Woensdag 09 Oktober 2002 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Oude heren hebben een speciaal soort humor. Het viel mij bij Claus ook op. Ik herken het van mijn vader. Natuurlijk gaat dit lang niet op voor alle oude bazen, maar je hebt van die prachtige, feitelijk leeftijdloze mannen. Ze zijn eigenlijk ook nooit bejaard te noemen. Vandaar dat ik ze maar even apart zet als 'oude heren'.
De humor van de oude heren is er een van zelfrelativering, schalks en liefst ontdeugend. Ze bespotten hun eigen zwakheden in het besef dat de beste kansen in hun leven reeds lang verkeken zijn. Ze hebben zich erbij neergelegd, maar laten via kleine baldadigheden merken dat binnen het versleten casco nog steeds een snaakse jongeling schuilt.
Ze zijn vertederend, de oude heren die, wanneer hun vrouw op hen foetert, achter haar rug gekke bekken zitten te trekken.
Met een twinkeling in de ogen, welke met de jaren alleen maar jeugdiger is geworden, sjansen ze nog stiekem een beetje met de jongedames achter de kassa. En zij glimlachen vertederd, die jongedames, voelen zich soms zelfs nog gevleid, een enkele maal tot lichtelijk blozens toe. Met de onschuld van de ouderdom durft zo'n heer wat meer, in de veilige wetenschap dat hij geen kwaad meer kan.
Het is mooi om te zien hoe charme met de jaren rijpt, als een goede volle wijn...
Niets ten nadele van oudere dames overigens...
Woensdag 09 Oktober 2002 in categorie Persoonlijke notities
Oude heren hebben een speciaal soort humor. Het viel mij bij Claus ook op. Ik herken het van mijn vader. Natuurlijk gaat dit lang niet op voor alle oude bazen, maar je hebt van die prachtige, feitelijk leeftijdloze mannen. Ze zijn eigenlijk ook nooit bejaard te noemen. Vandaar dat ik ze maar even apart zet als 'oude heren'.
De humor van de oude heren is er een van zelfrelativering, schalks en liefst ontdeugend. Ze bespotten hun eigen zwakheden in het besef dat de beste kansen in hun leven reeds lang verkeken zijn. Ze hebben zich erbij neergelegd, maar laten via kleine baldadigheden merken dat binnen het versleten casco nog steeds een snaakse jongeling schuilt.
Ze zijn vertederend, de oude heren die, wanneer hun vrouw op hen foetert, achter haar rug gekke bekken zitten te trekken.
Met een twinkeling in de ogen, welke met de jaren alleen maar jeugdiger is geworden, sjansen ze nog stiekem een beetje met de jongedames achter de kassa. En zij glimlachen vertederd, die jongedames, voelen zich soms zelfs nog gevleid, een enkele maal tot lichtelijk blozens toe. Met de onschuld van de ouderdom durft zo'n heer wat meer, in de veilige wetenschap dat hij geen kwaad meer kan.
Het is mooi om te zien hoe charme met de jaren rijpt, als een goede volle wijn...
Niets ten nadele van oudere dames overigens...
Woensdag 09 Oktober 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Technologie
Het moet toch niet gekker worden! Zojuist word ik gebeld door een computer die zegt dat ze Karin is en dat ik via 0900-1543 nu met Duitsland moet gaan bellen! Kan voor anderhalve eurocent per minuut.
Ja kom zeg! Ik ga toch niet een beetje ins Blaue hinein Deutschland anrufen??? Ze hopen zeker dat ik nu nieuwsgierig word omdat het Karin is. Na, dass kan ja heiter werden! Mooi niet dus!
Moet je tegen een computer of tegen een stem op een bandje beleefd zijn? Laat ik er maar op gokken van niet:
"Donder op Karin! Hau ab!" Ik ken helemaal geen Karin in Duitsland! Dit zijn ongewenste telefonische intimiteiten, unerwünschte telefonische Intimitäten!
Die denkt ook: Claus dood, kunnen we wel effe een potje breken!
Von sowas geh'ich immer ganz an die Decke, ja! Blöde Ziege...
Dinsdag 08 Oktober 2002 in categorie Kort en Tussendoor
Overmorgen is het zover...
Wacht maar af.
Dinsdag 08 Oktober 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
De rijksvoorlichtingsdienst is knudde. Die lui vertellen nooit waarover we
werkelijk voorgelicht willen worden. Ze geven zulke
summiere communiqués uit dat de roddelbladen de rest er wel bij
moeten verzinnen. Wanneer ik vroeger met een opstel van een dergelijke lengte bij de meester kwam, kreeg ik direct een 1 voor de moeite.
Bij de rijksvoorlichtingsdienst denken ze dat ze de privacy van het Koninklijk Huis op die manier het best beschermen. Zo werkt dat niet en zo hoort dat ook niet. Ik zal ze daarom even bijscholen. Wees niet bezorgd: ik houd het door en doorluchtig.
Luister en let op, waarde rijksvoorlichters. De Nederlanders beschouwen het Koninklijk Huis als
familie. Vandaar dat de leden van dat KH meestal ook worden aangeduid als 'de Koninklijke
Familie'.
Het is niet meer dan menselijk dat men wil weten hoe het met zijn familie gaat. Als er een familielid ziek is of dood gaat wil men dan ook precies weten hoe het er mee is en hoe dat zo is gekomen.
In de normale omgang hoeft men in de familie
niet te weten hoe het in de slaapkamer toegaat en wie, wanneer en hoe vaak het met wie doet.
Dát is dus de leidraad die jullie moeten aanhouden: de Koninklijke Familie is ónze familie, of wij of zij dat nu willen of niet. Je zit met elkaar opgescheept.
Neem nu het tragisch verscheiden van oom Claus. Iedereen hield veel van hem en de hele familie wil gewoon weten of hij zacht is heengegaan, of hij daarvoor nog bij kennis was en of hij niet al te zeer heeft geleden. Heel begrijpelijk toch?
En zo'n begrafenis. In de rest van de familie kunnen we alleen maar kiezen tussen begraven en cremeren. Wat blijkt? Oom Claus wordt
bijgezet. In een grafkelder onder een kerkvloer te Delft. Daar worden wij als overige familie buiten gehouden.
Dus: wat
is dat, bijzetten? Wat gebeurt daar dan precies? Dáár zijn
wij toch óók wel eens benieuwd naar! Wordt ome Claus dan op een bijzettafeltje gezet ofzo?
Laat die kelder maar eens van binnen zien op televisie. Want de rest van de familie wil óók wel eens bekijken of Wilhelmina er na veertig jaar nog een beetje netjes bij ligt.
Hoe kan dat eigenlijk: eerst bij
gezet worden maar er later ineens zomaar bij
liggen? Wat voltrekt zich allemaal in die kelder? Wij hebben het recht te weten hoe de vlag erbij staat. Of staat er geen vlag? En indien wel: moet die zo langzamerhand niet eens gewassen en gestreken worden?
U ziet rijksvoorlichters: vragen te over. Vragen die heel gemakkelijk te beantwoorden zijn en waarvan het heel normaal is dat mensen daar benieuwd naar zijn. Anders krijg je dat gissen, speculeren, roddelen en zelfs kwaadspreken. Want het is een psychologisch feit dat mensen het onbekende invullen met eigen fantasie. Dáár krijg je nou al die praatjes van...
O ja: is hier sprake van verrotting of verdroging?
Maandag 07 Oktober 2002 in categorie Royalty
Mag ik even mijn rouwbeklag indienen?
Prins Claus vond ik een bijzonder aangename en fascinerende man, laat ik dit voorop stellen. Ik had best eens met hem willen praten.
We krijgen nu te horen dat hij 'zo dicht bij het volk stond'. Welk volk eigenlijk? De bobo's?
Heeft ú wel eens met hem gepraat dan, gewoon bij een borreltje in de kroeg bijvoorbeeld? Hij zou het zelf waarschijnlijk best hebben gewild, maar zo werken die dingen hier toch niet. Dus kom mij niet aan met dit soort onzin.
En nu is het te laat om met hem te praten, hij is dood. Als volk moeten wij nu rouwen. Wij worden stevig in ons nek gegrepen en met onze kop ondergedompeld in de rouw. Alle media schakelen over op Clausrouw en herhalen tot vervelens toe dezelfde fragmenten.
Dat wordt nog wat straks, want er zitten er nóg twee in de wachtkamer.
Ik rouw heus om Claus. Maar mag ik zelf uitmaken hoe? Dat hoef ik niet voorgeschreven te krijgen door de media of door de Rijksvoorlichtingsdienst.
Houd mij maar op de hoogte van het belangrijke nieuws rond Claus en doe verder normaal. In de rest van de wereld gebeurt ook nog van alles. Het leven gaat door, zeggen ze toch? Dat gebeurt tenminste óók als een van onze geliefden het tijdelijke met het eeuwige verwisselt.
Wij moeten rouwen, maar er mag geen economische schade ontstaan. De beurs blijft open. De koersen worden ons gewoon voorgelezen tussen de necrologieën door.
Maar goed, Claus slaakte zijn laatste zucht van verlichting, want nu is hij eindelijk van al dat bekrompen gedoe af. Ik heb gehoord dat de Kilimanjaro tot in de hemel reikt.
Alhier nog voldoende leesvoer voor wie het óók zat is.
