Maandag 30 September 2002 in categorie Kort en Tussendoor, Loze praat
Vla is lekker als toetje, maar ook als tussendoortje. En je kunt vla op verschillende manieren serveren: in kom, schaal, beker of zelfs direct op het lichaam. Vanavond had ik stoofperenvla. En dat zette me toch aan het denken...
Dat zit zo: bij perenvla ligt de klemtoon op peren. Maar bij stóófperenvla ligt de klemtoon op stoof. Denken die stoofperen soms dat ze belangrijker zijn dan gewone peren? Daar is dan geen enkele reden toe. Zonder gestoof zijn ze bikkelhard. Ze worden nooit rijp eigenlijk. Gewone peren doen tenminste nog moeite om rijp te worden. En sappig. Stoofperen liggen maar wat passief te mummificeren. En dan willen ze ook nog de klemtoon op stóóf!
Ja, kom effe! Dat zou mooi worden, zeg! Dit gaan we even rechtzetten. Vanaf nu! Ik houd gewoon de klemtoon op de peren. Stoofpéren dus. Ere wie ere toekomt. Klinkt ook lekkerder. Proef zelf maar: stoofpéren, stoofpéren...
Volgende keer nanenvla
Maandag 30 September 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Een huishoudelijke mededeling en tevens crisis:
vechtgenote gooit uit pure frustratie allerlei computer-randapparatuur naar mijn hoofd omdat
haar eigen weblog niet meer wil
rebuilden. Tamelijk logisch overigens, als ik naar de titel van haar posting kijk.
<%image(muurvast.jpg|351|62|)%>
Afijn, ik ga nu proberen haar te kalmeren, anders moet ze mij straks nog
rebuilden. 't Is maar even dat u weet dat
haar log het niet doet.
God, wat kan die meid janken, zeg! Nou, zoet maar... (ik moet even iemands systeem gaan beheren zie ik).
ik krijg ineens wel opvallend veel aandacht
Maandag 30 September 2002 in categorie Incrowd: over webloggen, Kort en Tussendoor
Even een tussendoortje over die loglijst (ja, valt tegen, hè?). Ik vind dat wij er met z'n allen nu maar eens voor moeten pleiten dat de loglijst meerdere kolommen krijgt.
Ik wil namelijk dat Verbal Jam meer 'exposure' verdient. En zo zullen er meer mensen zijn die hun bloedig geschreven update veel te snel uit de lijst zien verdwijnen.
Die 'top-tien' kolommen kunnen wel weg, want die geven toch maar een vertekend beeld. Mee eens?
Altijd lekker, zo'n tussendoortje
Zondag 29 September 2002 in categorie Waargebeurde verzinsels
Lieve Petra,
Maak je over mij geen zorgen. Ik zit hier nog steeds prima. Ik ben er zelfs inmiddels aan gewend mij onder cameratoezicht af te trekken.
Het is hier ook lekker rustig. Behalve wanneer mijn moeder op bezoek komt. Mammie kan zo heerlijk vrijblijvend en vooral onnadenkend zitten babbelen. Maar ja, je weet hoe ze is...
Vanmiddag zei ze tegen mij: "Eigenlijk is het veel te mooi weer om binnen te zitten!"
Het zal wel zo'n ouwewijvengewoonte zijn, zulke opmerkingen, maar ze zijn niet goed voor mijn moreel.
Ze had niet eens in de gaten gehad dat ik in hongerstaking was. Twee weken geleden vraagt ze aan me: "Eet je wel goed, jongen?"
Weet je, Petra, toen knakte er iets in mij. Het is per slot van rekening toch je moeder. Dat is dus de ware reden dat ik mijn hongerstaking heb opgegeven. Maar dat blijft tussen ons. De officiële reden is dat mij een betere bezoekregeling in het vooruitzicht is gesteld.
Eigenlijk is dat ook wel een beetje waar, want ik heb bedongen dat mijn moeder nu nog maar één keer per wéék mag langskomen in plaats van elke dag. Ik had daardoor concrete aanwijzingen dat de leefomstandigheden tijdens mijn detentie zouden verbeteren.
Iedereen tevreden dus.
Nou knuffeltje van me, de kaart is vol, dus volgende keer hebben we het wel over die Willibrord.
Kusjes! Volkert.
Zondag 29 September 2002 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Ik praat u kort bij over de laatste ontwikkelingen op Verbal Jam:
- Er is een nieuw 'poll' bij Verbal Vote. Eentje die een stuk boeiender is dan de vorige.
- Een kort verhaal bij Tijdloos Lezen, getiteld: Bleekwatervrees. Te vinden bij Vertellingen. U wordt geadviseerd het af te drukken, want vanaf het scherm is dit een lange ruk. Lezers willen altijd weten of iets autobiografisch is: nee, dat is het niet.
- Rechtsbuiten bevat ook weer nieuwe bijdehandte opmerkingen.
- Gozertje vindt dat hij bijna totaal wordt genegeerd en vrijwel geen reacties krijgt. "Mooi zo," riep ik vals. Dit kostte mij een ijsje vanmiddag.
actueel: is web roman een nieuw lettertype?
Zondag 29 September 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Er schiet mij een intrigerende vraag te binnen: kan iemand met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis eigenlijk een autobiografie schrijven? Of is het dan weer een gewóne biografie?
Ja, soms dwalen je gedachten wel eens af naar een ander...
Zaterdag 28 September 2002 in categorie Vertellingen
Najaar 1957, woensdagmorgen.
Het scherpe geluid van de schoolbel had door de grauwe, smalle straat geklonken. Het jongetje Joachim voegde zich netjes in de rij eersteklassertjes die al snel na het begin van 't langgerekt signaal voor de ingang van de school was ontstaan.
De juffrouw, een oudere dame met een gemêleerd Hollands-Indisch uiterlijk, duwde van binnenuit de massieve en daardoor loodzware schooldeur open. Ze zette hem vast op een haak in de muur. Huiverend zocht zij daarna weer snel de luwte van de hal, want er stond een snijdende wind.
De toegang van de school was als een middeleeuwse vesting: zwaar, solide, haast onneembaar. Een kind van zes kreeg de deur in z'n eentje niet open. Bij onverhoopt te laat komen waren de kleineren dan ook dikwijls aangewezen op de hulp van passanten. Immers, na het vergeefse rukken aan de deurknop restte slechts het drukken op de belknop, maar die zat te hoog.
Op afstand bestuurd door de corrigerende opmerkingen van de juffrouw liep de ruim vijftig kinderen tellende klas de ouderwets betegelde gang in, de brede natuurstenen trap op. Twee aan twee in de rij hielden zij elkaar bij de want.
Aangezien hoogte en diepte van de trappen hem een zekere angst inboezemden, pakte Joachim de voor zijn kinderhandje veel te dikke houten leuning zo stevig mogelijk beet. Aan de andere zijde had hij eveneens een goed houvast, want Chris, het jongetje waarmee hij hand in hand liep, straalde tijdens de klim een geruststellende zelfverzekerdheid uit. Al tijdens de wandeling door de gang had Joachim met voorbedachten rade zijn wanten uitgetrokken. Ze bungelden als een paar extra handen uit zijn mouwen. Nu had hij beter grip op de leuning. Aan één kant betreurde hij zijn voorzorg, want Chris had blijkbaar kort tevoren iets bijzonder kleverigs gegeten. Daarbij had hij zijn wanten stomweg aangehouden. Joachim voelde plakkerige resten aan zijn linkerhand. Even overwoog hij zijn metgezel los te laten, maar zijn hoogtevrees won het van zijn afkeer. Niettemin gruwde hij van het gevoel. Het leek wel of het steeds erger ging plakken! En dan die wol! Zodra ze de bovenste trede hadden bereikt liet hij haastig en opgelucht los.
Lees verder...
