Het verdriet van Wesley Sneijder

Vrijdag 21 November 2003 in categorie Sport

U zult wel denken: komt er nog wat nieuws? Ja hoor, maar ik was even bezig. Donderdagmorgen kreeg ik namelijk een jankende Wesley Sneijder aan de telefoon. Ik heb helemaal geen verstand van voetballen, dus ik wist aanvankelijk bij god niet wie er belde! Hij snikte bedeesd dat hij van het Nederlands elftal was.
Ik zeg: "Hoe kom jij aan mijn nummer? Ik práát helemaal niet met het Nederlands elftal!"
Of ik niet voor één keertje een uitzondering kon maken, want hij had de hele nacht niet kunnen slapen.
"O, zeker weer tot het ochtendgloren met het hele team zitten zuipen en hoereren, hè?"
Nee, nee, dat was het allemaal niet, hij was netjes op tijd naar bed gegaan, maar het zat hem zo dwars dat hij niet met de pers had mogen praten.

Het verdriet van Wesley Sneijder Lees verder...

de trekplek™

Dinsdag 18 November 2003 in categorie Media

Vanaf 1 januari 2004 heeft iedereen recht op een rookvrije werkplek. Want meeroken kost duizenden doden per jaar, zegt de Gezondheidsraad in een rapport. Bedrijven schaffen daarom op grote schaal rookcabines aan om de rokers naartoe te verbannen. Leergierig als ik ben vroeg ik meteen de Stichting Volksgezondheid en Roken (Stivoro) wat ik me daarbij moet voorstellen. Het zijn een soort bushokjes met afzuigsysteem, zeiden ze. Dat geeft direct associaties met een afwerkplek in de tippelzone. Maar ik geef toe: behalve smerige longen heb ik ook een smerige geest. Waarschijnlijk krijgen de rookcabines snel de bijnaam Trekplek™.

Goed, ze lijken dus op bushokjes. Dan moeten de rokers zeker weer staan! En ja hoor! Het bedrijf Smoke Free Systems heeft diverse modellen in het assortiment, maar er is geen enkel model met een gezellig zitje. Ik ben blij dat ik niet meer rook, want ik heb de pest aan staan. Ik krijg er rugklachten van.
De rokers hebben er natuurlijk allemaal zwaar de dood over in. Zij worden weggezet als paria's, als melaatsen. Het stiekem roken zal gigantisch toenemen. Ah, de fanatiek niet-rokende collega is even van z'n plek, gauw even een trekje! Dat had u gedacht! De collega heeft een rookmelder onder zijn bureau gemonteerd en het alarm gaat direct af. Tja, dat had u kunnen weten, dat is nu eenmaal de mentaliteit van de anti-rook fanaat.

U begrijpt dat ik voor thuis ook direct zo'n rookcabine heb besteld. Dat leek mij veiliger voor de roker dan op het balkon te moeten staan. De buitenlucht op mijn balkon is namelijk een regelrechte bedreiging voor de volksgezondheid! Ik hoop dat de Gezondheidsraad dáár ook eens gedegen onderzoek naar doet, want de hoeveelheid roetaanslag van vliegtuigen en autoverkeer is werkelijk zorgwekkend. Ter illustratie heb ik voor de raad alvast een fotootje gemaakt van een stoel op mijn balkon.
Als niet-roker heb ik dus allerminst de illusie dat ik nu schonere lucht binnenkrijg. Integendeel, allemaal diesel- en kerosineresten! Die zooi zit natuurlijk ook in fikse concentraties in mijn longen opgehoopt. Wacht maar af, binnenkort wordt ons waarschijnlijk afgeraden uit te ademen in de buurt van open vuur.


Interessant: Je eerste sigaret (met dank aan CieKee). de trekplek™

de verpaupering van swiebertje (m/v)

Zondag 16 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Ze zit rillend en ineengedoken op een bankje met uitzicht over het meer, maar zij houdt haar ogen gesloten. Rondom haar liggen haar bezittingen in vele plastic tassen. Haar kleding is te dun voor de herfstwind, zij is van top tot teen slechts gewikkeld in wat vervuilde Indiase doeken en wrijft zichzelf daaronder aan één stuk door warm. Haar voeten in korstige sokken houdt zij kouwelijk over elkaar gevouwen. Opvallend is het paar veel te grote nieuwe witte sportschoenen dat voor haar op de grond staat. Haar oude afgetrapte schoenen staan er nog naast. Daar zit aan de oever van het meer, in de buitenwijken van de stad, een ritmisch schuddend wezen dat zich met de ogen dicht thermisch en sociaal probeert af te schermen van de buitenwereld.

Daar lopen wij dan langs en in eerste instantie aan voorbij, de vriendin en ik. Meteen al met moeite, want de vraag of hier hulp geboden moet worden dringt zich op. De volgende vijftig meter vertragen gevoelens van onmacht, verantwoordelijk en zelfs schuld steeds verder onze passen. Totdat wij uiteindelijk stilstaan en omkijken. We overleggen en keren terug op onze schreden. Ik ga pal voor haar staan en spreek haar aan. Zij schrikt op uit haar afzondering, opent haar ogen en kijkt wat waterig maar helder onder haar blauwe hoofddoek vandaan. Het is zo te zien een vrouw van ruim boven de vijftig, centimeters lange grijze haren groeien vlassig uit haar kin, haar bruine tanden staan afzichtelijk schots en scheef in haar welwillende glimlach.

Ik stel haar concrete vragen: of het wel goed met haar gaat, of zij hulp nodig heeft, of zij het koud heeft, of zij onderdak heeft. Zij geeft op vriendelijke toon duidelijke, maar afwerende antwoorden. Ja, het gaat goed met haar, zij heeft het niet koud en zij heeft geen hulp nodig. Wij mogen gerust doorlopen. En dus lopen wij door, maar gerust, nee...

Onze stemming zwalkt tussen gelaten en kwaad. Je kunt niets doen voor mensen die niet geholpen willen worden. Je kunt ook maar beperkt iets doen voor mensen die wèl geholpen willen worden, want ons ontbreekt de deskundigheid. Eigenlijk willen wij deze mensen helemaal niet in deze ellendige toestand op straat tegenkomen. Zij horen daar niet te zijn. Niet omdat zij ons zouden ergeren, maar omdat wij pretenderen een verzorgingsstaat te zijn. Wij betalen belasting om ondermeer goed en deskundig voor deze mensen te kunnen laten zorgen. Velen van hen hebben namelijk een psychisch of een verslavingsprobleem. We voelen ons in zekere zin opgelicht, alsof we betalen voor kinderopvang en op een kwade dag ons kind zwervend op straat aantreffen.

Al sinds de tachtiger jaren is er bezuinigd op de zorg voor mensen met psychische problemen. Vooral door kabinetten met CDA en VVD erin. Allerlei instellingen voor psychiatrische patiënten zijn gesloten of verkleind. Die zorg moest allemaal maar 'ambulant'. En ambulant zijn ze geworden: ze zwerven nu deels over straat.

En al net zolang zwetst het CDA, de partij waarvan je toch Christelijk meededogen als topprioriteit mag verwachten, over dingen als 'ethisch reveil', 'samenleven doe je niet alleen', over 'normen en waarden'. Maar in werkelijkheid verkwist men mijn belastingcenten liever aan volkomen overbodige kruisraketten en JSF-straaljagers. Toegegeven, het is altijd wat tendentieus om het over 'mijn belastingcenten' te hebben. Maar een feit blijft dat wanneer een Christelijk gedomineerde regering de keuze heeft tussen investeren in welzijn of investeren in miljardenverslindend oorlogstuig, men voornamelijk kiest voor het laatste. Voor één JSF minder helpt men waarschijnlijk de complete daklozenproblematiek uit Nederland. Als Christelijk geïnspireerde partij stelt het CDA dus totaal niets voor en is zij al jaren volstrekt overbodig.

Bij Buitenhof vandaag vertelde Andrée van Es, voorzitster van GGZ Nederland dat in de geestelijke gezondheidszorg de afgelopen twintig jaar een stille revolutie heeft plaatsgevonden. Je zult het misschien niet altijd direct zien op straat, maar er wordt goed aan dit soort problemen gewerkt, vindt zij. Dat wil ik best van haar aannemen, maar feit blijft dat je dertig jaar geleden geen zwervers op straat zag en geen arme sloebers uit de vuilnisbakken zag vreten.
de verpaupering van swiebertje (m/v)

nieuw geld

Zaterdag 15 November 2003 in categorie Klein Proza

Vorige week laadde ik mijn Chipknip op. Ik deed dit voor het eerst en had mij ferm voorgenomen deze moderne wijze van betalen nu eindelijk eens intensief te gaan gebruiken. De vele verschillende Euromunten werden mij namelijk te zwaar en zonder leesbril te onherkenbaar

Ik heb in den beginne eerlijk mijn best gedaan mij aan te passen aan de Euro, maar ik trek het gewoon niet meer. Niet te geloven welk een hoeveelheid metaal een mens met zich mee torst sinds de introductie van dit nieuwe geld. Tegen beter weten in heb ik nog een tijdje aangemodderd met een quasi-handig munthoudertje van Blokker.
In het houdertje pasten van elke munttype zes exemplaren. Samen waren dat 48 munten die bij elkaar 23,28 Euro waard zijn en op een ongeijkt keukenweegschaaltje 261 gram wegen.
Aangezien middenstanders altijd schijnheilig doen met prijzen als 1,98 krijg je doorgaans meer metaal retour dan papier. Ik was al spoedig genoodzaakt nogmaals langs de Blokker te gaan en een extra houdertje te kopen. Na een rondje boodschappen kwam ik met pakweg een pond Euri thuis.

Die nieuwe Euromuntjes waren het levenswerk van Wim Duisenberg. Ik zie hem nog apetrots dat eerste gratis setje uitdelen. Of was dat Wellink? Nu ja, beleefdheidshalve heb ik in elk geval maar gewacht tot Wim weg was bij de Europese Centrale Bank. Daarna was het subiet afgelopen met mijn consideratie voor hem en zijn muntjes en ging ik met mijn Chipknip naar een oplaadpunt. Stiekem voerde ik het kaartje twintig Euro's. Althans, dit neem ik dan maar aan, want elektronisch betalingsverkeer doet een sterk beroep op je goedgelovigheid en je vertrouwen in de medemens. Ik moest mijn pincode en een bedrag intoetsen. Het schermpje verzekerde mij daarna dat alles dik in orde was. Maar aan het plastic kaartje was verder niks te zien.

In een parkeergarage gaf ik mijn eerste virtuele geld uit. Een barse automaat slikte hebberig mijn Chipknipje in. Rien ne va plus! Hij ging het belachelijk hoge bedrag van zes euro vijftig van mijn kaartje grissen. De afzetter! En pingelen was er ook al niet bij. Ik had geen keus, het was het losgeld voor mijn auto.

Zwetend wachtte ik het resultaat van de transactie af. Zou ik mijn Chipknip nog wel terugkrijgen? Werd er alleen het verschuldigde bedrag afgehaald of stak die elektronische beurzensnijder maar dadelijk het hele saldo in z'n zak? Ja, je weet het niet tegenwoordig... Het was tenslotte een parkeergarage. In politieseries is dat de standaardlocatie voor zogeheten 'rip deals', waarbij één van de partijen wèl het geld inpikt, maar niet afkomt met de 'merchandise'.

Het liep allemaal goed af voor zover ik het nu kan overzien. Ik kreeg mijn plastic betaalmiddel weer door de gleuf aangereikt. Ik mocht de parkeergarage uit. Mijn Chipknip weegt zelfs nog net zoveel als vóór de betaling, te weten vijf gram. Toch zal ik ongetwijfeld weer wat armer zijn. Mijn geld mag dan steeds meer ongrijpbaar worden, er zijn er genoeg die er met succes naar blijven graaien

№ 08 nieuw geld

geiten als groupies

Vrijdag 14 November 2003 in categorie Incrowd: over webloggen

Via de altijd alerte collega's bij Sargasso komen we te weten dat de arme Luuk Koelman vandaag het kort geding verloor dat Gretta Duisenberg tegen hem aanspande vanwege de column “Menselijk schild in Ramallah”. Hij moet de column van zijn website verwijderen en binnen drie dagen rectificeren. Op het altijd anarchistische internet wordt zo'n column dan direct op andere sites 'veiliggesteld', zoals bij Gooly. In de reacties bij Koelman zijn inmiddels al tientallen sites te vinden waar de column eveneens is gekopieerd. Dus dat schiet lekker op voor mevrouw Duisenberg op die manier.

Hopelijk gaat Koelman in hoger beroep, want hij heeft wel de pech gehad dat hij blijkbaar een bijzonder preutse dan wel conservatieve rechter trof. Waar hebben we het over zeg! Een satirische column heb ik altijd als een verbale cartoon beschouwd, of zoals Koelman het zelf noemt, een spotprent in woorden. En zoals met alle cartoons: je kunt er om lachen of niet. Cartoonisten kunnen héél ver gaan. Ik herinner mij uit een ver verleden een tekening van Peter van Straaten in Vrij Nederland waarop hij Sonja Barend portretteert als een hond die met een lange tong haar eigen kut likt. Ik dacht toen nog: dit levert hem de eeuwige haat op van de dame in kwestie.

Ook columnisten hebben veel ruimte. Theo van Gogh noemt bijvoorbeeld zonder schroom consequent alle moslims 'geitenneukers'. Dit is bepaald kwetsend voor een groot deel van de wereldbevolking, om nog maar te zwijgen over het psychisch dierenleed dat de geiten met zulke uitspraken wordt aangedaan. Maar ook Yasser Arafat is een moslim en volgens de definitie van Van Gogh dus een geitenneuker. Luuk Koelman plaatst mevrouw Duisenberg in de woorden van haar advocaat 'in een erotische context' met Arafat. Aha, op die manier! Nou begin ik het te snappen! Tja, dat kan natuurlijk niet Koelman, mevrouw Duisenberg impliciet uitmaken voor een geit!



Gerelateerde artikelen:
masterclass satire
gretige gretta geiten als groupies

een koningin met ballen

Vrijdag 14 November 2003 in categorie Kort en Tussendoor

Ik dacht eerst: wat zielig voor Ger, hij wordt geheel ten onrechte bij die satirediscussie betrokken. Hij heeft namelijk een heel serieus toneelstuk geschreven met Hare Majesteit in de hoofdrol. Het heet Landgenoten en daarin wordt Beatrix in een monoloog ten tonele gevoerd. Nu beweert de Volkskrant dat de koningin zich juist aan zijn stuk stoort. Althans, aan wat ze er in Vrij Nederland over heeft gelezen. Wat een getut nu toch weer! Als je nou een koningin met ballen bent (bij wijze van spreken dan), dan ga je zelf eens dat stuk bekijken. Dat is zelfs humor! Bea op het podium, Bea in de zaal. Ger Beukenkamp zal daar zelf het hardst om kunnen lachen, want zo is hij wel.

een koningin met ballen

kaasklootzakjes

Woensdag 12 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Wanneer u die hele satirediscussie zat bent moet u gewoon gaan terugbladeren door de krantenstapel. Of kijken of er nog journaals van een paar weken geleden op een verdwaalde videoband staan. Dat is pas echt lachen! Dan ziet u bijvoorbeeld onze Haagse hopman bij het NOS-journaal Ferry Mingelen laatdunkend gniffelen over de Antilliaanse premier Mirna Godett.

Weet u het nog ongeveer? Nederland had gedreigd de landingsrechten in te trekken van de Antilliaanse luchtvaartmaatschappij DCA wanneer ze niet meehielpen dat gedonder met die bolletjesslikkers in te perken. Zoiets was het. Mevrouw Godett liet dit niet op zich zitten en dreigde op haar beurt spontaan de landingsrechten aan de KLM te ontnemen. Hahaha! De Nederlandse ministers lagen natuurlijk in een deuk! En Nieuwspoortlakei Mingelen met hen. Dat kòn immers helemaal niet, hahaha! Dan zouden de Antillen meteen onbereikbaar zijn, hahaha! Je zag ze denken: wat een dom volk toch, die negertjes daarzo! kaasklootzakjes Lees verder...