De geldpakhuizen van Dagobert Duck

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Tussen de raadselachtige Van Boshuizenstraat in Buitenveldert en de zuidgrens van Amsterdam ligt een intrigerende wijk. Hier bevindt zich de nieuwe 'goudkust' van Amsterdam. De oude vind je aan de Bernard Zweerskade. De naam goudkust ontstond vanwege de rijkdom die er in de grote villa’s huisde.

Maar aan de goudkust van Buitenveldert, in straatjes met namen als Arenborg en Ouborg, zijn het geen villa’s, maar minsten even dure betonnen dozen. Ze pretenderen een moderne architectonische schoonheid. Het zijn tegelijk rechthoekige burchten, forten, bunkers, kastelen. Ze hebben zware dubbele voordeuren (men wedijvert om de grootste), waar soms zelfs iemand hoog te paard met gemak door naarbinnen zou kunnen.

Afwijkend betaalgedrag

Er stond een berichtje op mijn voicemail. Ik moest de bank bellen. Als de bank je vraagt om terug te bellen is het meestal foute boel. Het opgegeven telefoonnummer deed mij bij de afdeling creditcardfraude belanden.
De dienstdoende fraudedame vertelde dat iemand mijn kaartnummer had gebruikt om lekker te shoppen in Duitsland. Maar daar had de bank tijdig een stokje voor gestoken. Mijn fijne creditcard was tijdelijk geblokkeerd. En nu ik aangaf dat ik helemaal niet in Duitsland was geweest, werd hij onverbiddelijk, definitief en helemáál geblokkeerd. Ik zou een andere krijgen.

Tijdens zo'n gesprek draait de volgende vraag rondjes door je hersenen: 'Hoe kan dit?'
Mijn creditcard komt nauwelijks het huis uit. Hij ligt zogezegd het hele jaar verstopt onder het zand in de kooi van de kanarie. En nee, ook de kanarie is niet in Duitsland geweest. Bovendien was dit bij wijze van spreken.

Een chronisch gevalletje zelfoverschatting

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Het gaat er nu eindelijk eens van komen, lees ik in de krant: het nieuwe kabinet gaat de grote graaiers in de zorg flink korten op hun bizar hoge salarissen. Ze mogen straks niet meer verdienen dan een minister en dat is 'slechts' 144.000 euro.
Het Parool drukt er nog een sappig lijstje bij af van Amsterdamse ziekenhuisdirecteuren die onbeschaamd hun zakken vullen uit de publieke middelen. De meesten verdienen momenteel een veelvoud van dat ministerssalaris. In hun eigen beleving zullen ze binnenkort aan de bedelstaf geraken. Het schijnheilig gejank uit die hoek is dan ook niet van de lucht. Het klinkt lachwekkend in al z'n treurigheid.

Geld wegsmijten

Ik ging even een brief posten voor de Belastingdienst. Bij het oversteken passeerde mij een fonkelnieuwe Porsche Cayenne. Zeg maar cocaïnewit en showroomschoon. Hij werd bestuurd door een jongeman die ik hooguit vijfentwintig schatte.
Wonend in Amsterdam Slotervaart verbaas ik mij nergens meer over. Hier kweek je vooroordelen als mossels in Zeeland. En dus vind ik eigenlijk dat de Belastingdienst zich minder met mij moet bemoeien en méér met te jonge mannen in te dure auto's.
Op mijn vijfentwintigste had ik een tweedehands brommer.

Thuisgekomen heb ik het meteen even opgezocht. Een nieuwe Porsche Cayenne kost minstens 85.000 euro. Dat is natuurlijk de meest kale versie, je moet dan de raampjes nog zelf naar beneden draaien. Zelfs bij een brommer hoeft dat niet.

Hersenspoeling

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Ik word gehersenspoeld. Mijn geest wordt rijp gemaakt voor een gigantische gemeentelijke bezuinigingsoperatie. Sinds anderhalve week slaat onze dorpskrant het Parool de lezer met de ene crisiskrantenkop na de andere om de oren. Elke Amsterdammer gaat dit voelen, is de boodschap. Het lijkt mij dus verstandig om nu alvast mijn abonnement op het Parool op te zeggen. Ik voorkom hiermee een persoonlijk kastekort en een depressie.

Consumentenvertrouwen in maart altijd laag

Het consumenten-vertrouwen is na een periode van stabilisatie deze maand weer flink gedaald. Met drie punten, lees ik. Tot min 39, aldus ons Centraal Bureau voor de Statistiek. De burger is pessimistisch over de economische ontwikkelingen in het komend jaar. De grote aankopen stelt men liever uit.
Bij zulke berichten plaatsen ze altijd foto's van winkelend publiek. Terwijl een mens toch best alle vertrouwen in de economie kan hebben zónder meteen geld uit te geven.
Maar misschien is dat een naïeve gedachte van mij.

Ladelichters

Ik lees in mijn krant dat bedrijven in de jaren negentig van de vorige eeuw gretig in de pensioenpotten van hun werknemers hebben gegraaid. De overheid deed zelf ook enthousiast mee en pakte 25 miljard uit pensioenfonds ABP. 'Afromen' wordt dat in de berichtgeving eufemistisch genoemd. Maar als je dat geld niet terugbetaalt is het ordinaire diefstal. Het is hetzelfde als de kassier die een greep in de kas van zijn baas doet. Ladenlichterij.

Het is daarnaast opmerkelijk dat uitgerekend een CDA-er op dit punt klaarheid wil, kamerlid Pieter Omzigt. Je zou toch denken dat hij 'zijn' kabinet niet wil opzadelen met gedoe over deze kwestie. Want feitelijk gaat het hier natuurlijk om een megafraude: bedrijven en overheid stelen voor tientallen miljarden uit de pensioenfondsen en ruim een decennium later worden de gepensioneerden gekort op hun pensioenen omdat de dekkingsgraad onvoldoende is.