happy few'. Analyses van rijmschema's en 'wat heeft de dichter hier bedoeld' passen niet in dat plaatje.
De Dichter des Vaderlands moet kunnen rijmen en dichten zonder zijn hemd op te lichten, moet z'n verzen liefst van een puntige of komische noot voorzien. Het is soms even slikken voor het meer belezen volksdeel, maar het is niet anders.
Driek van Wissen is dus de juiste man op de juiste plaats, een echte Dichter des Vaderlands. Alleen hoop ik dat ie niet te vaak met z'n morsige kop op televisie komt, want dan moet ik weer een Rennie nemen. Qua verschijning heb ik dus eigenlijk liever
Tjitske Jansen.
Gerelateerd artikel: de deegkop van Komrij.
Opmerkelijk: literairnederland.com vindt heel eigenwijs dat Ilja Leonard Pfeijffer de nieuwe Dichter des Vaderlands is. (voor de zekerheid: de
google-cache).
Zondag 16 Januari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
De rapper Ali B won de
Popprijs 2004. Hopelijk is dit niet maatgevend voor het actuele niveau van de vaderlandse popcultuur, want dan wordt het tijd voor twee minuten stilte. Maar goed, nu we dan toch zijn ondergedompeld in de popprijsdepressie, nemen we de kans waar om aandacht besteden aan andere tenenkrommers uit de popgeschiedenis.
Waar u namelijk beslist eens langs moet gaan is het
Museum for Bad Album Covers, vooral als u van griezelen houdt. Voor iedereen die nog ergens een al of niet ondergestofte stapel oude grammofoonplaten heeft liggen is dit feest der herkenning, want er zat altijd wel een platenhoes in die vinylcollectie van u die het oog deed huiveren. Geef maar toe. Meestal van een artiest waarvan sindsdien gelukkig nooit meer iets vernomen is, hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat
een enkele superster zich qua smakeloosheid destijds ook niet onbetuigd liet.
Ga dus langs bij het museum voor de slechte platenhoezen. Zeker wanneer u een liefhebber bent van onversneden
camp is de
top tien een regelrechte aanrader!
Hiernaast afgebeelde hoes: Devastatin' Dave, the turntable slave!
Heel, héél lang geleden, jongens en meisjes, was er eens een radioprogramma. Als ik mij goed herinner werd het uitgezonden aan het begin van de middag, waarschijnlijk rond een uur of twee. Toch al geen tijd waarop je bioritme op z'n best is.
