Vrijdag 08 November 2002 in categorie Satire
Ben ik nog helemaal vergeten in de annalen te vermelden dat er eergisteravond een grote stroomstoring was in Amsterdam! Zoals u misschien weet houd ik wel van
een beetje chaos. Niet te lang natuurlijk, maar ik vind het altijd erg opwindend wanneer onze maatschappij op een tamelijk onschuldige manier even flink ontregeld raakt. Het doet weer eens een knus beroep op je survival-instincten, terwijl je toch de veilige zekerheid hebt dat het allemaal weer goed komt. We hebben tenslotte niet voor niets noodscenario's en -aggregaten, rampenplannen, crisisteams en -bunkers. Het is echt, maar nog niet
erg echt, dus eigenlijk nét echt. Lang voordat we in paniek raken of ons zelfs maar een béétje zorgen kunnen maken gaat het licht alweer aan.
Ik had natuurlijk weer de pech dat ik in een gebied woon waar de stroom gewoon bleef stromen. Niks black-out. Alleen wat gesubsidieerde televisiezenders vielen uit. Zelfs internet deed het nog, zij het wat stroperig. Even overwoog ik dan zélf maar de stoppen eruit te draaien, maar toen hoorde ik onze burgervader al op RTL4 zeggen dat alles weer onder controle was. Toen was de lol er helemáál af.
Het duurde allemaal véél te kort. De Amsterdammers en Zaankanters kregen niet eens de tijd voor een vluggertje, dus een geboortegolf zoals lang geleden in New York zit er denk ik niet in. Zelfs geen golfje vrees ik.
Wacht eens! Hier schiet mij iets te binnen! Ik heb natuurstroom! Dát zal het zijn. Dáárom bleef bij mij het licht gewoon branden: ik heb garantie! Even opzoeken...
Inderdaad, kijk maar: "NV Nuon Groene Energie verklaart dat de hoeveelheid stroom die u gebruikt voortaan wordt opgewekt uit de schone en
onuitputtelijke bronnen zon, wind en water..."
Shit, eigen schuld dus...
Vrijdag 08 November 2002 in categorie Technologie
Herinnert u zich nog mijn vete met kabelexploitant UPC? Ik kan u melden dat deze geheel is bijgelegd! Met name dank zij Regio Oost van UPC, nog meer met name dankzij Hulpvaardige Henry.
Ik wil UPC dus graag uitgebreid complimenteren voor haar goede werken in deze. Vraag is alleen hoe ik dat enigszins parlementair kan inkleden. Botweg een veer in iemands achterste steken klinkt wat ordinair. Laat ik mijn toevlucht nemen tot het Frans, dat klinkt altijd meteen een stuk beschaafder: 'Un Plume dans le Cul' dus maar! Hoe toepasselijk, nietwaar?
Zoals gezegd: alles is geregeld, ik krijg mijn centjes terug dank zij medewerker Henry, die zich als een ware terriër in mijn 'case' heeft vastgebeten, bekwaam aangevuurd door teamcheerleader Marti. En ik wóón niet eens in regio Oost, kunt u nagaan! Waarmee maar weer is bewezen dat zelfs het grootste bedrijf staat of valt bij de inzet van de mensen op de werkvloer. Met zulk personeel kan het vanaf nu alleen maar opwaarts gaan met UPC, dit is waarlijk een kentering. Houd de aandelenkoersen dus goed in de gaten!
Ja, het was een blijde dag voor mij gisteren. UPC was zelfs zo genereus mij ook nog de gemaakte onkosten te vergoeden! Kijk, zó hoort het, dat is netjes, dat is leuk voor de mensen! Ik krijg daar altijd een warm gevoel van, wanneer je prettig wordt behandeld. Dus hulde aan Henry en milzoenen voor Marti!
Alleen zal UPC nu genoodzaakt zijn die Chello-reclame te veranderen, uw weet wel, die van "té leuk om te stoppen!" Want stiekem onder ons gezegd: uiteindelijk bleek het dus echt hártstikke leuk om te stoppen!
Niet alleen klagen, óók complimenteren!
Dat zouden méér mensen moeten doen.
Dilemmadiscussie
Woensdag 06 November 2002 in categorie Criminaliteit en recht
vervolg op noodweer (1)
Misschien bent u de discussie over in hoeverre de Albert Heijn medewerkers bij de aanhouding van een overvaller teveel geweld hebben gebruikt allang zat. Toch kunt u er maar beter even doorlezen, want voor u het weet zit u misschien straks zélf verongelijkt en mokkend in het cachot. U kunt in zo'n geval natuurlijk Prins Bernhard bellen, maar dan zult u net zien dat deze zijn verontwaardiging alweer op een andere misstand heeft gericht.
Bij geweldsdelicten ervaren burgers een onbalans tussen het risico voor de dader en het risico voor het slachtoffer. Aan justitie en politie is het geweldsmonopolie gedelegeerd. De (potentiële) slachtoffers hebben echter het gevoel dat deze instanties onvoldoende in staat zijn namens hen op te treden en voelen zich onveilig. Daarom nemen zij het recht maar weer in eigen hand, soms letterlijk in de vorm van een honkbalknuppel naast de kassa. Psychologisch is dit begrijpelijk, want wanneer je je niet verweert blijf je doorgaans zitten met posttraumatisch stress-syndroom vanwege de angst en de vernedering. Juridisch wordt dit echter niet zo best begrepen. Dilemma dus.
Op dit moment staat in de media vooral de vraag centraal: hoe ver mag je gaan in het verdedigen van lijf en goed? Het is goed dat die discussie wordt gevoerd, maar hij is te eenzijdig. Immers, hierdoor ligt de verantwoordelijkheid weer bij het slachtoffer om de juiste afweging te maken in een zeer bedreigende situatie.
Laten we de zaak daarom ook eens omkeren en de vraag stellen: dient de criminele medemens de consequenties te aanvaarden van een risicovolle en gewelddadige omstandigheid waarin hij
zich welbewust en meestal met voorbedachten rade begeeft?
Bijvoorbeeld de situatie dat hij een overval pleegt of iemand op straat berooft?
Wij moesten daar maar eens een smalle maatschappelijke discussie over voeren aan de hand van een aantal verzonnen, maar niet ondenkbare situaties. Ik ben benieuwd wat uw standpunt is. Want we gaan proberen het de officier van justitie flink moeilijk te maken. Gaat het slachtoffer wèl of niet te ver in zijn zelfbescherming?
Casus 1.
Een winkelier heeft het inmiddels bekende bord in zijn zaak:
“In geval van diefstal bellen wij eerst de ambulance en pas daarna de politie.”
De wijkagent waarschuwt hem dat dit niet kan en dat hij ook die honkbalknuppel achter de toonbank maar beter niet kan gebruiken. Gehoorzaam verwijdert de winkelier bord en knuppel. De wijkagent vertrekt tevreden en op weg naar buiten aait hij nog even die altijd zo lieve hond van de winkelier.
De wijkagent weet echter niet dat de lieve hond een afgerichte pitbull is, die iedereen die een wapen op zijn baas richt onmiddellijk naar de strot vliegt. Voor de rest is het beestje de goedheid zelve en heel prettig met kinderen.
Kort en goed, de brave middenstander wordt op een kwade klaarlichte dag in zijn winkel overvallen en krijgt daarbij een vervaarlijk slagersmes op de keel gezet. U begrijpt: dat pikt de pitbull niet en de dader wordt dermate vreselijk toegetakeld dat zijn eigen moeder voor de rest van haar leven een fobie voor hem heeft.
Aan u de vraag: dienen wij dit als normaal bedrijfsrisico voor de overvaller te beschouwen of excessieve noodweer van de winkelier?
(wordt vervolgd, meer situaties in een volgende aflevering).
Laat maar eens horen, die mening...
Dinsdag 05 November 2002 in categorie Technologie, Incrowd: over webloggen
Zo'n tip als in het vorige item schijnt in de smaak te vallen. Daarom tussen de belangrijker bedrijven door nóg maar eentje. Deze is voor mensen die zelf een weblog bijhouden. Misschien kent u hem al via Xiffy, maar voor het geval u daar nooit komt (moet u toch eens doen) herhaal ik hem hier.
Er bestaat namelijk een handige tekst-editor die rechtstreeks naar uw weblog kan publiceren: Bloggar. Gratis te downloaden van WBloggar.com. Even goed lezen op de site hoe u de instellingen voor uw eigen blogsoftware (MT, Nucleus, whatever...) moet maken, maar daarna is het een stuk prettiger schrijven dan in de soms wat simpele invoerschermpjes van de blogsoftware zelf.
Wees gerust: wij maken hier geen gewoonte van.
Maandag 04 November 2002 in categorie Kort en Tussendoor, Technologie
Na twintig jaar computergebruik ontdek ik zojuist dat je met de spatiebalk naar beneden kunt scrollen en met shift+spatie weer omhoog. Kun je nagaan wat voor belangwekkende zaken we in dit leven allemaal over het hoofd zien!
Wat heeft u nog niet ontdekt aan Verbal Jam?
Dilemmadiscussie
Zondag 03 November 2002 in categorie Criminaliteit en recht
Afgelopen week waren er twee soorten noodweer aan de orde in de media. De hevige storm die ons land teisterde en het geval van de twee AH-medewerkers die werden aangeklaagd wegens het toebrengen van neusletsel aan een overvaller. Deze had even tevoren een cassière beroofd onder bedreiging van een mes.
De vervolging van de AH-mannen leidde eveneens tot een storm, een storm van maatschappelijke en koninklijke (Prins Bernhard) verontwaardiging.
De eerste storm ging vanzelf liggen, de tweede woedt nog wel even voort.
Lees verder...
Zaterdag 02 November 2002 in categorie Verhelderende Gesprekken, Observaties & Kritische beschouwingen
Tot dusver komt de discussie over normen en waarden veelal niet verder dan stormen van woorden. Het is vooral een media-hype, krijg ik de indruk.
De meeste Nederlanders gedragen zich ongetwijfeld heel behoorlijk en beseffen donders goed de waarde van bepaalde normen. Die zijn namelijk universeel: je houdt je handen thuis, blijft van een ander z'n spullen af en je probeert vriendelijk te zijn. Samengevat op het wandtegeltje: wat gij niet wilt dat u geschiedt... enzovoort.
Succes is gegarandeerd wanneer je een ander bewust complimenteert wanneer hij of zij je prettig behandelt. Eén compliment en die ander z'n dag kan al niet meer stuk.
Ik sta bij de haringkar. Een oude baas komt aanlopen en zegt tegen de Volendammer: "Je krijgt nog geld van me. Van dat harinkie."
Hij heeft natuurlijk een half uur geleden onder het nuttigen van de haring zó uitgebreid staan ouwehoeren, dat hij daarna per ongeluk zonder betalen is weggelopen. Omstandig verontschuldigt hij zich.
De haringbaas haalt z'n schouders op en lacht: "Geeft toch niks. Ik denk die komt wel terug!"
Wie netjes terugkomt om z'n haring te betalen heeft het begrepen, van die normen en waarden. Zo simpel is dat.
Niet lullen, maar doen dus...
