Woensdag 16 Oktober 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
Minister Bomhoff heeft zojuist zijn ontslag ingediend. Heinsbroek taait ook af. Dat zal een kabinetscrisis betekenen. Hoewel, door de egostrijd binnen de LPF is er al sinds het aantreden van dit kabinet sprake geweest van een kabinetscrisis.
Wie had het ook alweer over de puinhopen van Paars? Lijst Pim Fortuyn begraaft de Grote Leider postuum nog eens een keertje onder de eigen puinhoop, waarvan de omvang die van Paars verre in de schaduw stelt.
Lijst Puinhoop Fortuyn
Dinsdag 15 Oktober 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
[ietwat contemplatief, maar lees nou maar...]
Bij een land met een rijke scheepvaarttraditie horen nautische metaforen. Heden is Prins Claus onder Jezus' hoede uitgevaren en direct naar de kelder gegaan. Hij ging in grootse stijl. Indien u dit met droge ogen heeft aangezien loopt u grote kans dat men later bij
uw begrafenis ook geen traan zal laten. Dat is nu eenmaal het lot van een gevoelsarm mens.
U bent getuige geweest van de kracht en de noodzaak van 'het ritueel'. Daar zijn wij tegenwoordig minder sterk in, rituelen. De gemiddelde gewone burger wordt binnen een half uurtje ondergespit of in de oven geschoven. Dat is slecht voor de rouwverwerking.
De kerkelijken hebben het beter geregeld. Tijdens een uitvaartdienst wordt een ritueel opgevoerd dat het verdriet in goede banen leidt, de tranenstroom via een religieus greppeltje netjes afvoert naar de alles absorberende hoopgevendheid van het hiernamaals. Zalvende woorden stellen de nabestaanden gerust: de dode is u slechts vooruitgegaan, u zult hem weer ontmoeten in een beter oord.
Dat hebben ze goed bekeken, daar in huize Gods. Zó krijg je de mensen binnen. De taak van de kerk is een hogere macht te verbeelden en daarom wordt alles uit de kast gehaald om deze verbeelding zo imposant mogelijk gestalte te geven.
In dit kader is het kerkorgel een grote sprong voorwaarts geweest. Muziek beroert de emoties tot in elke vezel van het lichaam.
De ultieme bekeringskracht van het orgel kun je ervaren in St. Paul's Cathedral te Londen. De orgelpijpen aldaar zijn in de koepelvormige kerk quadrafonisch opgesteld, waardoor de orgelmuziek tot in het diepst van de ziel doordringt. Staande op de
'whispering gallery' word je dermate geroerd door de imposantheid van de muziek, dat de tranen vanzelf komen. De klanken overspoelen je emoties. Elk nuchter en rationeel verzet is kansloos. Dit is iets dat je nog nooit hebt gevoeld, nog nooit hebt ervaren. Het emotioneel orgasme door het orgel.
Dan realiseer je je de overtuigingskracht die het orgel in de loop der eeuwen op het gewone volk moet hebben gehad, het magnetisch machtsvertoon van God
himself, die als een Superrattenvanger van Hamelen de ongelovige het kerkportaal inlokt.
De tweede indrukwekkende verleiding is het koor. Letterlijk naar goddelijke hoogten gestuwd door de composities van Bach. Heeft u wel eens vlak naast een meerstemmig zingend koor gestaan? De allesomvattende klank lijkt direct verbonden met het binnenste van de emotie, het hart springt op als bij een eerste verliefdheid, de tonen vlinderen door uw maag en buik. De akoestiek neemt bezit van het innerlijk.
En tenslotte is daar de kracht van het woord. De
kracht van het woord bestaat alleen bij de gratie van de
gave van het woord. Ik spreek hier niet noodzakelijkerwijs over Het Woord, maar over de mens die via het woord troost, vreugde of inspiratie kan bieden. Dat is wat mij betreft dan niet het woord van dominee Terlinden, maar wél dat van Huub Oosterhuis. Hij vindt de juiste woorden, treft de juiste toon.
Et c'est le ton qui fait la musique. Waarmee ook het woord weer met muziek verbonden blijkt te zijn.
Maar goed, het kóst dan ook wel een paar centen, zo'n ritueel. Wij gewóne stervelingen zullen het straks met minder moeten doen...
In elk geval ligt Claus er nu weer netjes bij.
Dinsdag 15 Oktober 2002 in categorie Royalty
[ietwat contemplatief, maar lees nou maar...]
Bij een land met een rijke scheepvaarttraditie horen nautische metaforen. Heden is Prins Claus onder Jezus' hoede uitgevaren en direct naar de kelder gegaan. Hij ging in grootse stijl. Indien u dit met droge ogen heeft aangezien loopt u grote kans dat men later bij uw begrafenis ook geen traan zal laten. Dat is nu eenmaal het lot van een gevoelsarm mens.
U bent getuige geweest van de kracht en de noodzaak van 'het ritueel'. Daar zijn wij tegenwoordig minder sterk in, rituelen. De gemiddelde gewone burger wordt binnen een half uurtje ondergespit of in de oven geschoven. Dat is slecht voor de rouwverwerking.
De kerkelijken hebben het beter geregeld. Tijdens een uitvaartdienst wordt een ritueel opgevoerd dat het verdriet in goede banen leidt, de tranenstroom via een religieus greppeltje netjes afvoert naar de alles absorberende hoopgevendheid van het hiernamaals. Zalvende woorden stellen de nabestaanden gerust: de dode is u slechts vooruitgegaan, u zult hem weer ontmoeten in een beter oord.
Dat hebben ze goed bekeken, daar in huize Gods. Zó krijg je de mensen binnen. De taak van de kerk is een hogere macht te verbeelden en daarom wordt alles uit de kast gehaald om deze verbeelding zo imposant mogelijk gestalte te geven.
In dit kader is het kerkorgel een grote sprong voorwaarts geweest. Muziek beroert de emoties tot in elke vezel van het lichaam.
De ultieme bekeringskracht van het orgel kun je ervaren in St. Paul's Cathedral te Londen. De orgelpijpen aldaar zijn in de koepelvormige kerk quadrafonisch opgesteld, waardoor de orgelmuziek tot in het diepst van de ziel doordringt. Staande op de 'whispering gallery' word je dermate geroerd door de imposantheid van de muziek, dat de tranen vanzelf komen. De klanken overspoelen je emoties. Elk nuchter en rationeel verzet is kansloos. Dit is iets dat je nog nooit hebt gevoeld, nog nooit hebt ervaren. Het emotioneel orgasme door het orgel.
Dan realiseer je je de overtuigingskracht die het orgel in de loop der eeuwen op het gewone volk moet hebben gehad, het magnetisch machtsvertoon van God himself, die als een Superrattenvanger van Hamelen de ongelovige het kerkportaal inlokt.
De tweede indrukwekkende verleiding is het koor. Letterlijk naar goddelijke hoogten gestuwd door de composities van Bach. Heeft u wel eens vlak naast een meerstemmig zingend koor gestaan? De allesomvattende klank lijkt direct verbonden met het binnenste van de emotie, het hart springt op als bij een eerste verliefdheid, de tonen vlinderen door uw maag en buik. De akoestiek neemt bezit van het innerlijk.
En tenslotte is daar de kracht van het woord. De kracht van het woord bestaat alleen bij de gratie van de gave van het woord. Ik spreek hier niet noodzakelijkerwijs over Het Woord, maar over de mens die via het woord troost, vreugde of inspiratie kan bieden. Dat is wat mij betreft dan niet het woord van dominee Terlinden, maar wél dat van Huub Oosterhuis. Hij vindt de juiste woorden, treft de juiste toon. Et c'est le ton qui fait la musique. Waarmee ook het woord weer met muziek verbonden blijkt te zijn.
Maar goed, het kóst dan ook wel een paar centen, zo'n ritueel. Wij gewóne stervelingen zullen het straks met minder moeten doen...
In elk geval ligt Claus er nu weer netjes bij.
Dinsdag 15 Oktober 2002 in categorie Satire
Wasmiddelmaker Omo heeft 'de was' tot meetlat van de mannelijke emancipatie verheven. Dus heren:
doe de test bij Omo en kijk of u erin slaagt als prins op het witgewassen paard uit de wastunnel te komen!
Eigenlijk is de test bedoeld voor vrouwen, die vervolgens hun echtgenoot met een filmpje op hun huishoudelijk falen kunnen wijzen. Maar een gewaarschuwd man telt voor twee, hetgeen later nog handig van pas kan komen bij de verdeling van de kutklussen in huis.
Omo gaat blijkbaar een beetje op de Benetton-toer, maar dan in benepen polderstijl. Maatschappelijk onrecht verbinden aan het produkt, dát werk.
Omo kan zich daar beter verre van houden. Vrij vertaald betekent
'United Colors of Benetton' zoveel als: de doorgelopen kleuren van Benetton. Het lijkt me sterk dat Omo zich daarmee wil associëren.
De campagne
'Waarom was ik nog voor jou?' heeft u vast al in de reclameblokken voorbij zien komen.
Omo bekijkt in de test aan de hand van een zevental vragen hoe de zorgtaken bij u in huis zijn verdeeld. Want Omo staat achter u, dames! Onderzoekster Miranda Jansen heeft vastgesteld dat
de vrouw nog steeds de was doet! En dat gaat Omo eens even voor u veranderen.
Omo moet nódig wat zeggen! Dat is toch wel een grove onbeschaamdheid, een regelrechte gotspe! Echt de limit! Wie lopen er sinds het eerste STER-blok op 2 januari 1967 bij uitstek de stereotype rolpatronen te bevestigen? Wie bleven stug elke emancipatorische ontwikkeling ontkennen? Precies: de wasmiddelenfabrikanten!
Ik was al jaren met Witte Reus, dat is meer macho.
Dinsdag 15 Oktober 2002 in categorie Media
Wasmiddelmaker Omo heeft 'de was' tot meetlat van de mannelijke emancipatie verheven. Dus heren: doe de test bij Omo en kijk of u erin slaagt als prins op het witgewassen paard uit de wastunnel te komen!
Eigenlijk is de test bedoeld voor vrouwen, die vervolgens hun echtgenoot met een filmpje op hun huishoudelijk falen kunnen wijzen. Maar een gewaarschuwd man telt voor twee, hetgeen later nog handig van pas kan komen bij de verdeling van de kutklussen in huis.
Omo gaat blijkbaar een beetje op de Benetton-toer, maar dan in benepen polderstijl. Maatschappelijk onrecht verbinden aan het produkt, dát werk.
Omo kan zich daar beter verre van houden. Vrij vertaald betekent 'United Colors of Benetton' zoveel als: de doorgelopen kleuren van Benetton. Het lijkt me sterk dat Omo zich daarmee wil associëren.
De campagne 'Waarom was ik nog voor jou?' heeft u vast al in de reclameblokken voorbij zien komen.
Omo bekijkt in de test aan de hand van een zevental vragen hoe de zorgtaken bij u in huis zijn verdeeld. Want Omo staat achter u, dames! Onderzoekster Miranda Jansen heeft vastgesteld dat de vrouw nog steeds de was doet! En dat gaat Omo eens even voor u veranderen.
Omo moet nódig wat zeggen! Dat is toch wel een grove onbeschaamdheid, een regelrechte gotspe! Echt de limit! Wie lopen er sinds het eerste STER-blok op 2 januari 1967 bij uitstek de stereotype rolpatronen te bevestigen? Wie bleven stug elke emancipatorische ontwikkeling ontkennen? Precies: de wasmiddelenfabrikanten!
Ik was al jaren met Witte Reus, dat is meer macho.
Maandag 14 Oktober 2002 in categorie Altijd handig, Lijf en ledematen
Normaal zou ik hier geen enkele aandacht aan besteden. Het niveau van deze site wordt namelijk streng bewaakt. Een populair wetenschappelijk artikeltje moet echter kunnen. Door het stuk Vibratornijd van collega Sufmans kreeg ik ineens een briljant idee! Mijn brainwave zal een gat in de markt vullen, en dat is nog dubbelzinnig uitgedrukt, zoals hieronder zal blijken.
In voornoemd stuk wordt ingegaan op de klacht dat vibrators zoveel batterijen gebruiken en dat als gevolg hiervan regelmatig door de vrouw des huizes de krachtcelletjes uit de afstandsbediening worden ontvreemd.
De oplossing is even simpel als geniaal:
de opwindvibrator, om het opnieuw maar eens dubbelzinnig uit te drukken.
Uiteraard doel ik niet op ouderwetse opwindmechanismen zoals men vroeger aantrof in hippende metalen kikkertjes van Japanse makelij, die met een sleuteltje tot actie werden opgedraaid.
Nee, we pakken het eigentijds aan. De opwindvibrator kan werken volgens het principe van de door Trevor Baylis ontwikkelde Opwindradio, ook wel 'zwengelradio' genoemd. De naam 'zwengelvibrator' klinkt echter een beetje lullig, dus we houden het op 'opwindvibrator'.
Het mooie is dat de opwindvibrator, net als de radiovariant, ook eindelijk de vrouwen in ontwikkelingslanden aan hun trekken kan doen komen.
Op de meest afgelegen plekken van deze aardbol, verstoken van energie, wordt nu zelfs de eenzaamste vrouw aan haar gerief gebracht! En in de high-speed stand valt er misschien ook nog wel een vuurtje mee te maken, ongeveer zoals de indianen deden.
Over indianen gesproken: wist u dat die de oorspronkelijke uitvinders zijn van de vibrator? Zoals u weet maakten de indianen vuur door een vertikaal stokje in wat houtsnippers door middel van een touwtje in snel ronddraaiende beweging te brengen.
Maar alvorens dát werd ontdekt, zat er aanvankelijk zo'n indianenvrouwtje met een stokje en een touwtje te trachten heel ergens anders het vuurtje op te stoken. Ziet u het een beetje voor u?
Helaas: kennelijk werd de opgewekte beweging toch in een verkeerd soort energie omgezet, vandaar dat de vuur-toepassing uiteindelijk veel bekender is geworden.
Goed, terug naar het onderwerp: de opwindvibrator in moderne vorm. Lijkt het u wat, dames? Dan vraag ik namelijk patent aan. Ai, ik zie nu dat men in de middeleeuwen al zo'n ding had, blijkbaar... Maar dat zal dan toch wel het niveau van 't hippende kikkertje zijn geweest.
Ik had ook nog een vibrafoon willen uitvinden, maar die bestaat al in diverse vormen. Zowel als muziekinstrument als mobieltje. Ik begrijp nou ook ineens waarom die kleine kekke Nokiaatjes zo in trek zijn. Wat is het toch een doortrapt stelletje ondeugden daar in Finland...
Wat spookte Milton Jackson eigenlijk uit met die vibrafoon?
Maandag 14 Oktober 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Zo af en toe stuurt premier Sharon collega Arafat nog wel eens een kaartje:
Kwestie van het juiste moment kiezen...
