Natrappen
Maandag 21 Februari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Voor schrijver en dichter Remco Campert is het leven even wat minder 'vurrukulluk'. Op zijn oude dag moet hij er nog achter komen dat zijn vader Jan Campert geen verzetsheld was, maar kennelijk een verrader. Hij kan niet anders dan het gelaten accepteren en er hopelijk niet al te zeer onder lijden. Want werkelijk een vader is Jan Campert voor Remco nooit geweest. Hij was alweer vertrokken naar de volgende vrouw toen z'n zoon drie was.
In een interview met de Groene Amsterdammer in 1998 vertelt Remco Campert dat de omstandigheid dat hij de zoon was van Jan Campert hem lang heeft achtervolgd: En dat terwijl ik geen enkele band met hem had. Ik kende hem nauwelijks. Maar van de buitenwereld moest ik een band met hebben. Ik moest trots op mijn vader zijn, niet van mijn moeder, maar van iedereen daaromheen.' Zelfs van de koningin. Toen koningin Wilhelmina uitgeverij De Bezige Bij vlak na de oorlog met een bezoek vereerde en de piepjonge auteur Remco Campert in een net pak haar een handje mocht geven, vroeg zij of hij in de voetsporen van zijn vader zou treden. 'Nou majesteit, liever niet'.
In 'Familie-album' (1999) en 'Over mijn vader' (2004) probeerde Remco Campert wat klaarheid te brengen in de verhouding tot zijn vader. Hij deed daarvoor onderzoek bij het Rijks Instituut voor Oorlogsdocumentatie en het Letterkundig Museum.
Dit weekend vertelde oud-verzetsman Gerrit Kleinveld in de NRC het verhaal van blokoudste Jan van Bork, waaruit bleek dat Jan Campert in Neuengamme namen van leden van de geheime kampraad aan de Duitsers verraadde. Hij werd vervolgens door zijn medegevangenen geliquideerd.
Op zo'n moment rijst bij mij altijd de vraag: had één van beide heren zoon Remco daarover al niet veel eerder eventjes kunnen inlichten? Dan had deze er eventueel voor kunnen kiezen de ontluisterende waarheid zelf bekend te maken.
De bescheiden schrijver heeft dit natrappen door de geschiedenis niet verdiend. Het ging net zo goed, zijn levensavond bracht hij tot dusver door in de koesterende warmte van nationale erkenning en waardering. Terecht. Maar in tegenstelling tot de optimistische titel van zijn verhalenbundel uit 1955 moet hij nu vaststellen: het is niet alle dagen feest.
Update Vervolg op 23 februari 2005: 'Verhalen uit het kamp'.
Aanvullend leesmateriaal:
Remco Campert reageert in zijn column in de Volkskrant (overgenomen bij Hanneke Groenteman)
achtergrondverhaal over Kleinveld en Bork (op deze site overgenomen uit NRC).
Twijfel over het verhaal van Kleinveld en Bork (Volkskrant)
| Tweet |
