Archief: artikelen van
Zondag 03 Augustus 2003 in categorie Satire
Ik vraag de oude gekromde man in de witte mantel of hij bijgelovig is. Hij antwoordt dat hij niet in bijgeloof gelooft, doch uitsluitend in het
ware geloof. Maar hij is nog niet van mij af. Want wat is dan het verschil tussen bijgeloof en het ware geloof?
Vermanend priemt hij een bevend vingertje in de richting van mijn borst. Het bijgeloof is des duivels en het ware geloof dat van de heilige moederkerk.
Dit vat ik nog niet helemaal, dus nu even precies doorvragen...
Een voetballer die voor de wedstrijd altijd zijn veters op een bepaalde manier strikt, is dat bijgeloof? Ja, dat is bijgeloof, want hij stelt zijn vertrouwen in de verkeerde dingen. Ik werp tegen dat verstandig gestrikte veters mij toch wel praktisch lijken bij het voetballen.
Maar goed, een voetballer dan die voor de wedstrijd een kruisje slaat, is dàt dan bijgeloof? Nee, want deze voetballer stelt zijn vertrouwen in de almachtige, hoewel de bejaarde kerkvorst moet toegeven dat het op een ietwat primitieve manier gebeurt.
Is het niet wat flauw om de mensen het 'kleine bijgeloof van alledag', zoals Freud het genoemd schijnt te hebben, te ontzeggen? Is het niet eerder zo dat het geloof een gekanaliseerde vorm van bijgeloof is?
Het kerkelijk opperhoofd raakt hierover zichtbaar geïrriteerd. Wij dienen zuiver in de leer te blijven, al is dat dikwijls een moeilijke weg. Maar de kerk zal ons daarin voorgaan, zo houdt hij mij nadrukkelijk voor. Dit is voor mij een hele geruststelling.
Ik verzoek hem dus beleefd mij voor te gaan. Ja, zeg nu zelf, zo'n gelegenheid laat je toch niet lopen? Per slot van rekening krijgt een mens niet elke dag de kans om zich op het hoogste niveau te laten gidsen langs een levenspad dat vol zondige verleidingen is.
Ik biecht hem terstond mijn bijgeloof op dat ik diverse voorwerpen bezit die in mijn huis altijd precies op dezelfde plaats moeten staan. Anders gaat het mis.
Hij wil weten wàt er dan kan misgaan. Nou, van alles, antwoord ik hem vaag. Van alles dat je op een doordeweekse dag zoal kan tegenkomen. Er kan immers genoeg fout lopen in dit leven? Ik neem dus het zekere voor het onzekere en zorg dat die spullen altijd perfect op hun plek staan.
Hij vindt het je reinste onzin. Allemaal afgoderij, nergens goed voor. Het enige échte zekere voor het onzekere is onze lieve heer, vindt hij.
Misschien heeft hij gelijk. Om hem te plezieren vertel ik dat twee kennissen van mij elke dag intensief bidden. Het bleke gezicht van Gods ambassadeur op aarde begint zowaar te stralen. Dit soort dingen hoort hij graag! Ja, zo ga ik opgetogen verder, want ze zijn net getrouwd en willen een kind adopteren! En nu bidden ze dat dit spoedig rondkomt!
Dan zal het vast lukken, verzekert hij mij.
Zijn zegen hebben ze alvast! Ik bedank hem en zeg dat ze daar erg trots op zullen zijn, want die lieve Jasper en Guido zijn vrome gelovigen.
Zijne heiligheid verslikt zich bij dit laatste omstandig in een pauselijke rochel en daardoor heb ik de eerstkomende tien minuten even rustig de gelegenheid te genieten van mijn heerlijke kopje Perla-Vaticana koffie. Onderwijl babbel ik opgewekt verder over de uitwassen van het bijgeloof.
Ik ken bijvoorbeeld ook iemand die gelooft dat je geen condooms moet gebruiken, omdat dit het voorbestaan van het ware geloof zou belemmeren. Want, zo redeneert hij, het zaaien van het leven dient hand in hand te gaan met het zaaien van de dood. Zonder lijden geen gelovigen, zoiets... Heidense waanzin gewoon!
Maar ik zal het uwe eminentie nog sterker vertellen! Hij is er evenzeer van overtuigd dat de basis van een diepgaande religieuze beleving reeds bij de kinderen wordt gelegd. En wel door middel van geslachtsverkeer met minderjarigen, bij voorkeur door een gewijde priester! Als dit geen bijzonder bizarre en perverse manier van bijgeloof is, dan weet ik het niet meer!
Hoewel de vent overigens bij hoog en bij laag volhoudt dat de clerus van de heilige moederkerk hem in deze overtuiging is voorgegaan! Nu vraag ik u!
Ik kijk de benauwde kleine Johannes verwachtingsvol aan, maar de pontifex maximus is inmiddels dermate paars aangelopen dat hij met een venijnig armgebaar de audiëntie beëindigt. De arme oude man is duidelijk aan het eind van zijn latijn. Jammer, want ik had graag zijn mening nog vernomen.
Later hoor ik dat hij nog een
verklaring zal doen uitgaan. Maar hetgeen ik er inmiddels al over heb
gelezen valt mij eerlijk gezegd toch wat tegen. Ik had verwacht dat hij méér van ons gezellig onderonsje zou hebben opgestoken...
Laten we het dus maar bij ons eigen alledaagse bijgeloof houden. Vertel!
Woensdag 30 Juli 2003 in categorie Satire
Midden in de huiskamer staat een damesfiets. De achterband is lek en het achterlicht doet het niet. Damesfietsen horen doorgaans niet midden in de huiskamer, dus daar kun je maar beter niet achteloos aan voorbijgaan. Elke redelijk afgerichte man weet op zo'n moment: dit is een signaal, een sommatie, een laatste waarschuwing die niet genegeerd mag worden. Kwestie van even extra alert zijn nu, van weten wat goed voor je is en hoe de prioriteiten bijgevolg gerangschikt dienen te worden.
Natuurlijk kan zij het zèlf wel, een band plakken. Maar de noodlottige combinatie van een lekke band
en een kapot achterlicht kan net even teveel zijn. Bovendien heeft zij toevallig zojuist haar nagels gelakt en dat zijn van die voldongen feiten die een man dient te respecteren, waar hij begrip voor moet hebben. Gelakte nagels en het repareren van een vijandig en vervuild stuk roest op wielen gaan nu eenmaal niet samen.
Hij zou nog even kunnen overwegen zelf óók zijn nagels te lakken, om zich eveneens te kunnen beroepen op overmacht. Maar dat zou hem, net als de meeste mannen, meer tijd aan uitleg vergen dan even die fiets onderhanden nemen. In arren moede scharrelt hij dus maar wat fietsgereedschap bij elkaar, hij aanvaardt zijn lot. Per slot van rekening is het een man geweest die indertijd het rijwiel heeft uitgevonden en dus moeten het ook de mannen zijn die daarvan de consequenties dragen, tot in alle eeuwigheid.
Als troost is het tijdens het torsen van die consequenties toegestaan de fietsfabrikanten omstandig te vervloeken. Want midden in de huiskamer staat natuurlijk een modderig tweedehandsje en geen vlot fonkelfietsje met 'volledig nieuw monocoque carbon frame met vaste voorderailleur nok en met verwisselbare achterderailleurpat, uniek aerodynamisch frame design met geïntegreerd balhoofd en Shimano 105 RD/FD-5501 derailleur'. En ook al zou dat wèl zo zijn: er zit niet eens
licht op zo'n ding! Ja, zo kunnen wij óók fietsen maken als je het moeilijkste weglaat! Want de fietsverlichting is, zoals wij allen weten, de achilleshiel van het rijwiel!
En zo verdoezelen alle fabrikanten hun onvermogen om een
werkelijk technisch volmaakte fiets op de markt te brengen. Men legt rookgordijnen met allerlei geavanceerde materialen en accessoires, maar daar heeft de zwoegend sleutelende man in de huiskamer geen boodschap aan. Hij verlangt slechts één innovatie: een fiets waarvan het licht het
altijd doet! Nee, géén technische smoesjes in de vorm van geinig knipperende led-lampjes en meer van die zaken waarmee men het probleem wegmoffelt. Hij wil gewoon een stevig in het rijwiel verankerde verlichtingsset die eeuwig straalt, die onderhoudsvrij is, zo eentje waarmee je joviaal zwaaiend langs controlerende dienders kunt rijden.
Kortom, zo'n fiets die niet minstens één keer per maand weer demonstratief in de huiskamer staat.
En monocoque carbon nails zijn ook nog niet uitgevonden, dus het blijft behelpen.
Vrijdag 25 Juli 2003 in categorie Satire
Sinds begin dit jaar is er in Nederland een nieuw type contactlenzen op de markt, de nachtlenzen. Dat zijn géén lenzen om 's nachts beter te kunnen zien. Nee, het zijn lenzen om overdag
zonder lenzen te kunnen zien. Aangenomen natuurlijk dat je dat normaal niet zonder bril of lens kunt.
Ze werken als volgt. Je doet ze 's nachts in en je draagt ze dus terwijl je slaapt. Ze functioneren als een soort corset en drukken het hoornvlies in de juiste vorm, zodat de brekingsafwijking wordt gecorrigeerd en het beeld scherp het netvlies bereikt. Overdag blijft het hoornvlies zonder de lenzen in die stand staan en kun je dus normaal scherp zien zonder de lens. Het effect neemt af naarmate de avond vordert, maar dan doe je ze gewoon weer in...
Ik had er nog nooit van gehoord en dacht aanvankelijk dat ik in de maling werd genomen. Zelf heb ik alleen maar een leesbrilletje nodig, dus ik heb normaal gesproken weinig reden mij bezig te houden met de laatste stand der techniek op dit gebied. Maar het verhaal klopt,
kijk zelf maar. Ervaren lensdragers vertel ik natuurlijk niets nieuws.
Ik houd wel van dit soort werkelijk creatieve innovatie, waarbij iemand een probleem letterlijk eens vanuit een heel andere optiek bekijkt. Ik zie ook direct uitbreidingsmogelijkheden tot andere gebieden. Daar moeten ze beslist aan gaan werken, lijkt me.
Voor de hand ligt natuurlijk het gehoorapparaat dat je alleen 's nachts in doet. Overdag gaan 't uit en je hoort direct alles wat niet voor jouw oren bestemd was. Want de omgeving denkt argeloos: "Die heeft z'n apparaat niet in, dus we kunnen wel even over hem lullen."
Bekend van de middelbare school is het boek onder het hoofdkussen, waarna men de volgende dag de leerstof zonder mankeren paraat heeft. Jammer is alleen dat het niet bij iedereen betrouwbaar schijnt te werken.
En dan nog de mogelijkheden ter verbetering van het sexleven! Diverse heren zie ik reeds kwijlen bij het idee alleen in hun slaap een condoom om te hoeven doen, om vervolgens overdag toch volledig beschermd condoomloos lóós te kunnen gaan.
En geloof mij, als deze ontwikkeling zich doorzet liggen we over een paar jaar 's nachts met onze kleren in bed. 's Morgens rap weer uit de kleren, even lekker douchen en dan onopgemerkt in ons nakie over straat. Totdat iemand iets begint te roepen over de nieuwe kleren van de keizer natuurlijk...
Ik ben al begonnen 's nachts mijn zonnebril op te houden.
Dinsdag 24 Juni 2003 in categorie Satire
Ik ben de Verjaardagverpester. Ik zorg dat iedere jarige bij wie ik op bezoek kom blij is wanneer het allemaal weer achter de rug is.
"Doe je nog iets aan je verjaardag?"
Wee de ongelukkige die hierop bevestigend antwoordt. Die schop ik meteen de moed uit z'n schoenen.
"Hoe oud werd je ook alweer? Dertig? Tjesus, laat ik nou denken dat je vijfenveertig wordt! Hoe kom ik nou bij vijfenveertig? Wordt het niet langzamerhand tijd dat je de tel kwijtraakt?"
Dat is een menslievender opmerking dan hij op het eerste gezicht lijkt. Van verjaardagen ga je je steeds ouder voelen en dat willen de meeste mensen juist voorkomen.
Neem een voorbeeld aan de dieren. Dieren tellen hun leeftijd niet. Dieren noemen elkaar dan ook geen 'ouwe lul' of 'ouwe taart'. Dieren onder elkaar zijn leeftijdloos, vieren hun verjaardag niet, behalve op menselijke verjaardagskaarten.
Maar mensen moeten zo nodig alles bijhouden. En het dan ook nog vieren. Tot in het absurde toe, zoals de honderdvijftigste verjaardag van Vincent van Gogh. Ik weet al niet wat ik voor de levenden moet kopen, laat staan voor de doden. Ja, want ze willen natuurlijk ook nog een cadeautje. Ze hebben alles al, maar toch moet en zal je een week lang stad en land aflopen op zoek naar iets onzinnigs. Ten einde raad besluit ik dan maar weer tot een boekenbon. Of bloemen. Want met bloemen komen ze niet zo makkelijk weg. Die moet je in een vaas zetten en dat is klerewerk. Later gaan ze smerig stinken en dat was uiteindelijk dus mijn bedoeling.
Op het verjaardagsfeestje zit je in een kring met mensen waarvan je de meeste niets te zeggen hebt omdat je ze al vaker ziet dan je lief is. En in het uitzonderlijke geval dat je nog wél iets nieuws uit te wisselen hebt wordt dit onmogelijk gemaakt door een driejarige lastpak die er continu op hoge toon doorheen jengelt.
"Moet die kleine niet eens naar bed?"
Nee, die kleine moet nooit naar bed, want hij heeft vanmiddag al geslapen. Die wil dus nog even Nova kijken.
"Wat wil je drinken?"
"Doe mij maar een lekker glas yoghurt met bosvruchten."
"Dat heb ik niet in huis..."
"Ja, kom effe, je viert het of je viert het niet. Geneens yoghurt! Nou, geef dan maar weer water..."
En dan heb ik de gave om daarbij een gezicht te kunnen trekken waardoor ze zich nog dagen schuldig voelen.
Ik heb wel iets beters te doen dan te luisteren naar de zwangerschapsverhalen van een nicht. O, en ze weten al dat het een jongetje wordt.
"Je gaat het toch niet in je hoofd halen om zijn verjaardagen óók nog eens te gaan vieren, hè?"
Ik ben een echt party-beest, dat merkt u. Gek genoeg zijn er altijd mensen die beginnen te zeuren dat ik ongezellig en saai ben. Niet hypocriet gaan lopen doen! Wie verjaardagen leuk vindt is een masochist of een kadosjop-eigenaar. Probeer maar eens zonder te zuchten uit te rekenen hoeveel keer u de afgelopen tien jaar binnen uw familie de klos was op dit gebied. U zult tot de ontluisterende conclusie komen dat u van al die verjaardagen van anderen feitelijk ouder bent geworden dan van uw eigen.
Laatst zag ik bij de boekhandel van die leuke felicitatiekaarten: 'Oeps! Vergeten..!' stond erop. Ik heb er direct vijftig van gekocht.
"Dat had je nu niet moeten doen..!"
Zondag 15 Juni 2003 in categorie Satire
Aan de Palestijnse Delegatie in Nederland,
de heer Yousef T. Habbab,
Laan Copes van Cattenburch,
2585 CW Den Haag.
Geachte heer Habbab,
Ik word met de dood bedreigd door een sjeik. Deze sjeik heet Ahmed Yassin en hij is zoals u weet de geestelijk leider van Hamas. Enkele dagen geleden had deze man de grove brutaliteit buitenlanders te sommeren om Israël te verlaten, omdat zij anders het risico liepen doelwit te worden van zijn moorddadige Hamas-club.
Nu kom ik nogal eens voor louter vredelievende missies in dat land en dus voel ik mij rechtstreeks aangesproken. Ook wanneer ik uw eigen land Palestina nog eens zou willen bezoeken zal ik daar waarschijnlijk niet veilig meer kunnen rondlopen.
Nu laat ik mij natuurlijk niet zomaar bedreigen door de een of andere seniele ouwe sjeik! Wie denkt deze ongeschoren kamelenkuttenwassersknecht eigenlijk wel dat hij voor zich heeft? Als dit een geestelijk
leider moet voorstellen, is dit veelzeggend voor het spiritueel niveau van de rest van Hamas. Bij deze dien ik dan ook een klacht in! Immers, wanneer ik op mijn beurt u, meneer Yousef T. Habbab, onder doodsbedreigingen zou gelasten ons Nederlandje te verlaten zou u dat óók niet pikken. En mijns inziens terecht!
Het zal u duidelijk zijn dat deze kwestie tot een ernstig diplomatiek incident kan leiden wanneer ik u onthul dat ik zelf óók een sjeik ben. Ik heb deze titel verworven in groep zes van de basisschool, omdat ik zo mooi en volborstig het lied van 'de sjeik zat op de fiets' kon vertolken. Dat ging zo:
De sjeik zat op de fiets,
hij zag of hoorde niets.
Hij reedt door de woestijn,
om eerder thuis te zijn.
Maar door een korrel zand,
kreeg hij een lekke band.
Hij zei: "Dit is de laatste keer,
op de fiets ga ik nooit meer."
Geinig, nietwaar? Gut, dat ik dat nog wéét zeg! Maar terzake...
Tevens maak ik van de gelegenheid gebruik u erop te wijzen dat sjeik Ahmed Yassin zich sinds jaar en dag schuldig maakt aan ernstig kindermisbruik. Want wanneer wij schande spreken van de inzet van kindsoldaten in de Congo, moeten wij ook met kracht optreden tegen baardige oude dwazen die kinderen vanaf de crèche hersenspoelen en opleiden tot
shahid, de martelaar die zichzelf opblaast temidden van burgers.
Overigens ben ik mij terdege bewust van het geweld dat het Israëlische leger op haar beurt pleegt tegen Palestijnse burgers. Maar in deze klacht gaat het nu even alleen over criminele bejaarden als sjeik Ahmed Yassin, een gevaarlijke zwakzinnige die met de Koran in de hand jongeren het paradijs belooft, alwaar zij zich mogen vergrijpen aan tientallen lieftallige maagden. Mocht ik zelf nog eens in het paradijs belanden, dan zal ik mij helaas genoodzaakt zien sjeik Ahmed Yassin eeuwigdurend te laten
gangbangen door duizend speciaal getrainde necrofiele homosexuele orthodoxe joden. Dat zal hem leren mij te bedreigen!
Erop vertrouwend dat u zo vriendelijk wilt zijn dit aan hem door te geven, met de meeste hoogachting,
Sjeik Verballah Jamallah.
O ja, weest u gerust, voor die Sharon verzin ik óók nog wel wat...
Maandag 19 Mei 2003 in categorie Satire
Vergeeft u mij, dit wordt een stuk van niks, want ik zit even in een dip. Ik weet vrijwel zeker dat dit komt door dat kabinet Balkenende 2 dat ophanden is. Hoewel, Balkenende 2... Dat is teveel eer, laten we zeggen: Balkenende 2e Poging.
In elk geval, het stemt een mens niet vrolijk. Terwijl ik dus wel degelijk voor vrolijk had gestemd! Krijgen we dit!
Die CDA-gedomineerde regeringen zijn altijd van die
zorgenkabinetten. Altijd bezuinigen, altijd lijden. Dat doen ze expres, voor een goed contrast met het hiernamaals, dan lijkt de hemel straks nóg hemelser! En voor dat lijden mogen ziekenfondsleden ook nog eens een eigen bijdrage betalen van 200 Euro per jaar. Weer zo'n typisch staaltje van doortrapt CDA-sadisme, iemand zijn eigen lijdensweg laten financieren...
U zult zich afvragen wat de VVD in zo'n crepeerkabinet doet. Dat zal ik u zeggen: de VVD mag altijd in zo'n regering zitten om te zorgen dat de hoge inkomens hun huidige hemel op aarde behouden, want later gaan zij ongetwijfeld naar de hel, zo weet men stiekem bij het CDA. Het zou dus geen rechtvaardige samenleving zijn als VVD-ers hier op aarde óók nog eens zouden moeten bloeden. Zo zit dat.
Onvermijdelijk vraagt u zich daarna ook nog af wat D66 in zo'n sterfhuiskabinet doet. Dit zal ik u eveneens zeggen: door D66 te laten meedoen regeert het CDA wederom over het graf heen. Zij redeneren aldus: wanneer je D66-ers in
dit leven al hun zin geeft met die gekozen burgemeester, is de kans kleiner dat ze in de hemel nog eens gaan lopen zeuren om een Gekozen God. Want als dát gebeurt breekt daar uiteraard de hel los. En wie wordt er dan verantwoordelijk gehouden? Precies: Balkenende! Die zit ongetwijfeld nu al in z'n piepzak dat hij dan duchtig op z'n donder krijgt van de Almachtige Premier.
Ondertussen zit het ongelovig kiezersklootjesvolk weer fijn in de hoek waar de klappen vallen. Daar hebben zij helemaal niet voor gekozen! Zij hebben gestemd voor een regering die het hun hier en nu een beetje naar de zin maakt. Want dát is de taak van een regering: goed zorgen voor iederéén. Krijgen ze wéér dat geklets als 'komende generaties niet opzadelen met financiële problemen van nu'! Dat zei het CDA pakweg vijfentwintig jaar geleden óók al, dus de mensen van nu
zijn die komende generaties!
Eigenlijk moeten wij Balkenende voor straf gewoon zijn zin geven: flink bezuinigen. Maar dan ook
flink flink! Onder het motto:
meedoen! We geven geen cent meer uit. We treiteren onze bazen tot zij collectief ontslag voor ons aanvragen. Niet veel anders dan ze nu óók al doen eigenlijk. Wij gaan massaal in de WW of melden ons ziek. En zie: er is vanzelf
meer werk!
We betalen geen vaste lasten meer en zeggen met een valse grijns: "Tja, iederéén moet bezuinigen, hè?". Wij laten ons rustig door de deurwaarder op straat zetten en nemen onze intrek in de duizenden leegstaande kantoorpanden. Gewoon een kwestie van
minder regels, nietwaar?
In groten getale wenden wij ons weer tot de kerken opdat zij ons kunnen kunnen overstelpen met hun liefdadigheid. Wij wensen de preek over waarden en normen in natura uitgekeerd te zien, niet in louter woorden.
Balkenende vindt het van groot belang dat 'niemand aan de kant blijft staan'. Dat zullen wij dus ook niet doen, wij moeten immers eten? Daarom trekken wij in een grote Lange Mars of Stille Tocht (naar keuze) naar het Zeeuwse en Veluwse platteland, de bakermat van het Gereformeerd bezuinigen, en ruimen daar de weer vers aangeschafte kippen en varkens. Het is slechts een voortborduren op beleidsmaatregelen die wij nu ook al kennen.
Wij kiezen vrijwillig voor de
verelendung, oftewel de toestand van ultieme ellende die het volk reeds lang geleden door Karl Marx is voorgehouden.
Kortom, wij volgen op eigen wijze de filosofie van Balkenende: het gaat niet goed met ons land, dus dan moeten we impopulaire maatregelen durven nemen! Die nemen wij dan ook, want de samenleving moet immers 'worden teruggegeven aan de mensen'?
Ziet u nou wel? Geen enkele eer te behalen aan die man. Waardeloos stuk.
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Satire
(Oftewel: de geneugten van het thuisschilderen)
Pakweg een half jaar geleden hoorde ik dat het Rijksmuseum een hele tijd dicht zou gaan. Dus ik nam mijn maatregelen en sloeg alvast schildermaterialen in. Want wanneer het Rijk verzuimt de burger vijf jaar lang te voorzien van de aanbevolen dosis schilderkunst, word ik teruggeworpen op mijzelf.
Toen kwam plotsklaps de onheilstijding dat er asbest in het gebouw was aangetroffen, waardoor het Rijksmuseum onmiddellijk werd gesloten. Saillant detail: doorgaans betrouwbare bronnen meldden mij bovendien dat vele oudhollandse meesters lood- en cadmiumhoudende materialen bevatten, maar dat hebben ze stilgehouden. De cultuurschok was zó al groot genoeg. Maar goed, in elk geval maakte deze jongste ontwikkeling het acuut dat ik daadwerkelijk zélf de kwast ter hand nam.
Dit viel nog geenszins mee. Mijn ambitieniveau bleek bij nader inzien te hoog. Ik had het plan opgevat om op de blinde muur waarvoor normaal de piano staat de Nachtwacht na te schilderen. Het rammelend klavier zette ik zolang wel in de keuken, dan kon ik spelenderwijs de afwas doen. Het pianokrukje kon ik gebruiken om bewonderend voor mijn eigen Nachtwacht te gaan zitten. Tevens leek mij het idee aanlokkelijk om allerlei liederlijkheden onder het oog van Frans Banninck Cocq uit te halen die in het museum helemaal niet mogen.
Echter, nog vóór ik een kwast in de verfpot had geplant, realiseerde ik mij dat ik enigszins kleurenblind was, qua tekenvaardigheid het niveau van de zogeheten 'koppoter' ternauwernood was ontgroeid en bovendien feitelijk een pesthekel had aan schilderen. Creatief als ik ben schakelde ik soepel over op plan B en schreef in grote stakerige letters op het behang:
DE NACHTWACHT
Tja, komt op hetzelfde neer toch? Mijn vriendin kon deze van culturele armoede getuigende flauwiteit niet waarderen en sleurde mij resoluut mee naar de dichtstbijzijnde Deco Home. Daar hebben wij urenlang staan bekvechten over de juiste kleurstelling voor ons interieur. Zoals gezegd, ik ben lichtelijk kleurenblind, dus alles wat zij voorstelde zag ik duidelijk anders. Gelukkig ontdekte ik vlak voor sluitingstijd dat de kleuren niet alleen kleuren hadden, maar ook
namen. Dat schoot beter op! Kleuraanduidingen als 'gerst', 'streelzacht', 'verfijnd', 'stilte', 'rijp' en vooral 'ronding', dáár kon ik wel wat mee! Toen de muurverf ook nog 'latex' bleek te heten was ik niet meer te houden en sloeg direct een fikse voorraad in.
Dát heb ik geweten! De afgelopen twee weken heb ik mij met vrijwel niets anders beziggehouden dan stompzinnig een rollertje op en neer bewegen. Wat een ellende! Verf gaat altijd zitten waar je het niet wilt hebben. Het is niet alleen Deco Home, maar onbedoeld ook Deco Body. Ik ben bijkans verslaafd geraakt aan terpentine snuiven. Ik vind het helemaal niks, dat schilderen. Niet voor je 'home' en niet voor de kunst. Ik begrijp die mensen niet die dat ook nog eens voor hun lol gaan zitten doen. Ik schrijf liever. Ja, maar een plaatje zegt meer dan duizend woorden, werpt men mij dan tegen. O,
is dat zo? Ik zou zeggen: schildert u dit stukkie dan maar eens na!
Afijn, genoeg geklaagd en gejammerd: het wc-raampje is nu tenminste bijna af...
Volgende keer organiseer ik gewoon een paintball party bij mij thuis.
