ventilatorhoofd

Vrijdag 08 Augustus 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname

In het Limburgse Arcen donderdag 37,8 graden. In Friesland, waar ik was, zelfs in de schaduw boven de 30 graden. Vrijwel geen wind.

Ik schrijf het nu maar even op. Dan weet ik het tenminste straks nog. Want wanneer je een aantal jaren verder bent zit je altijd te prakkiseren: "Wanneer was dat ook weer precies, die lange hete zomer?"

De zomer van 2003 is hard op weg die van 1947 als warmste zomer van de laatste honderd jaar van zijn recordplaats te verdringen, zegt het KNMI. Ja, eh, 1947, misschien was Erwin Krol daar bij, maar ik niet! Voor mij is dit de heetste zomer aller tijden en ik dacht dat ik uit het Midden-Oosten toch wel wat gewend was. Maar daar heb je airconditioning en hier niet. Hier zit ik al weken voor een ventilator op de hoogste stand, met als gevolg een ventilatorhoofd als een divi-divi boom.



ventilatorhoofd

Majesteits-stennis (vervolg)

Donderdag 07 Augustus 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

De gemeente Wassenaar heeft het kort geding dat de NVJ aanspande tegen het fotografeerverbod rondom Villa De Eikenhorst verloren. "Een beetje knullig," schijnt prinses Máxima in een eerste reactie te hebben gezegd. Burgemeester Herman van den Muijsenberg hoeft het prinselijk paar dan ook voorlopig niet meer onder ogen te komen.
Zo zie je maar eens wat een stuk alhier, alsmede de krachtdadige actie bij Xiffy en David Rietveld voor invloed kan hebben! Weblogs blijken toch een geduchte politieke factor te worden!

Máxima heeft gelijk: het was ook heel dom aangepakt van de Wassenaarse bestuurders. Wanneer zij bijvoorbeeld slechts het gebruik van telelenzen hadden verboden was er wellicht minder commotie geweest. Ik ben in elk geval wel benieuwd of de NVJ in dat geval óók naar de rechter zou zijn gestapt.

Majesteits-stennis (vervolg) Lees verder...

de échte misdadigers

Woensdag 06 Augustus 2003 in categorie Opinie

Ik zie nu al een tijdje, net als u waarschijnlijk, die beelden uit Liberia over mijn televisiescherm bewegen. Elke keer dansen weer die jongetjes met het meest geavanceerde wapentuig door het beeld. Het jeugdig machismo spat de huiskamer in. Commentatoren en deskundigen speculeren over het aanstaande vertrek van Charles Taylor. En over wat er daarna met hem zal gebeuren. Komt hij voor een tribunaal? Want daar horen de lieden te staan die een land letterlijk en figuurlijk het graf in helpen.

Toch pakt de internationale gemeenschap dit verkeerd aan. Of althans weinig afdoende, als ik even zo onbescheiden mag zijn. Zeker, de Taylors, Milosovitchen en Mugabes in deze wereld mogen hun straf niet ontlopen. Maar waar je de deskundigen en commentatoren zelden over hoort zijn de lieden die stilletjes de speelgoedvoorziening van de jongetjes in Monrovia in handen hebben, de internationale wapenhandelaren. Als we nu eens beginnen die massaal voor de tribunalen te dagen? Dan hebben we het probleem tenminste bij de wortel te grazen!

Ik zie u al hoofdschuddend lezen. Terecht, want dat gaat niet gebeuren. Als we dit type misdadigers uit de anonimiteit sleuren en voor het internationaal strafhof brengen is de wereld te klein. Dan blijken zij voor een belangrijk deel afkomstig te zijn uit al die 'beschaafde' Westerse en Oosterse landen die nu zo minachtend neerkijken op dat 'barbaarse' Afrika.


de échte misdadigers

Ouders van nu

Dinsdag 05 Augustus 2003 in categorie Trivialiteiten

Nieuwsgierig als ik ben klik ik wel eens op een referrer, een verwijzing naar waar bezoekers van Verbal Jam daarvóór geweest zijn. Hiermee zie je dus meteen waar die andere mensen op hun beurt nieuwsgierig naar waren.
Via dit omweggetje kwam ik ineens in een heuse relatie reality soap terecht. De digitale versie van 'de vuile was buiten hangen', zeg maar...

Ouders van nu

onderhoud

Maandag 04 Augustus 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname

Ben even bezig met het stijlblaadje van deze site, dus als het meezit merkt u niks en als het tegenzit is het hier een zooitje.
onderhoud

klein bijgeloof

Zondag 03 Augustus 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Ik vraag de oude gekromde man in de witte mantel of hij bijgelovig is. Hij antwoordt dat hij niet in bijgeloof gelooft, doch uitsluitend in het ware geloof. Maar hij is nog niet van mij af. Want wat is dan het verschil tussen bijgeloof en het ware geloof?
Vermanend priemt hij een bevend vingertje in de richting van mijn borst. Het bijgeloof is des duivels en het ware geloof dat van de heilige moederkerk.
Dit vat ik nog niet helemaal, dus nu even precies doorvragen...

Een voetballer die voor de wedstrijd altijd zijn veters op een bepaalde manier strikt, is dat bijgeloof? Ja, dat is bijgeloof, want hij stelt zijn vertrouwen in de verkeerde dingen. Ik werp tegen dat verstandig gestrikte veters mij toch wel praktisch lijken bij het voetballen.
Maar goed, een voetballer dan die voor de wedstrijd een kruisje slaat, is dàt dan bijgeloof? Nee, want deze voetballer stelt zijn vertrouwen in de almachtige, hoewel de bejaarde kerkvorst moet toegeven dat het op een ietwat primitieve manier gebeurt.

Is het niet wat flauw om de mensen het 'kleine bijgeloof van alledag', zoals Freud het genoemd schijnt te hebben, te ontzeggen? Is het niet eerder zo dat het geloof een gekanaliseerde vorm van bijgeloof is?
Het kerkelijk opperhoofd raakt hierover zichtbaar geïrriteerd. Wij dienen zuiver in de leer te blijven, al is dat dikwijls een moeilijke weg. Maar de kerk zal ons daarin voorgaan, zo houdt hij mij nadrukkelijk voor. Dit is voor mij een hele geruststelling.
Ik verzoek hem dus beleefd mij voor te gaan. Ja, zeg nu zelf, zo'n gelegenheid laat je toch niet lopen? Per slot van rekening krijgt een mens niet elke dag de kans om zich op het hoogste niveau te laten gidsen langs een levenspad dat vol zondige verleidingen is.

Ik biecht hem terstond mijn bijgeloof op dat ik diverse voorwerpen bezit die in mijn huis altijd precies op dezelfde plaats moeten staan. Anders gaat het mis.
Hij wil weten wàt er dan kan misgaan. Nou, van alles, antwoord ik hem vaag. Van alles dat je op een doordeweekse dag zoal kan tegenkomen. Er kan immers genoeg fout lopen in dit leven? Ik neem dus het zekere voor het onzekere en zorg dat die spullen altijd perfect op hun plek staan.
Hij vindt het je reinste onzin. Allemaal afgoderij, nergens goed voor. Het enige échte zekere voor het onzekere is onze lieve heer, vindt hij.

Misschien heeft hij gelijk. Om hem te plezieren vertel ik dat twee kennissen van mij elke dag intensief bidden. Het bleke gezicht van Gods ambassadeur op aarde begint zowaar te stralen. Dit soort dingen hoort hij graag! Ja, zo ga ik opgetogen verder, want ze zijn net getrouwd en willen een kind adopteren! En nu bidden ze dat dit spoedig rondkomt!
Dan zal het vast lukken, verzekert hij mij. Zijn zegen hebben ze alvast! Ik bedank hem en zeg dat ze daar erg trots op zullen zijn, want die lieve Jasper en Guido zijn vrome gelovigen.
Zijne heiligheid verslikt zich bij dit laatste omstandig in een pauselijke rochel en daardoor heb ik de eerstkomende tien minuten even rustig de gelegenheid te genieten van mijn heerlijke kopje Perla-Vaticana koffie. Onderwijl babbel ik opgewekt verder over de uitwassen van het bijgeloof.

Ik ken bijvoorbeeld ook iemand die gelooft dat je geen condooms moet gebruiken, omdat dit het voorbestaan van het ware geloof zou belemmeren. Want, zo redeneert hij, het zaaien van het leven dient hand in hand te gaan met het zaaien van de dood. Zonder lijden geen gelovigen, zoiets... Heidense waanzin gewoon!
Maar ik zal het uwe eminentie nog sterker vertellen! Hij is er evenzeer van overtuigd dat de basis van een diepgaande religieuze beleving reeds bij de kinderen wordt gelegd. En wel door middel van geslachtsverkeer met minderjarigen, bij voorkeur door een gewijde priester! Als dit geen bijzonder bizarre en perverse manier van bijgeloof is, dan weet ik het niet meer!
Hoewel de vent overigens bij hoog en bij laag volhoudt dat de clerus van de heilige moederkerk hem in deze overtuiging is voorgegaan! Nu vraag ik u!

Ik kijk de benauwde kleine Johannes verwachtingsvol aan, maar de pontifex maximus is inmiddels dermate paars aangelopen dat hij met een venijnig armgebaar de audiëntie beëindigt. De arme oude man is duidelijk aan het eind van zijn latijn. Jammer, want ik had graag zijn mening nog vernomen.
Later hoor ik dat hij nog een verklaring zal doen uitgaan. Maar hetgeen ik er inmiddels al over heb gelezen valt mij eerlijk gezegd toch wat tegen. Ik had verwacht dat hij méér van ons gezellig onderonsje zou hebben opgestoken...


klein bijgeloof

klein bijgeloof

Zondag 03 Augustus 2003 in categorie Satire

Ik vraag de oude gekromde man in de witte mantel of hij bijgelovig is. Hij antwoordt dat hij niet in bijgeloof gelooft, doch uitsluitend in het ware geloof. Maar hij is nog niet van mij af. Want wat is dan het verschil tussen bijgeloof en het ware geloof?
Vermanend priemt hij een bevend vingertje in de richting van mijn borst. Het bijgeloof is des duivels en het ware geloof dat van de heilige moederkerk.
Dit vat ik nog niet helemaal, dus nu even precies doorvragen...

Een voetballer die voor de wedstrijd altijd zijn veters op een bepaalde manier strikt, is dat bijgeloof? Ja, dat is bijgeloof, want hij stelt zijn vertrouwen in de verkeerde dingen. Ik werp tegen dat verstandig gestrikte veters mij toch wel praktisch lijken bij het voetballen.
Maar goed, een voetballer dan die voor de wedstrijd een kruisje slaat, is dàt dan bijgeloof? Nee, want deze voetballer stelt zijn vertrouwen in de almachtige, hoewel de bejaarde kerkvorst moet toegeven dat het op een ietwat primitieve manier gebeurt.

Is het niet wat flauw om de mensen het 'kleine bijgeloof van alledag', zoals Freud het genoemd schijnt te hebben, te ontzeggen? Is het niet eerder zo dat het geloof een gekanaliseerde vorm van bijgeloof is?
Het kerkelijk opperhoofd raakt hierover zichtbaar geïrriteerd. Wij dienen zuiver in de leer te blijven, al is dat dikwijls een moeilijke weg. Maar de kerk zal ons daarin voorgaan, zo houdt hij mij nadrukkelijk voor. Dit is voor mij een hele geruststelling.
Ik verzoek hem dus beleefd mij voor te gaan. Ja, zeg nu zelf, zo'n gelegenheid laat je toch niet lopen? Per slot van rekening krijgt een mens niet elke dag de kans om zich op het hoogste niveau te laten gidsen langs een levenspad dat vol zondige verleidingen is.

Ik biecht hem terstond mijn bijgeloof op dat ik diverse voorwerpen bezit die in mijn huis altijd precies op dezelfde plaats moeten staan. Anders gaat het mis.
Hij wil weten wàt er dan kan misgaan. Nou, van alles, antwoord ik hem vaag. Van alles dat je op een doordeweekse dag zoal kan tegenkomen. Er kan immers genoeg fout lopen in dit leven? Ik neem dus het zekere voor het onzekere en zorg dat die spullen altijd perfect op hun plek staan.
Hij vindt het je reinste onzin. Allemaal afgoderij, nergens goed voor. Het enige échte zekere voor het onzekere is onze lieve heer, vindt hij.

Misschien heeft hij gelijk. Om hem te plezieren vertel ik dat twee kennissen van mij elke dag intensief bidden. Het bleke gezicht van Gods ambassadeur op aarde begint zowaar te stralen. Dit soort dingen hoort hij graag! Ja, zo ga ik opgetogen verder, want ze zijn net getrouwd en willen een kind adopteren! En nu bidden ze dat dit spoedig rondkomt!
Dan zal het vast lukken, verzekert hij mij. Zijn zegen hebben ze alvast! Ik bedank hem en zeg dat ze daar erg trots op zullen zijn, want die lieve Jasper en Guido zijn vrome gelovigen.
Zijne heiligheid verslikt zich bij dit laatste omstandig in een pauselijke rochel en daardoor heb ik de eerstkomende tien minuten even rustig de gelegenheid te genieten van mijn heerlijke kopje Perla-Vaticana koffie. Onderwijl babbel ik opgewekt verder over de uitwassen van het bijgeloof.

Ik ken bijvoorbeeld ook iemand die gelooft dat je geen condooms moet gebruiken, omdat dit het voorbestaan van het ware geloof zou belemmeren. Want, zo redeneert hij, het zaaien van het leven dient hand in hand te gaan met het zaaien van de dood. Zonder lijden geen gelovigen, zoiets... Heidense waanzin gewoon!
Maar ik zal het uwe eminentie nog sterker vertellen! Hij is er evenzeer van overtuigd dat de basis van een diepgaande religieuze beleving reeds bij de kinderen wordt gelegd. En wel door middel van geslachtsverkeer met minderjarigen, bij voorkeur door een gewijde priester! Als dit geen bijzonder bizarre en perverse manier van bijgeloof is, dan weet ik het niet meer!
Hoewel de vent overigens bij hoog en bij laag volhoudt dat de clerus van de heilige moederkerk hem in deze overtuiging is voorgegaan! Nu vraag ik u!

Ik kijk de benauwde kleine Johannes verwachtingsvol aan, maar de pontifex maximus is inmiddels dermate paars aangelopen dat hij met een venijnig armgebaar de audiëntie beëindigt. De arme oude man is duidelijk aan het eind van zijn latijn. Jammer, want ik had graag zijn mening nog vernomen.
Later hoor ik dat hij nog een verklaring zal doen uitgaan. Maar hetgeen ik er inmiddels al over heb gelezen valt mij eerlijk gezegd toch wat tegen. Ik had verwacht dat hij méér van ons gezellig onderonsje zou hebben opgestoken...



klein bijgeloof