Zondag 08 Januari 2006 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Ik stond mijn brood te smeren, toen mijn brein spontaan dacht: "Het is allemaal botertje tot de boom!"
Dit eigenzinnig initiatief van de hersencellen overviel mij enigszins. Het is een oude uitdrukking, nog steeds in trek bij bejaarde moeders en grootmoeders. Maar wat betekende hij ook alweer? Best kans dat de opeenvolgende generaties elkaars stomweg hebben nagepraat en in de loop der tijd geen notie meer hadden van wat ze nu eigenlijk uitkraamden.
Je staat argeloos bij de bushalte en een wildvreemde merkt op: "Het is allemaal botertje tot de boom!"
Dan wil je uiteraard niet dom overkomen.
"Huh? Ja, wat u zegt! Mijn idee! Zó is dat!"
Lees verder...
Vrijdag 06 Januari 2006 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Israël en het Midden-Oosten
Om toppoliticus te kunnen worden moet er beslist een steekje aan je los zijn. Dit blijkt dezer dagen weer met Ariel Sharon. Vorige week kreeg hij een lichte beroerte. Een normáál mens pikt de waarschuwing op en gaat dan acuut heel rustig aan doen. Zeker op 77-jarig leeftijd. Je neemt op z'n minst de gelegenheid te baat om je een paar weekjes te laten vertroetelen door fijne verpleegsters. Zo niet Sharon, die stond na twee dagen alweer buiten het hospitaal om zijn kabinet te roepen.
Woensdagavond kreeg Sharon een zware hersenbloeding. Waarschijnlijk door de bloedverdunners die hij innam vanwege de eerdere beroerte. Drie operaties moesten eraan te pas komen om de bloeding te stelpen en de druk in de hersenen te verminderen. De artsen houden hem een tijdje in een kunstmatig coma, anders gaat hij meteen weer meteen drie keer de wereld rondbellen om machtspolitiek te bedrijven en Palestijnen te pesten.
Lees verder...
Vrijdag 06 Januari 2006 in categorie Lezen
Misschien was Hermans een groot schrijver. Ik ken zeker vijf meeslepende boeken van zijn hand. Maar zijn latere werk was erger dan matig. Heeft iemand dat ooit durven toegeven? Ik ontmoette hem een aantal malen, meestal ten huize van de familie Van Oorschot, waar hij zijn eerste boeken liet uitgeven.
W.F.Hermans had weinig manieren. Of misschien had hij ze wel, maar dan wist hij ze voortreffelijk te verbergen. Op feesten had hij iets ongenaakbaars. Mensen die hem ongevraagd iets vroegen, of de schrijver benaderden met een vriendelijke opmerking, werden meestal getrakteerd op oneliners van het soort: Hoe komt u daar nou in godsnaam bij, wat een kolder!
Op een van de feesten had hij al snel de duurste fles wijn te pakken, zette hem tussen zijn benen en dronk hem vervolgens klokkend leeg, waarna hij zich hardop afvroeg wie dat vieze bocht had menen te moeten kopen. Een hork dus. Wellicht zelfs op wielen.
Lees verder...
Donderdag 05 Januari 2006 in categorie Schandelijke taferelen
De televisiebeelden tonen een armetierig bosje bomen, dat zo te zien krampachtig probeert nog onder de categorie 'natuur' te blijven vallen. Toch is het bos in Onderbanken momenteel het bekendste bos van Nederland, omdat het ten dode is opgeschreven. De opstijgende Awacs-vliegtuigen van het nabijgelegen Duitse vliegveld Geilenkirchen hebben er namelijk last van.
Maar de bewoners van Onderbanken hebben op hun beurt last van de Awacs-herrie. En zo werd het bosje een symbolische barricade in de strijd tegen de Awacs. Het is een vrijwel verloren gevecht, want de bomen mogen worden omgezaagd.
Lees verder...
Woensdag 04 Januari 2006 in categorie Incrowd: over webloggen
De nominaties voor de
Dutch Bloggies 2006 zijn weer van start gegaan. Aangezien ik in de loop der jaren een twijfelachtige reputatie heb opgebouwd als kritisch volger van dit fenomeen, kan ik ook deze keer niet achterblijven. U begrijpt dat mijn gezeur pas zal verstommen als eindelijk iedereen doorheeft dat ie gewoon op Verbal Jam moet stemmen. Voor wie nog brak is van 't ouwejaar: dit was zelfspot.
De
organisatoren doen hun uiterste best om het geheel eerlijk te laten verlopen. Kritiek van vorige jaren hebben ze zoveel mogelijk ter harte genomen. Ik kan niet anders dan ze daarmee complimenteren.
Helaas is de eerste valsspeler door hen toch alweer
gesignaleerd. Sommigen zijn onverbeterlijk en de organisatie moest in de loop der tijd telkens weer nieuwe tegenmaatregelen verzinnen. Dit heeft geleid tot een uitgebreid reglement. De procedure is ingewikkeld en kan de vergelijking met een vergunningsaanvraag bij de gemeente voor het plaatsen van een dakkapelletje inmiddels glansrijk doorstaan.
Lees verder...
Dinsdag 03 Januari 2006 in categorie Gozertje
Mijn vriendje Tim vroeg of hij in deze vakantie nou eens een keertje bij
mij mocht komen logeren. Hij verveelt zich natuurlijk. Hij en z'n ouders zijn vorig jaar naar Groningen verhuisd. Naar zo'n grote boerderij met heel veel plat land eromheen. Geeneens koeien op die boerderij. Ze hebben 'm verbouwd om in te wonen. Geen reet an dus.
Die ouders van hem zijn hartstikke rijk. Zijn moeder is rechter en z'n vader is professor in iets moeilijks.
Tim zegt voor de gein altijd 'edelachtbare' tegen z'n moeder als ze aan tafel zitten. Dat moet je namelijk altijd tegen een rechter zeggen: edelachtbare.
"Mag ik effe de hagelslag, edelachtbare?"
Maar dat zie ik dus helemaal niet zitten, dat Tim bij ons komt logeren. Ik ga jullie vertellen waarom.
In de zomervakantie heb ik namelijk bij Tim gelogeerd. Hij heeft een hele grote kamer op de zolder. En veel gaaf speelgoed. Ja, je moet toch wát in die negorij.
Zo noemt mijn vader dat: die negorij. Geen idee wat dat is. Volgens mij zijn d'r helemaal nauwelijks negers in Groningen. Het klinkt in ieder geval niet best.
En het spookt daar.
Overdag viel 't nog wel mee. Maar 's nachts was 't helemaal niks. We lagen dan samen op Tim z'n kamer in bed. Stil daaro, jongen! Hartstikke stil! Ik kon er niet van slapen gewoon. En stikdonker. Het maakte geen moer uit of ik m'n ogen nou open of dicht had. Ik zag he-le-maal niks! Je zou zó denken dat je blind was.
Nou en toen begon het. Tim lag natuurlijk gewoon lekker te pitten. Die is die klerestilte gewend. Ineens hoorde ik allerlei eng gerommel boven me. Er zat iemand op het dak! Ik schrok me het lazerus.
Ik riep Tim, maar die lul wou eerst niet wakker worden. Ik gooide m'n kussen naar de hoek waar ie ergens moest liggen. Helemaal mis, want ik hoorde een vette plons. Daar stond dus z'n aquarium. Kussen zeiknat. Maar goed, de vissen waren wakker en Tim eindelijk ook.
"Dat zijn de spreeuwen onder de dakpannen," zei Tim. Hij draaide zich om en ging gewoon weer verder slapen.
Ik moest pissen. Maar ik durfde niet. Ik was bang dat ik in donker de weg niet terug kon vinden.
Een half uur later schrok ik me wéér wezenloos jongen! Christustepaard nogantoe, ik piste bijna in m'n bed!
Ergens aan de andere kant van 't huis klonk een vreselijk gekrijs! Echt niet normáál gewoon!
"Aaaaaaaah! Aaaaaaaah! Iiiiieeee! Eèèèèhaaaah!!!" En maar achter mekaar door! Als een varken dat geslacht gaat worden.
Dat waren dan vast en zeker de geesten van de varkens die hier vroeger woonden! Die kwamen spoken omdat Tim z'n ouders de boerderij hadden verbouwd! Als wraak dat ze nu dood en dakloos waren!
Tim sliep gewoon door. Ik wist nu waar ie ongeveer moest liggen en ik smeet m'n natte kussen weer zijn kant op. Dit keer meteen raak. Want zo'n zeiknatte bom werkt een stuk beter.
Ik riep tegen Tim: "Hoor je dat? Wat is dát nou weer voor dier?"
"O, dat is m'n moeder," zei Tim gapend, "Dat ken je toch wel? Dan zijn ze aan 't seksen!"
"Je bedoelt neuken?"
"Ja, neuken..."
"Moet dat zo'n teringherrie maken?"
"Waarom denk je dat we op het platteland zijn gaan wonen?"
Ik snapte het helemaal. In de stad zouden de buren meteen de politie bellen. Vooral als ze die edelachtbare zo tekeer hoorden gaan.
"Maar dat doen jouw ouders toch ook?" vroeg Tim.
Ik zei maar effe niks.
Mijn ouders hoorde ik nóóit! Maar dat ging ik Tim natuurlijk niet aan z'n wijsneus hangen.
"Is dat nou veel werk, zo'n aquarium?" vroeg ik dus maar eens onnozel.
"Of neuken ze soms niet?"
Jammer, mislukt. Ik haalde m'n schouders op, maar dat zag ie in donker natuurlijk niet.
"Ik moet héél nodig pissen! Is hier boven ergens óók een wc?"
Mijn moeder vroeg deze week onder het eten: "Waarom wil je nou niet dat Tim hier eens komt logeren?"
Ik wist alleen maar een dom antwoord: "Jullie zijn altijd zo
stil 's nachts!"
Daar begreep mijn moeder niks van.
Mijn vader ineens wèl. Hij kreeg tenminste zo'n vuile grijns op zijn gezicht. Want die heeft vorig jaar daar geholpen met de verbouwing. Hij is toen een nachtje overgebleven en heeft het dus vast óók gehoord!
"Oh, maak je maar geen zorgen! Als Tim hier is, dan blèren we wel wat!"
En toen vertrouwde mijn moeder het niet meer. Dus nou mag Tim lekker niet komen!
Dinsdag 03 Januari 2006 in categorie Gozertje
Herinnert u zich dat bijdehante kleine jochie nog? Ons Gozertje? Nou ja, klein, hij is inmiddels alweer een jaar ouder en heeft eindelijk weer wat geschreven! Dat werd tijd. Zijn andere verhalen staan hier.
Mijn vriendje Tim vroeg of hij in deze vakantie nou eens een keertje bij
mij mocht komen logeren. Hij verveelt zich natuurlijk. Hij en z'n ouders zijn vorig jaar naar Groningen verhuisd. Naar zo'n grote boerderij met heel veel plat land eromheen. Geeneens koeien op die boerderij. Ze hebben 'm verbouwd om in te wonen. Geen reet an dus.
Die ouders van hem zijn hartstikke rijk. Zijn moeder is rechter en z'n vader is professor in iets moeilijks.
Tim zegt voor de gein altijd 'edelachtbare' tegen z'n moeder als ze aan tafel zitten. Dat moet je namelijk altijd tegen een rechter zeggen: edelachtbare.
"Mag ik effe de hagelslag, edelachtbare?"
Lees verder...
Ik stond mijn brood te smeren, toen mijn brein spontaan dacht: "Het is allemaal botertje tot de boom!"
