kabinetsdreiging

Zaterdag 26 April 2003 in categorie Satire

Het zal ons toch niet gebeuren dat wij straks een kabinet krijgen van CDA, VVD, SGP en de Christen Unie? Ik ga het niet opzoeken, maar het zou best eens kunnen zijn dat we dan zitten opgescheept met één van de meest rechtse kabinetten uit de Nederlandse parlementaire geschiedenis. Bovendien vraag ik mij af of op die manier de scheiding tussen kerk en staat nog voldoende is gewaarborgd. Maar het ergst van al is wel, dat wij dan vier jaar lang al die prekende hoofden als fijnchristelijke screensaver op ons televisiescherm hebben.

Neem Bas van der Vlies, de bonkige voorman van de Staatkundig Gereformeerde Partij, welke eigenlijk geen politieke partij is, maar een politieke Herensociëteit. In dubbele zin, want men dient zowel de Heer als de heren der schepping. Vrouwen worden niet toegelaten tot deze club. Zijn vierkante granieten kop is Gods politieke pressiemiddel op aarde, hij is freelance prediker van het Woord en voormalig wiskundeleraar. Rechtlijniger kan het haast niet. Hij heeft vijf kinderen, waarvan het me niet zou verbazen wanneer zij allen bekend zijn bij Warchild. Je zult namelijk maar opgroeien in zo'n gezin... Ik zie al helemaal voor me hoe vader Van der Vlies met stentorstem de Bijbelse Leerstellingen over tafel bralt, de nagelborstelwenkbrauwen fronsend, de lijvige Statenbijbel om je oren rammend wanneer je het waagt onder het gebed maar even met je ogen te knipperen. Zijn woord is Gods Woord en dus bij voorbaat Wet. Dat wordt nog wat in het kabinetsberaad, want het Gereformeerde Opperwezen waag je niet te interrumperen.

Er staan ons zware tijden te wachten als een dergelijke regeringsploeg de macht krijgt. Ik krijg haast medelijden met Gerrit Zalm. Die moet straks bij elke kabinetsvergadering vooraf eerst een uur bijbellezen uitzitten. Met weemoed denkt hij terug aan dat gezellige Paars.
De bede gaat nooit meer uit de troonrede, sterker nog: de héle troonrede wordt vervangen door een bede. Als we niet uitkijken wordt straks in het zondige Nederland het Gereformeerd Recht ingevoerd, een gristelijke variant op de Sharia...


kabinetsdreiging

prix de rome

Woensdag 16 April 2003 in categorie Satire

Gisteren kreeg ik onverwacht Professor Janwillem Schrofer aan de deur. Denkt u nu niet meteen dat ik hier een beetje belangrijk zit te doen, want ik had nog nooit van deze sympathieke geleerde gehoord en ik veronderstelde aanvankelijk dat hij een Jehova-getuige was. Hij bleek echter niet van God gezonden, maar had zich aan mijn adres vervoegd in het kader van de jurering voor de Prix de Rome 2003, categorie Publieke Ruimten. Professor Janwillem Schrofer is namelijk directeur van de Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Zo'n man laat je nu eenmaal niet in de publieke ruimte voor je gesloten deur staan.

Eerder die morgen had ik reeds een raadselachtig telefoontje gehad. Na te hebben opgenomen, was ik getuige van een auditieve rondleiding door de kathedraal van Santa Cruz. Ik kreeg het vermoeden dat iemand per abuis zijn mobiele telefoon in werking had gesteld terwijl hij in de kathedraal rondliep. Ik hoorde het verhaal van de gids enkele minuten aan, maar besloot toen op te hangen om de beller niet op kosten te jagen. Ik had namelijk niet direct paraat waar Santa Cruz ook weer lag, maar het leek me ver weg genoeg om een gepeperde telefoonrekening op te leveren.

Het verhaal gaat nog verder terug. Vorige week belde een dame bij mij aan en vroeg mij door de intercom om mijn aandacht. Ook toen was mijn primaire reflex: Jehova getuige! Maar haar eerste zin bevatte niet de woorden 'toekomst', 'leven' en 'redding', dus ik hoorde haar even aan. Zij wilde mij de volgende dag filmen in het kader van de Prix de Rome en de Publieke Ruimten. Ik geef het hier wat knullig door de bocht weer, maar onze intercom is niet zo best, dus méér kon ik er niet van maken. Sorry, professor.

Ik was de volgende dag niet aanwezig, dus de culturele conversatie door de intercom raakte in de vergetelheid. Wél lag er een dag later een grote kleurige ansichtkaart in de brievenbus. En nog wel een hele bijzondere, want hier werd gebruik gemaakt van een techniek die ik sinds mijn kindertijd vrijwel niet meer had gezien. Zo'n foto met plastic ribbeltjes, die, wanneer je hem een beetje draait, een totaal ander plaatje laat zien. Ik heb uren zitten kantelen met die kaart, heerlijk! Enerzijds een foto van mijn torenflat, anderzijds de kathedraal van Santa Cruz. Dat 'anderzijds' weet ik echter pas sinds mijn gesprek met de professor, dus dat is dan toch weer een leerzaam stukje verdieping.

Eigenlijk heb ik zonder het aanvankelijk te weten een bijzonder kunstzinnige week achter de rug. Professor Schrofer wilde van mij vernemen of ik het verband had gelegd tussen het telefoontje en de kaart, welke beide afkomstig waren van de kunstenaar in kwestie. Helaas niet, moet ik tot mijn schande bekennen. Maar ik heb een goed excuus. De artistieke signalen die naar mij zijn uitgezonden waren nu eenmaal bij voorbaat kansloos tegenover ingeprente afweermechanismen die een moderne mens nodig heeft ten overstaan van al die mobieltjes en Jehova's.

Die ellendige Jehova-colporteurs ook! Die hoor je nóóit over kunst! De Evangelieën voorzien daar niet in. Hooguit een beetje besmuikte praat over Jezus en publieke vrouwen, maar niet over Jezus en de publieke ruimte! Bij mijn weten dan, hoor... Maar door hun kwalijke reputatie had ik dus wél bijna een belangrijke delegatie van de Rijksakademie op de overloop laten staan! En dan was de arme kunstenaar, wiens project moest worden beoordeeld, de dupe geweest!

Dus Professor Schrofer, laat die Publieke Ruimtevaarder (m/v) alstublieft maar zo'n Rome-prijsje winnen, al is het maar om mijn gevoel van schromelijk tekortschieten enigszins weg te nemen. Want het was écht een hele leuke kaart, hij staat bij ons op de piano, hij wentelt dagelijks door mijn handen, sinds jaren heb ik mij niet meer zo'n onbevangen homo ludens gevoeld!

prix de rome

demissionaire oen

Woensdag 19 Maart 2003 in categorie Satire

De meest in het oog springende functie die onze demissionaire minister van Buitenlandse Zaken Jakob Gijsbert de Hoop Scheffer ooit heeft bekleed, was die van 'lid beheerscommissie praktijkschool voor de veehouderij te Oenkerk'. Dat deed hij van 1987 tot 1994. En ik zeg u: dat had hij gewoon moeten blijven doen! Deze oenige man móet je gewoon niet onaangelijnd en zonder muilkorfje buiten onze grenzen laten rondlopen.

Want laten we eerlijk zijn: hij is altijd iemand van het tweede garnituur of lager geweest. De eerste keer dat hij fractievoorzitter wilde worden van het CDA legde hij het af tegen Heerma. En toen hij het uiteindelijk bij gebrek aan beter wél werd, werd hij weggepest door de partijvoorzitter.
Broeder Jakob is dus typisch zo'n tiep dat uit wanhopig verlangen naar erkenning zelfs zijn ziel aan de duivel verkoopt, in dit geval de ultra-rechtse Bush-clan. Bijkans klaarkomend op het gevoel van eindelijk Belangrijk te zijn heeft hij zich onmiddellijk slaafs achter het oorlogsstreven van de Verenigde Staten gesteld.

En nu zitten we mede door toedoen van deze demissionaire minister van Buitenlandse Zaken Jaap de Oen Keffer met een binnenlands probleem, te weten de binnen de formatie op scherp gezette contraire standpunten van CDA en PvdA rond de kwestie Irak. Deze voormalige ambassade-klerk had gewoon zijn demissionaire mond moeten houden, niet luidruchtig op zijn broodtrommeltje rossend voor de troepen moeten uitlopen!
Dan hadden Bos en Balkenende er nu gewoon de gebruikelijke vage Haagse punt aan kunnen lullen wat betreft dat Nederlandse standpunt. Iets in de trant van: zodra er een nieuwe regering is voelen wij ons pas gemachtigd in deze kwestie onze positie te bepalen. Lekker gedeisd houden zou ik zeggen. Tegen de tijd dat de formatie rond is, is die oorlog allang weer voorbij en komen wij er internationaal mooi mee weg. In dit soort situaties kun je je als klein land met slechts een halve regering beter even een onnozel gezicht opzetten. Ze missen onze mening tóch niet.

demissionaire oen

de uitdaging

Zondag 16 Maart 2003 in categorie Satire

Laat ik beginnen met te benadrukken dat dit een satirisch bedoeld stuk is, anders krijg ik straks misschien de hele Gehandicaptenraad over me heen. Ja, je moet oppassen tegenwoordig met wat je allemaal uitkraamt. Voor je het weet breng je weer een demissionair premier in verlegenheid...

"De Uitdaging voor Nederland stimuleert ontmoetingen tussen mensen met en zonder handicap of chronische ziekte," wordt er op de website van deze sympathieke actie uitgelegd. Een in het oog springend onderdeel is dat ook bekende Nederlanders een keertje een Uitdaging aangaan. Het budget voor de actie is maar zeer beperkt heb ik uit betrouwbare bron vernomen, dus is dit een slimme manier om zoveel mogelijk media-exposure te krijgen.
Maar voor de bekende Nederlanders is het natuurlijk niet écht een Uitdaging. Zo hebben wij bij RTL-Boulevard kunnen zien en bij Tussenpozen kunnen lezen hoe Neerlands 'ideale schoonzoon'-prototype Beau van Erven Dorens een keertje gezellig met Marloes naar de film ging. Ik heb zo'n stiekem vermoeden dat Beau dit onder werktijd deed en dus keurig netjes betaald kreeg voor deze Uitdaging. Maar goed, een kniesoor die daarop let.

De andere kant van de medaille is de dagelijkse omgang met gehandicapten en chronisch zieken. Dát is pas een Uitdaging! Want ze kunnen lastig zijn hoor, die gehandicapten! Vooral degenen die er niet van jongsaf mee zijn opgegroeid, degenen die er door ongeval of ziekte op latere leeftijd mee zijn geconfronteerd. Zodra ze een beetje gewend zijn aan hun nieuwe status worden ze zo eigengereid als wat! Die gasten gaan iets uitstralen van 'ik heb al genoeg ellende, dus de rest van de wereld krijgt de klere maar, ze houden maar rekening met me!'

In het revalidatiecentrum worden de patiënten aangeduid met de nogal idiote term 'revalidanten'. Nou, ik ben ze al snel 'de recalcitranten' gaan noemen. Er wordt met elektrische rolstoelen plankgas door de gangen gescheurd en je zorgt als valide voetganger maar dat je aan de kant springt, anders zit je er voor je het weet zélf in.
Ik stond eens bij het barretje wat drankjes voor een paar mensen te halen, ik draai me om teneinde met volgeladen dienblad weg te lopen, staat er zo'n rolstoel-troel in de rij achter me strak op m'n hielen te bumperkleven. Kortom, bier over de vloer en ik bijkans bij haar op schoot. En denk maar niet dat ze sorry zegt. Normaal pik je zoiets natuurlijk niet, maar ja, nú moet je je mond houden, want een rolstoelrijder uitkafferen is not done.

En dan de 'beleefde' omgangsvormen van de patiënten onderling. Hieronder een sappig dialoogje dat mijn broer, die tot voor kort in het revalidatiecentrum verbleef, optekende. De namen zijn uiteraard veranderd, mijn broer laat ik even Henk spelen...

Op mijn zaal liggen Aaltje en Joop. Joop ligt tegenover me en Aaltje van 73 ligt naast me. Joop is 52 jaar, vanaf zijn 26ste verlamd vanaf zijn nek en hij heeft echt zin in het leven. Aaltje heeft last van hallucinaties. Ze denkt dat haar bed scheef staat en wordt bang dat ze uit haar bed valt. Eergisterenavond, als voorbereiding op de nacht, had Aaltje al haar pilletjes gehad en was ze gewassen en verschoond. De zuster vertrok, maar zei: Ik kom later nog even langs.
We liggen alledrie in bed, de gordijnen tussen de bedden zijn dicht, we zien elkaar niet, maar we horen elkaar wel. De zuster was nog maar net de kamer uit of Aaltje vroeg:

- Henk, wil je even de zuster bellen?
- Hoezo Aaltje?
- Ik kan het belletje van de zuster niet vinden.
- Wat wil je haar vragen dan?
- Nou, niks, maar ik kan het belletje van de zuster niet vinden.
- Maar als je nou niks te vragen hebt, waarom wil je dan het belletje van de zuster hebben?
- Nou, ik wordt er zo onrustig van als ik het belletje van de zuster niet heb. Ach toe nou Henk, bel de zuster nou even!
- De zuster komt zo langs Aaltje en als er iets mis met je is kan je het me altijd vragen, dan zal ik voor je bellen.
- Ach Henk, bel nou even! In het ziekenhuis waren ze veel aardiger...

Joop gaat zich er ook mee bemoeien:

- Ach hou toch je bek wijf, stel je niet zo aan! Je houdt me uit m'n slaap. Je moet gewoon even wachten, want de nachtdienst komt zo.
Aaltje: - Je moet zélf je bek houden Joop. Ah, Henk, bel nou even!
- Aaltje, je moet gewoon even wachten, ik ga hier de verpleging niet over lastigvallen.
- Dan ga ik ze roepen hoor, als jij niet wilt bellen.
- Aaltje, dat is chantage, daar ga ik niet op in.
Joop: - Ja, achterlijk wijf! Niet bellen hoor Henk, dat wijf moet gewoon haar bek houden!
Aaltje: - Z U S T E R !!!!!! B R O E D E R !!!!!!!
Enzovoort, in wisselende toonaarden en op volle kracht.

Joop: - Als je zo doorgaat komen ze je straks in de doucheruimte zetten.
Aaltje: - Wat zeg je Joop?
Joop: - Als je zo doorgaat met schreeuwen zetten ze je in de doucheruimte!
Aaltje: - Wáár zetten ze me??
Joop: - Waar je je kut wast!!!
Aaltje: - Z U S T E R, B R O E D E R!!!!!!!!!!

De zuster komt binnen en spreekt Aaltje vermanend toe. Ze wordt er stil van en we hebben haar niet meer gehoord tot een uur of vier. Dan begint ze vreselijk hard uren achter elkaar in haar slaap te hoesten. Verder kan ik het goed met Aaltje vinden, het is een vrolijke vrouw...

Kijk, dát zou je nou eens moeten meemaken, beste Beau! Over een Uitdaging gesproken...

de uitdaging

fluitend naar de tandarts

Zaterdag 15 Maart 2003 in categorie Satire

Mijn tandarts heeft het in zijn rug. En dus neemt een pas afgestudeerde jongedame een deel van zijn werkzaamheden over. Dat doet zij heel goed, maar er is één nadeel: zij introduceert meteen weer allerlei nieuwe dingen. Technieken en hulpmiddelen waarvan ik dan altijd vrees dat zij een voor mij ongunstig effect op de hoogte van de rekening zullen hebben.
Nu is mijn 'echte' tandarts al een behoorlijke gadget-freak die er niet voor terugdeinst een computergestuurde freesmachine van een paar ton aan te schaffen om zelf porseleinen kronen te kunnen maken.
Ik mocht er eens getuige van zijn dat hij met een minuscuul cameraatje ongegeneerd mijn afgebroken kies ging filmen. Ik zeg: "Werk jij tegenwoordig voor AT5 ofzo? Die duwen ook altijd meteen een camera in je smoel wanneer je hulpeloos op het wegdek ligt te lijden."
De gekwetste kies verscheen op een beeldscherm en vervolgens begon mijn tandenkunstenaar doodleuk met een of ander Wacom tekentabletje een nieuwe kroon rond de restanten te Photoshoppen. In een zijkamertje startte daarna een soort automatische draaibank. Een half uurtje later wandelde ik met een nieuwe kroon in mijn mond en je reinste Kwikfit-gevoel de deur uit. Klaar terwijl u wacht.

Kortgeleden verhuisde hij naar een ander pand. Er moet dan blijkbaar onvermijdelijk een fonkelnieuw tandheelkundig interieur in. Het oude mini-Kärcher hogedrukreinigertje, dat vroeger simpel maar doeltreffend je kiezen schoonspoot, schijnt dan ineens niet meer te voldoen. Nee, dan heeft hij plots een apparaat dat met een gesloten watercircuit werkt. Geen gewoon leidingwater, maar speciáál water. Een soort 'ingestraald' Jomanda-water, voor zover ik het begrepen heb. Het is in elk geval veel sterieler en veiliger allemaal. Dat moet ik dan maar geloven, want wie weet wordt ik getild bij het leven natuurlijk. Net als bij Jomanda zelf.

Gisteren had ik kiespijn en de plaatsvervangende tandartsjongedame had gelukkig nog wel een uurtje om mijn opstandige kies even flink onderhanden te nemen. Komt ze wéér met iets nieuws aanzetten! Zoals een chirurg alles rondom de operatieplek afdekt, werd er tot mijn verbijstering ineens een lichtblauw rubberen vliesje rond de kies gespannen. Ik dacht meteen: wat een geinig beflapje! Ik verkeerde gelukkig niet in de positie om deze associatie er spontaan uit te flappen. Ik was al blij dat ik lucht kreeg met dat condoom in m'n mond.
Tja, en vervolgens is er tijdens zo'n behandeling tijd zat om voor jezelf eens een paar zaken op een rijtje te zetten. Ineens vallen de dingen op hun plaats. Want het is vast een nieuwe psychologische benadering om de patiënt af te leiden van het werkelijk leed dat hem fysiek en financieel wordt aangedaan.

Het kán toch zo langzamerhand geen toeval meer zijn dat er allerlei erotisch getinte technieken worden ingezet om je bange gedachten op een ander spoor te zetten. Ga maar na: het eerste dat je moet doen is op je rug gaan liggen, zwoel muziekje op de achtergrond, afzuigapparaatjes, krachtig spuitende Kärcher-kraantjes, spiegeltjes, cameraatjes, tissues, een soort infrarood vibrator, diverse maten raggertjes die lustig op en neer bewogen worden in je wortelkanalen en nu dus ook dat spannende stuk rubber... Wat er allemaal niet je mond ingaat... En last but not least is daar natuurlijk de tandartsjongedame zélf, die intiem met haar boezem vlak boven je gezicht hangt.

Er zat op het eind nog een beetje een ruw randje aan mijn kies, heel miniem, alleen maar met de tong te voelen. Toen zij niets kon vinden kreeg ik de neiging om te zeggen: hier, probeert u zelf maar! Nog net op tijd schoot mij te binnen dat er tegenwoordig een behoorlijk tekort is aan tandartsen, dus heb ik die opmerking maar ingeslikt. Bovendien was mijn mond behoorlijk verdoofd, dus ik had er toch niet echt van kunnen genieten...

fluitend naar de tandarts

citotoets is tof!

Dinsdag 04 Februari 2003 in categorie Satire

De Cito-toets 2003 is vandaag begonnen en gaat het jonge volkje drie dagen lang eens duchtig laten zuchten en steunen. De toets is de geïnstitutionaliseerde ('hoe spel je dat?') jaarlijkse wraak van onderwijspersoneel op ordeproblemen en pesterijen. Menig lesboer (m/v) wrijft zich dezer dagen vergenoegd in de handen. Hij kijkt al uit naar het adviesgesprek met de ouders van de lastige opdonder die hem al maandenlang slapeloze nachten van de stress heeft bezorgd.
"Tja, helaas, 't is zonde, maar meer dan een moeizaam VMBO-tje zit er niet in, vrees ik... Als Dennis nu wat ijveriger was geweest en beter had opgelet..."
En dan die verrukkelijk bleek wegtrekkende gezichten van die ouders! Die paniek in hun ogen, de wanhoop, de ontgoocheling. Daar gáát het gedroomde professoraat van Dennis!

Nog even zitten ze in de ontkenningsfase: "M-m-m-maar Dennis is toch altijd zo pienter, zo bijdehand!"
O ja, héél bijdehand! Met punaises op je stoel, met secondenlijm in de sleutelgaten, met schunnige viltstiftgrafitti op de meisjes-wc's, met de handel in illegale game-cd's. Ja, dat wordt nog wel wat met die jongen! Sneu voor 'm eigenlijk dat die dingen nou net niet getoetst zijn.

Voor de eenvoudige basispedagoog is het Cito-feest het hoogtepunt van het schooljaar. Eindelijk krijgen de ouders van dat verwende rotjong hun trekken thuis. Moet je ze nu smekend zien kijken! Heerlijk gewoon! Je zou bijna weer plezier in je werk krijgen als je ze dan timide hoort fluisteren:
"Zelf hadden we eigenlijk meer aan 't VWO gedacht..."

Dát is dan het moment dat je als leerkracht even sterk moet zijn, moet proberen om niet jankend van het hoonlachen onder je bureau te glijden, je plas moet ophouden, een professioneel pokerface moet blijven trekken.
Je laat dus een lange stilte vallen, je staart eens quasi-nadenkend uit het raam en spreekt tenslotte op meelevende, maar deskundig adviserende toon de magische, pedagogisch zorgvuldig gewogen woorden:
"Ik denk niet dat Dennis daar gelukkiger van zou worden..."

Maar goed, uw kind is natuurlijk niet zo. Uw kind liep niet als peuter al een hele supermarkt te terroriseren met z'n gedrein en gejengel. Uw kind liep niet tot op tweejarige leeftijd al tot laat in de avond familiefeestjes te verzieken met z'n aandachttrekkerij, de resten uit de glazen te drinken, de hond voor z'n ballen te trappen, bierviltjes in de cd-speler te proppen, met z'n schattige Oilily-schoentjes uw trendy lederen designbank naar god te trampolinen, de afstandsbediening van de Bang & Olufsen Beovision televisie tussen de spijlen van de verwarmingsradiator te rammen, de eikels van de antieke koekoeksklok... Ok, rustig maar.

Nee, uw kind zit nu braaf met het puntje van de tong uit de mond ijverig alle vragen goed te scoren. Dus als u solidair een beetje mee wilt zweten met uw kind, kunt u hier de Cito-toets voor ouders maken.

citotoets is tof!

staafmixen

Dinsdag 21 Januari 2003 in categorie Satire

Mijn lief schafte een staafmixer aan. Dat bleek een nuttig idee, want sindsdien wordt hier ten huize een heleboel gestaafmixed. Ongelooflijk wat zo'n ding allemaal kan! De meest heerlijke en exotische vruchtensapjes hebben mijn gestel inmiddels op de rand van een vitaminevergiftiging gebracht. Ik begrijp niet hoe ik zo lang in dit leven heb kunnen doormodderen zónder staafmixer!
Het wóórd alleen al, het heeft een bijna erotische connotatie! Om u niet op verkeerde ideeën te brengen: het valt beslist af te raden het apparaat in de buurt te brengen van enigerlei erogene zone, tenzij u 'in' bent voor echte hardcore SM. Hé, ik realiseer mij nu plots dat de afkorting voor staafmixer SM is... Dat zal dus niet toevallig zijn!

Maar voor de rest is een staafmixer een apparaat met ongekende mogelijkheden. Ik kan mij de tijd al niet meer heugen nog vast voedsel tot mij te hebben genomen. Alles wordt gemixed, geshaked, gepureerd, gehakseld, versnipperd en wat al niet meer. Ik consumeer nog louter via een rietje. Gemak dient de mens, nietwaar? Af en toe neem ik expres een kauwgompje, om in conditie te blijven voor het geval het enthousiasme dat mijn vriendin voor de staafmixer aan de dag legt op enig moment misschien verflauwt.

Dat enthousiasme van haar moet ik nú nog af en toe wat temperen. Onlangs waren wij bij Pathé Arena naar de film The Lord of the Rings 2. Verdomd, bij het weggaan had ze het ding al onder haar jas, wetende dat ons een heftige veldslag tegen de Orks te wachten stond. Ze houdt niet van langdurig filmgeweld en dacht met de staafmixer de strijd wat sneller te kunnen beslechten. Met moeite heb ik haar kunnen overtuigen dat Pathé geen trek heeft in haar Ork-paté. Ze leeft zich ook altijd zo in...

Maar het blijft oppassen! In een onbewaakt ogenblik hadden wij hier twee getuigende Mormonen aan de deur, van die Heiligen der Laatste Dagen... Ik moet zeggen, zo'n Mormonen-shake hééft toch wel wat! Best verrassend, die fijn-gristelijke zendelingensmaak...

staafmixen